3 สั่งสอนคนอวดดี

สำหรับคีแรนแล้วคริสคือคนที่เหมาะสมกับรอยยิ้มมากที่สุด หากเลือกได้เขาอยากเกิดเป็นโอเมก้าแทนพี่ชายแต่ร่างบางกลับทำไม่ได้

หากคริสเป็นแค่เพียงโอเมก้าธรรมดาแบบคนทั่วไปก็คงไม่เป็นไร แต่พี่ชายของเขานั้นผ่านการทดลองในโครงการของปู่ตั้งแต่เด็กนับจากนั้นชีวิตของคริสก็เปลี่ยนไป

ปู่ของคีแรนเดิมทีมีทีมวิจัยที่ดีที่สุดในเมืองเอส แถมยังคิดค้นตัวยาที่จะช่วยเปลี่ยนโอเมก้าให้เป็นอัลฟ่า แต่เขานั้นทำไม่สำเร็จ

ตระกูลครูซที่ร่ำรวยเบื้องหลังเต็มไปด้วยเรื่องราวน่าขยะแขยงที่ปู่เขาเคยทำเอาไว้ มีที่ไหนจับหลานชายตัวเองไปทำการทดลอง จนฝากรอยแผลขนาดใหญ่ไว้ในใจครอบครัวของเขาเรื่อยมา

โชคดีที่พ่อของคีแรนรู้สึกเอะใจ อีกทั้งยังรักลูกปานแก้วตาดวงใจ แอบสืบโครงการนี้จนรู้ชัดว่าพ่อของเขากำลังใช้ลูกชายตนเองในการทดลองยาจึงพาตัวคริสออกมา และยื่นคำขาดตัดพ่อลูกกัน

แม้เรื่องราวจะผ่านมาหลายปีจนตอนนี้อาการคริสกำลังแย่ลง แต่คีแรนไม่เคยถอดใจ ยังคงหาทางช่วยพี่ชายเรื่อยมา

อาการของคนพี่นั้นจะรุนแรงในช่วงที่เขาฮีท คริสไม่สามารถควบคุมตัวเองจากคนที่มีเพศรองตรงข้ามได้ เขาต้องการคู่อย่างกระหายยิ่งกว่าอัลฟ่าที่อยู่ในช่วงรัทเสียอีก

นับจากที่คริสเริ่มมีอาการทุกครั้งที่เขากำลังเข้าสู่ช่วงฮีท เขาได้สั่งให้คีแรนขังเขาไว้ในห้องที่มีการป้องกันแน่นหนา เพราะกลัวว่าวันหนึ่งจะมองคีแรนเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่น้องอีกต่อไป

คีแรนเจ็บปวดกับการที่เขาต้องทำกับพี่ชายแบบนี้ แถมยังรู้สึกผิดที่ไม่สามารถหายาที่จะทำให้คริสกลับมาปกติได้อีก มันยิ่งทวีความเสียใจ

ร่างบางล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงเพื่อต่อสายหาใครบางคน ไม่นานปลายสายก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบ

“คีแรนหลานรัก” เสียงทักทายจาก คาร์ฟ ปู่แท้ๆของเขาเอง

“ปู่กำลังทำผมลำบาก”

“หลานมีทั้งเงินทอง ธุรกิจมากมาย แล้วหลานเดือนร้อนอะไร”

“ทีมวิจัยที่ปู่ดึงตัวไปไงครับ”

“ปู่จะทำแบบนั้นไปทำไมกัน ปู่เองก็แก่แล้วไม่คิดจะทำอะไรอีกแล้ว สู้อยู่ดูหลานๆเติบโตไม่ดีกว่าหรือ?”

“ปู่อย่าทำแบบนี้เลยครับผมรู้ว่าปู่เป็นคนทำ ยิ่งผมได้รู้จักปู่มากเท่าไหร่ ผมยิ่งเกลียดปู่มากเท่านั้น”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉลาด สมกับเป็นหลานปู่แท้ๆ”

“แล้วคริสไม่ใช่หลานปู่หรอครับ ถึงทำกับคริสแบบนั้น ถ้ายังเห็นผมเป็นหลานอยู่ อย่ารังแกผมด้วยวิธีสกปรกแบบนี้เลยครับ เผื่อตอนปู่ตายอาจจะยังได้เผาผีกันบ้าง”

คีแรนไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าปลายสายจะเป็นอย่างไรหลังจากที่เขาวางสายไป แต่ตัวเขานั้นสีหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก

คีแรนหมดศรัทธาในตัวปู่ ทั้งยังรู้สึกเกลียดเขายิ่งกว่าใคร ไม่ว่าร่างบางจะหาทางช่วยพี่ชายเท่าไหร่ ก็จะถูกขัดขวางโดยคาร์ฟทุกครั้ง

ร่างบางมองออกไปข้างนอกยังคงเห็นพี่ชายยืนตัดกุหลาบในยามค่ำคืนอยู่ รอยยิ้มที่คริสส่งขึ้นมาให้เขานั้นสดใสราวกับไม่เคยผ่านเรื่องเลวร้ายมา

“ฉันจะช่วยนายเองคริส รอหน่อยนะ”

ช่วงเวลากลางดึกในคืนเดียวกันนั้นหน้าคฤหาสน์ครูซมีชายนิรนามคนหนึ่งยืนอยู่ ชายคนนั้นสวมใส่เสื้อผ้าสีดำสนิท ปิดบังใบหน้าด้วยฮู๊ดเดินก้มหน้ามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรั้ว

สายฝนโปรยปรายเบาๆ ในมือชายคนนั้นข้างหนึ่งถือร่มสีดำอันใหญ่ ส่วนอีกข้างล้วงกระเป๋าเสื้อแขนยาวอยู่ระดับใต้สะดือ

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น1ครั้งไม่นานแม็กเวลก็เดินออกไปพบกับผู้มาเยือน

ทั้งคู่ยืนสนทนากันอยู่หน้าประตูรั้ว โดยมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องภาพเหตุการณ์ผ่านหน้าต่างห้องนอนชั้นสองในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตั้งห่างออกไป

ไม่นานชายสองคนก็ต่างแยกย้าย แม็กเวลส์จึงรีบกลับเข้าบ้านมารายงานคนที่กำลังรอเขาอยู่

“ได้มาแล้วครับคุณหนู” ชายสูงวัยรายงานคนที่ยังยืนหันหน้ามองนอกหน้าต่าง

“ได้มาจากที่ไหนครับ”

“จากเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วหละครับ แต่คุณหนูไว้ใจได้”

“ผมเชื่อใจลุงครับ” คีแรนตอบตามที่รู้สึก เขานั้นไว้ใจแม็กเวลส์ที่สุด

 

คีแรนเดินทางไปยังสนามแข่งในช่วงบ่ายของวันนี้ด้วยสมองที่ไม่โล่งเอาเสียเลย

ร่างบางไม่สามารถหยุดคิดถึงเรื่องของคริสพี่ชายเขา หรือคาร์ฟที่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเขา รวมถึงเรื่องของบิรอนเองก็ยังคงรบกวนจิตใจอยู่ตลอดเวลา

คีแรนไม่สามารถละความสนใจจากใครได้เลย เพราะต่างก็มีเรื่องที่เขาต้องกังวล

ระหว่างที่คีแรนกำลังยืนก้มๆเงยๆ เช็คความเรียบร้อยที่ห้องเครื่องรถอยู่ หูก็ได้ยินเสียงรถยนต์อีกคันมาจอดที่ข้างๆ

ร่างบางไม่ได้สนใจยังคงก้มหน้าต่อไป แต่แล้วก็มีเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักทายเขาขึ้นมา

“ถอนตัวตอนนี้ยังทันนะคีแรน” แม้ร่างบางจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน

“อย่ามายุ่งกับกู” คีแรนตอบคนที่ยืนเอาหลังพิงรถอีกคันอยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ถ้าวันนี้มึงแพ้ กูช่วยคุยกับจาฟาให้ได้นะ เรื่องเดิมพันของมึง”

“กูไม่ต้องการ”

“เย่อหยิ่งสมกับเป็นมึงจริงๆเลยนะคีแรน แต่ช่วยคิดให้ดีๆถ้ามึงไม่ได้ของจากจาฟาไป ไอ้คริสพี่ชายมึงอาจจะ…”

“มึงต้องการอะไร”

“คำตอบกูก็เหมือนเดิม”

“มึงคือคนสุดท้ายที่กูจะนึกถึงบิรอน” คีแรนเงยหน้าขึ้นมามองคู่สนทนาด้วยสายตาเอาเรื่อง

“อย่างน้อยก็ยังคิดถึงกู ฮ่าฮ่า วันไหนที่มึงจนตรอกก็ติดต่อกูมาได้นะ กูรอมึงตลอด” พูดจบบิรอนก็เดินไปหาจาฟาที่พึ่งมาถึง

2เดือนก่อนคีแรนได้ขอเจรจากับจาฟาเรื่องขอซื้อส่วนผสมสำคัญในตัวยาที่จะสามารถช่วยคริสได้ ซึ่งจาฟาคือผู้ถือครองอยู่ และดูเหมือนดีลครั้งนี้จะไม่ง่าย

จาฟายื่นข้อเสนอให้คีแรนด้วยการแข่งรถ หากคีแรนชนะเขายินดีทำการค้าด้วยแต่ถ้าไม่คีแรนต้องลำบากแน่

การแข่งขันนี้มีเดิมพันคือความเป็นความตายของคริส ซึ่งผลการแข่งขันครั้งนี้คีแรนมีเพียงทางเลือกเดียวคือต้องชนะ เท่านั้น

 

เมื่อรถที่ใช้แข่งทั้งสองคันลงสู่สนาม ทุกอย่างพร้อมแล้วคีแรนจึงเดินตรงไปที่รถทันที

แต่คู่แข่งกลับยังนั่งนิ่งที่ขอบสนามมีเพียงบิรอนที่เดินลงมาแทน หรือครั้งนี้บิรอนคือคนที่ลงสนามกัน

“แข่งกับกูเหนื่อยหน่อยนะ”

คำตอบที่คีแรนสงสัยตอนนี้กระจ่างแล้ว เขาไม่คิดว่าจะต้องแข่งกับบิรอน ซึ่งในเมืองนี้บิรอนนับว่าเป็นนักแข่งอันดับต้นๆ ซึ่งต่างจากตนที่พึ่งขับได้เพียง2เดือน

คีแรนทำได้เพียงมองหน้าบิรอนด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่าคู่แข่งจะเล่นนอกเหนือข้อตกลงยังไง เขาก็เพียงแค่ต้องยอมรับมัน เพราะตอนนี้คีแรนไม่มีทางเลือกอื่นให้อีก

หมวกนิรภัยถูกสวมเข้าที่หัวของทั้งคู่ก่อนจะเข้าไปในรถเพื่อเตรียมพร้อมในเกมครั้งนี้

ธงสีขาวดำลายตารางโบกสบัดไปมาก่อนจะทิ้งดิ่งลงพื้นเป็นสัญญาณปล่อยตัวของรถทั้งสองคัน

คีแรนเหยียบคันเร่งแล้วพุ่งได้ข้างหน้าด้วยหัวใจที่เต้นรัวราวกับกลองที่ตีเร่งจังหวะ

แม้ว่าความเร็วของรถจะบีบหัวใจเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ร่างบางยังคงมองตรงไปด้านหน้าแล้วโฟกัสแค่ตัวเขาเอง

ต่างจากบิรอนที่ขับปาดรถคีแรนไปมาเหมือนกับหมาป่ากำลังเล่นกับเหยื่อ ก่อนจะถึงรอบสุดท้ายของเกม

คีแรนยังคงนำคันข้างๆ อยู่1ช่วงแขน ร่างบางเพียงแค่ต้องรักษาระยะเอาไว้จนถึงเส้นชัยให้ได้ เพียงเท่านั้นเขาก็จะชนะ

แต่ผิดคาดรถของคีแรนถูกบิรอนปาดหน้าช่วงโค้งสุดท้าย ทำให้คีแรนเสียการควบคุมจนรถถไลออกนอกเส้นทางชนเข้ากับยางรถยนต์ที่วางเรียงกันเป็นกำแพงด้านข้าง

หน้าผากมนชนเข้ากับพวงมาลัยอย่างแรงจนเกิดรอยแผลที่มุมด้านขวา เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงมาข้างแก้ม กว่าร่างบางจะเรียกสติได้รถของคู่แข่งก็เข้าเส้นชัยไปแล้ว

 

คีแรนขับรถออกจากสนามมาด้วยอาการเหม่อลอย ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึก นี่คงเป็นอีกครั้งที่เขาล้มเหลว

รถของร่างบางจอดที่ริมถนนกลางป่าระหว่างทางกลับบ้าน เมื่อรถจอดสนิทคีแรนก็ไม่สามารถเก็บความรู้สึกที่มีไว้ได้อีกต่อไป

ม่านน้ำตาที่เคยกั้นเอาไว้มานานตอนนี้ได้พังทลายลง เขาปล่อยให้มันไหลอาบแก้มเนียนอย่างเกินจะอดกลั้นเอาไว้

มือสองข้างของเขาจับไปที่พวงมาลัยรถยนต์แน่นก่อนจะใช้หัวโขลกลงไปซ้ำๆ เพื่อระบายความเจ็บปวดในใจ

คีแรนทำทุกทางเพื่อช่วยพี่ชายของเขา แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง และการแข่งขันครั้งนี้มันทำให้เกิดเป็นแผลในใจ

หลังจากที่คีแรนร้องไห้อย่างบ้าคลั่งร่างบางก็นั่งนิ่งปล่อยให้สมองได้ทบทวนเรื่องราวต่างๆ จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นของวัน

เสียงข้อความจากโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติคนที่นั่งเหม่อลอย คีแรนหยิบมือถือขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นพี่ชายของเขาที่ส่งข้อความมาหา

คริส : กลับยังจ๊ะ ทำกับข้าวเสร็จหมดแล้ว

คีแรน : กำลังกลับ

คริส : ชนะมั้ย

คีแรน : ขอโทษนะคริส

คริส : ไม่ต้องเสียใจเลย คีแรนเก่งมาก มีเวลาซ้อมแค่2เดือน แต่ไปลงแข่งได้แบบนี้ก็สุดยอดแล้ว

คีแรนกลับมาร้องไห้อีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดต่อพี่ชาย ที่ถึงแม้เขาจะรู้สึกล้มเหลวเพียงใด แต่กับคริสเขาคือคนที่เก่งเสมอ 

เซฟเฮาท์ตระกูลเบรค

“ที่มึงทำวันนี้ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอว่ะ” ลูคัสถามเพื่อนด้วยความสงสัย ที่จู่ๆบิรอนก็ลงสนามแข่งแทนจาฟา

“กูก็แค่อยากสั่งสอนคนอวดดี” บิรอนตอบพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ

“แล้วถ้ามันหายาไม่ได้พี่มันตายขึ้นมาทำไง” 

“มันไม่กล้าปล่อยให้คีแรนลำบากหรอก เดี๋ยวมันก็แอบช่วยเค้า มึงเชื่อกูดิ” เนย์อาร์บอกกับลูคัส

“สุดท้ายถ้าจะช่วยเค้าทำไมไม่ช่วยไปตรงๆ ทำไมต้องทำร้ายเค้าด้วยว่ะ หรือมึงชอบแบบฮาร์ทคอร์” 

“กูออกตัวช่วยมันไม่ได้มึงก็รู้ แล้วคนอย่างมันจะยอมให้คนอื่นช่วยหรอ กูทำแบบนี้ก็เป็นผลดีกับทั้งตัวกูแล้วก็ตัวมันเอง” 

บิรอนพูดอย่างตรงไปตรงมากับเพื่อน มันเป็นปัญหาที่เขาก็ยังหาทางออกไม่ได้ ทำได้เพียงแค่อยู่ในที่มืดเหมือนที่ผ่านมา