บทที่ 3 ไอติมหลากรส (4)

ใบหน้าหวานแนบที่หน้าอกแกร่งโดยชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อจนเห็นแผงอกกำยำ รอยสักที่อกแกร่งโผล่ออกมาบางส่วนซึ่งส่งเสริมความดิบเถื่อนในตัวเขามากขึ้นจนใจสาวเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

“สรุปไม่อยากกินข้าวแล้วหรือยังไง”

“คะ...”

“ก็สายตาของเธอมันบอกว่าเธออยากกินฉันไม่ใช่เหรอ หรือจะเปลี่ยนให้ฉันพาไปโรงแรมก่อน”

ไอลดาถึงกับหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าวิคเตอร์จะคิดเข้าข้างตัวเองได้มากขนาดนี้ เธอไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้นเลยสักนิดเดียว แม้ร่างกายของเขาจะล่ำกระชากใจมากมายแค่ไหนก็ตามแต่เธอก็ไม่อุตริคิดลามกกับชายหนุ่มในที่สาธารณะแบบนี้หรอกนะ

“เปล่าค่ะ...งั้นไปทางฟู้ดคอร์ทก็ได้ค่ะ ที่นั่นของกินเยอะดี” ไอลดาบอกตามความจริงแล้วชวนเขาไปกินข้าวที่ศูนย์อาหาร ทำเอามาเฟียหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะเท่าที่เจอผู้หญิงมาพวกหล่อนก็ชอบให้เขาพาไปกินร้านอาหารหรูๆ แพงๆ ไม่ก็พวกรูฟท็อปที่ดาดฟ้าของโรงแรม แต่ยัยตัวเล็กชวนเขาไปกินฟู้ดคอร์ทเนี่ยนะ

“อะไรนะ”

“คือไอว่าเราไปกินฟู้ดคอร์ทดีกว่าค่ะ ที่นั่นของกินเยอะเลย คุณจะได้ไม่มาว่าว่าไอคิดอะไรไม่ออก” ว่าจบไอลดาก็เดินนำหน้าชายหนุ่มไป เพราะรู้ว่าฟู้ดคอร์ทที่ห้างฯ แห่งนี้อยู่ตรงไหน

ร่างสูงใหญ่มองคนตัวเล็กที่เดินนำแล้วส่ายหัวด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินตามหล่อนไปอย่างรวดเร็วเพราะอยากจะรู้นักว่าไอลดาจะพาเขาไปกินอะไร

กระทั่งไอลดาและวิคเตอร์เดินมายังฟู้ดคอร์ทในห้างฯ ขนาดใหญ่ ดวงตาสาวเป็นประกายเพราะตอนนี้เธอหิวจนตาลายไปหมดแล้ว พอเห็นอาหารละลานตาก็อดหิวไม่ได้จริงๆ แม้อาหารที่นี่จะไม่ได้แพงสำหรับชายหนุ่ม แต่สำหรับเธอที่ต้องทำงานแลกเงิน เวลามากินก็จะกินได้แค่ไม่กี่อย่างด้วยงบจำกัด

“เธอพาฉันมากินที่นี่เนี่ยนะ” วิคเตอร์จ้องมองตรงหน้าอย่างตะลึงเพราะมีคนมากมายเดินไปมา พร้อมกับถือถาดอาหารไปนั่งที่โต๊ะ แต่พวกเขากลับดูยิ้มแย้มมีความสุขกับอาหารที่อยู่บนจาน

“ใช่ค่ะ”

“จะเป็นการรบกวนไหมคะถ้าไอจะขอเงินหน่อย พอดีไอไม่มีเงินสดติดตัวเลยค่ะ พอดีโทรศัพท์ไอแบตฯ หมดค่ะ” ไอลดาจ้องมองคนตัวโตแล้วกะพริบตาปริบๆ

“ฉันมีแต่บัตรเครดิต ฉันไม่พกเงินสด” วิคเตอร์บอกแล้วหยิบบัตร Black Card ที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองออกมา ซึ่งทำเอาไอลดาตาโตอย่างตกใจเพราะรู้ดีว่าคนที่จะถือบัตรนี้ได้ต้องรวยมากๆ มีเงินมหาศาลถึงจะได้มันมา

“เอ่อ...มีบัตรใบอื่นไหมคะ”

“ทำไม...มันใช้ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ หรือเธอคิดว่าเงินในบัตรจะไม่พอกับอาหารมื้อนี้” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อเจอสายตาเป็นกังวลของไอลดา

“ปะ...เปล่าค่ะ” ในใจของไอลดาคิดแค่ว่ากลัวพนักงานจะมองหน้าที่เห็นบัตรใบนี้ของเขา เพราะคงไม่มีใครไม่รู้ว่าบัตรใบนี้มันเลอค่ามากแค่ไหน “งั้นเดี๋ยวไอเอาไปแลกเงินแล้วจะเอาบัตรมาคืนคุณนะคะ คุณนั่งรอตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวไอมา” ไอลดาผายมือไปที่เก้าอี้ ทำวิคเตอร์ขมวดคิ้วมองอย่างสงสัยว่าเขาต้องมานั่งที่อะไรแบบนี้จริงๆ หรือ

“ตรงนี้เนี่ยนะ”

            “ใช่ค่ะ เดี๋ยวรีบไปรีบมานะคะ”

            ไอลดารีบไปที่แคชเชียร์เพื่อนำบัตรเครดิตไปรูดเติมเงินเพื่อใช้บัตรของศูนย์อาหารโดยที่เธอช่างใจอยู่ว่าจะเติมเท่าไหร่ แต่คิดว่าเติมสักห้าร้อยก็พอเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะกินอะไร เติมไว้เผื่อๆ แล้วกัน

            มือเล็กยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานจนหล่อนเงยหน้าขึ้นมอง เพราะใครจะคิดว่าจะมีคนเอาบัตร Black Card มารูดเติมเงินบัตรศูนย์อาหารแบบนี้ รวยขนาดนี้ทำไมถึงไม่นั่งในร้านอาหารหรู

            “นี่ค่ะ” หล่อนบอกแต่สายตายังคงมองไอลดาที่เหมือนเด็กกะโปโลอย่างสงสัย จนเธออายและรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว สาวร่างเล็กเดินตรงเข้าไปหาวิคเตอร์ที่ยังคงนั่งรอเธอที่เดิมจากนั้นหญิงสาวก็ยื่นบัตรคืนเขาไป “นี่ค่ะ ไอรูดเติมเงินในบัตรนี้ไปห้าร้อยนะคะ อันนี้คือใบเสร็จค่ะ ไอไม่ได้รูดเกินกว่าที่แจ้งเลยนะคะ” ไอลดารีบบอกเพราะกลัวชายหนุ่มจะคิดว่าเธอเอาบัตรเขาไปใช้อย่างอื่น

            “ห้าร้อยบาท...” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

            “เอ่อ...ไอเติมเยอะไปเหรอคะ ไอกินไม่เยอะนะคะแค่ร้อยกว่าบาท ถ้าเหลือเดี๋ยวไอเอาไปแลกคืนให้ค่ะ” ไอลดารีบแก้ต่างเพราะกลัวชายหนุ่มจะมองว่าเธอเห็นแก่เงิน

            สิ่งที่วิคเตอร์ตกตะลึงเพราะไอลดาเป็นคนแรกที่ให้เขาเลี้ยงข้าวได้ถูกขนาดนี้ ถูกชนิดที่ว่ามันเป็นเพียงเศษเงินของเขาเลย

            “ห้าร้อยจะอิ่มหรือไง...”

            “คะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองชายร่างสูง เพราะสิ่งที่เขาบอกมันตรงข้ามกับสิ่งที่เธอคิดเลย

            “เงินแค่ห้าร้อยจะพอกับค่าอาหารเหรอ กินแค่นี้จะอิ่มหรือไง”

            “อิ่มค่ะ คุณอยากกินอะไรไหมคะ”

            สายตาแกร่งกวาดตามองร้านอาหารที่มีมากมายจนไม่รู้จะกินอะไรและไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะต้องมากินอะไรแบบนี้ ไม่รู้จะอร่อยเหมือนอาหารรสเลิศที่เคยกินหรือเปล่า

            “ฉันไม่รู้จะกินอะไร งั้นเธอเลือกมาเลยแล้วกัน”