รินรีบเดินลงน้ำมาหาธนินด้วยความเร็ว
"แทนคุณอยู่ไหนคะ แล้วคุณดูลูกฉันอีท่าไหนทำไมทำให้แกตกน้ำได้ ฮือ" ความกลัวเริ่มคืบคานเข้ามาในหัวใจของรินอย่างถาถม เธอไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพี่สาวเธอได้ ถ้าเขารู็ว่าแค่หลานตัวเล็กๆ เธอยังดูแลเขาไม่ได้ เมื่อธนินเห็นใบหน้ารินที่เคร่งเคลียดแถมยังร้องไห้ เขารีบยกแทนคุณออกจากเสื้อของเขา
"คุณร้องไห้เลยเหรอ ผมแค่แกล้งคุณเล่นแค่อยากให้คุณลงมาเล่นน้ำด้วยกันไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้คุณตกใจและร้องไห้ขนาดนี้ " เมื่อรินเห็นแทนคุณที่ยิ้มแฉ่งให้กับเธอ เธอรู้สึกโล่งใจแต่เธอยิ่งโกรธชายตรงหน้ามากขึ้น
"มันไม่ตลกนะคะ ที่คุณจะเอาความเป็นความตายมาล้อเล่นคุณจะต่อว่าฉันแบบไหนฉันไม่เคยว่าแต่รอบนี้คุณมาโกหกกันแบบนี้มันแรงเกินไปเหรอคะ เคยคิดถึงจิตใจฉันบ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรเอาแทนคุณมาให้ฉัน ฉันจะพาลูกกลับบ้าน "
"ผมขอโทษ " สายตาธนินที่ยื่นเด็กชายตัวน้อยคืนให้รินด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าคุณไม่เห็นแคร์ความรู้สึกใครเลย แทนคุณกลับบ้านกันลูก" รินยื้อแย่งลูกออกมาจากแขนของธนินแล้วพาแทนคุณเดินขึ้นจากน้ำอย่างทุลักทุเล
ธนินคิดแค่ว่าอยากให้รินลงมาเล่นน้ำด้วยกัน เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะโกรธเขาขนาดนี้ เขาทำได้เพียงมองตามเธอและลูกของเธอเดินกลับบ้านทั้งที่เจ้าหนูแทนคุณยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีจากที่จะมาง้อเธอกลับทำให้เธอ โกรธเขามากกว่าเขารีบเดินตามรินขึ้นมาจากน้ำและเดินตามหลังเธอกลับมา รินไม่พูดอะไรกับเขาสักคำแม้ว่าแทนคุณจะตะโกนเรียกป๊ะป๊าดังแค่ไหน รินก็ไม่หยุดเดินจนเธอเดินมาถึงบ้านและพาลูกชายเข้าบ้านไปพร้อมล็อคประตูเสียงดัง ธนินทำได้เพียงเดินหน้าระห้อยกลับบ้านใหญ่
คุณหญิงกับป้าพรก็ได้กลับมาจากวัดพอดีเห็นลูกชายของเธอเดินตัวเปียกกลับมาที่บ้านเธอจึงถามด้วยความสงสัย
"ธนินไปทำอะไรมาตัวถึงเปียกแบบนี้ พรเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้เจ้าธนินที"
"ได้ค่ะ คุณธนินรอสักครูนะคะ"
"ผมไปหาแทนคุณมาแล้วพาเจ้าหนูไปเล่นน้ำที่หลังสวนมาครับผมไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปด้วย เลยเปียกกลับมาครับ"
"ไปหาแทนคุณมาแล้วทำไมหน้าถึงบึ้งตึงกลับมาแบบนั้นล่ะ ทะเลาะกับหนูรินมาสินะ"
"ไม่ได้ทะเลาะนะครับ ผมทำให้เธอโกรธเลยจะไปขอโทษแต่กลับทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิมแถมยังไม่ได้ขอโทษเรื่องเก่าผมดันสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก เฮ้อผมนี่ซื่อบื้อชะมัด"
คุณหญิงมองหน้าลูกชายแล้วยิ้มออกมา
"แล้วเราไปทำอีท่าไหนให้หนูรินเขาโกรธล่ะ "
"เอ่อ..เอ่อผมแค่แกล้งทำแทนคุณตกน้ำผมก็แค่อยากให้รินเขาลงมาเล่นน้ำด้วยกัน ใครจะไปคิดว่าเขาจะโกรธผมขนาดนั้น"
"ฮ่ะ!!! เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ"
"ผมแกล้งทำแทนคุณตกน้ำแต่แทนคุณไม่ได้ตกจริงๆ สักหน่อยผมเอาแทนคุณซ้อนไว้ในเสื้อของผม โอ๊ย!!! คุณแม่ตีผมทำไมผมเจ็บนะ"
คุณหญิงใช้มือตีที่แขนของธนินอย่างแรง จากตอนแรกเธอยิ้มอยู่ใบหน้ากลับบึ้งตึงขึ้นทันที
"แม่ไม่เคยสอนหรือไง ใครเขาเอาเรื่องเป็นเรื่องตายมาล้อเล่นกันฮะ!!! อย่าว่าแต่หนูรินโกรธเลย แม่ก็โกรธเราเหมือนกันทำเรื่องไม่เป็นเรื่องแค่คำขอโทษมันพูดยากหรือไง พรไม่ต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาให้แล้วให้ยืนตัวเปียกหนาวอยู่นอกบ้านนี่แหละ" ป้าพรที่เดินถือผ้ามากลับต้องงงกับแม่ลูกสองคนนี้ เธอมองหน้าธนินสลับกับคุณหญิง ก่อนที่คุณหญิงเดินเข้าบ้านปล่อยให้ธนินยืนอยู่แบบนั้น
"เกิดเรื่องอะไรที่ป้าไม่รู้หรือเปล่าค่ะคุณธนิน" ป้าพรส่งผ้าให้ธนินและถามอย่างสงสัย
"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ อยู่ๆ คุณแม่ก็โกรธผม"
“_”
''งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ คุณธนินก็รีบเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะเดี๋ยวไม่สบายเอา คุณหญิงเธอก็พูดไปแบบนั้นเขาเป็นห่วงคุณธนินนะคะ"
ป้าพรพูดจบก็เดินตาคุณหญิงเข้าบ้านไป ธนินเองก็เดินไปที่ห้องของเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนคิดว่าเขาจะขอโทษรินอย่างไรดี
ฝั่งด้านป้าพรเธอเก็บความสงสัยไม่ไหวก็ได้เอ่ยปากถามคุณหญิงไป และก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้น
"โธ่ คุณธนินของป้าทำไมถึงทำแบบนั้นนะ ไม่รู้หรือไงว่าแม่ทุกคนเป็นห่วงลูกของตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด ทำแบบนั้นแล้วหนูรินคงให้อภัยยาก นอกจากเสียว่าคุณหญิงจะช่วยไปพูดให้หนูรินใจเย็นลง"
"ฉันไม่ช่วยหรอกใครบอกให้เจ้าธนินทำตัวเองแบบนั้นล่ะ ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบเองสิ"
"แล้วถ้าหนูรินโกรธมากๆ แล้วพาเจ้าหนูแทนคุณย้ายออกไปอยู่ที่อื่นคุณหญิงจะทนได้เหรอคะ พรรู้นะคะว่าคุณหญิงเองเอ็นดูและรักแทนคุณเหมือนหลานตัวเอง" เมื่อคุณหญิงได้ยินอย่างนั้นเธอรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีจนพรเองต้องตกใจ
"ไม่ได้การแล้วงั้นเราเดินไปบ้านสวนกัน ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าแทนคุณหนีฉันไปอีกคนฉันคงตรอมใจตายแน่ๆ" ป้าพรหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
"หัวเราะอะไร ไปสิเดี๋ยวหนูรินหนีออกไปก่อน เจ้าธนินนะเจ้าธนินถ้าหนูรินพาลูกหนีไปฉันจะไม่ให้อภัยเลย" คุณหญิงรีบเดินไปบ้านสวนด้วยความร้อนใจ ป้าพรเองก็รีบเดินตามคุณหญิงไปติดๆ
"อย่าเดินเร็วแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวคุณหญิงก็เดินสะดุดท่อนไม้ล้มได้นะ"
"ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกนะ ทางพวกนี้ฉันเดินมาตั้งแต่สาวๆ จนตอนนี้ฉันแก่แล้วนะอย่าลืมสิ"
ฝั่งด้านรินเมื่อมาถึงบ้านเธอรีบพาแทนคุณอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แทนคุณก่อนจะเอาแทนคุณนอนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อกๆๆ"""
รินรีบเดินมาเปิดประตูแทนคุณเองก็เดินตามมาด้วย
"คุณหญิงมาทำอะไรที่หลังสวนแบบนี้คะ เข้ามาก่อนสิคะ" แทนคุณที่ยืนแอบอยู่หลังรินเมื่อได้ยินว่าเป็นคุณหญิงแทนคุณรีบชะเง้อหน้าออกมายิ้มให้อย่างดีใจ
"ทำไมจะมาไม่ได้ที่นี่ฉันก็เคยอยู่มาก่อนนะ อ้าวแทนคุณยังไม่หลับอีกหรือไหนมาให้ฉันอุ้มหน่อยสิ ไม่เห็นแทนคุณแค่ครึ่งวันรู้มั้ยว่าฉันคิดถึงแค่ไหน"
แทนคุณรีบเดินไปหาพร้อมชูแขนให้คุณหญิงอุ้ม คุณหญิงอุ้มแทนคุณเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะไม้สักที่เธอได้ซื้อไว้เมื่อสมัยก่อน ก่อนหันมองซ้ายมองขวาที่นี่ยังคงเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เธอเคยอยู่กับพ่อของธนินก่อนที่จะสร้างบ้านหลังใหญ่ รินเดินไปที่ครัวเอาน้ำมาให้คุณหญิง
"ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะป้าพร "
"ที่นี่พรให้เจ้าตะวันมาดูแลตลอดก่อนที่หนูรินจะมาอยู่พรรู้ค่ะ ว่าบ้านหลังสวนมันมีค่าทางจิตใจของคุณหญิงแค่ไหน"
"แทนคุณหนูรู้มั้ยว่าฉันเคยอยู่บ้านหลังนี้มาก่อน ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ของฉันเลยล่ะ ที่หลังสวนเดินไปซักพักก็ถึงน้ำตกที่นั้นสวยมากเลยนะ สามีของฉันเคยพาลูกๆ ไปเล่นที่นั้นบ่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันโกรธกับสามีแต่เขาเป็นคนที่ง้อคนไม่เป็นรู้มั้ยว่าเขาแกล้งฉันว่าลูกชายคนเล็กของฉันตกน้ำฉันร้องไห้โวยวายใหญ่เลย โทษเขาที่ดูแลลูกไม่ดี แต่เปล่าเลยลูกชายคนเล็กของฉันกลับนั่งยิ้มแป้น สามีของฉันรีบขอโทษฉันและเขาก็สำนึกผิดที่ทำให้ฉันเสียใจ เมื่อฉันเห็นว่าลูกชายฉันไม่เป็นอะไร ฉันก็เบาใจขึ้นแม้จะยังโกรธสามีก็เถอะแต่เมื่อฉันนึกย้อนไปได้เขาไม่เคยที่จะดูแลลูกไม่ดี เขาแค่อยากง้อฉันแล้วเอาลูกมาเป็นข้ออ้างถึงฉันจะโกรธแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีเขาลูกอาจจะตกน้ำจริงๆ ก็ได้ฉันเลยให้อภัยเขา คนเราอยู่ด้วยกันไม่ถึงร้อยปีหรอกนะ เรื่องอะไรที่มันเล็กๆ น้อยถ้าพออภัยให้กันได้ก็ให้อภัยกันไป ฉันนี่นึกถึงอดีตอีกแล้ว” คุณหญิงพูดไปแทนคุณก็นั่งฟังอย่างตั้งใจเหมือนเขาเองรู้เรื่องที่คุณหญิงเล่าให้ฟัง
บทที่ 36 บทสุดท้าย หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดรินได้กลับมาที่ไร่ธนากรและธนินกับคุณหญิงก็ได้มาพร้อมกันกับริน ได้จัดงานทำบุญเพื่อระรึกถึงพี่ชายของธนินกับพี่สาวของริน ข่าวการตายและการทำสิ่งผิดกฏหมายของมานพก็ได้ออกข่าวตามช่องต่างๆ ตำรวจที่รับสินบนและหุ้นส่วนที่ทำงานร่วมกับเขาก็ถูกจับไปจนหมดรินได้ย้ายมาอยู่ที่ไร่ธนากรเพราะต้องมาทำหน้าที่ดูแลไร่แทนเจ้าหนูแทนคุณจะโตและสามารถมารับหน้าที่ตรงนี้ได้ ทำให้เธอกับธนินไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่ทว่าเขาเองก็มาหาเธอแทบทุกวันอยู่ดี“เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว และลงตัวคุณแม่เองก็มีความสุขในการเลี้ยงหลานแล้วเมื่อไหร่ผมกับคุณจะมีความสุขกับเขาเสียทีละครับ”รินที่นั่งทำบัญชีอยู่ก็ต้องหันมาสนใจคำพูดของธนินที่วันนี้เขาเข้ามาหารินที่ไร่“ทุกวันนี้รินก็มีความสุขมากแล้วนะคะ”“แต่ผมไม่นี่ครับ ผมอยากนอนหลับไปพร้อมกับคุณตื่นมาเมื่อไหร่ก็เจอคุณที่นอนอยู่ข้างๆ แต่งงานกับผมนะครับ อย่าทรมานผมอยู่อย่างนี้เลยนะ รู้มั้ยว่าผมอิจฉาพี่ตะวันขนาดไหน ทุกวันนที่ตะวันกับส้มพลอตรักกันทุกที่ในไร่ ผมก็ได้แต่นั่งดู”“โธ่ รินก็คิดว่าเรื่องอะไร ทุกวันนี้รินก็มอบความรักให้พี่ธนินจนหม
บทที่ 35 จุดจบของมานพ ที่ไร่ภูแสงจัดงานอย่างใหญ่โตอย่างสมฐานะของมานพ เขาได้เชิญแขกมาทั่วทุกสารทิศรวมทั้งคนของไร่ธนินทรด้วย เพื่อเย้ยธนิน"เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ""ขอบคุณค่ะ " ช่างแต่งหน้าได้เอ่ยปากชมรินอย่าไม่ขาดปาก แต่รินที่มีสีหน้ากังวลไม่รู้ว่าวันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีหรือไม่"คุณรินคะ คุณมานพให้ขึ้นมาตามใกล้จะถึงเวลาแล้ว" เนียนได้ขึ้นมาตามรินตามคำสั่งของเจ้านาย รินยืนขึ้นมองตนเองในกระจกก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องและเดินลงบรรไดมาเห็นมานพที่แต่งตัวด้วยชุดเจ้าบ่าว เขาเองก็เป็นคนที่หล่อมากเลยทีเดียวรินเองยังเสียดายในความหล่อของเขา แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้"เจ้าสาวของผมวันนี้ช่างสวยจริงๆ" เมื่อมานพเห็นรินในชุดเจ้าสาวสีขาวผ่องใสบวกกับที่รินแต่งหน้าทำให้มานพเองก็ตกตลึงในความสวยของรินทุกครั้งไป เขาผายมือรับเจ้าสาวของเขาเพื่อเดินออกมาตอนรับแขกๆ ในงาน รินมองเห็นธนินที่มางานแต่งนี้กับตะวันพร้ออมพยักหน้าให้กำลังริน"วันนี้คนเยอะจังนะคะ"'"ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของผม คนก็ต้องมาร่วมแสดงความยินดีกับผมนะสิครับ""ค่ะ รินว่าวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของรินเช่นกัน มันเป็นวันที่สำคัญมากๆ ในชีวิตเล
บทที่ 34 แต่งงานกับผมมั้ย รินขึ้นมาตรงบรรไดและหลบไม่ให้มานพเห็นเมื่อเขาไม่เห็นรินลูกน้องของเขาก็พูดกับมานพขึ้นมา"โชคดีนะครับที่เราไม่ได้เอาของผิดกฏหมายไว้ในบ้าน คุณมานพนี่ฉลาดจริงๆ""ใครมันจะโง่เอาของแบบนั้นไว้ที่บ้านกัน ไม่งั้นฉันก็โดนจับไปนานแล้วนะสิ ว่าแต่ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าใครเป็นคนไปแจ้งความกับตำรวจนายช่วยไปสืบให้ฉันหน่อย""ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนในนะครับ ผมละอดสงสัยคุณรินไม่ได้เลย ""แล้วทำไมนายต้องสงสัยรินด้วยฮ่ะ ""คุณมานพลืมแล้วหรือครับว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพี่สาวของคุณรินและพี่เขยของเขา เขาอาจจะมาแก้แค้นคุณหรือเปล่า”"แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าแกไมพูดคนอื่นเขาจะรู้กันได้อย่างไร ตอนนี้คนที่ฆ่าครอบครัวนั้นก็ถูกจับตัวไปแล้วแถมยังยอมรับไปแล้วว่าปล้นฆ่าเพื่อชิงทรัพย์ แกก็อย่าโง่หน่อยเลย แกก็รู้ว่าคุณรินความจำเสื่อมเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนสั่งฆ่าตอนนี้ัเป็นคนดีในสายตาเขาคุณรินไปแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะคิดเช่นนั้นแน่นอน แกก็หุบปากของแกเอาไว้ด้วยเรื่องนี้มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ""ครับๆ ได้ครับผมขอโทษครับที่บังอาจไปสงสัยในตัวคุณริน เดี๋ยวผมจะไปสืบให้นนะครับ แล้วของที่เราไปฝากไ
บทที่ 33 รินเข้ามาอยู่ในบ้านมานพ เมื่อมาถึงห้องมานพก็ให้รินพักผ่อน เขาก็ได้กลับมาห้องของตนเองพร้อมโทรไปหาส้มจะถามเรื่องรินหรือว่าเธอเข้ามาหาเขาจะมีแผนอะไรกันแน่"ว่ายังไงคะคุณมานพ""ฉันมีเรื่องจะถามเธอ วันนี้รินมาหาฉันที่บ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น""เมื่อวานตอนเย็นส้มไปเดินสำรวจดู ก็เห็นว่าคุณธนินจะเข้าไปหารินที่ห้องแล้วรินเธอความจำเสื่อมจำธนินไม่ได้เลยว่าคิดว่าคุณธนินจะเข้าไปทำมิดีมิร้ายเลยโวยวายว่าจะไม่อยู่ที่นี่ พอทุกคนกลับไปนอนกันรินก็หนีออกจากไร่ไป ตอนนี้ทุกคนตามหาตัวกันให้ทั่ว""นี่เรื่องจริงใช่มั้ย แล้วเรื่องที่รินยังจำธนินไม่ได้ก็เรื่องจริงสินะ""ใช่ค่ะ แล้วตอนนี้ส้มก็ได้เอกสารมาแล้วนะคะ เดี๋ยวส้มจะหาเวลาเอาไปให้ คุณมานพออกมาหาส้มที่ตลาดหน่อยได้มั้ยคะ""ได้สิ แต่วันนี้ฉันยังไม่ว่าง ถ้าวันไหนฉันว่างฉันจะโทรไป แค่นนี้นะ""อย่าลืมค่าขนมนะคะ""เธอนี่มันหน้าเงินชัดๆ ถ้าเอกสารที่เธอได้มามันตรงกับที่ฉันต้องการฉันจะจ่ายเธออย่างสมน้ำสมเนื้อ""ส้มจะรอวันนั้นนะคะ"หลังจากที่วางสายมานพก็ออกไปข้างนอกเพราะมีนัดกับหุ้นส่วนไว้จะไปดูที่ทางของไร่ธนากรที่เขาต้อง
บทที่ 32 แผนของริน เมื่อทุกคนไม่สนใจส้มเธอจึงรีบหนีออกมา พอดีกับทางไร่ได้ออกไปส่งส้มที่ตลาดพอดี เธอจึงขอติดรถไปด้วยตอนนี้เธอคงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ถ้าจะกลับไปหามานพก็กลัวว่าเขาเองจะฆ่าเธอและแม่ เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อหนีออกไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่าชีวิตของเธอแล้ว"อ้าวแล้วนี่นางส้มมันไปไหนของมันเนี่ยะ" ป้าพรหันมาดูก็ไม่เจอส้มแล้ว"ช่างเถอะครับแม่ เธอคงไม่กล้าจะอยู่ที่นี่เพราะอายที่ทำเรื่องงามหน้าไว้ ผมว่าเธอน่าจะกลับไปที่้านของเรา เดี๋ยวผมจะไปดูเธอเอง""แล้วตะวันจะเอาอย่างไรกับส้มต่อไป” คุณหญิงเอ่ยถามตะวัน ตะวันตอบออกมาด้วยความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว"ถึงส้มจะร้าย และเราก็รู้แล้วว่าส้มถูกจ้างมาผมก็ยังจะรับส้มเป็นเมียผมอยู่ครับ อย่างน้อยผมกับส้มเราก็มีอะไรกันจริงๆ ส่วนเรื่องนิสัยผมว่าผมน่าจะให้ส้มเปลี่ยนเพื่ออนาคตที่ดีได้ ""เอาอย่างนั้นก็ได้ คนเราต้องรู้จักให้อภัยกันทุกคนต่างก็เคยทำผิดกันหมดทุกคน ไปเถอะไปบอกส้มว่าทุกคนให้อภัย หนูรินให้อภัยมั้ยจร๊ะ' คุณหญิงหันมาถามริน"รินให้อภัยก็ได้ค่ะ เป็นเพราะรินเองที่ไม่หนักแน่นเชื่อความรักที่คุณธนินมีให้ริน ไม่
บทที่ 31 รินจำได้ ทันทีที่รินรับสายและเห็นหน้าของคนที่อยู่ในมือถือก็จำได้ทันที"คุณหญิง เจ้าหนูแทนคุณ"ธนินได้ยินก็ดีใจคิดว่ารินจำได้ละจะจำเขาได้เช่นกัน"คุณจำได้ "(หนูจำฉันได้ใช่มั้ย ดูสิเจ้าหนูแทนคุณคิดถึงหนูมากเลย รีบรักษาตัวให้หายจะได้กลับมาหาเจ้าหนูนะลูก)"คุณหญิงคะ ช่วยรินด้วยรินกลัวผู้ชายคนนี้มากเลย อยู่ๆ ก็มาหาว่ารินเป็นคู่หมั้นของเขา "(ใครกัน ธนินนะหรือ เขาเป็นลูกชายของฉันเองและเป็นคู่หมั้นของหนูจริงๆ จร๊ะ) เมื่อรินได้ยินเธอจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องจริงแล้วทำไมความทรงจำระหว่างเธอกับเขาถึงได้ถึงไม่มีในความทรงจำของรินเลย"เรื่องจริงหรือคะ แล้วพี่วริษากับพี่ธนาพ่อของเจ้าหนูแทนคุณละคะไปอยู่ไหน แล้วทำไมเจ้าหนูถึงไปอยู่กับคุณหญิงได้"คุณหญิงได้ยินชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานก็ถึงกับต้องตกใจ(หนูรินว่าอะไรนะ พ่อกับแม่ของเจ้าหนูแทนคุณชื่ออะไร)"ก็พี่วริษากับพี่ธนาเจ้าของไร่ธนากรไงคะ " ธนินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ รินจึงรีบแย่งมือถือไปจากเธอ"คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตอนนี้ผมขอถามความจริงจากรินก่อนนะครับ"(ได้สิ) คุณหญิงทำอะไรไม่ถูกเธอร้องไห้ออกมาหลานที่เธอตามหามาตลอดกลั