บทที่ 1 (2)

ร้านอาหารบรรยากาศดีติดชายทะเล มีนักท่องเที่ยวเข้ามารับประทานอาหารเย็นกันอย่างเนืองแน่น ลมเย็นๆที่พัดมาจากทะเลทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย เสียงพูดคุยดังจ๊อกแจ๊กจอแจไม่ตลอดเวลา บ้างมาเป็นครอบครัว บ้างมากับคนรัก หรือมากับกลุ่มเพื่อน ในระหว่างที่กำลังซึมซับบรรยากาศรอบๆร้าน สายตาของแก้วตาก็ปะทะเข้ากับชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลาที่มองมายังเธอพอดี เป็นเธอที่เป็นฝ่ายเบนสายตาหนีก่อน เพราะไม่กล้าที่จะมองนานๆเพราะมันจะเป็นการเสียมารยาท เกิดแฟนสาวหรือว่าภรรยาของเขาที่มาด้วยเห็นเข้าอาจจะไม่พอใจเอาได้ ปกติเธอและเพื่อนก็ชอบพูดคุยเล่นกันเรื่องความหล่อของหนุ่มๆ แต่ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรแค่คุยกันสนุกๆตามประสาผู้หญิง ยอมรับว่าคนที่เธอบังเอิญไปสบตาด้วยหล่อมาก หล่อแบบหาตัวจับยาก แถมแฟนก็ยังสวยมากอีกด้วย นี่แหละที่เขาว่าคนสวยกับคนหล่อมักคู่กัน ส่วนคนขี้เหร่อย่างเธอก็ได้แต่มองแกมอิจฉานิดๆ หลายคนชมว่าเธอหน้าตาดีแต่เธอก็ไม่เคยน้อมรับคำชมเหล่านั้นเลย เพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้หน้าตาดีอะไรแค่พอไปวัดไปวาได้ แม่ต่างหากที่สวยของจริง แม้จะอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่ความสวยก็ยังไม่จางหายไปไหน ถ้าอายุเท่าแม่แล้วยังดูดีได้ก็คงดีไม่น้อย

ภัทรเห็นว่าพี่สาวเอาแต่เหม่อ แล้วยังทำท่าทางประหลาดๆอยู่คนเดียวเลยร้องเรียกให้ออกจากภวังค์

“พี่แก้ว พี่แก้ว” ภัทรเขย่าแขนพี่สาว พอรู้สึกตัวแก้วตาก็หันไปมองน้องชายก่อนจะสะบัดความคิดเพ้อเจ้อออกจากสมองของตัวเอง แล้วส่งยิ้มแหยๆให้กับทุกคนที่กำลังจ้องมองเธออยู่

“มีอะไรภัทร”

“ไปถ่ายรูปที่ชายหาดกันพี่แก้ว ตอนนี้แดดร่มลมตกแล้ว อยากเก็บบรรยากาศของร้านจากมุมล่าง เผื่อจะเอาไปทำรีวิวอย่างคนอื่นเขาบ้าง” ภัทรยกกล้อง แล้วพยักเพยิดไปทางบันไดที่ทางร้านได้จัดทำไว้ให้ลูกค้าเดินลงไปสู่ทะเล แม้ที่พักจะติดทะเลเหมือนกัน แต่เขาก็อยากจะเก็บภาพสวยๆเอาไว้หลายๆที่ เป็นการบันทึกความทรงจำว่าเคยได้ไปไหนมาบ้าง

“แม่กับพ่อไปด้วยกันไหมจ๊ะ” แก้วตาไม่ลืมที่จะถามพ่อกับแม่ ท่านทั้งสองส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกัน

“ไม่ไปจ้ะ หนูไปกับน้องเถอะ พ่อกับแม่จะนั่งรอที่โต๊ะนี่แหละ ถ่ายกันพอใจแล้วค่อยกลับมาไม่ต้องรีบหรอกลูก อาหารยังไม่หมดนั่งได้เรื่อยๆ” คุณแม่ยังสวยตอบลูกสาวเสียงนุ่ม

“เดินลงไปดีๆลูก ภัทรดูแลพี่แก้วด้วยนะ” ผู้เป็นพ่อกำชับลูกชาย ยิ่งสังคมสัมยนี้มีแต่ข่าวเกี่ยวกับภัยรอบตัว คนมีลูกสาวจึงค่อนข้างที่จะห่วงและหวง กิจการร้านค้าขายส่งของอุปโภคบริโภคในชีวิตประจำวัน รวมถึงการเก็บค่าเช่าห้องพักหลายสิบหลัง เขายังไม่ค่อยจะให้ลูกสาวช่วยเลย เพราะไม่อยากให้ผู้คนได้พบปะแก้วตามากนัก วัยรุ่นขาโจ๋แถวบ้านมันไม่ค่อยจะมีมารยาท ใครจะพูดว่าไม่ใช้งานลูกบ้างเขาก็ไม่แคร์

“ครับพ่อ ไปเถอะพี่แก้ว คนเริ่มลงไปกันเยอะแล้ว” ภัทรลุกขึ้นยืนและเดินนำหน้าพี่สาวออกไป

“คุณมองอะไรคะอันเดรส เห็นมองอยู่พักใหญ่แล้วนะ” สาวสวยที่นั่งคลอเคลียอยู่ข้างๆ ถามชายหนุ่มรูปงามที่เธอได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดด้วยเสียงกระเง้ากระงอด

“ผมก็มองไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ ว่าแต่คุณเถอะนั่งดีๆไม่ได้หรือยังไง ทำไมจะต้องนั่งพิงผมด้วย มันอึดอัดนะเจด้า อาการก็ใช่ว่าจะเย็นฉ่ำ ขยับออกไปก่อนที่ผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้” อันเดรสพูดอย่างไม่พอใจ และเริ่มรู้สึกรำคาญสาวสวยข้างกายนี่แล้ว ไม่รู้จะอะไรกันนักกันหนา ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อแม่เขา ไม่มีทางที่นายอันเดรสจะมานั่งกินข้าวด้วยแน่ๆ