ความทรงจำ (1)

“เอาตัวคุณหนูกลับบ้าน!”

“หยุดนะ! ถ้าพ่อยังวุ่นวายกับชีวิตข้าว ข้าวจะตายตามแม่ไป!!”

ฉันที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนถึงกับอารมณ์เสียทันทีเมื่อเห็นพ่อยืนรออยู่หน้าคอนโด มิหนำซ้ำยังสั่งลูกน้องให้เข้ามาจับตัวฉันเพื่อพากลับไป... หึ ‘บ้าน’ งั้นเหรอ? ที่นั่นมันไม่ใช่บ้านสำหรับฉันมาตั้งแต่วันที่พ่อมีคนอื่นแล้ว!

จำได้ดีว่าวันที่แม่พาฉันเดินออกมา ก็เพราะพ่อพาเมียอีกคนเข้ามาเหยียบย่ำหัวใจแม่ ผู้หญิงใจร้ายคนนั้นชอบดุด่าตบตีฉันลับหลัง แต่พออยู่ต่อหน้าพ่อ หล่อนกลับแสร้งทำเป็นดี ทำตัวรักใคร่เอ็นดู... ฉันเกลียดที่สุดคือคนหน้าไหว้หลังหลอกพรรค์นั้น!

แม่เป็นฝ่ายตัดสินใจเดินออกมาและขอหย่าขาด เพราะพ่อหลงเมียใหม่จนไม่ลืมหูลืมตา หาว่าแม่กลั่นแกล้งตัวเองสารพัด ทั้งที่ความจริงแล้วผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ทำร้ายฉันกับแม่มาตลอด!

ตอนที่แม่พาฉันออกมา เราไม่มีเงินติดตัวสักบาท ฉันในวัยเพียง 10 ขวบต้องอาศัยอยู่ในห้องเช่ารูหนู ยิ่งเห็นแม่แอบร้องไห้ทุกคืน ฉันก็ยิ่งเจ็บปวด แต่ทำได้เพียงกอดแม่ไว้และกลั้นน้ำตา เพราะรู้ดีว่าถ้าฉันร้องไห้อีกคน แม่คงยิ่งเสียใจกว่าเดิม

โชคยังดีที่แม่มีเพื่อนเก่าแนะนำงานที่โรงพยาบาลให้ เราสองแม่ลูกถึงรอดตายมาได้ ในวันที่เราลำบากที่สุดจนแทบไม่มีอะไรจะกิน พ่อไปอยู่ที่ไหน? เขามีความสุข ยิ้มหัวเราะอยู่กับครอบครัวใหม่ แต่เราสองแม่ลูกได้แต่กอดกันร้องไห้แทบขาดใจ

ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีหลงเหลืออยู่บ้าง เมื่อ ‘อาหมอ’ ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ อาหมอดูแลฉันกับแม่เป็นอย่างดี ท่านรักและเอ็นดูเราประหนึ่งญาติสนิท ทั้งที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกันเลย

ทว่าความสุขนั้นกลับอยู่ได้เพียงเสี้ยววินาที เมื่อแม่ล้มป่วยลงหลังจากทำงานได้ไม่นาน อาหมอพยายามยื้อรักษาจนอาการของแม่เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ...

แต่แล้วอาการแม่ก็ทรุดฮวบลงอีกครั้งเมื่อเห็นข่าวพ่อแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ตั้งแต่วันนั้นแม่เอาแต่ร้องไห้ ตรอมใจไม่กินไม่นอน จนสุดท้ายแม่ก็จากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ... ทิ้งให้ฉันไม่เหลือใคร

แม้เวลาจะผ่านมาหลายสิบปี แต่ทุกความทรงจำ ทุกความรู้สึกเจ็บปวดในวันที่แม่จากไป ฉันยังจำได้ไม่เคยลืม เด็กอายุแค่ 11 ขวบ ต้องกลายเป็นคนไม่มีพ่อไม่มีแม่ มันเจ็บ... เจ็บเจียนตาย แต่ฉันก็กัดฟันผ่านมันมาได้จนถึงทุกวันนี้

ยังดีที่อาหมอกับ ‘อานิภา’ รับอุปการะเลี้ยงดูฉันต่อ เพราะทางแม่ฉันไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ส่วนพ่อ... ตอนนั้นกำลังหลงเมียใหม่ ไม่เคยสนเลยว่าลูกเมียเก่าจะเป็นตายร้ายดียังไง ไม่เคยแม้แต่จะตามหาหรือถามไถ่

มีเพียงอาหมอกับอานิภาเท่านั้นที่มอบความรักความอบอุ่นให้มาตลอด ท่านมีลูกชายคนเดียวคือ ‘พี่ครินต์’ ซึ่งเพิ่งเรียนจบแพทย์ และอีกไม่กี่เดือนเราก็จะได้เจอกันแล้ว

ต่อมาอาหมอต้องย้ายไปรับตำแหน่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ภูเก็ต อานิภาจึงต้องตามไปดูแล ตอนแรกท่านเป็นห่วงไม่อยากทิ้งฉันไว้ แต่ฉันยืนยันว่าดูแลตัวเองได้ อีกทั้งเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนก็จะจบมัธยมและเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ฉันจึงไม่อยากย้ายโรงเรียนกลางคัน

อาหมอกับอานิภาจึงตกลงให้ฉันเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ท่านทั้งสองไว้ใจและเชื่อมั่นในตัวเด็กน้อยคนนี้ที่ท่านเลี้ยงมากับมือ เพราะฉันไม่เคยเกเร แม้จะมีซนบ้างตามประสา แต่ไม่เคยทำเรื่องให้ท่านต้องหนักใจ

ตอนนี้ฉันอายุ 18 แล้ว ถึงจะไม่ใช่เด็กเรียนจ๋าและใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่สิ่งเดียวที่ฉันปิดกั้นคือเรื่องความรัก ฉันไม่อยากมีแฟน ไม่อยากรักใครแล้วต้องมานั่งเสียใจเหมือนแม่ การอยู่คนเดียวไม่ได้แย่สักหน่อย อิสระดีจะตาย อยากทำอะไรก็ทำ กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง แค่มีเพื่อนข้างกายก็เพียงพอแล้ว

ฉันเลือกที่จะสร้างกำแพงกั้นตัวเอง ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนผู้ชาย แต่ถ้าใครเข้ามาจีบ ฉันจะปฏิเสธทันที... ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ

“ใบข้าวลูก พ่อขอโทษ... พ่อผิดไปแล้ว” พ่อพยายามเดินเข้ามาใกล้

“อย่าเข้ามานะ!” ฉันก้าวถอยหนี ตลอด 2 ปีมานี้ พ่อพยายามจะพาตัวฉันกลับไปตลอด

“มันไม่มีประโยชน์หรอกพ่อ เลิกยุ่งกับข้าวเถอะ ตอนนี้ข้าวมีความสุขดีทุกอย่าง ข้าวมีครอบครัวที่อบอุ่น ที่รักและห่วงใยข้าวจากใจจริง” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ได้อยากจะร้องไห้หรอกนะ แต่ตลอด 6 ปีเต็มๆ ที่ฉันเคยรอ... เคยภาวนาให้พ่อมารับกลับบ้าน

แต่สุดท้ายก็ได้แค่ฝัน จนฉันถอดใจและสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตพ่ออีก เพราะพ่อเองก็คงไม่ต้องการฉันเหมือนกัน

แล้วจู่ๆ วันนี้พ่อก็มาตามกลับบ้าน... บ้านที่มีแต่ความทรงจำอันเจ็บปวด บ้านที่มีเมียใหม่ของพ่อ ผู้หญิงใจยักษ์คนนั้น! หล่อนไม่ได้แค่ไม่ชอบขี้หน้า แต่หล่อนเกลียดฉันเข้าไส้ และฉันเองก็เกลียดหล่อนมากเช่นกัน เพราะหล่อนคือคนที่ทำให้ฉันต้องเสียแม่ไป!

ทันทีที่รู้ว่าพ่อจะเอาตัวฉันกลับไปอยู่ด้วย หล่อนก็ตามมาราวี ดุด่า และส่งคนมาขู่ทำร้ายอยู่หลายครั้ง โชคดีที่อาหมอแจ้งความไว้ หล่อนเลยทำได้แค่ขู่ให้กลัว เปลี่ยนชีวิตที่เคยสงบสุขของฉันให้กลายเป็นความหวาดระแวง

“ข้าวขอนะคะพ่อ... ถ้าพ่อยังเห็นข้าวเป็นลูก ข้าวขอใช้ชีวิตแบบนี้ ข้าวไม่ต้องการเงินทองหรือสมบัติอะไรของพ่อทั้งนั้น”

“ถึงครอบครัวอาหมอจะไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้า แต่ท่านทั้งสองก็ไม่เคยปล่อยให้ข้าวอดอยาก อาหมอดูแลข้าวเป็นอย่างดี”

“ข้าวคงทิ้งพวกท่านไปไม่ได้...” น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ฉันเป็นแค่เด็กกำพร้าที่อาหมอรับเลี้ยงเพราะความสงสาร แต่กลับได้กินดีอยู่ดีเสียยิ่งกว่าพี่ครินต์ที่เป็นลูกชายแท้ๆ เสียอีก

อาหมอกับอานิภาสอนพี่ครินต์เสมอว่าต้องเสียสละให้น้อง เพราะฉันคือน้องสาว ท่านสอนให้เรารักและดูแลช่วยเหลือกัน

พ่อทำหน้าเศร้า ฉันรู้ข่าวมาว่าช่วงนี้พ่อสุขภาพไม่ค่อยดี และอยากให้ฉันกลับไปดูแลธุรกิจที่พ่อสร้างมากับมือ...