วันนี้พวกเขาทั้งสี่คนไม่ได้มีงานที่ไหน และเป็นวันที่ว่างตรงกัน ก็เลยนัดกันออกมานั่งดื่ม ที่ตอนแรกจะไปคาสิโนของไบรอันต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเพื่อน ๆ เขานึกยังไงถึงได้ขนกันมาที่บ้านของเขาแทน แถมยังให้ลูกน้องเรียกผู้หญิงมาเล่นสนุกปรนนิบัติถึงที่นี่อีก
"หึ! กูยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" อลันกระตุกยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะอารมณ์ดี ทั้งที่เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์อยู่เลยแท้ ๆ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจและเล่ห์เหลี่ยมของเขานั้น มันดูน่ากลัวจนคนที่ได้พบเห็นต่างก็ขนลุกซู่ขึ้นมาได้ไม่ยาก "แรงอีกคนสวย อ่าาส์ อื้ม~ ดูดแรงๆ ซี๊ดดดดด!!" เสียงครางกระเส่าของคริสเตียน ก็ยังคงดังขึ้นมาไม่หยุด ไม่ได้สนใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักนิดว่าใครจะเป็นอะไรยังไง "ไอ้เหี้ยคริส! มึงแหกตาดูบ้างว่าเขากำลังซีเรียสกันอยู่ ครางซะกูอยากจะร่วมด้วยเลยสัส!" แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่สายตาของแดเนียลก็ไม่ยอมลดละจากหน้าอกอวบใหญ่ของสาวสวยข้างกาย ที่ตอนนี้เปลือยเปล่าไปทั้งตัว ไม่ต่างจากหญิงสาวที่กำลังใช้ริมฝีปากปรนเปรอความเป็นชายให้คริสเตียนอยู่ "อ่าาส์~ กูก็ไม่ได้ห้ามนะครับเพื่อน หึ!" คริสเตียนกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้กันกับแดเนียล เรื่องแบบนี้คงจะกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว สำหรับพวกเขาทั้งสี่คน แม้จะสนุกและมั่วผู้หญิงด้วยกัน แต่ถ้าคนไหนที่เพื่อนจริงจัง พวกเขาก็ไม่คิดจะยุ่งอยู่แล้ว เอาง่าย ๆ คือถ้าเจอคนที่คิดว่าใช่ พวกเขาก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด แต่กับผู้หญิงเหล่านี้มันไม่ใช่ เพราะพวกเธอก็ไม่ต่างจากพวกเขานัก ที่ผ่านอะไรมาก็มากมายไม่น้อยเหมือนกัน พรึบ! "แล้วนั่นมึงจะไปไหนวะ" เป็นคริสเตียนที่ตะโกนถามเจ้าของบ้านอย่างอลัน ที่เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนลุกเดินออกไปพอดี "ตามสบายเลย กูมีเรื่องต้องไปจัดการ" อลันกระตุกยิ้มร้ายมุมปาก ก่อนจะโบกมือให้เพื่อนอย่างไม่ใส่ใจนัก "จะทำอะไรก็คิดดี ๆ นะเว้ย สงสารน้อง" แดเนียลตะโกนไล่หลังตามมาอีกเสียง ก่อนที่ร่างสูงของอลันจะก้าวพ้นขอบประตูออกไป และไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูห้องให้เพื่อนอย่างรู้กัน ว่าเพื่อนคงต้องการความเป็นส่วนตัว ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นติด ๆ กัน ทำเอาร่างบางของณดาถึงกับสะดุ้ง เพราะเธอยังคงช็อคกับภาพที่เพิ่งจะได้เห็นมา ปกติแล้วเธอจะไม่ล็อกประตูห้อง แต่ด้วยความตกใจที่รีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย พอมาถึงห้องตัวเองเธอเลยรีบกดล็อกประตูไว้ทันที แกร๊ก~ "พะ..พี่อลัน" ทันทีที่เธอเปิดประตูออกมา ก็เจอกับร่างสูงของพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าห้อง ด้วยใบหน้าที่ยังคงความเรียบนิ่งไว้อย่างเดิม "ขอฉันเข้าไปหน่อยสิ" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ไม่ได้รอให้เธออนุญาตเขาก็เดินผ่านหน้าเธอเข้ามาในห้องของเธอทันที "พี่อลันมีอะไรหรือเปล่าคะ" แค่เห็นหน้าเขามันก็ทำให้เธอนึกถึงภาพที่เพิ่งจะเห็นมา พลางคิดในใจว่าเขาคงไม่ได้เข้ามาต่อว่าเธอหรอกใช่ไหม ที่ดันเปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะเขาและเพื่อน ๆ แบบนั้น "ถ้าไม่มีเรื่องอะไรฉันเข้ามาไม่ได้ว่างั้น?" อลันหันกลับมาเลิกคิ้วขึ้นสูง จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา "ปะ..เปล่าค่ะ เอ่อ…น้องขอโทษด้วยนะคะ เรื่องที่…" เธอไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีกับภาพที่เธอเห็นมา มันยังคงติดตาเธออยู่โดยเฉพาะเพื่อนเขาที่แทบจะแก้ผ้า แต่หนักสุดคงจะเป็นผู้หญิงที่อยู่ภายในห้องนั้นด้วย ที่บางคนไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าปกปิดร่างกายไว้เลยสักชิ้นเดียว "เรื่องอะไร?" อลันเดินเข้าหาเธอเรื่อย ๆ จนเธอเองก็ต้องเดินถอยหลังห่างออกไปเรื่อย ๆ เช่นกัน "เรื่องที่น้องเข้าห้องพี่อลัน ก่อนได้รับอนุญาตอีกแล้ว" เสียงหวานตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ "แล้วเธอเห็นอะไรบ้างล่ะ" อลันก้มลงกระซิบถามชิดใบหูของเธอ ทำเอาเธอถึงกลับหายใจติดขัดขึ้นมาดื้อ ๆ "คะ..คือว่า… หะ..เห็นพี่อลันกับเพื่อนกำลังทำ..." "ทำอะไร?" อลันยังคงถามชิดใบหูเล็กของเธอไม่ห่าง และเริ่มเบียดร่างกายกำยำเข้าหาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้เธอที่กำลังก้าวถอยหลังหนีต้องหยุดชะงักไป เมื่อถอยไปจนชดเข้ากับขอบเตียงนอน "กำลังจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงอยู่" ด้วยความกลัวจึงทำให้เธอต้องรีบพูดออกไป มือบางก็พยายามยกขึ้นดันแผงอกแกร่งของเขาเอาไว้ ไม่ให้ขยับเข้ามาเบียดชิดเธอมากไปกว่านี้ ทำไมพี่ชายของเธอจะต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอด้วย ไหนจะลมหายใจร้อน ๆ ที่เป่ารดต้นคอเธออยู่นี้อีก และยังมีมือหนาอีกข้างของเขาที่กำลังลูบไล้วนเวียนไปมาบนสะโพกของเธอ พี่น้องกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ? "พะ...พี่อลัน ปล่อยน้องนะ" ณดาเอ่ยบอกเสียงสั่นพยายามเบือนหน้าหนีจมูกโด่งของเขา มือก็ยกขึ้นดันแผงอกแกร่งเขาไว้อยู่อย่างนั้น แต่แทนที่อลันจะยอมถอยห่างหรือปล่อยเธอตามที่เธอบอก เขากลับตวัดท่อนแขนโอบรัดเอวคอดของเธอแล้วดึงเข้าหาตัว จนร่างบางของเธอปะทะแนบชิดเข้ากับร่างกายกำยำของเขา "พี่น้องกันกอดกันก็ไม่แปลกนิ" อลันกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงชิดกับลำคอระหงของเธอ แล้วขบเม้มเบา ๆ ลงบนผิวเนื้อบริเวณลำคอของเธอทันทีงานแต่งงานของอลันและณดาถูกจัดขึ้นที่คฤหาสน์อย่างอบอุ่น มีเพียงคนสนิทและเพื่อน ๆ ของเขาและเธอเท่านั้นที่ถูกเชิญมาร่วมงาน เพราะมันคือความต้องการของเธอที่ไม่ได้ชอบอะไรที่มันหวือหวา แต่เธอชอบอะไรที่ดูอบอุ่นมากกว่า "มึงช่วยสนใจแขกแบบพวกกูบ้างเถอะ" คริสเตียนเอ่ยขึ้นอย่างเอือม ๆ กับพฤติกรรมของเจ้าบ่าว ที่เอาแต่ตามกอดตามหอมเจ้าสาวไม่หยุด "ทำไมกูต้องสนใจ กูไม่ได้แต่งงานกับพวกมึงสักหน่อย" พูดจบอลันก็หันกลับไปกอดไปหอมเจ้าสาวของเขาต่อทันที "ถ้ามึงจะกอดจะหอมเมียขนาดนั้นก็เข้าหอไปเถอะ เดี๋ยวพวกกูจะหน้าด้านอยู่ต่อจนจบงานเองก็ได้" แดเนียลเอ่ยขึ้นอีกเสียง ถ้ารู้แบบนี้เขาคงจะหาเด็กในสังกัดควงมางานด้วยสักคนก็คงจะดี เหอะ! "โอเค งั้นกูไปเข้าหอแล้วนะ" พูดจบเขาก็ผละกอดออกจากร่างบางข้างกาย ก่อนที่จะทำท่าอุ้มเธอขึ้นแนบอก แต่ก็ถูกขัดซะก่อน "หยุด! เลิกหื่นสักวันเถอะค่ะ" ณดาชี้หน้าสั่งเสียงดุทันที ขนาดงานแต่งงานของตัวเองแท้ ๆ เขายังไม่สนใจแขกที่มาร่วมงานเลย นี่ก็แทบจะสิงเธออยู่แล้วด้วย "พี่ไม่ได้หื่นนะ แต่งงานแล้วเราก็ต้องเข้าหอกันตามธรรมเนียมสิ น้องนั่นแหละคิดอะไรอยู่" เขาย้อนถามเธอกลับ ทำเอาร่างบ
@งานแต่งไบรอันต์ "มึงช่วยทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย มึงไม่ยินดีกับมันเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอลันนั่งหน้าบอกบุญไม่รับในงานแต่งเพื่อนแบบนี้ "เหอะ!" และนั้นคือคำตอบที่เขาตอบออกมา "ไอ้ห่านี้! เออ! กูได้ข่าวว่ามึงเป็นลมเหรอวะ" คริสเตียนเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างนึกสนุก เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เพื่อนรักอย่างอลันเป็นลมทีไรก็อดขำไม่ได้ทุกที "หุบปากหมา ๆ ของมึงไปเลยนะ อย่าให้ถึงทีกูเอาคืนแล้วกัน" เรื่องที่เขาเป็นลมจะไม่มีใครรู้เลยถ้าลูกน้องคนสนิทไม่เอาไปพูดให้พวกเพื่อน ๆ ของเขาฟัง คิดแล้วก็หงุดหงิดฉิบหาย "หึ! คงไม่มีวันนั้น" คริสเตียนกระตุกยิ้มทันที คนอย่างเขาคงไม่ยอมให้ใครมาผูกมัดได้ง่าย ๆ หรอก ชีวิตโสดของเขายังอีกยาว "ยินดีด้วยนะคะ" เสียงหวานใสดังขึ้นดึงความสนใจของอลันและคริสเตียนที่กำลังคุยกันอยู่ให้หันไปมองทันที ก่อนจะพบกับณดาที่กำลังยืนยิ้มหวานแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวอยู่ ทำให้อลันและคริสเตียนต่างลุกขึ้นเดินไปร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน "มึงช่วยทำหน้ายินดีกับกูหน่อยเถอะ" ไบรอันต์เอ่ยเย้าแหย่เพื่อนรักด้วยรอยยิ้มกวน ๆ เห็นหน้าของอลันแล้วทำให้นึกถึงเรื่องที่เพื่อนเป็นลมไม่หาย "เหอะ!
"ที่รัก~ ผัวมาแล้ว" จากท่าทางอารมณ์ดีเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นทำหน้างงทันที เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอนั้นกำลังฝันหวานในห้วงนิทรา นี่เธอจะหลับเร็วเกินไปไหม เขาเอาลูกไปฝากไว้กับลูกน้องแค่ไม่กี่นาทีเองนะ พอกลับขึ้นมาบนห้องเธอดันมาหลับไปดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ "น้องจะมาหลับแบบนี้ไม่ได้นะ ตื่นมาทำการบ้านก่อนเร็วที่รัก" "อื้อ! พี่อลันอย่ากวน น้องจะนอน" เสียงหวานงัวเงียตอบพลางพลิกตัวหนีสัมผัสจากริมฝีปากอุ่น ๆ ของเขาที่คลอเคลียอยู่กับซอกคอของเธอ "นอนไม่ได้ วันนี้เรายังไม่ได้ทำน้องให้ณิรินเลย" "อย่ามากวน บอกว่าจะนอนไง!" "แล้วทำไมต้องดุด้วย พี่แข็งแล้วนะ" "ห้องน้ำค่ะ น้องจะนอน" เธอบอกเสียงแข็งพร้อมชี้มือบอก ก่อนจะขยับหนีเขาไม่หยุด "อยากเข้าไปในตัวน้องมากกว่าเข้าห้องน้ำ นะที่รัก… นะ นะครับคนดี" "พี่อลันอย่ามางอแงเป็นเด็กนะ น้องไม่ให้ทำ!" "แต่พี่อยากทำ ทำน้องให้ลูกเรา" ทั้งเขาและเธอต่างก็ถกเถียงกันไปหยุด อีกคนง่วงและเพลียต้องการจะพักผ่อน อีกคนก็หื่นเกินจะบรรยายและพยายามที่จะทำรักกับเมียให้ได้ "ฟังนะคะผัวขา" ร่างบางลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะประคอง
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ทุกอย่างสำหรับเขาเคลียร์เรียบร้อย และเป็นไปได้ด้วยดี ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาสั่งคนทำความสะอาดที่คฤหาสน์อย่างเคร่งครัด อย่าให้หลงเหลือของที่เคยทำร้ายเขาและเธอแม้แต่ชิ้นเดียว ทุกอย่างภายในคฤหาสน์ของเขาถูกทำความสะอาดและตกแต่งใหม่หมดทั้งหลัง เพื่อณดาและลูก เพราะเขาจะพาเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวที่อบอุ่น "น้องโอเคใช่ไหม?" เขาเอ่ยถามเสียงเบา เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ยอมก้าวเข้าไปในบ้าน เอาแต่ยืนจ้องมองไปรอบ ๆ อยู่แบบนั้น "...น้องโอเคค่ะ" เธอทำใจมาบ้างแล้วว่าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้งและคงจะอยู่ตลอดไป แต่มันก็อดหวนนึกถึงเรื่องเดิม ๆ ไม่ได้อยู่ดี แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม "ถ้าไม่โอเคเรากลับไปอยู่ที่เพนท์เฮาส์เหมือนเดิมไหม เดี๋ยวพี่จะหาซื้อบ้านใหม่แล้วเราค่อยย้ายไปอยู่กัน" เขาเป็นห่วงความรู้สึกของเธอมากกว่าสิ่งใด ถ้าเธอไม่อยากจะกลับมาอยู่ที่นี่เขาก็พร้อมที่จะสร้างบ้านหลังใหม่เพื่อเธอกับลูกได้เสมอ "แต่ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเรานะคะ ที่นี่คือบ้าน...บ้านของพี่อลันที่จะมีน้องและลูก ๆ มาอยู่ด้วยไงคะ" แม้เรื่องราวของเธอกับเข
ฟอด~ "คิดถึงจังเลย" สองแขนโอบกอดร่างบางไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเขาก็ใจจะขาด เพราะคิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ประจำตัวของเธอ "อะไรกันคะ ห่างกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ" "แค่นาทีเดียวพี่ก็ใจจะขาดแล้ว" "แล้ว...เป็นยังไงบ้างคะ" เสียงหวานเอ่ยถามออกมาอย่างอยากรู้ "ตอนนี้พี่เป็นของน้องคนเดียวทั้งตัวทั้งใจแล้วนะ เราแต่งงานกันนะที่รัก แต่งงานกับพี่นะครับ" พูดจบเขาก็ปล่อยอ้อมกอดออกจากเธอ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเธอทันที "ร้องไห้ทำไม ไม่อยากแต่งกับพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ" บอกเลยว่าตอนเขาใจไม่ดี ทั้งที่เมื่อคืนเธอบอกเขาเองว่าถ้าเขาขาวสะอาดกลับมาเมื่อไหร่เธอจะยอมแต่งงานกับเขา "ฮึก.. ปะ..เปล่าค่ะ น้องแค่ดีใจ ดีใจที่มีพี่อลันเป็นของตัวเองแค่คนเดียวแล้วเหมือนกัน" "แล้วตกลงจะแต่งกับพี่ไหม" "แต่งค่ะ" เธอไม่ลังเลเลยที่จะตอบตกลง ในเมื่อตอนนี้เขาทำให้เธอเห็นแล้วว่าเขาทำเพื่อเธอได้ เขาขาวสะอาดจากสิ่งที่เคยผูกมัดเขาแล้ว ตอนนี้…ตอนนี้เขาคือของเธอแค่คนเดียวทั้งตัวทั้งใจอย่างที่เขาบอกแล้ว แหวนเพชรเม็ดงามถูกบรรจงสวมลงบนนิ้วนางข้างขวาของเธออย่างตั้งใจ แต่การกระทำของเขาก็ทำเอาเธอถึงกับงุน
เช้าวันต่อมา วันนี้เป็นวันที่เขาจะจบเรื่องทุกอย่าง เขาพร้อมยิ่งกว่าพร้อมกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ และเขาก็หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีอย่างที่เขาเตรียมการไว้ "ไม่เจอกันนานเลยนะคะ…สามี" ร่างบางของเฟียร์ที่อยู่ในชุดเดรสสั้นรัดรูป เอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้มหวาน "ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ คุณก็รู้ว่าผมต้องการให้คุณเซ็นใบหย่า" อลันเอ่ยขึ้นเสียงเรียบนิ่ง ข้างกายของเขามีทนายประจำตระกูลของเขาอยู่ด้วย "ได้ค่ะ เพราะคุณเองก็รู้ว่าเฟียร์ต้องการอะไร" ตลอดเวลาที่อยู่บ้านเขา เธอไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่หมดอิสรภาพ ที่อยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน ไม่ได้ไปชอปปิ้ง ไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อน เหตุผลเดียวคือ...เธอไม่เหลืออะไรสักอย่าง เพราะถ้าเธอก้าวออกไปจากบ้านหลังนั้น แน่นอนว่าเธอคงไม่ได้มีโอกาสกลับเข้าไปอีกแน่นอน ถึงทำให้เธอต้องทนอยู่เพื่อวันนี้ เพื่อที่เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แล้วออกไปใช้ชีวิตอย่างเดิมที่เคยผ่านมา อลันพยักหน้าให้ทนายเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง เขาไม่ได้ว่างพอมานั่งเล่นกับเธอทั้งวันหรอกนะ เพราะเขาต้องรีบกลับไปของเมียแต่งงาน "ตามที่คุณเฟียร์เรียกร้องมาเพื่อแลกกับการเซ็นใบหย่า คุณอลันจะต้องแบ่งทรั