บทที่ 9

หลายอาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นนี่ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว ทุกอย่างสำหรับณดาดูจะลงตัวไปหมด ทุกคนที่นี่ก็เริ่มดีกับเธอ เหมือนอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ไม่มีผิด จนเธอสามารถไว้วางใจได้หมดทุกอย่าง พี่ชายของเธอทำหน้าที่ดูแลเธอได้เป็นอย่างดีไม่มีขาด ดีจนบางครั้งเธอก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย

"เลิกคลาสแล้วไปไหนต่อ" เคท เพื่อนเพียงคนเดียวของณดาที่นี่ ที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอ่ยถามขึ้น

"ก็คงกลับบ้านเลย พี่อลันให้คนมารอรับแล้ว" ณดาตอบไปตามความจริง เธอเข้ามาเรียนได้เกือบสามอาทิตย์แล้ว และก็จะมีคนของพี่ชายมารับมาส่งทุกวันไม่มีขาด

"วันๆเธอได้ออกไปไหนบ้างไหมเนี่ยณดา" พอได้คำตอบเคทถึงกลับกลอกตาไปมา ชีวิตเพื่อนเธอคนนี้ดูจะอยู่ในกรอบจนน่าอึดอัดเกินไปหรือเปล่า

"....."

ณดาส่ายหัวไปมาเบา ๆ แทนคำตอบ จริง ๆ เธอก็อยากจะออกไปไหนมาไหนบ้าง แต่ก็ไม่กล้าขออนุญาตจากพี่ชายของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้อะไรนะ เพราะอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว

"งั้นวันนี้ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวฉันพาเที่ยวเอง" เคทเสนอความคิดเห็น

"ฉันขอคุยกับคนของพี่อลันก่อนได้ไหม ให้เขาเป็นคนพาเราไปก็น่าจะได้อยู่นะ" ถ้าไปแบบไม่บอกมีหวังเธอคงโดนกักบริเวณอีกแน่ ๆ แถมบางทีคราวนี้พี่ชายเธออาจจะไม่ยอมคุยกับเธอเลยก็ได้

"คุณเดลคะ ณดาอยากไปเที่ยวกับเพื่อน พาเราไปเที่ยวหน่อยได้ไหมคะ" ณดาและเคทเดินตรงมายังรถยนต์คันหรูที่จอดรอรับณดาอยู่เหมือนทุกวัน ก่อนที่ณดาจะเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง

"คุณหนูจะไปเที่ยวไหนครับ ผมจะได้แจ้งนายก่อนพาไป" เดลที่วันนี้รับหน้าที่มารับคุณหนูของบ้านเอ่ยถาม เขาแอบดีใจกับเธอไม่น้อยที่อย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนและอยากจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่ในกรงที่เจ้านายเขาสร้างไว้ให้

"ไปเที่ยวรอบ ๆ เมืองค่ะ" เป็นเคทที่เป็นคนเอ่ยตอบคำถามนั้นของเดล

เดลพยักหน้าพร้อมกับกดโทรศัพท์มือถือยกขึ้นแนบหู ก่อนจะเดินห่างออกไปจากณดาและเคทเพื่อคุยโทรศัพท์ แต่สายตาก็เหลือมองมาที่สองสาวไม่ให้คาดสายตา

"เชิญขึ้นรถเลยครับ" เดลเดินกลับมาพร้อมเปิดประตูรถให้ หลังจากที่คุยโทรศัพท์และได้รับอนุญาต พร้อมคำสั่งจากเจ้านายหนุ่มอย่างอลันเป็นที่เรียบร้อย

"ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณค่ะ"

ทั้งสองสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมกันด้วยรอยยิ้มบางด้วยความดีใจไม่น้อย เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกของณดาที่จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง แม้จะมีคนของพี่ชายคอยตามไปดูแลและอาจจะไม่เป็นส่วนตัวก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าเธอไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นไหนเลย

เดลมองตามรอยยิ้มของณดาก็ได้แต่แอบถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจไม่น้อย เพราะต่อไปนี้คงจะไม่มีใครในบ้านหลังใหญ่ได้เห็นความสดใสของเธออีกแล้ว...

@คฤหาสน์อลัน

หลังจากที่ออกไปเที่ยวชมเมืองกับเพื่อนกลับมา ณดาที่เดินยิ้มเข้ามาในบ้านด้วยความสดใส ก็รีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของอลันทันที เพราะต้องการจะไปขอบคุณพี่ชายที่วันนี้เขาใจดีกับเธอมากเป็นพิเศษ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก~

ด้วยความเคยชินพอเคาะประตูเสร็จเธอก็เปิดมันเข้าไปภายในห้องทันที ด้วยใบหน้าที่ยังคงเปื้อนรอยยิ้มอย่างสดใส

"O.O!" ดวงตากลมโตถึงกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้พบเห็นอยู่ตอนนี้

"ออกไป!" น้ำเสียงดุดันตะคอกออกมาดังลั่น ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอผู้ที่เข้ามาใหม่ ทั้งที่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากเขา

ปัง!!

"เชี้ย!! แม่งไม่ล็อกประตูวะ!" คริสเตียนโวยวายขึ้นมาทันที ที่เมื่อกี้มีคนพรวดพราดเข้ามาขัดจังหวะของเขากับสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย แถมคนที่เข้ามายังเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาเจ้าของรอยยิ้มสดใสอีกด้วย

"นั่นน้องสาวมึง?" ไบรอันต์เอ่ยถามออกมานิ่ง ๆ ด้วยความสงสัยเล็กน้อย แม้จะรู้ว่านั่นคือณดา แต่เพราะไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว ทำให้เขาต้องถามออกไปแบบนั้นเพื่อความแน่ใจ

"กูไม่มีน้องสาว!" คำถามสั้น ๆ จากเพื่อน ที่แค่คำว่าน้องสาวคำเดียว ก็ทำให้อลันฉุนเฉียวขึ้นมาทันทีพร้อมด้วยสายตาดุดัน

พรึบ!

"โอ๊ย! คะ..คุณอลัน เอมี่เจ็บนะคะ"

หญิงสาวสวยรูปร่างยั่วยวนเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจนิด ๆ ที่ตอนแรกเธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของอลัน แต่อยู่ดี ๆ ก็ดันถูกเขาผลักออกด้วยความหงุดหงิด ทำให้เธอต้องลงไปนั่งแหมะอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางดูไม่ค่อยจะได้นัก

"ออกไป ฉันหมดอารมณ์จะเล่นแล้ว" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แววตาดุดันของอลันเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลางยกแก้วเหล้าที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวจนหมด

ถึงเธอคนนั้นจะไม่พอใจ แต่เพียงแค่เขาเอ่ยปากว่าไม่เล่นด้วย ก็ทำให้เธอต้องรีบพาตัวเองออกมานั่งห่าง ๆ จากเขาทันที เพราะรู้ดีว่าถ้าทำให้คนอย่างอลันโมโหจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"ต่อเลยคนสวย อย่าไปสนใจพวกนั้นเลย ซี๊ด! อ่า" คริสเตียนที่กำลังนัวเนียสาวสวยเซ็กซี่ข้างกาย เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักอย่างอลันแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยบอกสาวสวยเซ็กซี่ข้างกายให้ทำหน้าที่ปรนนิบัติเขาต่อ

"น้องน่ารักนะ อย่าใจร้ายให้มากสิวะ" แดเนียลเอ่ยสบทบขึ้นอีกเสียง แค่เห็นหน้าณดาครั้งแรกหลังจากที่ไม่เจอนานหลายปี เขาก็รู้สึกเห็นใจสาวน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสนั่นจับใจ