บทที่93 สมควรแล้ว

โหวปู้หยา ดวงตาเบิกกว้าง ปากที่มิอาจหุบได้ มีเพียงเสียงประหนึ่งคนใบ้ หลุดรอดออกมาเท่านั้น สองหน่วยตาที่แดงก่ำ เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ไหลอาบสองแก้มราวเด็กน้อยถุกกลั่นแกล้ง

ความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทุกอณูขุมขน มันเกินที่เขาจะบรรยายออกมาได้ด้วยคำพูด ใจแทบขาดสิ้นเสียให้ได้ แต่คงเพราะยาที่ถูกกรอกปากไปเมื่อครู่ เขาจึงยังหายใจอยู่ และได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอันแสนสาหัสนี้ โดยไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปกป้องตนเอง

แคว่ก! เสียงมีดที่ตัดผ่านเนื้อนิ่ม ดังยิ่งกว่าเสียงลมหายใจเขาในตอนนี้เสียอีก เฟยไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เขาจัดการพวงเล็กๆ ของชายหนุ่มผู้มากด้วยตัญหา ก่อนจะใช้มีดกรีดกางเกงฉ่ำเลือด ให้เปิดกว้างตรงบาดแผล และเทยาห้ามเลือดลงไป ทุกการกระทำมิได้มีความรีบร้อนแม้แต่น้อย

แต่คนถูกกระทำนั้น แหลกลาญไปทั้งกายและใจ ชีวิตของเขาจะเหลือสิ่งใดให้ภูมิใจได้อีก ความเป็นชายมิหลงเหลือ จะให้เขามีชีวิตอยู่ต่อเยี่ยงไรเล่า...

“ท่านอ๋องน้อยกระทำกับสตรีมามิน้อย ที่ทุกคนไม่กล้าเอื้อยเอ่ยสิ่งใด ใช่ว่าพวกนางและครอบครัวไม่เจ็บปวด แต่เพราะอำนาจที่มีมาแต่บรรพบุรุษ ทำให้ผู้ใดก้แตะต้องสกุลโหวไม่ได้ แต่อย่าลืมว่านายหญิงน้อยของข้า ค