บทที่ 106

03 : 05 น.

ร่างแบบบางของฮันน่าที่หลับไหลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานห้องด้วยความงัวเงีย ร่างกายขยับแทบไม่ได้ ขนาดจะยกมือขึ้นค้ำยันประคองตัวเองให้ลุกขึ้นก็ยังทำไม่ได้ ก่อนที่ภาพความเร่าร้อนต่างๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง

พรึบ!

"มะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ" เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยออกมาเสียงเบาหวิวอย่างผิดหวัง เมื่อพยายามพลิกตัวกลับมาหวังจะกกกอดอีกคน ที่คิดว่าเขาคงจะนอนอยู่ข้างๆเธอในเวลานี้ แต่ทุกอย่างข้างกายเธอกลับว่างเปล่าไปหมด

เธอไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้แต่ว่าตอนนี้และเวลานี้ เขาไม่ได้อยู่ที่นี้กับเธอ เขาไม่ได้นอนอยู่ข้างกายเธออย่างที่เธอคาดหวัง หรือเธอคงคาดหวังมากเกินไป คาดหวังให้คนอย่างเขามานอนร่วมเตียงเดียวกันกับเธอ ทั้งที่มันคงจะเป็นไปได้ยาก

"หวังมากเกินไปสินะ..." ฮันน่าเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อยู่ดีๆน้ำตาก็ดันไหลลงมาดื้อๆ ไม่รู้ว่าเพราะเขาไม่อยู่ที่นี้ในตอนนี้ หรือเพราะเธอกำลังปวดหัวจนแทบจะระเบิดกันแน่

เพราะเพียงแค่จะลุกขึ้นไปหายามาทานยังไม่มีปัญญาเลยด้วยซ้ำ ดูแล้วช่างน่าสมเพชตัวเองนัก แต่จะโทษใค