บทที่ 17 ง้อ

หลังจากส่งน้องดาไปเรียนพิเศษแล้ว พิมพิศาก็เดินเตร็ดเตร่เข้ามาในบริษัทของอิษวัติอย่างอารมณ์ดี เธอตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์สามีหลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน เขาต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศ ส่วนเธอเองก็วุ่นวายอยู่กับโปรเจ๊กใหม่เช่นเดียวกัน แต่ทันทีที่เดินมาถึงหน้าห้องทำงาน รอยยิ้มสว่างสดใสบนใบหน้าก็พลันเลือนหายไป

ภายในห้องทำงานอันกว้างขวาง เลขาสาวสวมกระโปรงรัดรูปและเสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมแทบไม่ได้ เดินนวยนาดเข้าไปชิดขอบโต๊ะแล้ววางเอกสาร ขณะที่อิษวัติเพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ไม่ได้แสดงท่าทีรุ่มร่ามแต่อย่างใด

"ท่านประธานคะ ช่วงนี้งานหนักมากเลยนะคะ ให้มินตราช่วยคลายเครียดไหม" เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสายตายั่วยวนอย่างไม่ปิดบัง หญิงสาวเอื้อมมือไปหมายจะสัมผัสแขนของอิษวัติ แต่ก่อนจะถึงตัวเขา เสียงยียวนกวนประสาทของใครบางคนก็ดังขึ้น

"คลายเครียดงั้นหรือ เธอจะช่วยสามีฉันคลายเครียดด้วยวิธีการแบบไหนล่ะ" เลขาสาวสะดุ้งเฮือกมองไปยังต้นเสียงด้วยความหวาดหวั่น

พิมพิศายืนกอดอกจ้องศัตรูราวกับว่าอยากจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ ดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยโทสะ อารมณ์ฉุนเฉียวผุดขึ้นมาเหมือนระลอกคลื่น ทั้งหึงหวง และโกรธสามีในเวลาเ