บทที่ 6 ตำนานเสียงพิณก่อนคืนหิมะคลั่ง

หลังออกจากหอจารึก ลู่จิ่นซานไม่ได้กลับโรงเตี๊ยมในทันที หากแต่เดินทอดเท้าไปตามตรอกหิมะของหมู่บ้านอวิ๋นหลิง เงียบงันราวเมืองที่ถูกฝังอยู่ใต้ม่านขาว

เขาเดินอย่างไร้จุดหมาย แต่หัวใจกลับมีเป้าหมายชัดเจนยิ่งนัก เขาต้องรู้ให้ได้ว่าตำนานพิณต้องห้ามนั้นเกี่ยวพันกับเขาและอวี้หลานอย่างไรในภพก่อน และบทเพลงนั้นมีจุดจบเช่นใด

เมื่อเดินผ่านศาลเจ้าร้างเก่าแก่ที่ตั้งอยู่บนเนินเล็ก ๆ ข้างหมู่บ้าน จู่ ๆ หูเขาก็แว่วเสียงบางอย่าง เสียงรัวสายพิณเพียงวูบเดียวแล้วเงียบลง

เขาหยุดชะงัก หันมองรอบกาย ไม่มีผู้ใด ไม่มีรอยเท้า มีเพียงร่องรอยหิมะบาง ๆ ที่ไถลคล้ายกับมีเงาบางอย่างเคลื่อนไหวผ่านไปก่อนหน้าเขาไม่นาน

เสียงนั้นมาจากในศาลเจ้า...

ลู่จิ่นซานก้าวขึ้นบันไดไม้ผุอย่างระแวดระวัง เมื่อดันประตูไม้คร่ำคร่าเข้าไป กลิ่นอับของธูปเก่าและฝุ่นโบราณก็ลอยเข้าจมูก

ภายในศาลเจ้ามีรูปสลักเทพสวมหมวกพิณโบราณ มือข้างหนึ่งยกดีดสายพิณ มืออีกข้างแตะที่หน้าอกตนเอง บรรยากาศเย็นเยียบราวกับกาลเวลาไม่อาจเคลื่อนไหวภายในที่แห่งนี้ เขาเดินเข้าไปช้า ๆ แล้วก็เห็นสิ่งหนึ่งวางอยู่บนแท่นบูชา

มันเป็นแผ่นไม้ไผ่หนึ่งชิ้น...

ลู่จิ่นซานหยิบมันขึ้นมาอย่างระวัง ตัวอักษรจารึกบนไม้นั้นซีดจางด้วยกาลเวลา แต่เขาอ่านออกทันที

“เจ็ดสายพิณ สะท้อนเจ็ดจิตเจ็ดกรรม หนึ่งรัก หนึ่งผิด หนึ่งเลือด หนึ่งพราก เมื่อสายสุดท้ายถูกดีด ความเป็นมนุษย์จะจบสิ้น

ผู้เล่น จึงไม่มีใครจบเพลงได้ครบ”

เขาอ่านทวนอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นช้าลง สายพิณทั้งเจ็ด คือจิต วิญญาณ และกรรมเก่า ผู้ใดดีดจนครบ จะสิ้นความเป็นมนุษย์?

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ยินเสียงเบา ๆ ลอยมาจากเบื้องหลัง

“เจ้าอยากจบเพลงนั้นจริงหรือ?”

เป็นเสียงของหญิงสาว เขาหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ตรงนั้นกลับไม่มีใคร

หิมะโปรยลงจากช่องไม้บนหลังคา ฝุ่นปลิวกระจายราวกับเงาบางอย่างเพิ่งเคลื่อนผ่าน

คืนนั้น เขากลับมาที่โรงเตี๊ยมอีกครั้ง เจ้าของโรงเตี๊ยมร่างอ้วนยกถ้วยน้ำชามาให้ เห็นลู่จิ่นซานถือแผ่นไม้ไผ่ก็เอ่ยขึ้น

“นั่น...ข้าเคยเห็นของแบบนั้น”

“เห็นที่ใด?” จิ่นซานเงยหน้าถาม

“ชายแก่คนหนึ่ง เคยถือมันมาตั้งหลายสิบปีก่อน ข้าเด็กอยู่ในเวลานั้น เขามาที่ศาลเจ้า แล้วก็หายไปในคืนหิมะคลั่ง”

“หิมะคลั่ง?”

“ใช่ หิมะตกไม่หยุดสามวัน พายุซัดจนน้ำแข็งในแม่น้ำแตก คนหายไปหลายคน”

เจ้าของโรงเตี๊ยมลดเสียงลง “เขาว่ากันว่า เสียงพิณดังในหมู่บ้านก่อนวันนั้นหนึ่งคืนพอดี”

จิ่นซานนิ่งงัน เสียงพิณก่อนคืนหิมะคลั่ง...

แผ่นไม้ไผ่ที่บอกถึงเจ็ดกรรม...

นักพิณที่ไม่มีใบหน้า…

และสายพิณที่ตื่นทีละเส้น...

“หรือว่าข้าจะต้องจบเพลงนี้ เพื่อหยุดบางสิ่ง?”

เขากระซิบกับตนเองเบา ๆ คืนนั้น ลู่จิ่นซานนอนหลับตาแต่ไม่อาจข่มตาให้หลับได้จริง

เสียงพิณในหัวเงียบไปแล้ว หากแต่บางสิ่งยังคงกึกก้องอยู่ในอก ความรู้สึกเหมือนเขากำลังยืนอยู่บนขอบเขตระหว่างความจริงกับอดีต ความเป็นมนุษย์กับสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในโลก

และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งในยามดึก…

สายพิณเส้นที่สามก็ปรากฏขึ้นบนกล่องไม้สีดำโดยไม่มีเสียงเตือนใด ๆ มันเกิดขึ้นอย่างเงียบเชียบ ราวกับผู้ตายค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองโลกอีกครั้ง

“สายสาม…โทษ”

ทันทีที่คำนี้ดังขึ้นในหัว ลู่จิ่นซานรู้สึกเหมือนถูกกระชากออกจากโลกความจริงอีกครั้ง

เขายืนอยู่กลางท้องพระโรง แท่นบัลลังก์สูงชันตั้งตระหง่าน เบื้องล่างคือเหล่าขุนนางในชุดครุยยาวล้อมเป็นวงใหญ่ เสียงพิณหนึ่งบรรเลงอยู่เงียบ ๆ ตรงมุมห้อง

และเขา ในชุดคลุมแม่ทัพ กลับมิได้อยู่ท่ามกลางผู้ฟัง หากแต่ยืนอยู่ข้างหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังดีดพิณอยู่

อวี้หลาน…

ในภพนั้น นางมีใบหน้าชัดเจน ดวงตาสงบและปวดร้าว มือของนางสั่นแต่ยังดีดต่อไปไม่หยุด

เสียงพิณนั้นมิใช่เพื่อกล่อมคน ไม่ใช่เพื่อความไพเราะ หากแต่เพื่อพิพากษา และเป้าหมายของเสียงนั้นคือ “ฮ่องเต้”

“หากเจ้าดีดสายที่เจ็ด ฝ่าบาทจะสิ้นลมทันที” ลู่จิ่นซานกระซิบ

“ข้ารู้” นางตอบโดยไม่หันมา

“แต่ข้าคือผู้สั่งเจ้าเองมิใช่หรือ” เขาเอ่ย “เช่นนั้น โทษนี้ก็คือโทษของข้า”

นางดีดสายต่อไปอย่างนิ่งงัน “ข้ามิอาจหยุดได้แล้ว” เสียงของนางชัดเจน “เมื่อบทเพลงเริ่ม ทุกสิ่งจะถูกลากให้ดำเนินตามโชคชะตา”

เสียงสุดท้ายดีดลง และภาพตรงหน้าก็แหลกสลายเป็นผงหิมะ...

ลู่จิ่นซานสะดุ้งตื่นอีกครั้งในยามดึก เหงื่อเย็นไหลซึมทั่วแผ่นหลัง มือของเขาแน่นิ่งอยู่บนกล่องพิณ ที่บัดนี้มีสายพิณสามเส้นแล้ว

และยิ่งน่าตระหนกกว่านั้นคือ ข้างหน้าต่างห้องของเขา หิมะที่ควรจะตกลงมาเป็นแผ่นบาง กลับกลายเป็นเศษน้ำแข็งแหลมคมคล้ายมีบางสิ่งผิดปกติในลมฟ้า ลู่จิ่นซานลุกพรวดขึ้น เดินไปเปิดหน้าต่างทันที สิ่งที่เขาเห็นคือชาวบ้านกลุ่มหนึ่งกำลังรวมตัวกันหน้าโรงเตี๊ยม พูดจาเสียงสั่น

“แม่น้ำแข็งตัวไม่หยุด!”

“ปลาหายหมด เหลือแต่ผิวน้ำแข็งหนาเกินสองฉื่อ!”

“ข้าไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้แม้ในหน้าหนาวก่อน!”

“ต้องเป็นเพราะเสียงนั้นแน่ ๆ ! ข้าฝันถึงเสียงพิณเมื่อคืน!”

“เมื่อคืนข้าก็เหมือนจะได้ยินเช่นกัน ไม่รู้ว่าฝันหรือความจริง เหมือนว่าข้ากึ่งหลับกึ่งตื่น”

เสียงของพวกชาวบ้านพูดคุยถกเถียงกันดังเซ็งแซ่ไม่หยุดหย่อน

เสียงพิณที่เขาดีดในความฝัน หรือมันจะเป็นความจริง?

นั่นคือจุดเริ่มต้นของอาเพศนี้หรือไม่?

เขาหันไปมองกล่องไม้บนโต๊ะอีกครั้ง สายพิณเส้นต่อไปกำลังค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นทีละน้อย เสียงหนึ่งแว่วผ่านในหัวเขาอีกครา เสียงของอวี้หลาน

“เจ้าจำได้เร็วเกินไป ข้ายังไม่พร้อมจะให้อภัย...”