บทที่ 12  

“เสี่ยวเฟยถ้านายเหนื่อย ก็ปล่อยอาลงมาเถอะ”

ถังรั่วเสวี่ยไม่ได้พูดอะไรมาก พูดด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไรครับคุณอา ผมแบกคุณทั้งชีวิตก็ไม่เหนื่อยครับ”

หลินเฟยหัวเราะแหะ ๆ

คลินิกอยู่ไม่ไกล หลินเฟยเป็นห่วงแผลของถังรั่วเสวี่ย หลังจากรีบวางถังรั่วเสวี่ยไว้บนเตียงแล้ว

“คุณอารอก่อนนะครับ ผมไปเอายามาครับ”

หลินเฟยพูดประโยคหนึ่ง หันหลังเข้าไปในห้องยา

หลินเฟยไม่ได้สังเกต ขณะที่เขาหันหลัง ใบหน้าของถังรั่วเสวี่ยแดงเพราะเขินอาย

เธอเอื้อมมือออกไปลูบก้นที่เจ็บของเธอ เมื่อกี้หลินเฟยแบกเธอ คงไม่ได้ตั้งใจ

แต่ยังไงผู้ชายกับผู้หญิงก็ต่างกัน ถังรั่วเสวี่ยอดคิดไม่ได้ หรือว่าหลินเฟยจะเป็นเพราะคิดถึงผู้หญิงแน่ ๆ

ยังไงตอนนี้อายุหลินเฟยก็สิบแปดสิบเก้าแล้ว กับเรื่องแบบนั้น ต้องมีความสนใจเป็นพิเศษแน่ ๆ

“เสี่ยวเฟยก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ถึงเวลาหาแฟนให้เสี่ยวเฟยแล้ว”

ในใจถังรั่วเสวี่ยคิดแบบนี้ จากนั้น ก็ถอนหายใจ

ทั้งหมู่บ้านเถาฮวาต่างก็รู้ว่าหลินเฟยตรงนั้นเสียแล้ว แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนมาชอบหลินเฟยล่ะ?

“เสี่ยวเฟยที่เป็นผู้ชาย กลับไม่มีผู้หญิงคนไหนมาชอบเขา ในใจต้องรู้สึกแย่แน่ ๆ”

คิดไปคิดมา ถังรั่วเสวี่ยก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด

“อาผมกลับมาแล้วครับ”

คิดไปคิดมา หลินเฟยเดินเข้าไปในห้อง ขัดจังหวะความคิดของถังรั่วเสวี่ย

“หา? คุณอาหน้าคุณทำไมถึงแดงล่ะครับ? ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าครับ?”

หลินเฟยสังเกตเห็นด้วยความตกใจ ใบหน้าถังรั่วเสวี่ยแดงจนเหมือนเลือดจะไหลออกมา ก็กล่าวถามด้วยความเป็นห่วงทันที

“อ๊ะ อาไม่เป็นไร นายทายาให้อาก็พอแล้วล่ะ”

ถังรั่วเสวี่ยรีบก้มหัวปิดบังความคิดที่กระวนกระวายของตัวเอง หัวใจก็เต้นแรงขึ้น

“ได้ครับ งั้นคุณอาอดทนหน่อยนะครับ”

หลินเฟยคิดว่าต้องเป็นเพราะถังรั่วเสวี่ยเจ็บมากแน่ ๆ เขาย่อตัวลงทันทีถอดรองเท้าและถุงเท้าของถังรั่วเสวี่ยออกเพื่อเตรียมทายาให้เธอ

เมื่อเห็นเท้าของถังเรั่วเสวี่ย หลินเฟยก็กลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว

ขาของถังรั่วเสวี่ยสวยจริง ๆ ผิวบอบบาง ขาวดั่งหยกขาว เพรียวบางและละเอียดอ่อนและกะทัดรัด

นิ้วเท้าทั้งสิบเรียงกันเป็นระเบียบ เหมือนหัวหอมสีขาวบาง ๆ เส้นโค้งของฝ่าเท้าโดยรวมก็สวยงาม สัมผัสที่ให้ความรู้สึกนุ่มนวลราวกับไม่มีกระดูก เหมือนหยดอ่อนชั้นดี

“คุณอาสวยจริง ๆ ครับ แม้แต่เท้าก็ยังสวยขนาดนี้”

หลินเฟยตะลึง พูดอย่างจริงใจ

สิ่งเดียวที่ไม่สวยก็คือ ข้อเท้าเดิมทีที่เรียวแต่อวบ ตอนนี้ทั้งแดงทั้งบวม

“พูดอะไรบ้า ๆ ยังไม่รีบทายาให้อาอีก?”

ถังรั่วเสวี่ยดุขึ้นมาทันที แต่ในใจมีความสุขเล็กน้อย

“ได้ครับคุณอา”

หลินเฟยรีบตอบ เปิดฝาน้ำมันดอกคำฝอยเทลงบนมือตัวเอง ทาเบา ๆ ที่ข้อเท้าถังรั่วเสวี่ย

จากนั้นกระจายให้ทั่ว และเริ่มนวดตำแหน่งจุดบนเท้าของถังรั่วเสวี่ยเบา ๆ ท่าทางที่ตั้งใจแบบนั้น

“เห๋ เสี่ยวเฟยเธอไปเรียนนวดมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เริ่มแรกถังรั่วเสวี่ยยังรู้สึกเจ็บ ๆ ร้อน ๆ

พอผ่านการนวดของหลินเฟยแล้ว เธอรู้สึกทันทีว่าขาตัวเองสบายเหมือนแช่ออนเซ็น จึงอดตะลึงไม่ได้

“คุณอา นี่เป็นเทคนิคการนวดที่ผมเพิ่งไปเรียนรู้จากหนังสือโบราณ มากสุดแค่สองครั้งก็สามารถทำให้คุณอาหายดีได้”

“เป็นไงบ้างครับคุณอา นวดสบายไหมครับ?”

หลินเฟยกล่าวอย่างได้ใจเล็กน้อย

“อือ อารู้สึกสบายมาก”

ระหว่างที่ถังรั่วเสวี่ยตะลึง ลมหายใจที่มีเสน่ห์ก็ออกมาจากจมูกในเวลาเดียวกัน หลินเฟยได้ยินหัวใจก็อดสั่นไม่ได้

จากนั้น ก็หัวเราะแหะ ๆ และพูดด้วยความกล้า

“คุณอาครับ เมื่อกี้ผมเห็นในหนังสือเล่มนั้นยังมีการนวดตำแหน่งจุดของทั่วร่างกายนะครับ ถ้าผมเป็นแล้ว จะลองนวดให้คุณอานะครับ รับประกันว่าคุณอาจะสบายกว่านี้แน่นอนครับ”

“เจ้าเด็กบ้า นี่นายจะเอาอามาเป็นหนูทดลองเหรอ?”

ถังรั่วเสวี่ยพูดด้วยความโมโห แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง

“คุณอาตกลงเหรอครับ?”

หลินเฟยพูดอย่างมีความสุข

เขาแค่พูดไปงั้น ๆ แต่ไม่คิดว่าถังรั่วเสวี่ยจะตอบตกลง

ถังรั่วเสวี่ยไม่เพียงแต่สวย แม้แต่หุ่นก็สุดยอดมาก ผิวขาว หุ่นดีกว่าพานเสี่ยวเหลียน ถ้าพูดว่าเธอคือความงามในโลกก็คงไม่เกินจริง

สามารถนวดทั้งตัวให้ถังรั่วเสวี่ยล่ะก็ คงเป็นความเพลิดเพลินในการเห็นและการสัมผัสที่เหนือชั้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

หลินเฟยแค่คิดก็ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

“อืม ถ้านายสามารถเรียนรู้การนวดทั้งตัวได้ อนาคตเป็นหมอนวดเงินเดือนก็ไม่น้อยแน่ ๆ”

ถังรั่วเสวี่ยพยักหน้า แกล้งฟังความตื่นเต้นในประโยคของหลินเฟยไม่ออก

“อายอมเสียสระ ให้นายได้ฝึกฝน”

“ได้เลยครับคุณอา ถ้าผมเป็นแล้วจะไม่ลืมการเสียสระของคุณแน่นอนครับ ถ้าผมมีเงินแล้วจะเลี้ยงดูคุณอา ถึงตอนนั้นคุณอาไม่ต้องทำอะไรเลยครับ”

หลินเฟยยิ้มออกมา

ตามที่มือของหลินเฟยนวดอย่างต่อเนื่อง ถังรั่วเสวี่ยก็จะหายใจติดขัดเป็นครั้งคราว นิ้วมือที่ผอมเพรียว จับผ้าปูที่นอนอย่างอดไม่ได้

เสียงนั้นเข้ามาในหูของหลินเฟย แต่เต็มไปด้วยความยั่วยวนที่แปลก

“เสร็จแล้วครับคุณอา คุณลองเดินสักก้าวสองก้าวดูครับ น่าจะไม่เจ็บมากแล้วครับ”

นวดอีกประมาณ10กว่านาที หลินเฟยปล่อยเท้าที่อ่อนนุ่มเหมือนไม่มีกระดูกของถังรั่วเสวี่ยอย่างไม่เต็มใจ สวมถุงเท้าและรองเท้าให้เธอ

ถังรั่วเสวี่ยลุกขึ้น ชั่วขณะที่ฝ่าเท้าสัมผัสกับพื้นก็อดตะลึงไม่ได้

“ไม่เจ็บแล้วจริง ๆ ด้วย เสี่ยวเฟยนายนี่เก่งจังเลย”

เดิมทีเธอคิดว่า หลินเฟยมากสุดแค่บรรเทาความเจ็บ แต่ตอนนี้ความรู้สึกจริง ๆ เหมือนกับว่าเท้าไม่เคยบาดเจ็บมาก่อน

“แหะ ๆ ต่อไปคุณอาก็จะรู้เองครับ ยังมีอีกหลายด้านที่ผมเก่ง”

หลินเฟยยิ้ม

“อย่ามาพูดมากเลย ยังไงอาก็ไม่เจ็บแล้ว เราไปซื้อของหน่อย ไปบ้านลู่ลู่กันเถอะ”

ถังรั่วเสวี่ยพูดด้วยความโมโห

“ได้ครับคุณอา ผมจะแบกคุณไปครับ คุณจะได้ไม่ต้องได้รับบาดเจ็บอีก”

หลินเฟยพูดแล้ว ก็ย่อตัวลงตรงหน้าถังรั่วเสวี่ย

“ไอ้เด็กบ้า ตอนนี้อาเดินเองได้ ไม่ต้องให้นายแบกหรอก”

ถังรั่วเสวี่ยได้ยินแบบนี้หูก็แดงขึ้นมา ยื่นมือไปจิกหัวของหลินเฟย