All Chapters of แผนร้ายพ่ายบ่วงรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“กรี๊ดดดด ฉันเกลียดแกนังแพรลดา ฉันเกลียดแก ฮือๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดพวกแก เกลียดแม่แกด้วย อีพวกลูกเมียน้อย ฮือๆๆๆ” พิมพิศาขว้างปาข้าวของทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แจกันดอกไม้ใบใหญ่แตกกระจายเต็มพื้นห้องนอน ผ้าห่มและปลอกหมอนถูกเธอทุบตีเพื่อระบายอารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ถูกทิ้งระเกะระกะจนแทบไม่เหลือทางเดิน ผมยาวสลวยที่ถูกขยี้จนยุ่งเหยิงทำให้หญิงสาวแลดูทุกข์ระทมนัก“ฉันไม่มีทางยอมแพ้แกหรอกนังแพรลดา ฉันจะแก้แค้นแก ฉันจะเอาคืนแกให้สาสม ฉันเกลียด เกลียดพวกแก เกลียดจนอยากให้ตายๆ ไปซะ กรี๊ดดดด ฮือๆๆ” อาการคลุ้มคลั่งของพิมพิศาไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงโดยง่าย คุณนายเอมอรผู้เป็นแม่จึงต้องจำใจเข้ามาปลอบโยนลูกสาว สภาพข้าวของภายในห้องเละเทะเสียจนคนมองต้องเอามือทาบอกด้วยความตกใจ“ยัยพิม ตั้งสติหน่อยลูก หันมามองแม่ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ฝ่ามือเหี่ยวย่นยื่นไปลูบศีรษะลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยความสงสาร น้ำตาเม็ดโตไหลรินตามร่างบางอย่างห้ามไม่ไหว พิมพิศากำลังทุกข์ใจเพราะสองแม่ลูกนั่น พวกหล่อนเคยทำลายชีวิตคู่ของเธอจนพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี คราวนี้ผู้เป็นแม่จะไม่ยอมให้ลูกสาวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจถูกคนเลวร้ายพวกน

หน้าโรงเรียนเอกชนขนาดใหญ่ย่านใจกลางกรุงที่เต็มไปด้วยเด็กๆ วัยกระเตาะกำลังเดินพลุกพล่าน พิมพิศาชะเง้อคอมองอยู่นานก็ไม่เห็นว่าจะมีเด็กคนไหนหน้าตาคล้ายคลึงกับรูปถ่ายในสมาร์ตโฟนสักนิด เธอหรือก็อุตส่าห์ค้นหาข้อมูลจนมือหงิกแต่กลับได้มาเพียงรูปถ่ายใบเดียว แถมยังพร่าเลือนเสียจนมองไม่ออกว่าเด็กน้อยหน้าตาเป็นยังไง มีเพียงไฝบริเวณใต้ตาเท่านั้นที่เป็นจุดเด่น“ผู้ปกครองมารอรับนักเรียนคนไหนคะ ดิฉันจะได้ไปตามมาให้” ครูสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม พลางมองสำรวจร่างบางที่สวยโดดเด้งแบบไม่แคร์ใครตั้งแต่หัวจรดเท้า“เอ่อ พอดีฉันมารับน้องดาค่ะ เด็กหญิง มธุรดา ธาดาวรวงศ์ ไม่ทราบว่าเลิกเรียนหรือยังคะ” พิมพิศายิ้มหวานตอบคล้ายกับมองไม่เห็นแววตาวูบไหวของอีกฝ่าย“ปกติน้องดามีรถของที่บ้านมารับนะคะ ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์กับเธอแบบไหน เป็นคู่ควง คู่ขา หรือเป็นสาวๆ ที่ตามเกาะแกะคุณอิษวัติ อย่าได้คิดมายุ่งกับน้องดาเชียว เขาเอาคุณตายแน่และในฐานะครูประจำชั้นฉันคงให้น้องดากลับบ้านกับคุณไม่ได้”“ทำไมคุณครูถึงคิดว่าฉันเป็นคู่ควงของคุณอิษวัติล่ะคะ ฉันอาจจะเป็นแม่น้องดาก็ได้” พิมพิศาแกล้งยั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างนึกส

“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”“โอ๊ยพ่อคุณ หยิ่งอะไรเบอร์นั้น” พิมพิศาอยากปาโทรศัพท์ลงพื้นเพื่อเซ่นไหว้ความเย็นชาประดุจภูเขาน้ำแข็งของอิษวัติเหลือเกิน ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ เจอกันครั้งสุดท้ายก็ตอนงานโรงเรียนน้องดา เธอพยายามโทรหาเขาแทบทุกวัน เข้าอีหรอบโทรไปไม่รับ โทรกลับไม่มี พิมพ์ข้อความหาจนมือเป็นตะคริวก็ไม่ยอมอ่าน เขาช่างยั่วโมโหคุณหนูขี้วีนอย่างเธอได้ดีจริงๆ“แกว่าเขาตายหรือยัง”“โอ๊ย ฮ่าๆๆ ฉันขอหัวเราะก่อนได้ไหม ถ้าคุณอิฐตายคงเป็นข่าวไปทั่วเมืองแล้วล่ะ” เอมิกาหัวเราะลั่นจนตัวงอ เพื่อนเธอก็สรรหาคิดไปได้“เหอะ ไม่ตายก็เหมือนตาย หายเข้ากลีบเมฆเก่งขนาดนี้” พิมพิศากอดอกบ่นอย่างขัดเคืองใจ จีบติดเมื่อไหร่แม่จะสั่งสอนให้เข็ดหลาบเลยคอยดู“อ้าวไม่ดีเหรอ แกหาไม่เจอ คู่แข่งก็หาไม่เจอเหมือนกัน ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงโสดนานขนาดนี้”“ดีกับผีอะไร งานแต่งอัปมงคลนั่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ฉันยังจีบผู้ชายไม่ติด แกช่วยฉันคิดหน่อยสิว่าจะควงใครไปเย้ยคนพวกนั้น” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเมื่อแผนการที่วางไว้ล้มเหลวไม่เป็นท่า แถมผู้ชายยังวิ่งหนีหางจุก

“กรี๊ดดดด คุณอิฐ ฮือๆ คุณทำแบบนี้กับพิมพ์ได้ยังไง” พิมพิศากรีดร้องเสียงหลง เมื่อพบว่าตนเองกำลังกอดก่ายบุรุษตัวโตอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือเขาและเธออยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ข้าวของในห้องกระจัดกระจาย เสื้อผ้ากองอยู่ปลายเตียงในสภาพยับยู่ยี่ ตามเนื้อตัวมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ อยู่หลายจุด มือเล็กระดมทุบอกกว้างรัวๆ ขณะร้องไห้ฟูมฟาย“โอ๊ย เจ็บๆ คุณตีผมทำไม เกิดอะไรขึ้น” คนตัวโตสะดุ้งตื่นไม่เต็มตานัก พึ่งฝันว่าถูกพิมพิศารวบหัวรวบหางไปหมาดๆ คราวนี้มาทั้งเสียงทั้งภาพสมจริงเกินไปแล้ว“คนเลว ยังมีหน้ามาถามฉันอีกว่าเกิดอะไร แหกตาดูรอบตัวคุณสิ” ร่างบางตวาดแว๊ด ๆ ใส่เขาอย่างคนเดือดดาลอิษวัติยกมือขึ้นปิดหูอย่างนึกรำคาญพลางขยี้ศีรษะที่กำลังปวดหนึบราวกับโดนค้อนทุบเพื่อเรียกสติ เพ่งมองสถานที่แปลกตาด้วยความงุนงง เพียงแวบเดียวก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง สภาพห้องเละเทะเหมือนพึ่งผ่านศึกสงครามมาหมาดๆ เสื้อผ้ากระจัดกระจายเต็มพื้น ส่วนคนข้างๆ ก็นั่งสะอึกสะอื้นกอดผ้าห่มร้องไห้ตาแดงก่ำ ทำไมเขากับพิมพิศาถึงอยู่บนเตียงเดียวกัน เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้านไปนอนหรอกหรือปึงงง เสียงระเบิดในหัวดังกึกก้องราวกับฟ

“อยากยกเลิกไหม” คุณนายเอมอรแสร้งถามเพื่อลองใจเจ้าสาวของงาน“ทำไมคุณแม่ถามแบบนั้นคะ” พิมพิศาสะดุ้งตัวโยนก้มมองมือตัวเองสลับกับมารดา อากัปกิริยาเมื่อกี้แสดงให้รู้ว่าเธอกำลังหนักใจ“ลูกไม่เห็นสีหน้าตัวเองในกระจกเลยหรือ” ว่าพลางเหลือบมองกระจกบานใหญ่ที่กำลังสะท้อนเงาบุตรสาวในชุดแต่งงานราคาแพง“พะ พิมพ์แค่ประหม่านิดหน่อยค่ะ ไม่คิดว่าคุณอิฐจะเชิญแขกมาเยอะขนาดนี้ แถมยังมีนักข่าวมารอสัมภาษณ์หลังเสร็จพิธีด้วย” พิมพิศาตอบคำถามตะกุกตะกัก เธอไม่คิดว่าอิษวัติจะจัดงานแต่งใหญ่โตเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ตัวเขาไม่ชอบออกงานสังคม หากถูกนักข่าวรุมถามจะไม่แย่เอาหรือ“ลูกไม่ดีใจหรือไง เจ้าบ่าวเขาให้เกียรติเราขนาดนี้”“ดีใจสิคะ พิมพ์แค่กลัวว่าจะเผลอทำอะไรเปิ่นๆ ในงาน” ร่างบางแจกแจงความกังวลใจให้มารดาฟังถ้าเธอเกิดสะดุดชายกระโปรงหกล้มหน้าคะมำ ทำช่อดอกไม้หล่น เดินชนขอบโต๊ะ หรือตอบคำถามนักข่าวไม่ตรงกันกับเจ้าบ่าวขึ้นมาจะทำยังไง แต่สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่ง ความจริงแล้วคือเธอกำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่างหากหลังจากวันนี้เธอกับอิษวัติจะกลายเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ต้องใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วม