บทที่ 4

ผ่านมาสองสามอาทิตย์ การใช้ชีวิตของแก้วตาก็ยังคงดำเนินไปเหมือนกับทุกๆวัน ราบเรียบไม่ได้หวือหวาอะไร ช่วยงานในร้าน ส่งข้าวกล่องตามบริษัทบ้างเป็นครั้งคราว หากลูกจ้างคนที่ทำหน้าหน้าที่ประจำไม่ว่าง เหงาๆก็มีโทรคุยกับพ่อแม่ คุยไลน์กับเพื่อนพ้อง บ่ายสองบ่ายสามก็กลับเข้าคอนโดของพี่ชาย ซึ่งเป็นลูกชายคนโตของป้าเธอที่ไปทำงานอยู่ต่างประเทศ เขาได้ยกห้องให้น้องสาวอย่างเธอครอบครองชั่วคราว อยู่ถัดจากสถานีรถไฟฟ้าในย่านที่แม่เขาเปิดร้านไปประมาณสี่ถึงห้าสถานี ส่วนป้ากับลุงชัยก็นอนที่บ้านพักของพวกท่านในแถบชานเมือง

“แก้ว เอาข้าวไปส่งให้คุณเลขาคนเดิมทีลูก ครั้งนี้ขึ้นไปชั้นสี่สิบได้เลยนะ ไม่ต้องฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์แล้ว” ป้าภาพูดกับหลานสาวที่ยืนหั่นพักอยู่ข้างๆ

“ปกติจะให้ส่งประมาณเที่ยงๆไม่ใช่เหรอจ๊ะ ทำไมวันนี้สิบโมงก็ให้ไปส่งแล้วล่ะคะ” แก้วตาวางมือจากการหั่นผักคะน้า แล้วเดินไปล้างมือให้สะอาด เตรียมตัวไปส่งข้าวตามที่ป้าบอก

“คงจะหิวแล้วกระมังถึงสั่งเร็วกว่าปกติ ไปเถอะลูก เดี๋ยวคุณเขาจะรอนาน”

“จ้ะ” แก้วตาพยักหน้าหงึกหงัก คว้าถุงหิ้วแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างว่องไว

ชั้นสี่สิบที่ว่าเป็นชั้นกว้างขวาง อยู่เกือบบนสุดของตัวตึก ถามประชาสัมพันธ์ตอนแรกบัตรขึ้นมา พี่คนสวยเธอก็บอกว่าเป็นชั้นของผู้บริหาร เป็นเขตหวงห้าม คนนอกห้ามเข้า พนักงานยังแทบน้อยคนที่จะได้มีโอกาสขึ้นมา

“มันดูอลังการก็จริงแต่มันเงียบจนเกินไป” แก้วตาพึมพำอยู่ตรงกลางทางเดิน มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจรอบๆตัวที่ตกแต่งเอาไว้อย่างดี ผิดกับชั้นอื่นๆที่เคยมีโอกาสได้ไปส่งข้างลิบลับ ชั้นนี้ราวกับย่อขนาดมาจากโรงแรม โซฟาชุดหรูติดกระจกใสสามารถมองเห็นวิวได้ อยากจะรู้ว่าเคยมีใครได้มานั่งจริงๆรึเปล่า เพราะมันดูเหมือนเป็นชั้นที่ไร้สิ่งมีชีวิตอยู่ซะเหลือเกิน

“ฮึ่ม! สำรวจพอหรือยังสาวน้อย”

แก้วตาสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากระซิบอยู่ข้างหู เกือบจะทำข้าวหลุดมือ พอตั้งสติได้ก็สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วหันกลับไปมองคนที่ทำให้หัวใจเกือบวาย

“คุณ! เอ่อ...” แก้วตาทำตาโตแล้วชี้นิ้วใส่ร่างสูงตรงหน้า หัวสมองก็ครุ่นคิดชื่อของเขา แม้ครั้งนั้นที่มีโอกาสได้คุยด้วยลูกน้องของเขาจะแนะนำเอาไว้แล้วว่าชื่ออะไร แต่เธอจำไม่ได้ และก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่เขาโผล่มาเงียบๆคนเดียว

“อันเดรส ฉันชื่ออันเดรสแก้วตา โปรดจำเอาไว้ให้ดี” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยพูดกับคนตัวเล็กกว่า

“ค่ะ คุณอันเดรส” แก้วตายิ้มเขินๆเมื่อจำชื่อคนตรงหน้าไม่ได้ แต่เขาดันจำชื่อของเธอได้แม่นยำ

“เอาข้าวมาส่งใช่ไหมตามมาสิ”

“ค่ะ” แก้วตาพยักหน้า เดินตามร่างสูงใหญ่ต้อยๆ ดวงตากลมโตจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง พลางลอบสำรวจตั้งแต่ช่วงไหล่สง่าผ่าเผยลงไปจนถึงช่วงขายาว ยิ่งเขาอยู่ในชุดสูทเช่นนี้แลดูภูมิฐานมาก ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าคนอย่างเธอจะมีโอกาสได้เสวนากับนักธุรกิจหล่อรวยคนนี้ หากสาวๆที่อยากเข้าหาเขารู้ว่าการได้มาส่งข้าวกล่องที่นี่ ทำให้มีโอกาสเจอเจ้าของบริษัทล่ะก็ รับรองได้ว่าคงมีคนมาต่อคิวสมัครเป็นลูกจ้างป้าแน่ๆ

“อุ๊ย! บอส น้องแก้ว ทำไมมาด้วยกันได้ล่ะคะ” กิ่งเพชรลุกขึ้นยืน แล้วส่งยิ้มหวานให้สาวน้อยทางด้านหลังเจ้านายหนุ่ม ที่รู้จักก็เพราะเคยมีโอกาสได้พูดคุยกันตอนลงไปรับข้าว

“บังเอิญเจอเด็กหลงทางเข้าน่ะเลยพามาด้วย” อันเดรสหันกลับไปมองหน้าเด็กที่ว่ายิ้มๆ

“อ๋อค่ะ วันหลังเดินตรงเข้ามาเลยนะจ๊ะไม่ต้องกลัวหลง ชั้นนี้มีแค่ห้องทำงานของบอส เอ่อ คุณอันเดรสเท่านั้นจ้ะ พี่จะนั่งประจำที่อยู่หน้าห้องนี้แหละค่ะ ส่วนสองโต๊ะที่เห็นนั่นของเชสกับเจมส์เขา เราสามคนจะอยู่หน้าห้องบอสแทบจะตลอดเวลาจ้ะ” เลขาสาวใหญ่อธิบายทาง ประกอบกับชี้ให้ดูโต๊ะทำงานว่างๆอีกสองชุดของลูกน้องคนสนิทของเจ้านาย โดยมีอันเดรสยืนฟังอยู่ด้วย

“เข้าใจแล้วค่ะ นี่ข้าวที่สั่งไปค่ะพี่กิ่ง ทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดสิบบาทค่ะ” แก้วตาเดินถือถุงกล่องข้าวมาให้คุณเลขาที่ป้าชอบเรียก และบอกจำนวนเงินตามใบเสร็จ

“รอแป๊บนึงนะจ๊ะคนสวย พี่หยิบเงินก่อน” กิ่งเพชรกุลีกุจอเปิดลิ้นชักนำเงินมาจ่ายค่าข้าวง่วน

“เดี๋ยวผมจ่ายเงินให้คนสวยของคุณเลขาเอง คุณไปจัดข้าวใส่จานให้ผมดีกว่า เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน ตามเข้ามาเอาค่าอาหารด้านในนะแก้วตา” อันเดรสบอกเลขาเสร็จก็เดินนำเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งแก้วตากับคุณเลขายืนงงกันอยู่สองคน

“เข้าไปเถอะจ้ะ พี่ขอไปจัดข้าวแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป บอสพี่ใจดีไม่ต้องกลัวหรอกค่ะน้องแก้ว” กิ่งเพชรยิ้มให้แล้วแตะไหล่บางเบาๆ ก่อนจะเดินแยกออกไปอีกทาง

“แล้วทำไมไม่ให้ตั้งแต่เมื่อกี้นี้ จะให้เข้าไปทำไมก็ไม่รู้ แค่หยิบเงินออกมาจ่ายค่าข้าวมันยากมากเลยหรือไง” เสียงเล็กบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเคาะประตู เมื่อไม่มีคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง เธอเลยเปิดเข้าไปเลย