ปฏิบัติการแกล้งร้ายครั้งที่ 6

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ฟ้าใสยังคงเข้าไปทำงานที่บริษัทของแอนดริวปกติ แต่ที่แปลกไปคือมีกวินที่เข้ามาวอแวอยู่ไม่ห่าง โดยใช้งานเป็นข้ออ้างในการขอพบฟ้าใส ทำให้ตอนนี้ฟ้าใสรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ตอบตกลงรับงานไป

"ฟ้า ทำงานกับคุณวินเป็นไงบ้าง"

"เหนื่อยค่ะพี่วิ นี่ผ่านไปแค่อาทิตย์เดียว ฟ้าเหมือนจะตายเลย"

"ทำไมล่ะ"

"คุณกวินนิสัยเหมือนเด็กๆ เลย เอาแต่ใจด้วย ชอบใช้งานฟ้า ดูแล้วมันไม่เกี่ยวกับงานเลย ทำให้ฟ้าเสียเวลามากเลยค่ะ"

"คุณวินเนี่ยนะ นิสัยเหมือนเด็กๆ"

วิภาดาทวนคำที่ฟ้าใสพูดอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด เพราะปกติในแวดวงธุรกิจ หรือในกลุ่มคนที่ทำงานกับกวินจะรู้กันดีว่ากวินเป็นคนที่จริงจังกับงานมาก ในเวลางานห้ามทำอย่างอื่น

"ใช่ค่ะ ฟ้าคิดไว้ว่าหลังจากเสร็จงานชิ้นนี้แล้ว ฟ้าก็จะไม่ทำงานให้คุณกวินแล้วค่ะ"

"แล้วคุณวินจะยอมเหรอ"

วิภาดาสังเกตุเห็นว่าฟ้าใสคงจะเหนื่อยมากจริงๆ เพราะตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา ไม่ว่างานจะหนักแค่ไหน ฟ้าใสก็ไม่เคยบ่น สู้ทุกงาน แต่มาทำงานกับกวินแค่อาทิตย์เดียวฟ้าใสกลับถอดใจซะแล้ว

"ฟ้าก็ต้องไปคุยกับเขาอีกที"

"แล้ววันก่อนได้เซ็นสัญญากันไว้หรือเปล่า"

"เซ็นค่ะ ฟ้าเสนอไปสามเดือน ตอนแรกคุณวินจะทำสัญญา 1ปี แต่ฟ้าว่ามันยาวไป ขอฟ้าลองแค่สามเดือนก่อน"

"วันนี้ไม่ต้องไปบริษัทโน้นเหรอ"

"วันนี้ฟ้าขอคุณกวินเข้ามาเคลียร์งานที่นี่ก่อนค่ะ"

"คุณวินยอม" วิภาดาเลิกคิ้วถาม

"ตอนแรกก็ไม่หรอกค่ะ แต่ฟ้าไม่ฟัง"

"ดื้อที่หนึ่งเลยเรา"

"นิดนึงค่ะ จะให้ตามใจคุณกวินทุกอย่าง งานฟ้าคงไม่เสร็จ"

จริงๆ แล้วเมื่อตอนเช้า ก่อนฟ้าใสจะเข้าบริษัท เธอได้โทรบอกวินว่าว่าจะเข้ามาเคลียร์งานที่บริษัทของแอนดริว แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือไม่ ฟ้าใสเลยบอกกลับไปว่า ก็เรื่องของคุณแล้วกัน แล้วฟ้าใสก็ตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที

"ฟ้าใส คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

เสียงกวินโวยวายมาแต่ไกล เมื่อเห็นฟ้าใสนั่งอยู่ตรงโต๊ะประจำตำแหน่ง ซึ่งพนักงานในแผนกก็เริ่มชินตากับการมาของกวินแล้ว ตอนแรกหลายคนต่างพากันสงสัย และตีความกันไปต่างๆ นาๆ แต่เมื่อฟ้าใสอธิบายทุกคนจึงเลิกสนใจเรื่องนี้

"ก็ฉันโทรไปบอกคุณแล้วนะ"

"แต่ผมยังไม่อนุญาติ"

"แต่ฉันมีงานที่ต้องเคลียร์นะคะ"

"แต่วันนี้คุณต้องไปบริษัทผม"

ต่างคนต่างมีข้อแม้ อ้างเหตุผลต่างๆ นาๆ เพื่อใฟ้อีกฝ่ายยอม แต่ก็ไม่เป็นผล

"ขอเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ได้มั้ย"

"ไม่ได้ เก็บของเลย ไปพร้อมผม"

"ใจร้ายจัง"

เสียงบ่นอุบอิบของฟ้าใสขณะเก็บของบนโต๊ะทำงาน มันฟังดูงุ้งงิ้งสำหรับกวิน

"ผมใจร้ายได้มากกว่านี้อีกฟ้าใส ถ้าคุณยังดื้อกับผม"

เมื่อทั้งกวินและฟ้าใสเดินออกไป แอนดริวที่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกลับรู้สึกแปลกตากับกวินเวอร์ชั่นนี้

"ทำไมเหมือนเด็กจังวะ"

พูดคนเดียวเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นที่วิภาดาจะได้ยิน เพราะด้านหลังของแอนดริวก็มีวิภาดายืนดูเหตุการณ์อยู่ด้วยเช่นกัน

"คุณว่าใครเด็ก"

แอนดริวสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ตรงนี้ด้วยเช่นกัน

"เอ้าวิ! มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เฮียว่าใครเด็ก"

"ก็ว่าไอ้วิน ทำไมเวลาอยู่กับฟ้าใสมันทำตัวเหมือนเด็กน้อยจัง"

"ฟ้าใสก็เพิ่งบ่นให้วิฟังนะ ว่าคุณกวินนิสัยเหมือนเด็ก"

"ฟ้าใสเนี่ยนะบ่น"

"ใช่ค่ะ วิสงสารฟ้าใสจัง"

"ทำไมครับ"

"ก็ฟ้าใสบอกว่าคุณวินน่ะ ชอบใช้งานที่ไม่เกี่ยวกับงานของฟ้าใส ทำให้ฟ้าใสเสียเวลามากเลย ตอนนี้งานยังไม่ถึงไหนเลยค่ะ"

"มันทำขนาดนั้นเลย"

"เราจะช่วยฟ้าใสยังไงดีคะ วิสงสาร"

"ตอนนี้ไม่มีใครช่วยฟ้าใสได้หรอก เพราะคนอย่างกวิน ถ้ามันคิดที่จะทำอะไร ก็ไม่มีใครห้ามมันได้หรอก ซึ่งฟ้าใสก็พลาดตั้งแต่ไปรับปากทำงานให้มันแล้วแหละ"

"แต่คุณวินมีคู่หมั้นแล้วนะคะ"

สำหรับบางเรื่องแอนดริวก็ไม่สามารถเล่าให้คนรักฟังได้ เพราะเขารับปากกวินไว้ แต่หากวันนึงมันจำเป็นที่จะต้องพูด แอนดริวก็คงต้องยอมผิดคำพูดกับเพื่อนของเขา

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของมันเถอะ เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่า เมื่อไหร่จะยอมให้เฮียไปขอหึ"

"รอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ ชิ" วิภาดาสบัดก้นเดินไปโดยไม่สนใจแอนดริว

"ก็เฮียอยากแต่งแล้วนิวิ วิฟังเฮียก่อน"

ฝั่งบริษัทของกวิน หลังจากไปรับฟ้าใสมาแล้ว กวินก็ให้ฟ้าใสนั่งทำงานอยู่ในห้องของเขา ไม่ให้ออกไปไหน อยากได้อะไรก็ให้บอก เพราะเขาจะให้คนไปหามาให้

"ตกลงฉันมาทำงานให้คุณ หรือฉันมาเป็นนักโทษคะ"

"ก็ทำงานให้ผมไง"

"แล้วทำไมฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอิสระเลย"

"ก็ไม่มีใครมัดคุณไว้นิ ไม่อิสระตรงไหน"

"ฉันต้องการหาที่สงบนั่งเขียนแบบ คุณนั่งจ้องอยู่แบบนี้ฉันคิดไม่ออก"

ไม่ใช่ฟ้าใสจะไม่รู้ว่ากวินเอาแต่จ้องหน้าเธอ เพียงแต่เธอทำไม่สนใจแค่นั้น

"แสดงว่าคุณก็แอบมองผมอยู่ด้วยนะสิ คุณถึงได้รู้ว่าผมแอบมองคุณ"

"คุณกวิน ฉันขี้เกียจเถียงกับคุณแล้วนะ"

"ก็ทำงานไปสิ ผมก็มีงานเหมือนกัน"

ตอนนี้กวินก็ก้มลงไปอ่านเอกสารบนโต๊ะของตัวเองเหมือนกัน พอเห็นว่าฟ้าใสก้มหน้าทำงานต่อ กวินก็เงยหน้าขึ้นมานั่งจ้องฟ้าใสอีกเหมือนเคย

กริ๊งงงงง

"ครับ"

"คุณกวินคะ ตอนนี้คุณอัมพวันมารออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วค่ะ"

"ครับ เดี๋ยวผมออกไป"

เมื่อวางสายจากเลขากวินก็ปิดแฟ้มเอกสารแล้วเดินไปหยุดยังโต๊ะทำงานของฟ้าใส จนฟ้าใสที่เริ่มสั่งเกตุว่ากวินมายืนอยู่ข้างๆ ฟ้าใสจึงหันไปมอง ในขณะเดียวกันกับที่กวินโน้มตัวลงไป ทำให้จมูกของฟ้าใสหยุดอยู่ตรงแก้มของเขาพอดิบพอดี

"เออะ! เอ่อ ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

ฟ้าใสรีบก้มหน้ากล่าวคำขอโทษทันที ส่วนกวินได้แต่ยืนยิ้มให้กับท่าทีเขินอายของฟ้าใสอย่างอารมณ์ดี

"ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ"

ที่ไม่ถือเพราะจริงๆ แล้ว มันเป็นความตั้งใจของกวิน เขาหาจังหวะก้มลงไปในจังหวะที่ฟ้าใสหันมาพอดี

"คุณมีอะไรจะให้ฉันทำเหรอคะ ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้"

"วันนี้คุณอัมพวันเข้ามาคุยเรื่องกระเป๋าที่จะสั่ง ผมอยากชวนคุณไปด้วย"

"อ้อ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันเก็บของแปบนึงนะคะ"

ด้านอัมพวัน ที่วันนี้มีนัดกับกวินเพื่อมาคุยกันเรื่องกระเป๋า หล่อนได้พาลูกชายคนเล็กมาด้วย เพราะรู้แล้วว่าวันนี้จะต้องได้เจอกับฟ้าใส      อัมพวัน เอ็นดูฟ้าใสมากจนอยากจะได้มาเป็นลูกสะไภ้ จึงพยายามเป็นแม่สื่อให้ลูกชายกับฟ้าใสมาตลอด ซึ่งลูกชายคนเล็กของหล่อนก็มีท่าทีถูกใจฟ้าใสอยู่ไม่น้อย

"สวัสดีค่ะคุณอัมพวัน คุณจอห์น"

ฟ้าใสที่เข้ามาในห้องรับแขกก็กล่าวทักทายอัมพวันและลูกชาย ส่วนกวินแค่ยกมือสวัสดีโดยไม่ได้กล่าวอะไร

"ทำไมวันนี้มาถึงนี่ได้ละคะ"

"พอดีวันนี้ตาจอห์นว่างน่ะ ป้าก็เลยชวนมา ตอนแรกก็ปฏิเสธจะไม่มาให้ได้ พอบอกว่ามาเจอหนูฟ้าใส เลยเปลี่ยนใจกะทันหันเลยล่ะ"

"คุณแม่ครับ"

"ไม่ต้องอายหรอก คิดถึงก็บอกเขาไปสิ"

"ผมว่าเรามาคุยธุระของเรากันก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมมีธุระต่อ ส่วนใครจะคิดถึงใครค่อยว่ากันอีกที"

กวินที่นั่งฟังอัมพวันจับลูกชายใส่พานให้ฟ้าใส ก็รู้สึกหมั่นไส้ ที่อีกคนไม่ปฏิเสธ เอาแต่นั่งยิ้มอย่างเดียว

คุยกันไปได้สักพักฟ้าใสก็เอาแบบที่เขียนไว้คร่าวๆให้อัมพวันดู

"แบบประมาณนี้ได้มั้ยคะ อยากปรับแก้ตรงไหนบอกฟ้าได้เลยนะคะ"

"ถูกใจป้าทุกอย่างแหละ หนูน่ะ เย็นนี้ว่างมั้ยจ๊ะ"

"ไม่ว่างครับ พอดีต้องไปธุระกับผมต่อ"

ฟ้าใสทำได้เพียงอ้าปาก แต่กวินกลับแย่งตอบไปก่อน

"ว้าเสียดายจัง วันนี้ตาจอห์นตั้งใจจะมาชวนหนูไปทานข้าวด้วยกัน ใช่มั้ยตาจอห์น"

"ใช่ครับ น้องฟ้า"

"ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ไม่สะดวก ไว้โอกาสหน้าละกัน ไปคุณฟ้า ขอโทษด้วยนะครับ ผมต้องรีบไป"

"เอ่อ ค่ะๆ ฟ้าขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ" ฟ้าใสพูดออกไปแบบงงๆ เพราะเธอยังไม่รู้ว่าธุระที่กวินพูด คือเรื่องอะไร

ส่วนกวินก็ลากฟ้าใสออกไปจากห้องด้วยท่าทางที่หงุดหงิด...