บทที่ 5 ตำนานเพลงพิณหิมะต้องสาป

รุ่งสางของวันที่สาม หิมะยังไม่หยุดตก และดูจะไม่มีวี่แววว่าจะหยุดในเร็ววัน

ท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านอวิ๋นหลิงปกคลุมด้วยม่านหมอกสีขาวอมเทา ราวกับสวรรค์เบื้องบนกำลังปิดฉากเวทีให้เสียงหนึ่งได้ดังก้องขึ้น เสียงที่ไม่ใช่จากธรรมชาติ หากเป็นเสียงแห่งความทรงจำ

ลู่จิ่นซานนั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง กล่องพิณไม้ดำยังวางอยู่ตรงหน้า สายพิณเส้นแรก ปรากฏขึ้นแล้ว ไม่มีใครแตะ ไม่มีใครเปิดกล่องนั้น แต่มันกลับผุดขึ้นมาอย่างเงียบงัน คล้ายถูก “เรียกคืน” ด้วยเสียงบางอย่างในใจ

“สายหนึ่ง…ลืม”

เขาได้ยินคำนี้อีกครั้ง แม้ไม่มีเสียงใดพูด จิ่นซานยื่นมือออกไป ปลายนิ้วเกือบจะแตะสายพิณเส้นนั้น แต่แล้วกลับชะงักกะทันหัน กล่องพิณนี้มีบางอย่างอยู่ในนั้นที่ไม่ใช่เพียงเครื่องดนตรี

เขาลุกขึ้น หยิบกล่องนั้นเข้าห่อผ้าอย่างแน่นหนา แล้วเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งตรงไปยังสถานที่เดียวที่พอจะให้คำตอบแก่เขาได้

ที่นั่นก็คือหอจารึกหมอกจันทร์...

หอจารึกหมอกจันทร์ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน เป็นเรือนไม้สามชั้นหลังใหญ่ที่ถูกสร้างตั้งแต่สมัยราชวงศ์ก่อน ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าใครคือผู้ก่อตั้ง

บ้างว่าเป็นนักพรตผู้เร้นลับ บ้างว่าเป็นบัณฑิตสำนักหลวงที่ลี้ภัยมาอยู่ ณ ดินแดนห่างไกลนี้ แต่ที่แน่ ๆ คือภายในหอหลังนี้รวบรวมคัมภีร์ ตำรา และบันทึกเก่ามากมาย โดยเฉพาะสิ่งที่ราชสำนักไม่ต้องการให้หลงเหลือ

ลู่จิ่นซานเคยมาที่นี่เมื่อปีกลาย ด้วยความใคร่รู้ในประวัติศาสตร์ท้องถิ่น แต่วันนี้เขามาเพื่อค้นหาความจริงที่พัวพันกับวิญญาณและความตาย เสียงกระดิ่งไม้ดังขึ้นเบา ๆ เมื่อเขาเปิดประตู

กลิ่นกระดาษเก่าและธูปจาง ๆ ลอยมาปะทะจมูก กลางห้องมีเพียงชายชราร่างผอมหลังโก่งนั่งอยู่ข้างเตาไฟ มือข้างหนึ่งค่อย ๆ พลิกหน้ากระดาษ ส่วนอีกมือยังกุมพู่กันไว้

“คุณชายลู่ ข้ามิคิดว่าจะได้พบเจ้าที่นี่ในเช้าหิมะแรก” ชายชราเอ่ยเสียงพร่า โดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้น

“อาจารย์ซ่ง” ลู่จิ่นซานยกมือลา “ข้ามีเรื่องหนึ่ง ข้าต้องการรู้ความจริง”

“ความจริงล้วนต้องจ่ายด้วยราคาหนึ่งเสมอ เจ้ายอมจ่ายหรือไม่?”

“หากไม่รู้ ข้าจะสูญเสียมากกว่า” เขาตอบทันควัน

ชายชราหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะวางพู่กันลง แล้วเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นแม้ขุ่นมัวด้วยวัย แต่ลึกซึ้งดั่งอ่านความลับของคนได้ตั้งแต่ยังไม่เอ่ย

“ว่ามาเถิด เจ้าอยากรู้อันใด?”

ลู่จิ่นซานไม่อ้อมค้อม เขาวางกล่องพิณห่อผ้าเบื้องหน้า แล้วกล่าวชัดถ้อย

“ตำนานเพลงพิณต้องห้าม เป็นของจริงหรือ?”

บรรยากาศในหอจารึกเย็นลงในพริบตา แม้ไม่มีลมพัด ชายชราเงียบไปนาน นานเสียจนจิ่นซานเกือบจะถามซ้ำ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ และเอ่ยเพียงคำเดียว

“จริง”

เสียงคำตอบนั้นเหมือนปลดโซ่บางอย่างออกจากหัวใจของจิ่นซาน และในขณะเดียวกันก็ราวกับใส่ตรวนเส้นใหม่ลงแทน

“เพลงนั้นชื่อว่า หิมะนิรันดร์” อาจารย์ซ่งเริ่มเล่า

“เป็นท่วงทำนองที่เขียนขึ้นในสมัยแคว้นจิ่ง ตรงกับรัชศกเทียนเหอปีที่ 9 ว่ากันว่าเป็นเพลงที่ใช้ปลุกวิญญาณทหารให้ไม่ระส่ำกลางสนามรบ”

“ผู้แต่งเป็นขุนนางหนุ่มคนหนึ่งที่มีชื่อเสียงเรื่องบทกวีและกลยุทธ์ แต่ไม่เคยเผยนามจริงไว้ในจารึก”

“เขาแต่งเพลงนี้ให้สตรีคนหนึ่ง นักพิณจากภูเขาหิมะซึ่งมีเสียงสะกดวิญญาณ”

“นางเล่นเพลงนี้หน้ากองทัพครั้งสุดท้ายก่อนแคว้นจิ่งล่มสลาย หลังจากนั้น ไม่มีใครเห็นนางอีกเลย”

ลู่จิ่นซานฟังแล้วหัวใจเต้นแรง เขาเอ่ยถามเบา ๆ

“ขุนนางผู้นั้น ใช่ข้าหรือไม่?”

ชายชราไม่ตอบในทันที หากแต่มองกล่องพิณที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้าห่อออก เมื่อเห็นสายพิณเส้นเดียวบนกล่อง สายเดียวที่โผล่ขึ้นอย่างไร้คำอธิบาย ดวงตาของเขาหรี่ลง

“เช่นนั้น มันเริ่มแล้วจริง ๆ” เขากล่าวเสียงแผ่ว

“ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ลู่จิ่นซานขมวดคิ้ว

อาจารย์ซ่งเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น

“สายพิณทั้งเจ็ดคือประตูแห่งความจำ หากเจ้าดีดแต่ละสาย เจ้าจะระลึกชาติภพเก่าทีละน้อย”

“แต่เมื่อถึงสายสุดท้าย หากเจ้าดีดมัน เจ้าจะต้องเลือก...”

“เลือกงั้นหรือ?”

“เลือกระหว่างให้นางคงอยู่ หรือลบชื่อของนางจากทุกภพชาติไปตลอดกาล”

เสียงพิณในหัวลู่จิ่นซานพลันดังขึ้นโดยไม่มีผู้ใดดีด ลู่จิ่นซานนั่งนิ่ง รู้สึกราวกับเลือดในกายหยุดไหลชั่วขณะ

“เลือกระหว่างให้นางคงอยู่ หรือให้ลบนางจากทุกภพชาติ”

คำพูดนั้นยังดังก้องซ้ำไปมาอยู่ในหัว คล้ายเสียงของสายพิณเส้นหนึ่งที่ไม่ยอมหยุดสะท้อนกลับ

“เหตุใดจึงต้องเลือกระหว่างความจำกับการสูญเสีย?” เขาถามเสียงแผ่ว

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะต้องสูญเสียทั้งนางและตัวข้าเองใช่หรือไม่?”

อาจารย์ซ่งมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความเข้าใจ

“มีหลายเรื่องในโลกนี้ ที่เมื่อเจ้ารู้แล้ว เจ้ามิอาจเป็นคนเดิมได้อีกต่อไป”

กล่องพิณยังวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ ไม้ดำเงาเยือกเย็นราวหิมะจับตัว ด้านข้างกล่องเริ่มปรากฏรอยบาง ๆ ที่คล้ายเส้นสายพิณอีกหนึ่งเส้น กำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ

ลู่จิ่นซานยื่นมือไปแตะปลายนิ้วลงบนนั้น สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่มิใช่จากโลกนี้

“สายสอง…จำ”

ทันทีที่เสียงกระซิบดังขึ้นในหัว ทุกอย่างรอบกายพลันเลือนรางลง และในวินาทีถัดมา เขาก็ยืนอยู่บนระเบียงไม้สูง เสียงลมรบกวนม่านผ้าขาวสะบัดพลิ้ว ด้านหน้าเขาคือลานกว้างของค่ายทหาร เปื้อนเลือดและธงรบปลิวไสวกลางพายุ

เบื้องล่างมีทหารนับพันล้มตายเรียงราย แต่ตรงกลางลานกลับมีร่างหนึ่งนั่งนิ่งในท่าขัดสมาธิ มือของนางวางลงบนพิณไม้ดำ ยามที่นางดีด สายพิณสะท้อนแสงเงินเหมือนคมมีดเสียงนั้นก้องไปทั้งค่ายรบ ทหารศัตรูที่ย่างก้าวเข้ามา หยุดชะงักทีละคน ทีละกลุ่ม แล้วทรุดร่างลงโดยไร้รอยแผล

พวกเขา ตายด้วยเสียง...

บนระเบียง ลู่จิ่นซานในชุดเกราะเต็มยศกำลังเฝ้ามองอย่างเงียบ ๆ ริมฝีปากเอ่ยกับขุนนางข้างกายอย่างเย็นชา

“อย่าให้ใครเข้าไปหยุดนาง เพลงนี้ยังไม่จบ”

ขุนนางผู้นั้นหน้าซีดสลด “แต่นาง...นางใช้พลังชีวิตบรรเลงเพลงนี้ ขืนปล่อยให้เล่นจนจบ นางจะ...”

“ก็ให้จบเสีย” ลู่จิ่นซานในความทรงจำกล่าวเสียงเรียบ “ให้สงครามนี้จบลงด้วยเสียงของนาง”

ฉับพลัน ภาพนั้นก็สลายไป จิ่นซานสะดุ้งตื่นในหอจารึกอีกครั้ง หยาดเหงื่อเย็นชื้นไหลผ่านขมับ แม้อากาศหนาวยะเยือก มือที่แตะสายพิณเมื่อครู่ยังคงสั่นเล็กน้อย เขาหันมองอาจารย์ซ่งที่เฝ้ามองเขาเงียบ ๆ

“เจ้าเริ่มจำได้แล้วใช่หรือไม่?” ชายชราเอ่ยเสียงแผ่ว

“ใช่” ลู่จิ่นซานตอบ “ข้าเคยเป็นแม่ทัพ และข้าเคยสั่งให้นางดีดเพลงต้องห้ามเพื่อสังหารศัตรู”

“แต่นางก็ต้องแลกมันด้วยชีวิต”

“มิใช่แค่ชีวิต” จิ่นซานกัดฟัน “หากแต่ด้วยความเป็นมนุษย์”

หิมะนอกหอจารึกยังคงตกไม่หยุด กล่องพิณยังวางนิ่ง แต่สายพิณเส้นที่สองส่องแสงจาง ๆ เหมือนมีไฟในตัวเอง ความทรงจำไม่ได้ปลอบโยน แต่เปิดบาดแผลลึกในใจ

เมื่อเดินออกจากหอจารึก ลู่จิ่นซานเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าดวงตาของเขาไม่เหมือนเมื่อเช้าอีกต่อไป ในนั้นมีภาพของอวี้หลานไม่ใช่นางในม่านหิมะ หากแต่เป็นนางในวันนั้น นางที่เขาเคยสั่งให้ฆ่าตัวตนของตนเองเพื่อเขียนบทจบให้สงคราม และนางที่กลับมาพบเขาอีกครั้งในภพนี้...