ตอนที่แปด ระแวง 1

ตอนที่แปด ระแวง 1

ท่านเศรษฐีหม่าเริ่มระแวงและสงสัยในตัวของซวงซวง วันนี้นางได้มาขออนุญาตฮูหยินหม่าออกไปเดินเล่นที่ตลาด เขาจึงได้ลอบสะกดรอยตามซวงซวงอยู่ห่างๆ นางเดินอยู่ในตลาดก็ไม่เห็นทีท่าว่านางจะแวะพูดคุยกับผู้ใดหรือที่ฮูหยินของเขาเอ่ยมาจะเกินความจริง

ลี่จือวันนี้ได้ติดตามคุณหนูของนางมาตลาดตามแผนของฮูหยินหม่า นางแสร้งชักชวนคุณหนูของนางให้เข้าไปในโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง

"คุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวว่าแวะโรงน้ำชาข้างหน้านี้ดีไหมเจ้าค่ะ แดดแรงเช่นนี้ บ่าวว่าคุณหนูพักเสียหน่อยเถิด เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งเอาได้เจ้าค่ะ" ลี่จือออกอุบายในทันที

อากาศยามบ่ายเริ่มร้อน ก็ดีเหมือนกันหากจะแวะดื่มชาสักเค่อ แล้วค่อยกลับเรือน นางจึงพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในโรงน้ำชา

เมื่อนางเดินเข้าไปภายในโรงน้ำชา ท่านนายอำเภอหวังที่มารออยู่ก่อนแล้ว ก็แสร้งทำทีเป็นหันหน้ามาเจอนางโดยบังเอิญ จึงรีบเดินเข้าไปหานางและเกลี้ยกล่อมนางให้ไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย

อีกทั้งลี่จือก็คะยั้นคะยอเพราะนางรู้ว่าท่านเศรษฐีหม่าลอบสะกดรอยตามมาตามแผนที่วางไว้ จึงทำให้ซวงซวงตัดสินใจไปนั่งด้วย

เมื่อท่านเศรษฐีหม่าเห็นดังกล่าวก็เกิดความเข้าใจผิดเพราะความหึงหวงทำให้หน้ามืดตามัว หากแต่ก็มิสามารถทำอะไรโจ่งแจ้งได้ ด้วยสถานะของเขาและนางต่างเป็นที่รู้จักของผู้คนในเมืองดี จึงได้แต่กำมือแน่นด้วยความเกรี้ยวโกรธ และกลับไปรอที่เรือนของนาง

แต่พอคล้อยหลังท่านเศรษฐีหม่าที่เดินหันหลังกลับไป

"ขออภัย ท่านนายอำเภอหวังที่ข้าน้อยต้องเสียมารยาท หากแต่ข้าน้อยออกมานานแล้ว เดี๋ยวท่านพ่อ และท่านแม่จะเป็นห่วง ข้าน้อยขอตัวก่อนเจ้าค่ะ" เมื่อซวงซวงเดินมาถึงที่โต๊ะ หากแต่นางก็คิดว่าไม่เหมาะสม จึงมิได้นั่งร่วมโต๊ะ นางรีบเดินออกจากโรงน้ำชาไปทันที

"เอ้อ..เดี๋ยวๆ คุณหนูหม่า" ท่านนายอำเภอหวังพยายามเรียกนางที่หมุนตัวเดินจากไปโดยมิได้สนใจไยดีเขา

ลี่จือหันมาส่งสัญญาณให้ท่านนายอำเภอหวัง ว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน เขาจึงยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ อีกไม่นานเจ้าต้องเป็นของข้า เขามองตามหลังนางไปด้วยความหมายมาดในใจ

เมื่อซวงซวงกลับเข้ามาถึงในห้อง นางก็สั่งให้ลี่จือเตรียมน้ำให้อาบ ขณะที่ลี่จือออกไปเตรียมน้ำอยู่นั้น ท่านเศรษฐีหม่าที่ลอบเข้ามาดักรอนางในห้องด้วยความหึงหวง ก็ย่องไปลงกลอนประตูทันที และเดินตามนางไปยังหลังฉากกั้นที่นางกำลังปลดสายคาดเอวออกพอดี

เขาเข้าไปอุ้มนางจากทางด้านหลังก่อนจะเหวี่ยงนางลงบนเตียงนอนอย่างแรง

"อ๊ะ ท่านพ่อ ท่านทำอะไรเจ้าค่ะ ลูกเจ็บ" เมื่อนางถูกโยนลงบนเตียง นางก็เห็นผู้ที่กระทำนางรุนแรงมิใช่ใคร หากแต่เป็นบิดาบุญธรรมของนางนั่นเอง

"แค่นี้ยังถือว่าน้อยไปเสียอีกที่เจ้าทำกับข้า เป็นเช่นไรท่านนายอำเภอหวังดีกว่าข้าหรือไม่" เขาปีนขึ้นเตียงไปคร่อมนาง แล้วจับข้อมือบางของนางทั้งสองข้างไปไว้เหนือศีรษะของนาง

“ท่านกำลังพูดถึงสิ่งใด ลูกไม่เข้าใจท่านพ่อ” ซวงซวงถามกลับด้วยความสงสัยและงุนงง

นางจึงดิ้นรนและขัดขืนทำให้เสื้อผ้าที่ถูกปลดสายคาดเอวออกหลุดลุ่ย เผยให้เห็นผิวกายขาวผุดผ่องของนาง เนินอกอวบอิ่มขาวนวลโผล่อกมา จึงทำให้ท่านเศรษฐีหม่าก้มลงไปดอมดมและขบเม้มอย่างแรงจนขึ้นรอยแดง

"อ๊ะ ท่านพ่อลูกเจ็บ ปล่อยลูกเถิดเจ้าค่ะ" นางดิ้นขัดขืนเมื่อถูกกระทำรุนแรงยิ่งขึ้น

แต่เมื่อนางยิ่งดิ้นท่านเศรษฐีหม่ายิ่งเพิ่มพูนความโมโห จึงดึงรั้งชุดของนางออกอย่างแรง ก่อนจะปลดสายคาดเอวของตนเองออกไปมัดข้อมือของนางไว้เหนือศีรษะ

"ท่านพ่อ ได้โปรดปล่อยลูกเถิดเจ้าค่ะ ลูกทำอะไรผิดหรือเจ้าค่ะ" นางเริ่มร้องไห้ด้วยความตกใจ และพยายามดิ้นรนขัดขืนด้วยความไม่เข้าใจว่านางไปทำกระทำสิ่งใดให้บิดาโกรธเคืองได้ถึงเพียงนี้

ท่านเศรษฐีหม่าไม่พูดพร่ำ เขาปลดอาภรณ์ของตนเองแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

"วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้า ว่าอย่าได้คิดร่านสวาทเช่นนี้ เมื่อคืนนอนอยู่กับข้า วันนี้ร่านออกไปหาท่านนายอำเภอหวัง เจ้ามีข้าคนเดียวไม่พอหรือเช่นไร" เขาโมโหและหึงหวงนางมาก จึงบีบคางของซวงซวงอย่างแรง

"โอ๊ย ท่านพ่อลูกเจ็บ ท่านเข้าใจผิดแล้ว ปล่อยลูกเถิดเจ้าค่ะ ท่านพ่อ อ๊ะ...โอ๊ย" นางหัวสมองมึนตึบไม่เข้าใจในเรื่องที่บิดาบุญธรรมกล่าวหาสักนิด

"เจ้าเลิกเสแสร้งได้แล้ว วันนี้ข้าเห็นมากับตาที่โรงน้ำชา เจ้าเพิ่งจะพบเจอเขาที่วัดเมื่อวาน วันนี้ก็ทนความคิดถึงไม่ไหวจึงได้นัดพบกันที่โรงน้ำชาเช่นนั้นใช่หรือไม่ ข้าอุตส่าห์ทะนุถนอมเจ้า ที่ข้ามอบให้มันไม่เพียงพอหรือเช่นไร นางลูกแพศยา" ด้วยความโมโห เขาจึงตบใบหน้าของนางอย่างแรง จนนางหันหน้าไปตามแรงตบ เพี้ยะ!

ทำให้ซวงซวงนิ่งค้างด้วยอาการตกตะลึง นางมิคาดคิดเลยว่าบิดาบุญธรรมจะกระทำต่อนางรุนแรงถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังมิยินยอมรับฟังเหตุผลของนาง น้ำตาของนางจึงเอ่อล้นและไหลรินออกมาด้วยความเสียใจ

ท่านเศรษฐีหม่าตกตะลึงที่เขาพลั้งมือตบใบหน้าของบุตรบุญธรรมด้วยแรงโมโหหึงหวง

ซวงซวงตกใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ท่านเศรษฐีหม่ารับนางมาเลี้ยงดูมิเคยรุนแรงกับนางแม้แต่น้อย นางจึงหันมามองใบหน้าของบิดาบุญธรรมช้าๆ ด้วยน้ำตาที่ไหลนองหน้า เลือดที่ถูกฟันกระทบทำให้ไหลลงมาจากมุมปากบางของนาง นางได้แต่จ้องมองบิดาบุญธรรมด้วยความเสียใจ

"อะไรที่ทำให้ท่านคิดเช่นนั้น ลูกมิเคยรู้จักกับท่านนายอำเภอหวังมาก่อน ที่วัดก็แค่บังเอิญพบเจอกัน วันนี้ลูกก็บังเอิญพบเขาเช่นกัน" นางพูดความจริง นึกเสียใจที่ไม่ปฏิเสธนายอำเภอหวังเสียแต่ทีแรก แล้วรีบออกมา ไม่คิดว่าบิดาบุญธรรมจะมาพบเจอทำให้เข้าใจนางผิดเช่นนี้ น้ำตาของนางไหลอาบแก้ม ด้วยไม่รู้จะหาคำใดมาแก้ไขให้บิดาบุญธรรมเลิกเข้าใจผิด

"ฮึ...บังเอิญรึ อะไรจะบังเอิญได้ถึงสองครั้งสองครา หากมิได้นัดหมายกัน เจ้าเลิกเสแสร้งเสียที" จากที่เขารู้สึกผิด เมื่อได้ยินนางเอ่ยออกมา ความโกรธก็พวยพุ่งกลับเข้ามาอีกครั้ง นางคิดว่าเขาโง่หรือไงกัน

สองมือหนาจับขาเปลือยเปล่าของนางแยกออกจากกัน ก่อนจะแทรกตัวลงไป แล้วสอดใส่แก่นกายกำยำลงไปทันที

"อ๊ะ...โอ๊ยท่านพ่อ ลูกเจ็บ" นางร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อบิดาบุญธรรมสอดใส่แก่นกายกำยำเข้ามาทันที

ท่านเศรษฐีหม่าหาสนใจน้ำเสียงหวานที่ร้องออกมาไม่ เมื่อสอดใส่แก่นกายจนสุด เขาก็โยกขยับสะโพกหนาทันที

"ท่านพ่อ ลูกเจ็บ ซี้ด" นางครางเสียงหวานอย่างเจ็บปวด บิดาบุญธรรมไม่นึกสงสารนางแม้แต่น้อย ยิ่งคิดน้ำตายิ่งพาลไหล

เขายังคงกระแทกแก่นกายกำยำอย่างรัวเร็ว จนนางเจ็บปวดรวดร้าวเบื้องล่างไปหมด นางพยายามร้องอ้อนวอนแต่บิดาบุญธรรมก็หาสนใจไม่ นางจึงกลั้นเสียงร้องที่แสนเจ็บปวดนี้ไว้ สองปากบางกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม น้ำตาแห่งความเสียใจก็หลั่งไหลมิขาดสาย

ท่านเศรษฐีหม่าจ้องมองใบหน้าที่งดงาม แต่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็หมดความอดทน เขาหยุดกระแทกกระทั้นนาง แล้วลงไปจากเตียงโดยไม่หันหลังกลับมามองนางแม้แต่น้อย

ทางด้านลี่จือที่แอบฟังอยู่หน้าประตู ก็ยกยิ้มอย่างดีใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน นางรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าท่านเศรษฐีหม่าแอบอยู่ในห้อง นางจึงแสร้งออกไปเตรียมน้ำให้คุณหนูนานๆ เพื่อถ่วงเวลา

เมื่อท่านเศรษฐีหม่าเปิดประตูออกมา ก็พบเข้ากับลี่จือที่ยืนอยู่หน้าห้องนอนของซวงซวง เขาจึงกระชากแขนลี่จือไปห้องนอนเล็กด้านข้างของนางซึ่งติดกับห้องของซวงซวง

เมื่อเข้าไปในห้องนอนของลี่จือ เขาก็รีบปิดประตูแล้วผลักลี่จือลงไปนอนบนเตียง ก่อนจะถลกกระโปรงของนางขึ้นมา แล้วเขาก็ถอดกางเกงที่เพิ่งใส่ลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง เขาจับขาของลี่จืออ้าออก และสอดใส่แก่นกายกำยำลงไป ซึ่งทำให้ลี่จือเจ็บปวดมาก

"อ๊ะ...นายท่าน จะทำอะไรเจ้าค่ะ" นางแสร้งร้องเสียงดัง เพื่ออยากให้คุณหนูของนางที่นอนอยู่ห้องข้างๆ ได้ยินอย่างชัดเจน

แต่ท่านเศรษฐีหม่ามิเอ่ยสิ่งใดตอบ เขากลับกระแทกกระทั้นนางอย่างแรงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องของลี่จือ

"อ๊ะ...อ่า อ่า นายท่าน ซี้ด ลี่จือเสียวเจ้าค่ะ นายท่านแรงอีกเจ้าค่ะ นายท่าน ลี่จือใกล้แล้วเจ้าค่ะ อ่า..อ่า โอ" นางแสร้งครางเสียงดังขึ้นอย่างไม่ได้ศัพท์

ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ เอี๊ยด เอี๊ยด เอี๊ยด เสียงเตียงสั่นไหวตามแรงกระแทก และเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ลี่จือพอใจมาก แม้นางจะเจ็บปวดกาย แต่คุณหนูของนางกำลังเจ็บปวดใจ นางจึงครางเสียงดังขึ้นๆ ด้วยความสะใจ

ซวงซวงที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากห้องข้างๆ หัวใจของนางที่มีต่อบิดาบุญธรรมก็แตกสลายลง นางนอนร้องไห้อย่างหนักหน่วงจนกระทั่งนางได้หลับไป