บทที่ 8

เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันเป็นเพราะเขาหูเบาเชื่อคนง่ายเกินไป จึงเป็นเหตุทำให้เขาและญาดาทะเลาะกัน จนได้เผลอพลั้งปากไล่เธอให้ออกไปจากชีวิตของเขา

หลังจากที่ญาดาหายตัวไปตามที่เขาต้องการแล้ว ภาคินก็ได้มารู้ความจริงทีหลัง ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือแม่ของเขาเอง มันทำให้เขาคลั่งมากกว่าเดิม ที่แม่มายุ่งวุ่นวายกับความรักของเขา ภาคินรู้ดีว่าแม่ไม่ยินดีกับความรักของพวกเขา จึงได้ทำเรื่องแบบนั้นขึ้นมา

‘ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าล้วนจะหลอกลูกทั้งนั้น’ คำพูดที่แม่ของชายหนุ่มพร่ำบอกเสมอ ช่วงที่คบหากับญาดา ครอบครัวเขาไม่เคยยินดีเลยแม้แต่น้อย

กว่าจะรู้ความจริงทุกอย่างก็สายไปแล้ว ญาดาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยตามที่เขาต้องการ ภาคินไม่สามารถติดต่อเธอได้ พยายามตามหาทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะไปถามกับคนรู้จักหรือไปหาที่บ้าน แต่ก็ไร้วี่แวว จนตอนนั้นเขาเหมือนคนบ้าขาดสติ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาหูเบาเชื่อแม่ตัวเองมากเกินไป จึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจบลงแบบนี้...

ภาคินได้แต่โทษแม่ของเขาที่ทำให้ทุกอย่างพัง มาบงการความรัก ทำให้เขาต้องไล่ผู้หญิงที่รักมากที่สุดไป โดยที่ไม่รู้ความจริง มันทำให้เขาเสียใจ ทั้งโกรธ ภาคินจึงเลือกทางเดินชีวิตไปสู่ด้านมืด ติดเหล้าเมายา ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ทำตัวเสมือนพ่อของตนเพื่อประชดครอบครัว

เรื่องราวการกระทำของภาคินดังกระฉ่อนไปทั่วสมาคม ทุกครั้งที่เธอไปร่วมงานเลี้ยง เหล่าบรรดาคุณหญิงมักจะถามเกี่ยวกับเรื่องลูกชายเธอเสมอ คุณหญิงวิไลลักษณ์อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีเพราะการกระทำของภาคินมันส่งผลมาถึงภาพลักษณ์เธอด้วย

คุณหญิงวิไลลักษณ์และสามีจึงได้ให้คำสัญญากับเขา หากภาคินยอมไปเรียนที่ต่างประเทศจนจบปริญญาโท พวกเขาจะยอมให้ชีวิตอิสระกับเขา จะไม่ก้าวก่ายความรักอีก ภาคินจึงได้สงบลง ยอมตกลงตามสัญญา แล้วเดินทางไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศ จนได้พบเจอกับลลิตา...

ความรักของเขาเหมือนผลิบานอีกครั้ง ทุกครั้งที่เขามองดูลลิตาจะเห็นภาพซ้อนของญาดาเสมอ ลลิตาเป็นผู้หญิงยิ้มง่าย ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ เขาจึงเริ่มที่จะจีบเธออย่างเอาจริงเอาจัง นั่นก็เพื่อหวังให้ลืมรักเก่า... เพราะภาคินคิดว่ายังไงชาตินี้เขาก็คงไม่ได้เจอญาดาแล้ว

ทุกอย่างกำลังไปได้ดี เขาได้เริ่มต้นกับรักครั้งใหม่ ความทรงจำเรื่องญาดาเริ่มเลือนหายไป จนกระทั่งวันนี้ วันที่เขาได้กลับมาเจอรักแรกอีกครั้ง...

หลังจากพักผ่อนได้สักระยะหนึ่ง ถึงเวลาแล้วที่ลลิตาจะมาช่วยบริหารบริษัทของบิดา เธอจึงเลือกย้ายมาอยู่คอนโดใกล้กับบริษัทตัวเอง เพื่อง่ายต่อการเดินทางและความสะดวกสบายต่าง ๆ

วันนี้หญิงสาวมาเดินซื้อสิ่งของเข้าห้องกับ ปาลิน เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอในตอนนี้ ปาลินเธอเป็นคนที่เก่งมากคนหนึ่ง แม้ว่าครอบครัวจะมีปัญหาช่วงที่เธอกำลังสอบเข้ามหา’ลัย บิดามารดาแยกทางกัน แต่ปาลินก็ยังมีสมาธิกับการสอบและสามารถเรียนจนจบ แถมตอนนี้เธอกำลังจะเปิดร้านคาเฟ่เล็ก ๆ เพื่อดูแลตัวเองจะได้ไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับบิดามารดา เนื่องจากพวกท่านต่างพากันมีครอบครัวใหม่ เธอจึงต้องพึ่งพาตัวเองไม่ให้เดือดร้อนใคร

สองสาวพากันซื้อของหลายต่อหลายอย่าง เนื่องจากคอนโดของลลิตายังขาดสิ่งของจำเป็นไม่ว่าจะเป็นของใช้ส่วนตัวหรือของทำอาหาร 

“อ้ายมาทางนี้เร็ว” ปาลินเรียกเพื่อนสนิทมาดูของที่จะซื้อ

ขณะที่ลลิตากำลังเดินไป สายตาเธอมัวแต่โฟกัสกับเพื่อนเลยไม่เห็นว่ามีใครบางคนกำลังเดินอยู่ข้าง ๆ ทำให้เดินไปชนเขาอย่างจังจนเธอเกือบหงายหลังล้มลงกับพื้น โชดดีที่ผู้ชายคนนั้นคว้าตัวเธอเอาไว้ทัน ไม่อยากนั้นเธอล้มหัวฟาดพื้นแน่นอน แต่ภาพลักษณ์ในตอนนี้เหมือนพวกเขากำลังโอบกอดกันอยู่เสียอย่างนั้น

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ลลิตารีบผละตัวออกมา “เจ็บตรงไหนไหมคะ” สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรครับ” เสียงทุ้มตอบกลับ “คุณล่ะครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

ลลิตาส่ายหน้าพร้อมกับโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการขอโทษ จากนั้นก็รีบเดินไปหาปาลินทันที

“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?” ลูกน้องที่เดินมาด้วยกันถามนายตัวเองด้วยความเป็นห่วง เพราะเจ้านายของเขาตอนนี้ยังไม่ยอมเดินต่อสักที จนเขาอดกังวลไม่ได้ว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาหรี่ตามองไปที่ลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง