ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 7

ณ.ร้านอาหาร หลังจากที่กวินลากฟ้าออกมาจากห้องรับแขกต่อหน้าต่อตาอัมพวันและลูกชาย กวินก็พาฟ้าใสมาร้านอาหารในห้าง ฟ้าใสพยายามบ่ายเบี่ยงขอกลับบริษัทแอนดริวตลอดทาง แต่กวินทำเป็นไม่สนใจ

"ทานสิ"

"เมื่อไหร่คุณจะไปส่งฉันสักที ฉันมีงานที่ต้องทำนะคะ"

"ก็หลังจากทานข้าวเสร็จนี่ไง"

เมื่อได้ยินแบบนั้นฟ้าใสก็รีบตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว เพื่อหวังจะได้กลับไวๆ แต่เปล่าเลย หลังทานข้าวเสร็จกวินก็ลากฟ้าใสไปยังร้านนาฬิกา      แบรนด์ดัง

"ช่วยเลือกหน่อย"

"ทำไมฉันต้องช่วยเลือก คุณใส่คุณก็เลือกไปสิ"

"ไหนว่าจะรีบกลับ ถ้าเลือกนาฬิกาไม่เสร็จผมก็ไม่ไปส่งคุณ"

"ฉันกลับเองก็ได้"

ฟ้าใสทำท่าจะเดินออกจากร้าน แต่กวินก็ขวางไว้

"ช่วยหลีกหน่อยค่ะ ฉันจะกลับเอง"

"ทำไมคุณดื้อแบบนี้"

"ก็ฉันมีงานที่ต้องทำ ฉันมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ ฉันไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นแบบคุณหรอกนะ"

"งั้นก็ช่วยเลือกนาฬิกาผมก่อน เสร็จแล้วจะไปส่ง สัญญา"

"จริงๆ นะคะ"

"อืม"

ฟ้าใสช่วยกวินเลือกนาฬิกาไปเรื่อยๆ จนได้เรือนที่ถูกใจ กวินจึงไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินส่วนฟ้าใสก็ขอออกไปรอนอกร้าน เมื่อฟ้าใสออกไปแล้ว กวินจึงให้พนักงานห่อนาฬิกาอีกเรือนที่เขาดูไว้ตั้งแต่แรก เมื่อจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้วกวินก็เดินออกมาจากร้าน

"เบบี๋ คิดถึงจังเลย"

เป็นเวลาเดียวกันกับที่เจษฎาบังเอิญมาเจอฟ้าใสยืนคอยกวินอยู่หน้าร้านพอดี เจษฎาเลยกระโจนเข้าหาฟ้าใสจากด้านหลังทันที

"งื้อ เจษเราตกใจหมดเลย"

"คงคิดว่าหนุ่มๆ ที่ไหนมากอดละสิ"

เจษฎาเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฟ้าใสให้ความสนิทสนมและไว้ใจมากที่สุด ตลอดเวลาที่รู้จักกัน เจษฎาเป็นเพื่อนที่ดี และคอยช่วยเหลือฟ้าใสอยู่เสมอ จนบางครั้งฟ้าใสก็แอบเกรงใจ

"จะมีหนุ่มๆที่ไหนกันล่ะ"

"ไม่ได้แอบเราไปมีใครใช่มั้ย"

"เจษก็พูดไป เราจะมีใครได้ล่ะเจษก็รู้"

กวินที่ยืนฟังอยู่ก็กำถุงในมือแน่น เขาโกรธที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ เหมือนสองคนกำลังบอกรักกัน ไหนว่าเป็นแค่เพื่อน กวินอยากจะเข้าไปกระชากแขนที่โอบฟ้าใสไว้ แต่เขาก็ทำได้แค่คิด เพราะอย่างน้อยเจษฎาก็เป็นน้องชายของเพื่อนเขา กวินก้าวขาออกไปเพื่อที่จะแสดงตัวให้รู้ว่าเขามากับฟ้าใส แต่ก็ต้องหยุดชะงัก ความขุ่นข้องใจที่มีเมื่อกี้ก็หายไปเมื่อได้ยินประโยคสนทนาของทั้งสองอีกครั้ง

"เจษก็รู้ว่าเราทำแต่งานทุกวัน ขนาดกับเจษเรายังไม่มีเวลาคุยด้วยเลย"

"สงสารหนุ่มๆ ที่มาจีบบี๋จัง ป่านนี้คงจะถอยทับออกไปหมดแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันคู่แข่งเราจะได้ลดลง บี๋จะได้รักเราคนเดียว"

"แหม๋ พ่อคุณแบบดัง สาวๆ รายล้อมขนาดนั้น จะมาหวังความรักอะไรจากเรา"

"แล้วรักเราบ้างไม่ได้เหรอ"

"ก็เพื่อนรักไง หรือไม่เอา ห๊ะคุณเจษฎา"

กวินได้แต่อมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของฟ้าใส เขาไม่แปลกใจว่าทำไมคนที่อยู่รอบๆ ตัวของฟ้าใสถึงตกหลุมรักเธอได้ง่ายดายขนาดนี้ เพราเธอเป็นคนที่ชัดเจนกับความรู้สึก ตอนอยู่กับเขาถ้าไม่ชอบก็จะบอกว่าไม่ชอบ ถ้าไม่เห็นด้วยก็จะโต้แย้งทันที

"ว่าแต่วันนี้ ทำไมมาเดินห้างได้ล่ะ ปกติบี๋ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ"

"เรามากับคุณกวินน่ะ"

"คุณกวินนี่ใครกัน แฟนบี๋เหรอ ไหนว่าไม่มีใครไง"

"เปล่าๆ ไม่ใช่แฟน"

"ผมเองครับ"

ทั้งสองหันไปมองตามเสียงพร้อมกันฟ้าใสก็ต้องตกใจเพราะไม่รู้ว่ากวินมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่

"อ้าวพี่วิน สวัสดีครับ"

"ครับ" กวินพยักหน้ารับ

"ผมก็คิดว่าหนุ่มที่ไหน" หันไปพูดกับกวินก่อนจะหันกลับมาสนใจฟ้าใสต่อ "ทำไมมากับพี่วินได้ล่ะเบบี๋ บี๋ทำงานที่บริษัทพี่ดริวไม่ใช่เหรอ"

"คือผมจ้างให้ฟ้าใสมาทำงานให้นะครับ" กวินตอบแทน

"รับจ๊อบพิเศษเหรอ"

"ก็ประมาณนั้น" ฟ้าใสตอบ

"แล้ววันนี้เจษมาทำอะไรที่นี่เหรอ"

"เรามาถ่ายแบบน่ะ ถ่ายเพิ่งเสร็จเนี่ย ว่าจะกลับไปพักหน่อย ช่างภาพขี้บ่นมากเลยบี๋ เราละปวดหัว"

"เขาก็อยากให้ภาพออกมาสวยมั้ยล่ะ เลยต้องเก็บรายละเอียดเยอะหน่อย"

"อืม ตามบี๋ว่านั้นแหละ แล้วเอารถมาเองหรือเปล่า"

"เปล่า เรามากับคุณกวิน"

"ให้เราไปส่งมั้ย จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่วิน"

"ไม่รบกวนหรอก ผมเป็นคนไปรับมา ผมก็ต้องเป็นคนไปส่ง"

"ตกลงว่าไง"

"ไม่เป็นไรเจษกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเราต้องแวะไปเอารถที่บริษัทก่อน"

"ก็ได้ ไว้เจอกันนะ ถึงบ้านแล้วโทรหาเราด้วยล่ะ"

"อือ"

ระหว่างเดินทางกลับบ้าน ฟ้าใสที่เอาแต่เงียบ ไม่พูดไม่จาก็พลอยทำให้กวินอึดอัดไปด้วย ฟ้าใสยังไม่รู้สึกสนิทกับกวินถึงขนาดพูดคุยเรื่องทั่วไป หรือถามไถ่อะไร

"สนิทกันมากเลยนะ"

"ว่าไงนะคะ"

"กับเจษน่ะ สนิทกันมากเลยนะ"

"ค่ะ"

"ไม่คิดจะชอบบ้างเหรอ ได้ข่าวว่าเขาตามจีบมานานแล้ว"

"ไม่ค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน ตอนนี้เจษก็คิดกับฉันแค่เพื่อน คงเพราะสนิทกันละมั้ง ใครๆถึงมองว่าเจษยังจีบฉันอยู่"

คำตอบของฟ้าใสทำให้กวินพอใจอยู่ไม่น้อย เขาอารมณ์ดีขึ้น

"คุณกวินคะ นี่ไม่ใช่ทางไปบริษัทนิคะ"

"ก็เห็นอยู่ว่าไม่ใช่ คุณจะถามทำไม"

"แล้วคุณจะพาฉันไปไหน"

"ก็กลับคอนโดคุณไง"

"ฉันต้องไปเอารถก่อนค่ะ พรุ่งฉันต้องขับมาทำงาน"

"พรุ่งนี้ผมไปรับคุณเอง"

"อย่าลำบากเลยค่ะ ฉันขับไปเองสะดวกกว่า"

"ผมต้องมาธุระแถวนี้พอดี" กวินให้เหตุผล

"ก็ได้ค่ะ" ฟ้าใสก็หมดคำจะอ้าง เลยจำใจยอม

"รับนี่ไปสิ" ยื่นถุงนาฬิกาให้ฟ้าใส

"อะไรคะ"

"เปิดดูสิ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ"

ฟ้าใสปฏิเสธทันที เพราะเธอจำถุงนาฬิกานั้นได้ เธอไม่รู้ว่าด้านในจะเป็นนาฬิกาแบบไหน แต่ที่แน่ๆ ราคามันต้องสูงมาก เพราะนาฬิทุกเรือนในร้านเป็นลิมิเต็ดทั้งหมด เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่ราคาจะสูง

"ไม่รับผมทิ้ง"

กวินเปิดกระจกรถทำท่าจะเขวี้ยงถุงนาฬิกาทิ้ง แต่ฟ้าใสก็ร้องห้ามไว้

"คุณนี่มันไม่เห็นค่าของเงินเลยนะ"

"คุณก็ไม่เห็นค่า ถ้าคุณเห็นค่า คุณคงรับมันไปแล้วฟ้าใส"

"เพราะมันมีค่ามากเกินไปไง ฉันเลยไม่กล้ารับ"

"สรุปคุณจะไม่เอา"

ฟ้าใสรีบคว้าถุงไว้อีกครั้งเมื่อกวินจะเหวี่ยงมันออกไปอีก ฟ้าใสคิดในใจว่าเก็บไว้ก่อนก็ได้ แล้วค่อยคุยกับกวินเพื่อคืนมัน

"ฉันเก็บไว้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ใช่แค่เก็บฟ้าใส คุณต้องใส่ด้วย"

"แต่" เสียงเบาลง

"ไม่ต้องมีแต่ พรุ่งนี้ผมต้องเห็นว่าคุณใส่มัน"

ฟ้าใสจนปัญญากับกวิน เขาเป็นคนเอาแต่ใจมากจริงๆ เมื่อถึงห้องฟ้าใสก็เปิดดูนาฬิกา มันเป็นนาฬิกาที่สวยมาก ราคาที่ติดไว้ก็สูงใช่เล่น คนรวยเขาใช้เงินกันแบบนี้เองเหรอ ซื้อทิ้งซื้อขว้างแบบไม่ได้สนใจอะไร แต่ฟ้าใสก็ตั้งใจไว้ว่าต้องหาโอกาสคืนให้ได้

ด้านกวินเมื่อส่งฟ้าใสเรียบร้อยเขาก็ตีรถกลับไปแต่ระหว่างทางกิ่งแก้วโทรมา บอกอยากเจอ เพราะไม่เจอกันหลายวันแล้ว หลายวันมานี้กิ่งแก้วรับงานถ่ายภาพอยู่ที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาเมื่อสองวันที่แล้ว

"เป็นไงบ้างเรา ไม่เจอหลายวัน ไปทำตัวแสบๆ ที่ไหนมาอีก"

"มองกิ่งเป็นคนแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร"

"ก็ตั้งแต่รู้จักกันนั่นแหละ"

"พี่วินอ่ะ"

"แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยัง หิวมั้ย"

"หิวสิ ไม่เหมือนคนแถวนี้หรอก คงอิ่มอกอิ่มใจ"

"อะไร หึ"

"กิ่งเห็นนะ ในร้านอาหารเมื่อกี้"

จริงๆ แล้วตอนที่กวินกับฟ้าใสนั่งทานข้าวกันอยู่ที่ร้านอาหาร กิ่งแก้วที่รับงานถ่ายภาพที่ห้างแห่งนี้ บังเอิญเห็นทั้งสองคนนั่งทานข้าวอยู่พอดี ด้วยความรีบ กิ่งแก้วจึงไม่ได้เข้าไปทักทาย

"ใช่คนที่เจอที่ร้านอาหารวันก่อนหรือเปล่าคะ"

"อืม"

"ลูกค้าเหรอคะ"

"เปล่า พี่จ้างมาทำงาน แล้วเราทำงานวันนี้เป็นไงบ้าง"

"กิ่งอยากจะบ้าตายกับคุณแบบคนนี้ เจอกันก็หลายครั้งแล้วนะคะ ไม่เคยจบสวยสักที อีตาบ้านั่นน่ะ พูดยากมากเลย เอาแต่ใจที่หนึ่ง" กิ่งแก้วบ่นพลางนึกภาพเหตุการณ์วันนี้ทำให้เธอต้องถอนหายใจ

"ขนาดนั้นเลย"

"ใช่ค่ะ ถ้าไม่กลัวเสียชื่อนะ กิ่งจะขยุ่มหัวตาบ้านั่นสักที"

"คงแสบพอๆ กัน"

กวินที่รู้จักกับกิ่งแก้วมานานรู้ดีว่านิสัยของเธอเป็นยังไง เธอเป็นคนไม่ยอมคน ถ้ามั่นใจว่าเธอไม่ผิด เธอก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ส่วนอีกเรื่องคือเธอมักจะบ่นๆ อะไรก็แล้วแต่ที่มันขัดใจ ไม่ถูกใจ เรื่องๆ เดียวบ่นไปเป็นเดือนก็มี

"พี่วินรีบไปไหนป่าว ถ้ามีรีบก็ช่วยนั่งเป็นเพื่อนกิ่งทานข้าวก่อนนะ ไม่อยากนั่งทานคนเดียว"

"ได้สิ"