บทที่4

Chapter 4

(บทที่ ๔ )

รันรานานั่งรอเขาที่หน้าคณะทั้งๆ ที่เพื่อนกลับกันหมดแล้ว เขาเลทมารับเธอยี่สิบนาทีกว่าเธอควรรอต่อไหม ช่างเป็นคนที่ผิดคำพูดจริงๆ เธอไม่น่าเชื่อคนแบบเขาเลย แค่ตรงเวลายังทำไม่ได้เลยคนๆ นี้

"นามาแล้ว ขอโทษว่ะ" สภาพเตตะวันที่ขับมารับเธอคือมุมปากแตกช้ำมีเลือดไหล และแผลที่คิ้วหนากำลังจะหายดีก็กลับเป็นแผลใหญ่ยิ่งกว่าเดิม

"เอาอีกแล้วเหรอ ไปมีเรื่องมาเหมือนวันนั้นใช่ไหม” นี่เขาจะมีเรื่องบ่อยขนาดนี้เลยเหรอ แล้วแต่ละครั้งก็เจ็บตัวไม่ใช่น้อยๆ อึดถึกทนขนาดนี้ร่างกายยังเป็นคนอยู่ไหม

"ไม่ใช่แบบนั้น ขอโทษว่ะที่มาช้า" เขาคิดว่าจะแวะไปถามข่าวคราวรุ่นน้องแป๊บเดียวกลับกลายเป็นมีเรื่องต่อยตีกับคู่อริต่อ

“ไม่ได้ตั้งใจ”

"เฮ้อ.. ช่างมันเถอะ ไปโรงพยาบาลไหมคะ" ถึงไม่หนักเท่าวันนั้นแต่เขาควรไปเช็คร่างกายบ้าง เธอไม่ได้สนเวลาว่าจะมาช้าหรือไม่แล้ว สนแค่แผลบนใบหน้าเขาตอนนี้

"เฮ้ยนา ไกลหัวใจว่ะเอาจริง" แผลแค่นี้เขาชินแล้ว ตอนนั้นมันแค่พลาดที่ปล่อยให้พวกมันมารอบกัดเฉยๆ

"..." รันรานาไม่รู้จะพูดอะไรต่อจึงรับหมวกกันน็อคของเขามาสวมแล้วก้าวขาขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถ

"คลุมเหอะ" เตตะวันถอดเสื้อช็อปเปื้อนฝุ่นที่นานๆ ทีซัก เดือนละครั้งนับได้ให้เธอคลุมต้นขา เขาขัดใจมันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว และไม่ลืมด้วย

"ขะ..ขอบคุณค่ะ" รันรานาถึงจะไม่เข้าใจแต่หัวใจเธอก็เต้นเร็วราวกับมีใครมาตีกลองรัวๆ อยู่ข้างในอย่างไงอย่างงั้น ทำไมกันนะ ยิ่งเธอไม่อยากยุ่งก็ยิ่งเข้าใกล้ พึ่งเจอกันไม่กี่วันเองเขากลับทำเธอหวั่นไหวได้ขนาดนี้

"หวั่นไหวปะ"

"อะ..อะไร"

"สีหน้ามันบอก ดูทรงแล้วหวั่นไหว"

เตตะวันขับรถมาส่งเธอที่หน้าคอนโด ถึงเขาจะเป็นนักเลงป่าเถื่อนแต่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอแม้แต่น้อย กลับกันเขากลับพยายามที่จะอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"ขึ้นห้องดีๆ"

"เดี๋ยวค่ะ ทำแผลก่อนไหมคะ" เธอเห็นแผลเขาแล้วก็เกิดความเป็นห่วงขึ้นมา อย่างน้อยถึงแม้เขาจะเจ็บตัวแต่ก็ยังไม่ลืมมาส่งเธอ

"ชวนเราขึ้นห้องเหรอวะนา" เตตะวันยกยิ้มมุมปากอย่างเสือร้าย ยามนี้รอยยิ้มของเขามันโคตรอันตรายต่อหัวใจเธอ

"งั้นก็เลือดไหลหมดตัวเหมือนวันนั้นไปเถอะ" รันรานาหันหลังเดินสับขาเร็วๆ รีบขึ้นคอนโด คนหวังดียังจะกวนอีก

"เดี๋ยวดินา!" เตตะวันเห็นไม่เข้าท่าแล้วก็รีบจอดรถแล้ววิ่งตามร่างบาง อะไรของกูวะเนี่ยเคยวิ่งแต่ตามชกต่อยตี ตอนนี้แม่งวิ่งตามผู้หญิงขึ้นห้อง

"เมี๊ยวๆๆ" เจ้าโชยุพอเห็นเธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเตตะวันก็ร้องเหมียวๆ เข้ามาอ้อนทันที

"โชยุ!" แต่ไม่ใช่อ้อนเธอ มันอ้อนเตตะวัน!

"เฮ้ยเข้าท่าว่ะ น่าเลี้ยงนะแมวตัวนี้" เตตะวันพอเห็นแมวอ้อนก็ใช้มือใหญ่ๆ ของเขาช้อนมันขึ้นด้วยมือเดียวแล้วพลิกไปมา

"ทำอะไรแมวเรา วางลงเลยนะ!”

"เราเล่นกับแมว" เตตะวันมึนงงว่าเธอทำตาขวางใส่เขาทำไมทั้งๆ ที่เขาก็เป็นมิตรกับแมวเธอ

"มองเหี้ยไรสัตว์!" พอลงที่เธอไม่ได้กลับเป็นโชยุที่โดนกระทำแทน เพราะมันเอาแต่จ้องหน้าเตตะวัน

“เมี๊ยว”

"นี่! เอาคืนมานะ" เธอให้เขาเข้ามาอยู่ในห้องเพื่อมาทำแผลฟรีๆ แต่เขามาพูดกับแมวเธอแบบนี้เหรอ

"ขอโทษ มีกีตาร์เหรอ" เตตะวันเอาตัวรอดด้วยการเปลี่ยนเรื่องคุยแทน ไม่งั้นเขาจะโดนไล่ออกจากห้องจริงๆ แน่

"ค่ะ" เธอไม่สนใจแถมเดินหนีไปหากล่องปฐมพยาบาลต่อ

"ของใคร" ทำไมจู่ๆ เสียงมันแข็งขึ้นมาเอง

"ของเราค่ะ เราเก็บเงินซื้อเองนะ" กีตาร์สีฟ้าตัวโปรดของเธอ เธอเก็บเงินซื้อมันมาในราคาห้าพันกว่าบาทตอนมัธยม ภูมิใจสุดๆ

"เชี่ย เท่ห์จัดผู้หญิงเล่นกีตาร์" จู่ๆ รันรานาก็เริ่มกลายเป็นไทป์ของเตตะวันมากขึ้นเรื่อยๆ ช่างน่าบังเอิญเสียจริง

"เปล่าเราเล่นไม่เป็นหรอก เราชอบก็เลยซื้อไว้ก่อนค่ะเผื่อเล่นเป็น” เธอชอบดูคนอื่นเล่น ชอบกีตาร์ ชอบเพลง แต่เธอเล่นไม่เป็นหรอกนะ ไม่มีเวลาหัดเล่นด้วย

"เดี๋ยวเราสอน" ถึงจะงงๆ ไม่เข้าใจหน่อยๆ แต่เตตะวันก็คิดว่าแปลกดี ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาและยอมให้รันรานาทำแผลให้อย่างไม่อิดออด

"เหมือนไปกัดกับหมามาเลยอะ"

"หึ ก็หมารอบกัด" เขาแค่นหัวเราะเบาๆ รันรานาแม่งไทป์เขาเลยว่ะ เขาจะทำอย่างไรดี ผู้หญิงคนเดียวที่รู้สึกว่าใช่ขนาดนี้ เขายากที่จะปล่อยเธอไปแต่เขาก็ไม่สามารถมีเมียทั้งๆ ที่เป็นนักเลงแบบนี้ได้เหมือนกัน ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตใครด้วยซ้ำ ลำพังตัวเขาเองยังเอาตัวไม่รอด