บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเด็กเลี้ยง (1)

บทที่ 1

จุดเริ่มต้นของเด็กเลี้ยง

            ร่างเล็กของหญิงสาววัย 20 ปีอย่างไอลดารีบวิ่งเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กจนโตจนกระทั่งถึงตอนนี้ที่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยเพราะการช่วยเหลือและเอ็นดูจากแม่ครูผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิต คนที่เปรียบเสมือนแม่เพียงคนเดียว คนที่เธอรักและเป็นห่วงมากที่สุด

            “มาแล้วเหรอไอลดา...” เสียงของยี่หวาเพื่อนอีกคนที่เคยอาศัยอยู่ที่เดียวกับไอลดาพูดออกมา ยี่หวาเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว ตั้งแต่ตอนยี่หวาอายุ 15 หล่อนโชคดีตรงที่มีครอบครัวที่แสนจะใจดีมารับตัวยี่หวาไปเป็นบุตรบุญธรรม แต่ทุกวันนี้ยี่หวายังคงแวะเวียนมาที่นี่บ่อยๆ โดยไม่ลืมว่าตัวเองมาจากไหน

            “แม่ครูเป็นยังไงบ้าง แฮกๆ” ไอลดาหอบเหนื่อยเมื่อรู้ข่าวเรื่องแม่ครู จากนั้นก็รีบกลับจากมหาวิทยาลัยทันที และตรงมาที่นี่ด้วยความร้อนใจ

            “ตอนที่ฉันมาพวกครูๆ คนอื่นๆ ก็บอกว่าเมื่อเช้าแม่ครูเป็นลมหมดสติที่สนามเด็กเล่น พอมาถึงฉันก็บอกแม่ครูว่าจะพาไปหาหมอแต่แม่ครูไม่ยอมไป จนต้องโทร.เรียกให้เธอมาเพื่อเกลี้ยกล่อมแม่ครูเนี่ยแหละ” คิ้วสวยของยี่หวาย่นเข้าหากันอย่างตึงเครียด

            ยี่หวา สาวน้อยร่างอวบจิ้มลิ้ม ด้วยรูปร่างและหน้าตาที่สวยน่ารักและเป็นคนร่าเริง ตอนนั้นเลยมีครอบครัวสองสามีภรรยารับเป็นบุตรบุญธรรม

            “งั้นเดี๋ยวฉันไปหาแม่ครูก่อนนะ” ไอลดาเร่งฝีเท้าเพื่อตรงไปยังห้องพักของแม่ครูจิตตราที่เธอทั้งรักและห่วงมากที่สุด

            ร่างเล็กเดินเข้าไปอย่างร้อนใจเพื่อจะเข้าไปดูอาการของแม่ครูที่นอนพักอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง

            “แม่ครูขา...เป็นยังไงบ้างคะ” ไอลดาเดินไปนั่งคุกเข่าที่พื้นแล้วจับมือของแม่ครูอย่างเป็นห่วง ดวงตากลมโตมองใบหน้าเหี่ยวย่นด้วยสายตาสั่นระริกพร้อมกับมีน้ำตาไหลซึมออกมาเล็กน้อย

            “เป็นอะไรหนูไอ...ร้องไห้อีกแล้วนะ” เสียงแหบของแม่ครูจิตตราร้องถามเมื่อเห็นสาวร่างเล็กที่นางเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกด้วยความรัก

            “ก็ไอเป็นห่วงแม่ครูนี่คะ...ทำไมแม่ครูไม่ไปหาหมอคะ” มือน้อยยกมือแห้งเหี่ยวของแม่ครูขึ้นทาบที่แก้มสวยของตัวเองอย่างเป็นห่วง

            “แม่ไม่เป็นอะไรหรอกลูก...วันนี้หนูไอมีเรียนบ่ายด้วยไม่ใช่เหรอ”

            “ไม่มีเรื่องอะไรที่สำคัญเท่ากับแม่ครูอีกแล้วค่ะ” ไอลดาบอกอย่างซาบซึ้งเพราะเธอไม่เคยเห็นอะไรสำคัญกว่าผู้มีบุญคุณ คนที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกันทางสายเลือดเลย

            “โธ่...ลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แม่แค่หน้ามืดเท่านั้นเอง เจ้ายี่หวาก็พูดเกินไป” แม่ครูจิตตราหันไปมองเด็กสาวอีกคนที่ต่อให้มีชีวิตที่ดีแล้วแต่ยังกลับมาเยี่ยมนางกับเด็กๆ ทุกครั้งที่มีโอกาส

            “แม่ครูก็...ก็หนูเป็นห่วงนะคะ แล้วแม่ครูก็ไม่ยอมไปหาหมอ หนูเลยต้องโทร.หาไอเพราะคิดว่าคนเดียวที่จะกล่อมแม่ครูได้มีแค่ยัยไอเท่านั้น” ยี่หวาร้องบอกเพราะเธอเองก็เป็นห่วงแม่ครูจิตตราไม่ต่างจากไอลดาเลย เพียงแต่ตัวเองเป็นคนแข็งๆ ไม่ได้อ่อนหวานอ่อนโยนเท่าไอลดาที่ทุกคนจะยอมทำตามอย่างว่าง่าย

            “ถูกของยี่หวานะคะแม่ครู หนูว่าไปหาหมอตรวจเช็กเพื่อความสบายใจดีกว่า หนูเป็นห่วงด้วย” ไอลดาบอกแล้วจ้องมองใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยด้วยความเป็นห่วง

            “แต่...แม่ไม่อยากให้สิ้นเปลืองนะลูก ค่าใช้จ่ายในการไปหาหมอครั้งหนึ่งมันแพงมาก”

            “แม่ครูขา...เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวยี่หวากับยัยไอจะช่วยกันเองนะคะ แม่ครูไม่ต้องห่วงเลย ไปตรวจให้ละเอียดดีกว่าค่ะ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ” ยี่หวาตอบแทนไอลดา

            “นั่นสิคะ ไปเถอะนะคะ เดี๋ยวไอกับยี่หวาจะพาไปเอง เรื่องค่าใช้จ่ายไอเพิ่งได้เงินจากงานพิเศษมา เดี๋ยวไอเอามาจ่ายก่อนนะคะ” ไอลดาบอกแล้วหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋าเงินของตัวเองขึ้น เมื่อวานเธอเพิ่งได้เงินจากการทำพาร์ตไทม์ช่วงสองวีคแล้วได้เงินราวๆ สี่พันบาทที่อาจจะเพียงพอต่อค่ายาของแม่ครู

            “แต่นี่หนูเก็บไว้จ่ายค่าเทอมไม่ใช่เหรอ แม่ไม่อยากรบกวนหนูเลย” แม่ครูยื่นมือแล้วดันมือเล็กที่จับกระเป๋าเงินของไอลดาออกห่าง

            “ไม่เป็นไรเลยค่ะ เหลือเวลาเก็บเงินจ่ายค่าเทอมอีกเยอะ ไม่ต้องห่วงไอนะคะ” ไอลดาหันมายิ้มกับแม่ครู หลังจากนี้เธอจะพยายามหาเงินเยอะๆ เพื่อที่จะช่วยแม่ครูและน้องๆ เพราะได้ข่าวมาว่าเจ้าของที่ดินที่แท้จริงตรงนี้จะมาเวนคืนเพราะต้องเอาไปเปิดกิจการอะไรสักอย่างทำให้แม่ครูเครียดจนล้มป่วยไปหลายวัน

            ใช่แล้ว...บ้านเด็กกำพร้าที่นี่ใกล้ปิดตัวแล้ว เพราะเจ้าของที่ดินที่แท้จริงต้องการนำที่ดินผืนนี้ไปทำประโยชน์ ซึ่งก่อนหน้านี้ที่ตรงนี้เป็นของแม่ครูจิตตรา แต่หลังๆ ขาดสภาพคล่องทางการเงินจึงต้องนำที่ไปจำนองจนหลุดจำนองเป็นของเจ้าของใหม่ แต่ด้วยความที่เจ้าของใหม่ใจดีเลยให้พวกเราได้อยู่ที่นี่ต่ออีกหลายปี

            “ใช่ค่ะ แม่ครูไปเถอะนะคะ”

            “ก็ได้จ้ะ...”

            “งั้นเราไปกันเลยนะคะ เดี๋ยวยี่หวาจะเรียกแท็กซี่ก่อนนะคะ”

            แม่ครูจิตตรามองไอลดาที่กำลังขะมักเขม้นเก็บของเพื่อเตรียมไปโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกสงสารเด็กสาวคนนี้ เด็กดีอย่างไอลดาไม่น่าจะต้องมาเกิดและโตที่นี่ ควรจะไปอยู่ในครอบครัวดีๆ ที่ช่วยซัพพอร์ตทุกอย่างมากกว่าจะมาตกระกำลำบากที่นี่

            “ไปกันเลยไหมคะ”

            “จ้ะ”

            ไอลดาน่ารักเรียบร้อยและเป็นพี่ๆ ที่ดีของน้องๆ ทุกคนที่นี่ไม่มีใครไม่รักไอลดา เด็กสาวที่มีน้ำใจกับทุกคน จริงๆ แล้วไอลดากำลังจะมีพ่อแม่บุญธรรม แต่เพราะอยากให้เพื่อนอย่างยี่หวามีครอบครัวที่อบอุ่นเลยสละพร้อมให้เหตุผลว่าอยากดูแลทุกคนที่นี่มากกว่า เด็กสาวผู้เสียสละจนนางอยากให้ไอลดาได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้