บทที่ 4

คนที่กำลังตั้งใจตัดแต่งดอกไม้ถึงกับชะงัก หันหน้าไปดูก็เห็นว่าเป็นลูกชายของตน เธอรีบวางกรรไกรแล้วเดินเข้าไปหาทันที

“ตาคิน มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความคิดถึง

“มาถึงเมื่อวานครับ”

คุณหญิงวิไลลักษณ์จูงมือภาคินไปยังศาลาเพื่อไถ่ถาม หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายปี เนื่องจากภาคินได้ไปศึกษาอยู่ต่างประเทศตามคำขอร้องของเธอ

“ใจร้ายกับแม่จังเลยนะ เรียนจบตั้งนานแล้วไม่ยอมกลับมาสักที” คุณหญิงวิไลลักษณ์บ่นกับลูกชายตัวดีของเธอ

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่ต้องไปเรียนต่อปริญญาตรีที่ต่างประเทศกลางคัน ภาคินก็ไม่ยอมกลับมาไทยอีกเลย และไม่ค่อยติดต่อกลับมาหาเธอ อ้างเหตุผลต่าง ๆ นานา ต้องตั้งใจเรียนอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอเรียนจบปริญญาโทก็หาเหตุผลอยู่ต่อ ว่ารอกลับประเทศไทยพร้อมแฟนสาวที่กำลังคบหาดูใจกันในตอนนั้นก็คือลลิตา

“เป็นยังไงบ้างลูก? แล้วหนูอ้ายล่ะ สบายดีไหม?”

“สบายดีครับ อ้ายฝากของมาให้คุณแม่ด้วย”

ได้ยินอย่างนั้นคุณหญิงวิไลลักษณ์ก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ คิดว่าอีกไม่นานพวกเธอคงมีข่าวดี

“เรียนจบแล้วก็แต่งงานได้แล้วสิ แม่ว่าหนูอ้ายก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลวนะ ถึงจะไม่ใช่ตระกูลผู้ลากมากดีอย่างเรา แต่ก็ร่ำรวยไม่น้อย”

คุณหญิงวิไลลักษณ์เธอเป็นคนหัวสูง เนื่องด้วยตระกูลเธอคือผู้ดีเก่าที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่น เธอจะคบค้าสมาคมเฉพาะเหล่าผู้ดีหรือตระกูลร่ำรวยเท่านั้น แล้วคนที่เข้ามาเป็นลูกสะใภ้เธอก็ต้องเป็นตระกูลผู้ดีหรือร่ำรวย ซึ่งลลิตาก็ตรงตามแบบที่เธอต้องการ

อีกอย่างเธอเอ็นดูลลิตาเป็นอย่างมาก เวลาไปร่วมงานเลี้ยงตามสมาคมต่าง ๆ มักจะเห็นลลิตาไปกับมารดาตัวเองตลอด หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู ช่างพูดช่างเจรจา ใครเห็นก็รักและเอ็นดูบุตรสาวตระกูลโชติธานนท์ทั้งนั้น

แต่ความฝันนั้นต้องดับลงเพราะถูกภาคินดักไว้เสียก่อน “คุณแม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้แล้วเหรอครับ?”

ภาคินทวงคำสัญญาที่เคยให้ไว้ก่อนที่เขาจะยอมไปเรียนที่ต่างประเทศ ว่าหากเขาเรียนจบตามที่พ่อและแม่ต้องการ หลังจากนั้นจะยอมให้เขาใช้ชีวิตตามแบบของตัวเองบ้าง

ใบหน้าคุณหญิงวิไลลักษณ์เจื่อนลงเล็กน้อย “แม่จะลืมได้ยังไง ก็แค่บ่นตามประสาคนแก่ที่อยากอุ้มหลานเร็ว ๆ เท่านั้นเอง”

“ผมยังไม่พร้อมมีครอบครัวตอนนี้ อยากใช้ชีวิตของตัวเองไปก่อน แล้วไหนจะเรื่องงานที่บริษัทอีก”

ในเมื่อถูกกดดันมาแล้ว เขาต้องรีบทำพิสูจน์ตัวเองให้เร็วที่สุด เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาพร้อมรับช่วงต่อธานีผู้ซึ่งเป็นพ่อของเขา

“ไม่กลัวว่าจะมีคนมาขอหนูอ้ายตัดหน้าหรือไง?”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ อ้ายไม่หนีผมไปไหนแน่นอน” ภาคินพูดอย่างมั่นใจ

เขารู้ดีว่าลลิตานั้นรักเขามากขนาดไหน อีกอย่างพวกเขาก็มีธุรกิจร่วมกัน ยังไงเสียอนาคตข้างหน้าลลิตาก็ต้องเลือกเขาอยู่แล้ว เปรียบเสมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าที่ต้องอาศัยซึ่งกันและกัน

“ขอให้จริงอย่างที่พูดก็แล้วกัน”

หากภาคินไปคว้าเอาสาวที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเหมือนอย่างคนก่อนหน้านั้น เธออกแตกตายแน่นอน