ตอนที่2 เผ่าพันธุ์งู

บันทึก มาคิน

สวัสดีครับ ผม 'มาคิน' ลูกชายคนเดียวของหัวหน้าเผ่า ผมอยู่กับพ่อแค่สองคน แม่ผมเสียตั้งแต่ผมอายุ10ขวบ ผมเป็นตัวอะไรทุกคนคงรู้แล้วใช่ไหมครับ ใช่ครับ! ผมเป็นงู เผ่าพันธุ์ของผมเหลือน้อยมากแล้วถ้าเทียบกับเมื่อก่อน เพราะมนุษย์รุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของพวกเรามากขึ้นเรื่อยๆ เราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านร้างเป็นเวลานานนับร้อยปีมาแล้ว อายุขัยไม่ได้ต่างไปจากมนุษย์มากเท่าไหร่ นานสุดก็ประมาณ2-3ร้อยปีเท่านั้นเอง ด้วยสภาพแวดล้อมและอากาศที่นี่ทำให้เราเริ่มสูญพันธุ์เร็วขึ้น

"ไอ้คิน แกมาทำอะไรตรงนี้" เมฆาเป็นคนในหมู่บ้านและผมกับมันยังเคยเป็นเพื่อนที่รักกันอีกด้วย

"มันเรื่องของข้า"ผมตอบนิ่งๆ

"คิดถึงแม่อยู่สินะ" มันพูดจี้ใจดำผม

"รีบไปซะ ก่อนที่ข้าจะซัดหน้าแก"

"ใจเย็นน่า ข้าก็แค่เป็นห่วง..." เมฆาแสยะยิ้มที่มุมปาก คนแบบมันน่ะหรอจะเป็นห่วงผม! ไม่นานมันก็เดินเข้าหมู่บ้านไป

มาต่อกันดีกว่าครับ เด็กๆที่อยู่ในหมู่บ้าน เมื่ออายุได้15ปี ท่านผู้เฒ่าจะทำพิธีกรรมบูชาพญางูเพื่อรับแหวนประจำตัวและพลังแรกเกิดของแต่ละบุคคล แหวนประจำตัวที่ว่านี้เมื่อสวมใส่แล้วจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ พลังที่แต่ละคนจะได้รับล้วนแตกต่างกันออกไป ส่วนตัวผมได้เวทมนตร์การรักษาภายในข้อจำกัดของมันคือสามารถใช้ได้เพียง1ครั้งต่อ1ชั่วยามเท่านั้น ส่วนใหญ่พวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ในร่างงูกันมากกว่า จะกลายร่างเป็นมนุษย์ก็ต่อเมื่อจะออกไปทำธุระในเมืองหรือเมื่อมีภัยมาใกล้ตัว เพราะร่างของมนุษย์มันง่ายต่อการอำพรางตัว

ที่นี่แบ่งคั่นกลางระหว่างพวกผมกับพวกมนุษย์อย่างชัดเจน ฝั่งนั้นเองก็ไม่กล้าย่างกลายเข้ามาในป่าแถบนี้เพราะกลัวสัตว์มีพิษทำร้าย เราอยู่แบบไม่เบียดเบียนกัน เอาเป็นว่าต่างคนต่างอยู่ไม่ข้ามเขตกัน

เมื่อ5ปีก่อน...

ผมอายุได้เพียง10ขวบ ตอนนั้นพ่อของผม 'เมธี' ท่านเพิ่งได้รับตำแหน่งหัวหน้าเผ่า ปู่ของผมหัวหน้าเผ่าคนก่อนเพิ่งจะเสียไป หลังจากนั้นครอบครัวของเราก็อยู่อย่างมีความสุขจนกระทั่งวันหนึ่ง.....

"ปล่อยฉันนะ อาคม!" ลุงอาคมเข้ามากระชากแขนแม่อย่างแรง พยายามจะพาไปที่ไหนสักที่

"หึ เจ้าต้องเป็นของข้าเเต่เพียงผู้เดียว" เขาลากๆถูๆแม่ผมไป ตอนนั้นผมอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อเข้าไปทำธุระในเมือง มันน่าเจ็บใจที่ผมยังอยู่ในร่างงูไม่สามารถช่วยอะไรท่านได้เลย

"ปล่อยแม่ผมเถอะ ท่านลุง" ผมพูดเป็นภาษางู

"ข้ารักแม่ของเจ้า แต่นางกับเพื่อนรักของข้ากลับทรยศความรักของข้า! 10กว่าปีที่ผ่านมา...ข้ายอมมาตลอด แต่ต่อไปนี้อย่าหวังว่าพวกเจ้าจะมีความสุข!" ลุงอาคมตวาดลั่น เขาไม่ยอมปล่อยแม่ของผม และพาแม่ตรงไปยังถ้ำร้างแถวลำธารในป่า ผมช่วยอะไรแม่ไม่ได้ จึงได้แต่ร้องไห้ และไม่นานนักก็มีเสียงคนวิ่งมาจากด้านหลัง พ่อ...

"มาคิน! อาคมมันพาแม่แกไปไหน!" น้ำเสียงพ่อดุดันท่านจ้องตาผมอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

"ไปทางถ้ำร้างครับพ่อ" ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น "พ่อครับ ฮึก ผมขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้" ผมบอกทั้งน้ำตา

"มาคิน ลูกกลับไปรอพ่อที่บ้าน ทางนี้พ่อจัดการเอง" ผมทำตามที่พ่อบอก แล้วเลื้อยกลับกระท่อมทันที

ผมรออย่างใจจดใจจ่อ ข้างนอกมืดแล้วแต่ไร้วี่แววของผู้เป็นพ่อ

"มาคิน..."พ่อกลับมาแล้ว สีหน้าท่านซีดเซียว แถมเสื้อผ้ายังเต็มไปด้วยเลือด แม่...แล้วแม่ล่ะ

"แม่ล่ะครับพ่อ" ผมถามเป็นภาษางู

"แม่เค้าตายแล้ว..." พ่อผมน้ำตาไหลอาบแก้มแต่ท่านก็ยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆให้ผมได้เห็น

"พ่อครับ ฮึก" เรื่องจริงใช่ไหม แม่จากไปแล้วจริงๆใช่ไหม เหมือนผมโดนทุบด้วยค้อนหนักๆแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว

"พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ"ผมถาม

พ่อเล่าเหตุการณ์ให้ผมฟังว่า พ่อจะเข้าไปช่วยแม่แต่ลุงอาคมขัดขวาง จนเกิดการต่อสู้กัน ลุงอาคมที่มีเวทมนตร์พิษภายใน *พิษเข้าสู่ภายในร่างกาย เสียชีวิตภายใน3ชม.*

ขณะที่ลุงอาคมกำลังปล่อยพิษมาทำร้ายท่านพ่อ แม่ของผมจึงวิ่งมารับแทนเพราะท่านรู้ว่าพ่อของผมไม่สามารถรักษาพิษของลุงอาคมได้เนื่องจากพ่อของผมมีพลังรักษาแค่อาการภายนอก และยิ่งไปกว่านั้นคือข้อจำกัดพลังของพ่อไม่สามารถที่จะรักษาตัวเองได้ จึงทำให้แม่ตัดสินใจเลือกชีวิตตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก พ่อผมโมโหมากที่เพื่อนรักทำให้ภรรยาท่านต้องตาย พ่อใช้เวทมนตร์สาปให้ลุงอาคมกลายเป็นเหยี่ยว ไม่นานเหยี่ยวตัวนั้นก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า พ่อพยายามจะช่วยแม่แต่ก็จนปัญญา

*เมธี เวทมนตร์ 'การสาป' สัตว์จำพวกตระกูลวิหค และ 'การรักษา' ข้อจำกัดคือรักษาแค่ภายนอกไม่สามารถรักษาตัวเองได้*

ท่านผู้เฒ่าเคยบอกว่าหากใครได้ขึ้นเป็นหัวหน้าเผ่าจะได้พลังสองอย่าง นั่นก็คลายข้อสงสัยของผมได้แล้ว

หลังจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้นพ่อของผมก็ซึมเศร้า ท่านกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายปี

จบบันทึก มาคิน

1 เดือนผ่านไป...

"พ่อค่ะ มีลูกค้าโทรมาค่ะ" ฮาน่ารีบกดรับแล้วยื่นโทรศัพท์ให้บิดา ได้รับข่าวดีว่ามีลูกค้าโทรมาขอสั่งผักกับอนาทา อนาทาคุยกับลูกค้าไม่นานก็วางสายไป

"ได้ออเดอร์แล้วลูก พ่อขอไปเตรียมของไปส่งลูกค้าก่อนนะ" ตอนนี้อนาทาเริ่มมีออเดอร์เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เขาต้องเดินทางเข้าไปในตลาดแทบทุกวัน บางวันฮาน่าก็ตามไปด้วย แต่บางวันเธอก็หาข้ออ้างว่าอยากเฝ้าสวนให้เพื่อแอบไปนั่งอ่านหนังสือ ในใจก็แอบหวังว่าจะเจอเจ้างูตัวนั้นอีก เมื่ออนาทาเตรียมของเสร็จเธอจึงบอกกับอนาทาว่า

"งั้นวันนี้หนูขออยู่บ้านนะคะ" เธอบอกผู้เป็นพ่อ

"อีกแล้ว..มีแผนไปซนที่ไหนหรือเปล่า" อนาทายีผมลูกสาวจอมแสบ

"ปะ เปล่านี่คะ พ่อก็รู้ว่าหนูไม่เคยออกไปซนข้างนอก" เธอเอาหน้าเล็กจิ้มลิ้มซุกที่อกใหญ่เพื่ออ้อนเขา

"ก็ดีแล้ว แถวนี้มันอันตราย งั้นพ่อไปก่อนนะ"

"ขับรถดีๆนะคะ"

เธอนอนดูทีวีอยู่ในห้องจู่ๆก็ได้ยินเสียง แกร๊ก มาจากด้านนอก เธอจึงปิดทีวีแล้วเดินออกไปดูแต่ก็ไม่เจออะไร เธอคิดว่าอาจจะเป็นเสียงลมพัดแล้วกระทบต้นไม้มาโดนตัวบ้าน เพราะคุณปู่ท่านเป็นคนรักธรรมชาติมากบ้านจึงมีแต่ต้นไม้ล้อมรอบ เธอเดินกลับเข้าบ้านไปนอนดูทีวีดังเดิม

แกร๊ก เสียงดังมาอีกรอบ แต่คราวนี้เสียงมาจากทางหลังบ้าน บ้านไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก และยังเงียบสงบพอมีเสียงอะไรนิดหน่อยก็ได้ยินชัดเจน หรือว่าจะเป็นผี! เธอคิดในใจ

ฟืดดดดดด

เสียงคล้ายๆกับอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนตัว ถ้าเป็นสัตว์เสียงดังขนาดนี้ไม่น่าจะใช่ตัวเล็กๆแน่ เธอจึงเดินไปเปิดประตูด้านหลัง

เธอเบิกตากว้างกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า งูสีดำเมื่อมดวงตาสีฟ้า ลำตัวขนาดยักษ์กำลังเลื้อยผ่านสวนผักเธอไปทำให้ผักล้มระเนระนาด และมันกำลังมุ่งหน้าไปยังป่าหลังบ้าน เอาไงดี... ฮาน่าครุ่นคิด อีกใจหนึ่งก็กลัวสิ่งที่พ่อเธอเตือนไว้ ในป่าอีกด้านมีสัตว์มีพิษแต่เธอไม่คิดว่ามันจะตัวใหญ่ขนาดนี้ ขนาดลำตัวของมันมีขนาดใหญ่มาก มากกว่าตัวเธอเองซะอีก