ตอนที่ 10
1/3
“ยังดิวะไอ้ต่อ มึงฟังกู มึงฟังกูก่อน ทางเลือกข้อแรก ไอ้นัยน์มึงออกไปข้างนอกกับพวกกู ทางเลือกข้อที่สองแดกเหล้าที่ห้องนี้ เมาแล้วนอนนี่แม่งเลย ไม่ต้องมีใครขับรถไปส่งใคร”
เป็นอีกครั้งที่นัยน์ต้องหันไปทางลลินา รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก ข้อเสนออะไรของมันฟังไม่เข้าท่า ไม่ว่าจะดื่มที่นี่หรือออกไปดื่มข้างนอกก็ไม่ต่างกันสักนิด แล้วทำไมต้องรู้สึกเกรงใจจังวะ
“บ้านกูไม่มีเหล้า”
จนท้ายที่สุดเขาก็เอนไปอย่างแรก เพราะรู้ว่าเจ้าพวกนี้ตอนเมาสภาพย่ำแย่แค่ไหน มันต้องโวยวายเสียงดังมากแน่ ๆ
“ตลกละ แต่ก่อนบ้านมึงมันโรงเหล้าดี ๆ นี่เอง”
อติรีบสวนขึ้นด้วยความสงสัย ปกตินัยน์มีเหล้าดี ๆ ติดบ้านไว้ตลอด เพราะมีช่วงหนึ่งที่เขาดื่มหนักมาก เป็นช่วงที่นัยน์เลิกรากับละอองดาวแฟนคนแรก ทว่าพอมองไปที่เคาน์เตอร์บาร์ก
ตอนที่ 102/3ลลินาทิ้งตัวหงายหลังบนเตียงนุ่ม คว้ามือออกมากดโทร.ออก รอสายไม่ถึงนาทีปลายสายก็กรอกเสียงตอบรับ คนที่เธอโทร.หาคือเจ๊หมิวอีกตามเคย เจ๊หมิวผู้เป็นทุกอย่าง"ว่าไงนีล""หนูมีเรื่องจะรบกวนค่ะเจ๊""ว่ามาได้เลย อยากได้งานเหรอ""ไม่ใช่ค่ะ อยากได้ห้องพักสักห้อง"ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ เหมือนกำลังครุ่นคิดบางอย่าง"ราคาเท่าไหร่ล่ะ เผื่อเจ๊จะพอช่วยหาให้ได้""เดือนละไม่เกินสามพันมีมั้ยคะ"พอได้ฟังแล้วเจ๊หมิวก็เงียบไปอีกรอบ ห้องราคาสามพันก็พอมีอยู่บ้าง แต่ทำเลและสิ่งแวดล้อมไม่ได้น่าอยู่สักเท่าไหร่ อีกอย่างลลินาก็เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว หากต้องไปอยู่ในที่แบบนั้นคงไม่เหมาะ ยิ่งไม่มีรถส่วนตัวด้วยแล้ว การสัญจรก็คงจะไม่สะดวก อีกทั้งยังไม่ค่อยปลอดภัยอีกต่างหาก 
ตอนที่ 101/3“ยังดิวะไอ้ต่อ มึงฟังกู มึงฟังกูก่อน ทางเลือกข้อแรก ไอ้นัยน์มึงออกไปข้างนอกกับพวกกู ทางเลือกข้อที่สองแดกเหล้าที่ห้องนี้ เมาแล้วนอนนี่แม่งเลย ไม่ต้องมีใครขับรถไปส่งใคร”เป็นอีกครั้งที่นัยน์ต้องหันไปทางลลินา รู้สึกเหมือนน้ำท่วมปาก ข้อเสนออะไรของมันฟังไม่เข้าท่า ไม่ว่าจะดื่มที่นี่หรือออกไปดื่มข้างนอกก็ไม่ต่างกันสักนิด แล้วทำไมต้องรู้สึกเกรงใจจังวะ“บ้านกูไม่มีเหล้า”จนท้ายที่สุดเขาก็เอนไปอย่างแรก เพราะรู้ว่าเจ้าพวกนี้ตอนเมาสภาพย่ำแย่แค่ไหน มันต้องโวยวายเสียงดังมากแน่ ๆ“ตลกละ แต่ก่อนบ้านมึงมันโรงเหล้าดี ๆ นี่เอง”อติรีบสวนขึ้นด้วยความสงสัย ปกตินัยน์มีเหล้าดี ๆ ติดบ้านไว้ตลอด เพราะมีช่วงหนึ่งที่เขาดื่มหนักมาก เป็นช่วงที่นัยน์เลิกรากับละอองดาวแฟนคนแรก ทว่าพอมองไปที่เคาน์เตอร์บาร์ก
ตอนที่ 93/3เมื่อสวมสร้อยคอให้แล้วนัยน์ก็ขยี้ศีรษะลลินาเบา ๆ จนทรงผมที่เธอตั้งใจทำมาอย่างดีเป๋ไปนิดหน่อย ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเขา แค่ใช้มือสางให้มันเข้าที่ นิ้วเรียวลูบคลำสร้อยที่อยู่บนลำคอระหงอย่างชื่นชม ราคาของสร้อยเส้นนี้น่าจะสูงมากเลยทีเดียว ลลินาไม่คิดไม่ฝันว่าของดีแบบนี้มาอยู่ที่คอของตัวเองได้ มันเหมือนฝันซ้อนฝัน"กลับเถอะ"น้ำเสียงของเขาฟังดูนุ่มลึกละมุนหู พร้อมกันนั้นฝ่ามือหนาก็ยื่นมารอรับ เธอวางมือเรียวที่ออกจะด้านสักหน่อยบนฝ่ามือใหญ่ จากนั้นจูงมือกันเดินไปที่รถ ในค่ำคืนนี้ทุกอย่างดูดีสมบูรณ์แบบไปหมด มันไม่ดีอยู่อย่างเดียว อย่างเดียวเท่านั้น......คือเขาและเธอไร้สถานะต่อกันสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ลลินาเก็บเอามานอนยิ้มหวานทั้งคืน พร้อมกันนั้นก็ถอนหายใจบ่อยเสียจนเริ่มรำคาญตัวเอง คุณนัยน์ทำเสียอาการมากเกินไป คนที่หล่อขนาดนี้จะเป็นข
ตอนที่ 92/3ภายในร้านอาหารชั้นสามสิบของโรงแรมหรูวิวแม่น้ำ ลลินากวาดมองรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เธอเคยมาร้านอาหารแบบนี้หลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ต่างจากเดิมตรงที่มาในฐานะลูกค้าไม่ใช่บริกรสาวเสิร์ฟเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา อาหารเลิศรสถูกจัดวางเรียบร้อยบนโต๊ะ ซึ่งอาหารแบบนี้ก็เคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนอีกเช่นกัน เพราะเคยยกมันไปเสิร์ฟที่โต๊ะของคนรวย แม้หน้าตาอาหารแต่ละจานจะถูกจัดออกมาอย่างสวยงาม ทว่าปริมาณมันไม่ได้เยอะถึงขั้นทำให้ท้องอิ่ม ถ้าให้ลลินาเลือกเองก็คงเลือกเป็นร้านข้างทาง แต่เพราะว่าคนที่พามาคือคุณนัยน์ คุณนัยน์ที่แปลว่าไม่เคยทานอาหารข้างทางสักครั้งในชีวิต มีหรือที่ลลินาจะกล้าฉุดเขาลงจากชั้นสามสิบ"คุณนัยน์รู้มั้ยว่าหนูเคยเห็นอาหารหน้าตาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน แต่ยังไม่เคยชิมเลยสักครั้ง""ยังไงครับ? ""ก็ตอนที่หนูรับงานพาร์ทไทม์เขาไม่ให้แอบกินของลูกค้าไงคะ"เขาหัวเราะกับคำพูดอันใสซื่อ"งั้นก็ลองชิมดู"
ตอนที่ 91/3ลลินาอมยิ้มอาย ๆ ก่อนจะหันหน้าจอโน้ตบุ๊กไปทางเขา"ดีเลยค่ะ เอาไปทำทั้งหมดเลย ทำให้เสร็จด้วยนะคะหนูจะไปนอนแล้ว"เต๊าะเก่งดีนัก รู้สึกดีแต่ไม่รู้สึกรักเหรอ?ยังไงเธอก็ไม่หลงกลอีกหรอก ว่าแล้วก็ลุกเดินกลับเข้าไปในห้องนอนหน้าตาเฉย งานที่เธอทำอยู่ไม่เสร็จวันนี้ก็ไม่เป็นไร เพราะอีกสองวันจึงจะครบกำหนดส่งลลินาเข้านอนเปิดแอร์เย็นฉ่ำหลับสบายจนถึงเช้า หลังจากตื่นขึ้นมาก็ทำหน้าที่จัดอาหารให้เขาเช่นเคย วันนี้เธอไม่ต้องไปมหา’ ลัยในช่วงเช้าจึงทำงานบ้านเสร็จไปได้หลายอย่างนัยน์จัดการเรื่องของตัวเองเสร็จก็เดินมาที่ห้องครัว เห็นลลินาอยู่ในชุดนอนแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม เขาดื่มกาแฟพลางเขี่ยมือถือไปพลาง เธอเองก็ยืนมองเขาอยู่ ในเมื่อเขาไม่พูดลลินาก็ไม่รู้จะพูดอะไร นอกเสียจากคิดในใจไปเรื่อยเปื่อยหรือว่าเขาจะงอนเรื่องเมื่อคืนหรือว่าเขาโกรธที่ถูกเมินแล้วเดินหนีหรือว่าเขาไม่ได้แค่เต๊าะเล่นแต่อ
ตอนที่ 83/3ก่อนปิดโคมไฟเตรียมตัวเข้านอน ลลินาแง้มประตูออกดูว่าเขาทำอะไรอยู่ นัยน์ยังคงเปิดแฟ้มเอกสารอ่านอย่างตั้งใจ เธอไม่รู้ว่าวันนี้เขามีงานด่วนอะไรกันแน่จนต้องอ่านไปมีสีหน้าเครียดไป จึงไม่อยากออกไปรบกวนเช้าวันต่อมา ลลินาแต่งตัวเรียบร้อยด้วยชุดนักศึกษา เตรียมตัวจะออกไปเรียนช่วงเช้า ขณะที่นัยน์ก็เตรียมจะออกไปทำงาน ระหว่างที่เขากำลังแต่งตัวอยู่เธอได้เข้ามาที่โซนครัว เพื่อชงกาแฟและทำขนมปังโฮลวีทปิ้งวางไว้ให้ เมื่อทำเสร็จแล้วก็เดินไปเรียกเขาที่ห้องนั่งเล่นนัยน์นั่งจิบกาแฟไม่ถึงห้านาทีก็เตรียมจะลุกออกไปทำงาน ทว่าก่อนที่มือหนาจะคว้าลูกบิดประตูเขาหันกลับมามองเธอ"ไปด้วยกันมั้ยครับ""เอ่อ...ได้เหรอคะ""ได้ค่ะ"อบอุ่นจัง...ลลินาระบายยิ้ม มีวาสนาแต่ไร้บุพเพของแท้เป็นแบบนี้นี่เอง พอรู้ตัวว่าถ้ายืนยิ้มหวานอีกแม้นาทีเดียวก็จะทำเขาเสียเวลาได้ ลลินาจึงรีบคว้ากระเป๋าสะพายวิ่งตามเขาออกมา