บทที่ 7

“สปาบาธเตรียมแล้วใช่ไหมคะ”

         เธอเอ่ยถามพนักงานสาวที่เดินตามหลัง เมื่อเห็นฝ่ายนั้นพยักหน้า บุญ‍นำ‍พาโบกมือให้หญิงสาวกลับไป พร้อมทั้งยื่นแบงก์สีเทาหนึ่งใบเป็นค่าดูแล

         ห้องนอนใหญ่ผ้าปูสีขาวน่าล้มตัวลงนอน เธอเดินเลยไปยังห้องน้ำ สปาบาธฟองนุ่ม ๆ สีขาวเนียนอย่างที่เธอชอบ ดีจัง เธอจะแช่ตัวสักชั่วโมง ดูเวลาแล้วน่าจะห้าโมงเย็นพอดี

         แช่น้ำอุ่นสักชั่วโมง เธอมองขวดไวน์แดงและอาหารง่าย ๆ ที่วางไว้ข้างอ่างอาบน้ำแล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ สมกับราคาที่จ่าย เพราะบริการดีแบบนี้สินะ

         เธอหย่อนเท้าเรียวลงแตะกับผิวฟองนุ่ม เสื้อคลุมสีขาวนุ่มหลุดออกจากร่าง เผยให้เห็นความสวยงามที่เนียนละเอียดไปทั้งตัว เธอเตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อวันนี้

         แต่สุดท้าย!

         ก็แห้งเหมือนเดิม

         “เฮ้อ!” ถอนหายใจอย่างคนสิ้นหวัง เธอคงไม่มีโชคด้านผู้ชาย ไม่เป็นไร เครื่องอะไรนั่นที่ใบ‍บุญ‍ญาให้มาก็พอช่วยแก้ขัดได้อยู่

         เสียดายที่ไม่ได้เอาขึ้นเครื่องมาด้วย

         ก็ใครจะกล้าเอามาด้วย เธอกลัวตอนสแกนกระเป๋าแล้วเจอจะเอาหน้าไปไว้ไหน ประเทศไทยยังมองเซ็กซ์ทอยเป็นสิ่งผิดกฎหมายอยู่นี่นา

         จิบไวน์แก้วที่สามเข้าไปแล้วก็รู้สึกมึน ๆ นิดหน่อย

         บุญ‍นำ‍พาล้างเนื้อล้างตัว เปลี่ยนชุดว่ายน้ำที่ตั้งใจจะมาถ่ายรูปเวลาพลบค่ำท้องฟ้าสีแดงอมฟ้า

         หญิงสาวในชุดบิกินีสีแดงสดขับผิวขาวผ่องยืนอยู่ข้างขอบสระว่ายน้ำ ในมือยังถือแก้วไวน์แกว่งไปมาเพื่อให้รสชาติของไวน์ดีขึ้นอีกนิด ก่อนจะกระดกมันจนหมดแก้ว

         เมื่อวางแก้วไวน์ไว้กับโต๊ะข้างสระ ร่างบอบบางก็ขยับตัวลงน้ำอย่างช้า ๆ ปล่อยกายและใจให้เป็นหนึ่งเดียวกับน้ำที่เย็นกำลังดี

         อา...สบายจังเลย

         เธอหลับตาพริ้มดื่มด่ำกับบรรยากาศใต้น้ำ

         ดีจัง ไม่มีเสียงอะไรรบกวนดีจัง เธอชอบดำน้ำเพราะอย่างนี้แหละ มันเงียบและสงบดีเหลือเกิน

         ตู้ม!!!

         คล้ายเสียงน้ำแตกกระจาย

         สติของหญิงสาวแตกกระเจิงเมื่อร่างของเธอถูกใครบางคนรวบกอดและพาขึ้นจากน้ำ เท่านั้นยังไม่พอ

         “คุณ ๆ !!!”

         ใบหน้างามของบุญ‍นำ‍พาถูกฝ่ามือหนาตบเบา ๆ ข้างแก้มหลาย ๆ ครั้ง

         “ไอ้บ้า!!! ทำอะไรเนี่ย”

         เพียะ!!!  

“คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ตบผมทำไม”

         “คุณนั่นแหละบ้า แล้วนี่มาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง”

         บุญ‍นำ‍พาจ้องหน้าปทัฏฐานเขม็งอย่างเอาเรื่อง แต่ใจกระตุกวาบเพราะอกเปลือยเปล่า กล้ามแน่นของเขา

         บุญ‍นำ‍พา...แค่เนื้อหนังที่ห่อหุ้มกระดูกไม่มีอะไรจีรังและยั่งยืน แค่กายหยาบของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

         เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อดึงสายตากลับมายังใบหน้าของคุณหมอหนุ่มแทนหน้าท้องหนั่นแน่นตรงหน้า

         “นี่! จะบอกได้หรือยังว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

         ซีอีโอคนสวยถดกายออกห่าง ส่งเสียงแหวใส่คนตรงหน้า

         “ใส่เสื้อก่อน หนาว” ท้องฟ้าจากสีแดงอมทองเวลานี้ได้เปลี่ยนเป็นสีดำของยามราตรี อากาศที่เริ่มเย็นลงกับเนื้อตัวที่เปียกชื้นของเธอ ทำให้หมอนึกเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นปอดบวม

         ก็แค่เนื้อนมไข่ ผ่าออกมาข้างในก็เหมือนกันหมด เจ้าสองก้อนนิ่มตรงหน้าที่ขยับตามลมหายใจของคนพูดก็แค่ก้อนไขมัน ทำหน้าที่ผลิตน้ำนมให้บุตรเท่านั้น

         เมื่อผลิตน้ำนมแล้ว เจ้าก้อนนั่นก็จะเหี่ยวลงตามธรรมชาติ

         ผิวหนังชั้นนอกที่นวลเนียน ก็เป็นเพียงเครื่องปกป้องร่างกายเท่านั้น

         ปทัฏฐานหันหน้ามองไปทางอื่น ในหัวเขาพยายามนึกถึงภาพตอนจดมีดลงบนร่างของอาจารย์ใหญ่ ไม่มีอะไรต่างกันกับคนตรงหน้า

         ‘ต่าง...ต่างกันโคตร ๆ’

         เสียงหนึ่งในความคิดดังขัดแย้ง

         “นี่คุณหมอ! จะตอบได้หรือยัง” บุญ‍นำ‍พากระชับเสื้อคลุมขยับห่างจากเขาเล็กน้อย เผื่อถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอจะได้จระเข้ฟาดหางเสียเลย

         “ขึ้นรถเราก็หลับกันทั้งคู่ พอมาถึงที่นี่ ผมก็เมาขี้หูขี้ตาไง เดินลงมาก่อน มันง่วงมาก เมื่อคืนผมแทบไม่ได้นอน ก็เลยเดินเข้าไปนอนในห้องอย่างลืมตัว”

         ด้วยความที่เป็นแพทย์ คุณสมบัติอย่างหนึ่งที่ติดตัวของปทัฏฐานคือการนอนง่าย กินง่าย สามารถหลับได้ทันที

         “งั้นคุณก็กลับห้องคุณได้แล้ว” เจ้าของห้องไล่ทันที เสียเวลามาก เธอไม่น่าให้เขาติดรถมาเลย

         “เอ่อ...” คุณหมอหนุ่มอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จะบอกเธอว่าอย่างไรดี ค่าห้องของโรงแรมนี้ต่ำสุดคงหลักหมื่น และถ้าแพงสุดก็คงหลักแสนอย่างเช่นห้องนี้

         “มีอะไร” บุญ‍นำ‍พากระชับเสื้อคลุมมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ