บทที่ 11  

“เอ๋? พี่สะใภ้”

นี่คือหลินเฟยจูบผู้หญิงเป็นครั้งแรก และยังเป็นฝ่ายถูกจูบ ยังไงก็ยังมีความตื่นเต้นและดีใจไม่มากก็น้อย

แม้ว่าลิ้นของพานเสี่ยวเหลียนจะไม่คล่องแคล่วมากนัก แต่รสชาติหอมจริง ๆ ราวกับได้ดื่มน้ำจากน้ำแร่คุณภาพดีจากภูเขา ทำให้หลินเฟยอดไม่ได้ที่อยากดูดดื่ม

และฝ่ามือของหลินเฟย ก็ยังสัมผัสได้ถึงความมหัศจรรย์ที่แสนวิเศษ

วินาทีนี้ หลินเฟยอยากเป็นลูกผู้ชายจริง ๆ

หลินเฟยอดทนไม่ได้อีกต่อไป พลิกตัว ทับร่างกายของพานเสี่ยวเหลียน

“เสี่ยวเฟยนาย นายเบา ๆ หน่อยสิ”

แน่นอนว่าพานเสี่ยวเหลียนรู้ว่าต่อมาหลินเฟยจะทำอะไร

รู้สึกถึงกลิ่นอายลูกผู้ชายที่ยิ่งใหญ่ของหลินเฟย พานเสี่ยวเหลียนตัวร้อนจนแทบจะละลาย ดิ้นไปมาอย่างอดไม่ได้เหมือนงูหญิงที่สวยงาม

รู้สึกคาดหวังและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน

“เสี่ยวเฟยรีบมาเถอะ พี่รอไม่ไหวแล้ว”

พานเสี่ยวเหลียนกอดหลินเฟยแน่น อดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างเย้ายวน

“อ๊ะ พี่สะใภ้ต่อจากนี้ผมจะเริ่มเลยนะครับ”

หลินเฟยอดทนไม่ได้อีกต่อไป น้องชายของเขาผงาดและเตรียมพร้อมสำหรับศึกที่ยิ่งใหญ่นี้

ในที่สุด เขาก็กำลังจะได้ลิ้มรสผู้หญิงแล้ว

“เสี่ยวเฟย นายอยู่ไหน เสี่ยวเฟย!”

“โอ้ย ขาของฉัน”

ทันใดนั้น หลินเฟยได้ยินเสียงถังรั่วเสวี่ยที่ตามหาตัวเองจากด้านนอกด้วยอาการร้อนรน สุดท้ายก็มีเสียงที่ร้องด้วยความเจ็บปวด

“คุณอา”

ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว หลินเฟยเดาออกได้ทันทีว่าถังรั่วเสวี่ยตื่นมาและพบว่าตัวเองไม่อยู่แน่ ๆ จึงอออกมาหา จากนั้นไม่ทันระวังจนเท้าได้รับบาดเจ็บ

“พี่สะใภ้ครับ ผม ผมต้องไปดูคุณอา เธอเหมือนว่าได้รับบาดเจ็บนะครับ”

อารมณ์ถูกขัดจังหวะ หลินเฟยเป็นห่วงถังรั่วเสวี่ยไม่มีอารมณ์ต่อ เขารีบสวมกางเกง ลุกขึ้นจากตัวพานเสี่ยวเหลียน

“เฮ้อ อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง”

พานเสี่ยวเหลียนไม่พอใจอย่างมาก เธอนั่งลงตั้งใจสัมผัสด้วยความเกลียด

แต่หลังจากฟ้าสว่างแล้ว คนในหมู่บ้านก็เริ่มทยอยทำงานกัน เธอเองก็รู้ถ้ารั้งหลินเฟยไว้ จะถูกพบเห็นได้ง่ายแน่ ๆ

พานเสี่ยวเหลียนทำได้แค่พูดกับหลินเฟยอย่างไม่เต็มใจ

“งั้นเสี่ยวเฟย เธอไปดูคุณอาของเธอก่อนเถอะ”

“ได้ครับพี่สะใภ้” หลินเฟยก็วิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมา

“เสี่ยวเฟย คืนนี้เธอค่อยมาอีกนะ พี่จะรอเธอนะ”

พานเสี่ยวเหลียนมองไปที่หลังของหลินเฟย ตะโกนเสียงเบา

แต่ว่า เธอกลับไม่ได้ยินหลินเฟยตอบ

“ไอ้เด็กนี่ได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ย?”

“คืนนี้จะมาอีกไหม?”

พานเสี่ยวเหลียนร้อนรนขึ้นมาทันที กำลังจะตามออกไปบอกหลินเฟยอีกครั้ง

แต่เมื่อนึกถึงผ้าที่ตัวเองใส่อยู่ ไม่สามารถออกไปได้ในตอนกลางวันเลย ได้เพียงหยุดก้าวเท้า

นึกถึงความรู้สึกการสัมผัสกับหลินเฟยชั่วขณะที่แสนวิเศษนั้น ความคิดของพานเสี่ยวเหลียนมีความเร่งรีบและมุ่งมั่นมากขึ้น

“ไม่ได้ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ฉันจะไปหาเขาอีกครั้ง”

……

หลินเฟยเพิ่งออกมาจากบ้านของพานเสี่ยวเหลียน ก็เห็นถังรั่วเสวี่ยที่นั่งอยู่บนพท้น จับเท้าตัวเองด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

เห็นได้ชัดว่าขาพลิกแล้ว

“คุณอา คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

หลินเฟยรีบเข้าไปประคองถังรั่วเสวี่ยตรงหน้าขึ้นมา กล่าวด้วยความรู้สึกผิด

“เสี่ยวเฟยเหรอ?”ได้ยินเสียงหลินเฟย สีหน้าถังรั่วเสวี่ยก็มีความสุขขึ้นมาทันที

จากนั้นก็ส่ายหัวและกล่าวตำหนิเล็กน้อย “อาไม่เป็นไร ว่าแต่นาย ตั้งแต่เช้าไม่อยู่บ้านไปไหน ตะโกนเรียกตั้งนานนายก็ไม่ตอบ”

“ผม ท่อน้ำบ้านพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนอุตันน่ะครับ ให้ผมมาช่วยซ่อมครับ”

“ผมเห็นว่าคุณอานอนหลับสนิท จึงไม่ได้บอกคุณครับ”

หลินเฟยโกหกด้วยเหตุผลที่แย่

เมื่อพูดถึงนี่ ในหัวหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพานเสี่ยวเหลียนที่เปิดกระโปรงของเธอขึ้นในเมื่อคืนนี้ ทำให้ตัวเองได้เห็นฉากที่สวยงามนั้น

“แบบนี้นี่เอง เสี่ยวเหลียนก็เป็นคนที่ลำบาก ใช้ชีวิตคนเดียวไม่ง่ายเลย ได้ช่วยเธอก็ถือเป็นเรื่องดี”

ดีที่ถังรั่วเสวี่ยไม่ได้เกิดความสงสัย พยักหน้าถาม “แล้วท่อน้ำเสียวเหลียนดีขึ้นรึยัง?”

“ใกล้จะเสร็จแล้วครับ”

ใบหน้าหลินเฟยมีความเขินอาย ดีที่ถังรั่วเสวี่ยไม่เห็น ไม่งั้นต้องเกิดความสงสัยแน่ ๆ

“งั้นก็ดี วันนี้นัดกันไว้ว่าจะไปขอบคุณที่บ้านลู่ลู่นะ นายรีบไปซื้อของอะไรหน่อย เดี๋ยวเราก็ไปเลย”

ถังรั่วเสวี่ยพูดพร้อมพาหลินเฟยไปร้านสะดวกซื้อ

แต่ว่า เธอเพิ่งก้าวเท้า ก็เจ็บจนยืนตรงไม่ได้ ครึ่งหนึ่งของร่างกายที่อ่อนนุ่มพิงอยู่บนตัวหลินเฟย

“ไม่ได้คุณอา ขาคุณบาดเจ็บแล้ว ผมพาคุณไปทายาที่คลินิกก่อนนะครับ รอให้ขาหายเจ็บพวกเราค่อยไปนะครับ”

หลินเฟยเห็นข้อเท้าสีขาวดั่งหยกขาวของถังรั่วเสวี่ยกลายเป็นสีแดงและบวม รู้สึกทุกข์ใจขึ้นมาทันที

“คุณอารีบขึ้นมาเถอะ ผมแบกคุณกลับคลินิกเองครับ”

หลินเฟยก้มตัวลง ให้ถังรั่วเสวี่ยขึ้นมาข้างหลังเขา

“เสี่ยวเฟย นายประคองอาเดินก็พอ ไม่ต้องแบกน้าหรอก อาตัวหนักมากนะ”

ถังรั่วเสวี่ยรีบส่ายหัวปฏิเสธ

“คุณอาอย่าพูดไปเรื่อยครับ คุณแค่อ้วนในส่วนที่ควรอ้วนครับ คุณอาไม่หนักเลยครับ”

หลินเฟยพูดโดยไม่ได้คิดอะไรเลย

ระหว่างนั้นหลินเฟยก็ได้กลิ่นที่หอมจากบนตัวถังรั่วเสวี่ย เหมือนกล้วยไม้ที่สดชื่นและน่ารื่นรม น่าหลงไหลมาก

“งั้นถ้านายเหนื่อยแล้ว ก็ปล่อยอาลงมานะ”

ถังรั่วเสวี่ยเจ็บมาก ๆ จึงไม่ฝืนต่อไป ขึ้นบนหลังของหลินเฟย

“ผมจะยืนขึ้นแล้วนะครับคุณอา คุณกอดผมไว้อย่าตกลงไปนะครับ”

หลินเฟยลุกขึ้นด้วยความนิ่ง วางมือไว้ด้านหลัง จับถังรั่วเสวี่ยไว้แน่น

“ไอ้หยา มีหลุม คุณอาจับแน่น ๆ นะครับ”

หลินเฟยพูดแล้ว ก็เดินเร็วขึ้นมาหลายก้าว มือก็จับแน่นขึ้น

“เสี่ยวเฟยช้า ๆ หน่อยนะ ไม่ต้องรีบ”

จู่ ๆ หัวใจหลินเฟยก็เต้นแรง ยังดีที่ถังรั่วเสวี่ยไม่ได้ตำหนิอะไร แต่เอาหน้าติดหลังเขาไว้ กอดหลินเฟยไว้แน่น

หลินเฟยรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหลังของเขาถูกกดแน่นด้วยลูกที่นุ่ม ๆ สองลูกของถังรั่วเสวี่ย

“เสี่ยว เสี่ยวเฟย นายช้า ๆ หน่อยสิ อาจำไม่ได้ว่าถนนในหมู่บ้านเราแย่ขนาดนี้นะ”

ถังรั่วเสวี่ยขมวดคิ้ว รู้สึกว่าตรงไหนผิดปกติ