บทที่ 5 อยากเห็นหน้าทุกวัน

“ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

“โอ๊ยพ่อคุณ หยิ่งอะไรเบอร์นั้น” พิมพิศาอยากปาโทรศัพท์ลงพื้นเพื่อเซ่นไหว้ความเย็นชาประดุจภูเขาน้ำแข็งของอิษวัติเหลือเกิน ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ เจอกันครั้งสุดท้ายก็ตอนงานโรงเรียนน้องดา เธอพยายามโทรหาเขาแทบทุกวัน เข้าอีหรอบโทรไปไม่รับ โทรกลับไม่มี พิมพ์ข้อความหาจนมือเป็นตะคริวก็ไม่ยอมอ่าน เขาช่างยั่วโมโหคุณหนูขี้วีนอย่างเธอได้ดีจริงๆ

“แกว่าเขาตายหรือยัง”

“โอ๊ย ฮ่าๆๆ ฉันขอหัวเราะก่อนได้ไหม ถ้าคุณอิฐตายคงเป็นข่าวไปทั่วเมืองแล้วล่ะ” เอมิกาหัวเราะลั่นจนตัวงอ เพื่อนเธอก็สรรหาคิดไปได้

“เหอะ ไม่ตายก็เหมือนตาย หายเข้ากลีบเมฆเก่งขนาดนี้” พิมพิศากอดอกบ่นอย่างขัดเคืองใจ จีบติดเมื่อไหร่แม่จะสั่งสอนให้เข็ดหลาบเลยคอยดู

“อ้าวไม่ดีเหรอ แกหาไม่เจอ คู่แข่งก็หาไม่เจอเหมือนกัน ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงโสดนานขนาดนี้”

“ดีกับผีอะไร งานแต่งอัปมงคลนั่นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ฉันยังจีบผู้ชายไม่ติด แกช่วยฉันคิดหน่อยสิว่าจะควงใครไปเย้ยคนพวกนั้น” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเมื่อแผนการที่วางไว้ล้มเหลวไม่เป็นท่า แถมผู้ชายยังวิ่งหนีหางจุกตูดราวกับว่าเธอเป็นนางยักษ์นางมาร

“คุณอิฐชอบผู้หญิงแบบไหนล่ะ เผื่อว่าฉันพอแนะนำแกได้” เอมิกาเสนอตัวช่วยอย่างกระตือรือร้น

“ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่แบบฉัน” พิมพาศาเบ้ปากมองบนดูถูกรสนิยมห่วยๆของเขา

“อ้าว ซวยแล้วไง ถ้าแกไม่ใช่สเปคเขา งานนี้คงต้องตามตื๊อกันยาวๆ แล้วล่ะ”

“จริงด้วย ฉันไปก่อนนะ” ร่างบางหิ้วกระเป๋าลุกพรวดพราดเตรียมออกจากห้อง โชคดีที่คุณหมอคนสวยตะครุบเพื่อนรักไว้ทัน

“เดี๋ยวๆ แกจะไปไหน”

“ไปหาคุณอิฐที่บริษัทไง ในเมื่อเขาไม่อยากคุยกับฉัน ฉันก็จะไปหาเขาเอง” ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น คราวนี้เธอต้องคว้าชัยชนะมาไว้ในกำมือให้ได้

“หยุดเลย แกจะไปหาเขาด้วยเหตุผลอะไร เดินดุ่มๆ เข้าไปเหรอ เขาไม่ออกมาเจอแกหรอก ขนาดโทรหายังไม่รับ” เอมิกาส่ายหน้าเบาๆ ให้กับความอารมณ์ร้อนของเพื่อน

“จริงของแก แล้วฉันต้องทำยังไง ผู้ชายอะไรจีบยากชะมัด” ว่าพลางทำปากขมุบขมิบบ่นอิษวัติอย่างแค้นเคือง

เอมิกาลงทุนใช้เบอร์ส่วนตัวติดต่อหาชายหนุ่มอยู่หลายครั้งแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววการตอบกลับมา ไม่รู้ว่าโชคชะตาเป็นใจหรือผีผลัก อยู่ดีๆ ข้อความแจ้งเตือนเปิดรับสมัครงานก็เด้งขึ้นมา ปกติเธอจะเข้าไปหาข้อมูลในเว็บไซต์รับสมัครงานเพื่อความสะดวกรวดเร็วในการคัดเลือกลูกจ้าง ไม่คิดว่าการตั้งแจ้งเตือนแบบส่งๆ จะมีประโยชน์

“บริษัทคุณอิฐเปิดรับสมัครงานตำแหน่งเลขา แกลองดูสิ แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะว่าห้ามให้กระทบกับงาน ไม่งั้นแม่แกเอาฉันตายแน่”

“ไม่กระทบแน่นอนฉันสัญญา ยัยเอมแกนี่ฉลาดสมกับที่เรียนหมอมาจริงๆ ขอบใจนะ” พิมพิศาดีใจกระโดดตัวลอย คอยดูเถอะอิษวัติ ไม่อยากเจอเธอนักใช่ไหม เธอจะตามติดเขาไปทุกที่เลย

“อย่าตกหลุมรักเหยื่อซะเองล่ะ ไม่งั้นแกนั่นแหละที่จะเจ็บปวด” แม้จะสนับสนุนแผนการชั่วร้ายแต่ก็ไม่วายเตือนสติเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“รู้แล้วๆ บ่นเป็นแม่ไปได้” พิมพิศาสะบัดตูดหนีทันทีเมื่ออีกฝ่ายเข้าสู่โหมดจริงจัง ขืนโอ้เอ้อยู่นานมีหวังถูกบ่นจนหูชาแน่

ไม่กี่อาทิตย์ถัดมาร่างบางในชุดเลขาที่ท่อนบนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ท่อนล่างสวมกระโปรงทรงเอเข้ารูปสีชมพูอ่อน จิกรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด มัดผมหางม้าประดุจเลขาคิม ก็มายืนตระหง่านอยู่ในห้องผู้บริหาร

ผู้ช่วยของอิษวัติแนะนำว่าเธอคือเลขาคนใหม่ที่เพิ่งผ่านการคัดเลือกเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงเดินจากไป ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเลขาคนใหม่เอาแต่ยืนนิ่งๆ ไม่ยอมพูดจา เขาละสายตาจากกองเอกสารเพื่อตำหนิเธอทันที ทว่าเมื่อสบตากับสตรีที่กำลังยืนยิ้มแป้นอวดฟันขาว ใบหน้าหล่อเหลาก็แข็งทื่อไปชั่วขณะ

“คุณเข้ามาได้ยังไง” ประโยคทักทายเต็มไปด้วยระลอกคลื่นแห่งความเย็นชา

“เดินเข้ามาค่ะ” พิมพิศายียวนกลับตาใส เหมือนไม่เข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อ

“พิมพิศา” น้ำเสียงเย็นชาเข้มขึ้นอีกระดับ

“ล้อเล่นค่ะ เจ้านายอย่าทำหน้าเหม็นบูดใส่พิมพ์แบบนั้น พิมพ์ได้ตำแหน่งงานมาอย่างสุจริตนะคะ ทั้งสอบข้อเขียน ทั้งสอบสัมภาษณ์ ไม่เชื่อก็ถามผู้ช่วยของคุณดู” คนสวยชูคอชี้แจงเสียงดังฟังชัด เธอเข้ามาตามระเบียบของบริษัทอย่างถูกต้อง เขาไม่มีสิทธิ์ไล่ออกเพราะเหตุผลส่วนตัว

“ต้องการอะไร” อิษวัติหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด

“อยากอยู่ใกล้ๆ อยากเห็นหน้าทุกวันค่ะ” พิมพิศาฉอเลาะพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ยิ่งเห็นเขาไม่สนใจเธอยิ่งอยากแกล้ง อยากกะเทาะใบหน้าเย็นชาเหมือนน้ำแข็งนั่นให้แหลกละเอียดคามือ

“คุณไม่อายตัวเองบ้างหรือ” คนตัวโตผลักเธอออกห่าง เขาไม่เคยเจอผู้หญิงดื้อด้าน น่ารำคาญ เกาะหนึบยิ่งกว่าตุ๊กแก แถมยังปากไม่ตรงกับใจแบบเธอมาก่อนเลย

“อายทำไมคะ ชอบก็บอกว่าชอบ รักก็บอกว่ารัก เข้าใจยากตรงไหน” ร่างบางไหวไหล่อย่างไม่ยี่ระ สมัยนี้โลกพัฒนาไปไกลแล้ว จะมัวมานั่งเขินอายทำไม อีกอย่างเธอเป็นคนนิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมา ไม่ชอบเสแสร้งมารยาเหมือนสองแม่ลูกสารเลวนั่น

“คุณไม่ได้ชอบผม” อิษวัติสวนกลับเสียงแข็ง

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นคะ พิมพ์น้อยใจนะ อุตส่าห์ตามจีบตั้งนาน” พิมพิศากระเง้ากระงอด มองเขาด้วยสายตาตัดพ้อราวกับเจ็บปวดหนักหนา เมื่อเห็นเธอทำท่าจะปรี่เข้ามานั่งตัก ร่างสูงก็รีบออกปากไล่อย่างรู้ทัน

“กลับไปทำงานของคุณได้แล้ว”

“โอเคค่ะ พิมพ์พร้อมทำงานตลอดเวลานะคะ เรียกใช้ได้” พูดจบก็ส่งสายตาเชิญชวนอย่างก๋ากั่น ภาวนาให้เขาตกหลุมรักไวๆ

หลังจากวันนั้นอิษวัติก็โยนงานทั้งหมดมาให้เธอ แถมยังเพิ่มงานไร้สาระอีกยิบย่อยจนกองพะเนินเป็นภูเขา ส่งผลให้เลขาสาวแทบไม่เหลือเวลาพักหายใจ เรื่องนี้ทำให้พิมพิศาโกรธมาก อยากกระชากตัวเขามาทุบให้หลังแอ่นสักที เขาไม่มีสิทธิ์มากลั่นแกล้งกันแบบนี้ ประเด็นสำคัญคือเธอไม่มีเวลาไปทำงานที่คุณแม่มอบหมายให้ หากท่านรู้เข้าเธอตายแน่ๆ จะยอมให้เขารังแกต่อไปไม่ได้แล้ว

“คุณอิฐทำแบบนี้ทำไมคะ” พิมพิศาจ้องคู่สนทนาตาแข็งคล้ายกับลูกแมวที่กำลังโกรธจนขนฟู

“ผมทำอะไรเหรอ” สีหน้าไร้อารมณ์ทำให้คนฟังแทบร้องกรี๊ดออกมา

“คุณคิดว่าพิมพ์ไม่รู้หรือคะ ว่างานที่ทำทั้งหมดเป็นของผู้ช่วยไม่ใช่งานของเลขา ไหนจะงานยิบย่อยที่คุณสั่งมั่วๆแบบขอไปทีอีก”

“รับไม่ได้ก็ลาออกไปสิ” ดวงตาคมปลาบตวัดมองเธออย่างไม่แยแส

“คนใจร้าย คุณรังแกกันเกินไปแล้วนะ” พิมพิศายู่ริมฝีปากเข้าหากัน น้ำเสียงที่ใช้ประชดประชันแฝงไปด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ความจริงเธออยากกระโดดบีบคอเขาให้ตายคามือ แต่ดันใจเสาะไม่กล้า

“คุณต่างหากที่รังแกผม ต้องการอะไร ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าผมไม่ต้องการหาแม่เลี้ยงให้น้องดา ผมให้ในสิ่งที่คุณปรารถนาไม่ได้ ทำไมยังฝืนอยู่อีก”

“ตะ แต่ว่าพิมพ์ชอบคุณ ทำไมไม่เปิดโอกาสให้พิมพ์บ้างคะ” พิมพิศาแสร้งทำตัวน่าสงสารหูลู่หางตกเหมือนหมาหงอยที่กำลังถูกเจ้านายคนโปรดดุด่า

“เพราะคุณโกหกไง แววตาของคุณมันว่างเปล่าและราบเรียบเกินกว่าจะชอบใครสักคน” คำตอบสุดช็อกทำเอาร่างบางแทบล้มทั้งยืน การแสดงของเธอมันผิดธรรมชาติจนอิษวัติจับไต๋ได้เชียวหรือ เวรกรรม

“คุณอิฐ คือว่า คือฉัน”

ยังไม่ทันได้อ้าปากแก้ตัว ผู้ช่วยคนสนิทของเขาก็แจ้งว่าอีกสักครู่จะมีประชุมด่วนกับบอร์ดบริหาร ร่างสูงจึงรีบออกไปทำงานทันที ทิ้งให้เธอยืนอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลานิลขาดอากาศหายใจอยู่อย่างนั้น ผู้ชายคนนี้รู้ทันเธอไปเสียทุกอย่าง บางครั้งก็นึกโมโหที่เขาฉลาดเกินไป เธอตามเขาไม่ทันอีกแล้ว บ้าจริง