Soft Cream (1)

เหตุการณ์แปลกๆ เมื่อคืนทำให้ฉันไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกหลอนๆ ชอบกลกับความฟุ้งซ่านของตัวเอง ฉันว่าจะปรึกษาเรื่องนี้กับวาว แต่วันนี้คุณเพื่อนสนิทฉันก็ดันไม่มาเรียน ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย พอเลิกเรียนฉันก็เลยกะว่าจะแวะไปหาวาวที่บ้านซะเลย ระหว่างทางที่เดินไปบ้านวาวฉันก็ลองโทรหาวาวอีกครั้ง ครั้งนี้มีคนรับสายนะคะ แต่คนๆ นั้นไม่ใช่วาว ฉันแปลกใจจนหยุดเดิน และตั้งใจฟังเสียงจากปลายสาย ซึ่งตอนนั้นก็มีเพียงเสียงกุกๆ กักๆ ก่อนจะตัดสายไป ฉันรู้สึกเป็นห่วงวาวมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ เลยรีบเดินจนแทบจะเป็นวิ่งไปบ้านวาว แต่พอฉันกำลังจะเข้าไปในซอยบ้านวาว โทรศัพท์ฉันก็มีสายเรียกเข้า พร้อมปรากฏเบอร์วาวบนหน้าจอ ฉันรีบรับสายทันที ฉันโล่งใจมากที่ได้ยินเสียงวาว แต่ก็ต้องแปลกใจมากเมื่อวาวบอกฉันว่า คืนนี้มีความจำเป็นต้องไปค้างที่อื่น แต่วาวบอกที่บ้านว่าจะมาค้างบ้านฉัน ที่บ้านเลยยอมให้วาวออกมาได้ ฉันจึงรีบถอยทัพกลับออกจากซอยเลียบคลองท้ายตลาดทันที 

แต่หลังจากนั้นแม้ฉันจะพยายามถามว่าจะไปค้างที่ไหน เพราะอะไร วาวก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมเล่าอะไรให้ฉันรู้เลย แถมยังตัดบทวางสายไปซะดื้อๆ อีกด้วย ฉันเดินคิดเรื่องวาวที่ทำตัวแปลกๆ จนเดินกลับมาถึงหน้าบ้านตัวเองโดยไม่รู้ตัวเลยค่ะ วันนี้ก็อากาศร้อนแปลกๆ ฉันเลยขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเป็นอันดับแรก พอเปลี่ยนจากชุดนักเรียนมาใส่เสื้อแขนกุดกับกางเกงขาสั้นเสร็จ ก็ลงมานั่งกินข้าวกับอาม่า เย็นนี้เจ้พาคุณบรรณารักษ์มากินข้าวที่บ้านด้วยค่ะ ฉันนั่งมองสองคนนั้นคุยกัน ตักข้าวให้กัน สบตากัน เห็นแล้วภาพในบางคืนที่ฉันเคยบังเอิญผ่านไปเจอมันก็ผุดฉายขึ้นมาในหัวระหว่างที่กินข้าว เป็นอะไรที่รบกวนจิตใจดีนะ แต่ก็ตอนนี้แหละที่ฉันแว่วๆ ว่ามีร้านไอศกรีมซอฟต์ครีมมาตั้งร้านขายในตลาดโต้รุ่งใกล้บ้าน และพวกพี่ๆ คนงานในบ้านที่จัดการงานอะไรต่ออะไรเสร็จหมดแล้วกำลังจะออกไปซื้อไอศกรีมกัน ฉันเลยขออาม่าออกไปซื้อไอศกรีมกับเขาด้วย

ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็เดินกลับบ้านพร้อมกับซอฟต์ครีมวนิลาโคนของโปรด พอกลับมา เจ้กับคุณพี่บรรณารักษ์ก็ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะกินข้าวแล้วค่ะ สงสัยจะขึ้นห้องไปละ ฉันเลยรีบเดินผ่านชั้นสองไปเร็วๆ ตอนที่ขึ้นบันได เพราะไม่อยากจะเห็นอะไรต่ออะไรที่เจ้จะทำกับคุณพี่สะใภ้น่ะ ฉันว่าฉันขึ้นไปนั่งกินไอศกรีมบนดาดฟ้าดีกว่า ข้างบนนั้นคงจะมีลมเย็นๆ พัดมาให้ฉันคลายร้อนบ้างแหละ แต่พอเปิดประตูเหล็กออกไป ฉันก็เจอเจ้กับคุณบรรณารักษ์ยืนกอดเอวสวีทกันอยู่ ฉันก็เลยกระแอมเบาๆ เอ่อ อันที่จริงฉันเกือบสำลักซอฟต์ครีมมากกว่าแหละ ก็ฉันคิดว่าสองคนนั้นอยู่ในห้องนอนเจ้ที่ชั้นสองไงล่ะ 

“เจ้ ไอติมร้านใหม่อร่อยนะ สนมั้ย” ฉันพูดทันทีที่เจ้หันมามองฉันที่กำลังทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้นวม ซึ่งก็ได้ผลนะ เพราะเจ้รีบชวนคุณบรรณารักษ์ลงไปกินไอศกรีมกันทันที แต่ก่อนจะไปก็ขยี้หัวฉันจนผมยุ่งไปหมดเลยอ่ะ น่าหงุดหงิดชะมัด พวกคนมีแฟนเนี่ย คงรู้ตัวสินะ ว่าโดนฉันไล่ที่ เจ้รู้ดีว่าฉันหวงดาดฟ้าขนาดไหน 

“โอ๊ย อยากกินไอติมจังเล้ย”

เสียงที่คุ้นเคย ลอยมาตามลมละค่ะ ไม่ยักรู้ว่าพี่บอมส์ก็อยู่ที่นี่ด้วย จะว่าไป ความร้อนหรืออะไรกันนะ ที่ทำให้ฉันลืมกังวลที่จะขึ้นมาบนนี้ไปซะสนิทเลย และจะบอกว่า พอได้ยินเสียงพี่บอมส์เรื่องของวาวที่วนเวียนอยู่ในสมองก็พาลปลิวหายไปไหนก็ไม่รู้

“ขอกินด้วยคนสิคะ”

เสียงพี่บอมส์ที่เคยดังมาจากอีกฝั่งของรั้วปูนในประโยคก่อนหน้า มันได้ย้ายตำแหน่งมาดังอยู่เหนือหัวฉันแล้วค่ะ ก็เก้าอี้นวมของเราสองคนยังตั้งชิดรั้วปูนอยู่ที่เดิมนี่คะ ที่เดิม อย่างในคืนค็อกเทลนั่นแหละค่ะ

“เรื่องอะไรล่ะคะ พี่ก็ลงไปซื้อเองสิ” ฉันตอบกลับไปโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองเธอเลยสักนิด เพราะรู้ดีว่าการสบตากันในสถานการณ์แบบนี้อันตรายสำหรับฉันอย่างกับอะไรดี

“ใจร้ายอ่ะ”

...นั่นแน่ะ คนใจร้ายกล่าวหาว่าฉันใจร้ายซะละ...

ฉันลุกขึ้นยืนแล้วหันกลับไปมองพี่บอมส์ ก่อนจะอ้าปากกว้างๆ แล้วฮุบซอฟต์ครีมคำโตเข้าไปในปาก และเมื่อกลืนซอฟต์ครีมทั้งหมดลงคอไปได้ก็บอกกับพี่บอมส์ว่า

“หนูกินแบบนี้ จะให้พี่กินด้วยก็น่าเกลียดดิ”

“อืม แต่ว่านะ กินแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นก็เสียมารยาทนะคะ” พอได้ยินพี่บอมส์ว่ามาแบบนั้น ฉันก็เลิกคิ้วใส่เธอหนึ่งที ก่อนจะหันหลังให้พี่บอมส์พลางบอก “งั้น หันหลังกินก็ได้ค่ะ” ทำให้ในวินาทีต่อมาฉันได้ยินเสียงพี่บอมส์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะรู้สึกได้ว่า พี่บอมส์กำลังข้ามรั้วมา และมาถึงตัวฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันจะหันกลับไปมองเธอเลยด้วยซ้ำ

“หันหลังให้คนที่กำลังคุยด้วย ก็ไม่ค่อยดีนะคะ” เสียงของพี่บอมส์กล่าวบอกอยู่ข้างๆ หู เธอยืนซ้อนอยู่ด้านหลังฉัน โดยไม่แตะต้องตัวฉันเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนเธอกำลังสัมผัสตัวฉันอยู่ คงเป็นเพราะลมหายใจของเธอที่รดรินลงบนผิวกายฉันล่ะมั้งคะ ที่ทำให้ฉันต้องรีบขยับตัวก้าวออกห่างเธออีกหน่อย พร้อมเอ่ยเตือนเรื่องเดิม

“บุกรุกอีกแล้วนะ” ฉันหันไปพูดและเห็นทางหางตาว่าเธอกำลังยิ้มอยู่ คนอะไรยิ้มสวยชะมัดเลยแฮะ

“ใจร้ายอีกแล้วนะ” 

ฉันถูกพี่บอมส์หาว่าใจร้ายอีกแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันไม่มีทางแบ่งไอศกรีมให้เธอกินเด็ดขาดเลย ฉันจะรีบกินทีละคำโตๆ ให้มันหมดเร็วๆ ฉันแอบหวังว่าความเย็นของมันคงจะช่วยให้ฉันรู้สึกร้อนน้อยลงและแก้เขินได้บ้าง พอคิดอย่างนั้น ฉันเลยกินซอฟต์ครีมเข้าไปอีกคำขณะที่กำลังหันหลังให้พี่บอมส์นั่นแหละ แต่พี่บอมส์ก็สะกิดให้ฉันหันไปหาเธอ จากนั้น... เธอก็ทำการขโมยซอฟต์ครีมคำนั้นไปจากปากฉันด้วยริมฝีปากที่เคยป้อนค็อกเทลให้ฉันเมื่อหลายวันก่อนนั่นแหละ เธอขโมยไปหมด แม้แต่ซอฟต์ครีมที่เลอะตรงริมฝีปากฉันเพียงน้อยนิด

“อื้ม อร่อยมาก อย่างที่คิดไว้เลย” พี่บอมส์พูดออกมาทั้งยังเลียริมฝีปากตัวเอง ท่าทางอารมณ์ดีเชียว ทำไมเธอถึงชอบทำอะไรแบบนี้นักล่ะ เธอ... ทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยรึเปล่านะ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะหมวยเล็ก ทำเหมือนเราไม่เคยป้อนกันแบบนี้งั้นแหละ”

...แหม ดูพูดเข้าสิ ป้อนอะไรกันล่ะ แบบนั้นมันใช่ป้อนซะที่ไหนกันเล่า...

ฉันได้แต่ยืนเม้มปากมองโจรขโมยไอศกรีม ที่กำลังยิ้มย่องชอบใจกับท่าทางเขินๆ ของฉัน ช่างกวนประสาทชวนเอาไอศกรีมทิ่มหน้าจริงๆ นะ

“อุ๊ย ดูสิ ละลายหมดแล้ว” อยู่ๆ พี่บอมส์ก็ทำทีโวยวายแล้วคว้ามือฉันที่ถือโคนไอศกรีมซึ่งซอฟต์ครีมละลายไหลหยดลงบนนิ้วมือฉันไปใกล้ริมฝีปากสวยของเธอ ฉันเกร็งข้อมือสุดขีด พยายามดึงมือให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่พ้น เพราะปากนุ่มๆ ของเธอมันงับลงเบาๆ ที่ปลายนิ้วของฉันซะแล้ว และพอเธอเหลือบตาขึ้นมาสบตาฉัน เสียงดังเปาะแปะป๋องแป๋งก็เริ่มดังขึ้นรอบตัวเรา เสียงซ่าๆ ซาๆ ก็แว่วมาไกลๆ ทำให้เราไม่ทันจะตกภวังค์อะไรทั้งนั้น เพราะต้องรีบก้าวหลบเข้าใต้ชายคาห้องเก็บของ ก่อนเม็ดฝนจะเทลงมา

...ฝนเดือนธันวา เป็นไปได้เหรอเนี่ย...