บทที่5

Chapter 5

( บทที่ ๕)

เตตะวันถือวิสาสะหยิบกีตาร์ของเธอมาเล่นเพลงที่มันแล่นเข้ามาในหัวของเขาตอนที่เจอเธอ ณ ตอนนี้ เป็นเพลงที่เหมาะกับเธอดี เป็นเพลงที่เจอเธอแล้วต้องนึกถึงเพลงนี้ เธออย่างกับหลุดออกมาจากความฝันของเขา ปล่อยไปก็ไม่ได้แต่จะเอามาครอบครองก็คงเป็นไปได้ยาก

"เพลงเพราะดีนะ ชื่อเพลงอะไรเหรอ" รันรานาแอบใจเต้นแรงกับเนื้อเพลงที่เขาร้องแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ เธอเป็นคนที่ชอบซึมซับความหมายเนื้อเพลงและรู้ว่าเพลงนั้นๆ หมายถึงอะไร แต่เธอก็ไม่อยากคิดไปเอง เตะตะวันอาจจะเล่นเพลงนี้ให้ทุกคนทั่วไปฟัง

"เสียดายรักเธอ" บทจะนิ่งเขาก็นิ่งมาก ท่าทางที่นั่งจับคอร์ดกีตาร์อย่างตั้งใจไม่พูดไม่จา ตอบแค่ที่ถาม มันมีเสน่ห์จัง บ้าจริง

“แล้วจะสอนเราเล่น..”

ครืด..ครืด..

"ว่า" จู่ๆ ก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของเขาดังเข้ามา

'แดกเหล้าปะ' เขาเปิดสปีกเกอร์ดังให้รันรานาได้ยินเพราะแอบเห็นสายตาเธอที่มองตั้งแต่มือถือดังจนเขากดรับ

"ไม่ว่าง" เขาไม่อยากเสียเวลาที่อยู่กับรันรานาไป ไม่ใช่โอกาสที่ใช้เวลาด้วยกันจะมีถมไป กว่าจะขึ้นมาห้องเธอได้ต้องมีข้ออ้างเจ็บตัวใช่เล่น

'อะไรเข้าสิงมึงสัตว์ กูหูฝาดไปหรือไรวะ'

'พลาดได้ไงเสือไต้ เดี๋ยวไปร้านเปิดใหม่แม่งมีแต่สาวแจ่มๆ'

"ไอ้สัตว์ กูไม่ใช่คนแบบนั้น" ไอ้เจมส์แม่ง รันรานาจะมองเขายังไงวะเนี่ย..

'ไม่มากูตามบุกมึงแน่ๆ'

"เออๆ เดี๋ยวไป"

เตตะวันนั่งเล่นกีตาร์ให้รันรานาฟังจบไปสามเพลง เธอรู้สึกชอบเสียงของเขามันเป็นเสียงทุ้มโทนต่ำแต่น่าฟัง มันสบายหูและมีเสน่ห์มากๆ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย หลงไหลอย่างเคลิบเคลิ้มที่แปลว่าอยากมีเตตะวันเป็นของตัวเองและเล่นเพลงให้ฟังในทุกๆ วัน

“อย่างแรกต้องจำคอร์ดก่อน”

“เราจำได้หมดแล้ว แค่เล่นไม่เป็น” เธอเป็นคนความจำดีมาก แค่คอร์ดพื้นฐานเพียงวันเดียวก็จำได้หมด เรียกได้ว่าทฤษฎีนั้นผ่านหมด แต่ปฏิบัติค่อยว่ากันอีกที..

“ถ้าเล่นแล้วมือสวยๆ จะด้าน”

“เรารู้แล้วค่ะ เราไม่เล่นดีกว่า แค่ครอบครองมันไว้ก็มีความสุขแล้ว “จริงๆ เธอก็อยากมีคนสอน เธอพยายามลองแล้วก็ยังเล่นไม่เป็น แต่ที่พูดไปแบบนั้นเพียงเพราะไม่อยากใช้เวลาผูกพันกับเตตะวันมากนัก

” งั้นเธอครอบครองมันไว้ เดี๋ยวเราจะมาเล่นให้ฟังบ่อยๆ “

” ใครอนุญาตกัน” ร่างบางคิ้วขมวด ใครอนุญาตให้เขามาเล่นบ่อยๆ

“หึ”

"ถอดแว่นไม่ได้เหรอ" เขาเห็นเธอใส่แว่นตลอดเวลาไม่เคยถอด อยากลองเห็นตอนถอดอยู่เหมือนกัน

"เราสายตาสั้นลบเกือบแปดร้อย" หากเธอถอดคงมองอะไรไม่ค่อยชัด แม้แต่คนตรงหน้า

“ไปทำเลสิคไหม”

“เรากลัวค่ะ” หากเธอตาบอดถาวรจะทำอย่างไร

“หึๆ เรียนหมอแล้วทำไมไม่ไว้ใจมือหมอ”

“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจค่ะ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้” เธอแค่กลัวการผิดพลาด กลัวมองไม่เห็นอะไรอีก สมัยนี้หมอเก่งและเครื่องมือดีมาก เพียงแค่เธอกลัว..

"เมี๊ยวๆ" โชยุวิ่งเล่นไปมาเหมือนมันกำลังดีใจ อาจจะเพราะเจอบทเพลงที่ถูกใจมัน

"หึๆ ตลกดีว่ะ"

"ดีดอะไรลูก" เธออุ้มมันมากอดมาหอม เป็นภาพที่น่ารักดี นี่เธอทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยเหรอวะ

"ไปแดกเหล้ากับเราปะ"

"ไม่เอาอะ เราจะอ่านหนังสือ" ทำไมรันรานาไม่ลุกมาตบหน้าเขาเลยวะแบบนี้

"อ่านไรเยอะแยะ ไปผ่อนคลายบ้างดิ"

"แต่เราเรียนหมอ เราใกล้จะสอบแล้วค่ะเราต้องอ่านหนังสือสอบ" หากเธอเอาเวลาไปเที่ยวเล่นเกรดเทอมนี้เธอคงตกวูบแน่ พ่อกับแม่คงผิดหวังในตัวเธอ

"น่า ไปแป๊บเดียวเดี๋ยวมาส่ง" เขาอยากพารันรานาไปด้วย ไปเปิดหูเปิดตา ดูทรงเธอน่าจะอยู่แต่ห้องไม่ไปเรียนรู้โลกภายนอก

"ไม่เอา คุณเองก็ต้องอ่านหนังสือนะ ไปอ่านหนังสือเลยค่ะไม่ต้องกินเหล้า"

"ขี้บ่นจังวะนา เป็นห่วงหรือเป็นเมีย" เขายีหัวเธออย่างอดไม่ได้ ใบหน้าน่ามันเขี้ยวของรันรานาช่างน่าเอ็นดู

"นะ..นี่อย่ามาทำทรงผมเราพังนะ เราไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น" เธออุตส่าห์ทำลอนตั้งนาน ไม่อยากอยู่ใกล้เขาแล้วเพราะเธอหวั่นไหวมาก

"น่ารักดีว่ะ" ชิบหายแล้ว เขาพูดอะไรออกไป

"..."

"โทษที ไอ้แมวเหี้ยนี่น่ารักดี" โชยุรับจบทุกงานจริงๆ