บทที่ 8

อย่าบอกนะว่า!

         “คุณ ผมขอนอนนี่ได้ไหม”

         “ไม่ได้! จะบ้าเหรอ”

         “มีตั้งสองห้องนอน คุณอยู่คนเดียว เกิดจมน้ำเหมือนเมื่อกี้ใครจะช่วย” ปทัฏฐานรีบเสนอตัวทันที อย่างน้อยเขาก็เป็นหมอ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไร เขาก็น่าจะช่วยเธอได้

         “ฉันไม่ได้จม ฉันแค่ทำสมาธิในน้ำย่ะ” เธอเท้าสะเอวว่าคนที่ดึงเธอขึ้นจากสระ

         “อ้าวเหรอ ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง”

         “นี่คุณหมอ ตกลงจะออกไปได้หรือยัง ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” คำว่า ‘อุตส่าห์เป็นห่วง’ ของเขายิ่งทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของเธอทวีคูณ

         แต่ยังไม่ทันที่จะได้เถียงกันต่อ อาหารมื้อค่ำก็ถูกลำเลียงเข้าไปในส่วนของเทอเรซที่ยื่นออกไปรับลมเย็นและยังเอาไว้ชมดาวในเวลากลางคืนอีกด้วย

         “อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนนี้นะคะ ขาดเหลืออะไรเรียกได้ตลอดเวลาเลยค่ะ”

         พนักงานสาวพูดจบและขอตัวออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะบุญ‍นำ‍พาต้องการความเป็นส่วนตัว ซึ่งเธอแจ้งตั้งแต่จองที่พักแล้ว

         ไม่แปลกใจที่พนักงานจะเข้าใจว่าเขาคือคู่รักของเธอ ในเมื่อก่อนหน้านี้เธอได้แจ้งว่าจะเข้าพักสองท่าน

         “คุณบุญครับ”

         เสียงเรียกของอีกฝ่ายทำคนที่ยืนนิ่งต้องหันกลับมาทำตาขวางใส่อีกครั้ง

         “ห้าพันได้ไหมครับ”

         “อะไรห้าพัน!!!”

         “คือผมเบิกค่าโรงแรมได้แค่ห้าพัน ผมจ่ายค่าที่พักให้คุณห้าพันได้ไหม ถ้าคุณไม่อยากให้ผมรบกวน ผมก็จะไม่ออกมาจากห้องอีก”

 

         ‘โกรธคือแก่ โมโหคือป้า คนสวยอย่างบุญ‍นำ‍พาจะไม่เป็นทั้งป้าและยังไม่แก่’

         คาถาประจำตัวถูกนำมาท่องขมุบขมิบเพื่อลดอารมณ์โมโหที่พุ่งแตะระดับสูงสุด

         จ๊อก!!!

         เสียงท้องร้องของคุณหมอหนุ่มทำให้ทั้งสองสบตากันอีกครั้ง เธอเห็นคนตรงหน้าหูแดงเพราะความเขิน

         “คือ...” ปทัฏฐานยกมือลูบท้ายทอยอย่างเขิน ๆ เขาติดอยู่สนามบินเกือบสี่ชั่วโมง อาหารมื้อล่าสุดคือมื้อเช้าที่โรงแรมก่อนออกเดินทางไปสนามบิน

         จนถึงเวลานี้มีแค่น้ำที่ตกถึงท้อง

         “คุณไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวออกมากินข้าวกัน”

         ถึงนิสัยจะไม่น่ารักใจดีเหมือนคนเป็นน้องอย่างใบ‍บุญ‍ญา แต่เธอเองก็คงไม่ใจร้ายกับคนหิวข้าวได้ลงคอ เอาเถอะ กินอิ่มก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน

         สิบนาทีต่อมาทั้งสองที่ไม่ควรมาอยู่ที่นี่เวลานี้ด้วยกัน ก็มาอยู่ด้วยกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

         ปทัฏฐานรินไวน์ขาวที่ทางโรงแรมแช่ไว้ใส่แก้วของเธอผู้เป็นเจ้าของห้อง

         “ทำไมคุณไม่ดื่มเหรอ” บุญ‍นำ‍พาถามเมื่อเห็นเขารินให้เธอ แต่ไม่ได้รินอีกแก้วให้ตัวเอง

         “อืม...ไม่ดีกว่าครับ”

         “ฉันรินให้ อาหารทะเลต้องกินกับไวน์ขาว” เธอยกขวดไวน์ในถังแช่รินให้เขา

         อย่างน้อยก็มีเพื่อน เผื่อเมาตกน้ำ เขาจะได้ช่วยเธอ

         ปทัฏฐานมองใบหน้างามที่ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางเหมือนอย่างเคย เขาเคยเจอเธอหลายครั้ง ใบหน้างามจะตกแต่งด้วยเครื่องสำอางจนแทบไม่เห็นผิวหน้าหรือแม้แต่ตาดำแท้ ๆ

         ผิดกับเวลานี้ที่เธอใส่แว่นกรอบสีดำ กับชุดนอนผ้าไหมสีดำขลิบทอง โลโก้ที่ปักบนหน้าอกเสื้อบ่งบอกราคาว่าคงจับต้องยากสำหรับคนชนชั้นกลางอย่างเขา

         ขณะที่เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้ายืดสีเทาของแบรนด์ดังจากญี่ปุ่นซึ่งราคาสำหรับคนทั่วไป

         “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณ รู้ว่าเธอคงไม่เต็มใจให้เขาอยู่ที่นี่นัก

         “กินเถอะค่ะ” ทั้งสองนั่งกินด้วยกันเงียบ ๆ ปทัฏฐานเป็นคนคุยไม่เก่ง เขาเป็นคนไร้เสน่ห์แต่ไหนแต่ไร

         เป็นคนธรรมดา ค่าพื้นฐานทั่ว ๆ ไป ความหมายในทางเดียวกันกับชื่อจริงและชื่อเล่นของเขานั่นแหละ

         ปทัฏฐาน (อ่านว่า ปะ-ทัด-ถาน) มีความหมายเดียวกับ บรรทัดฐาน

         ‘Basic - เบสิก’ ความหมายคือพื้นฐาน  

         ไม่หล่อ แต่ก็ไม่ขี้เหร่

         ไม่รวย แต่ก็ไม่จน...เมื่อก่อนนะ ตอนนี้อาจเรียกได้ว่าจน

         “ขออีกแก้วค่ะ” เสียงของเธอทำเขาเงยหน้าจากอาหารบนจาน

         “ครับ” เขารินไวน์ให้เธอ และก็รินให้ตัวเอง เพราะรู้ดีว่าถึงเขาไม่รินให้ตัวเอง เธอก็รินอยู่ดี

         “คุณหมอมาทำอะไรที่นี่คะ” บุญ‍นำ‍พาเริ่มเป็นฝ่ายเอ่ยถาม เปล่าประโยชน์ที่จะไล่เขาไปนอนที่อื่น

         “มาสัมมนาครับ ทางโรงพยาบาลส่งมา” ปทัฏฐานอธิบายเหตุผลที่ทำให้เขาต้องเดินทางมาที่นี่

         เธอพยักหน้ารับทราบ ยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ

         “คุณมาเที่ยวคนเดียวเหรอ” คุณหมอหนุ่มถามอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น บุญ‍นำ‍พาเป็นคนเฟรนด์ลี่ เธอไม่น่าจะโลกส่วนตัวสูงถึงขั้นมาเที่ยวคนเดียว กับห้องพักที่กว้างขวางขนาดนี้