หมอจำเป็น 1.1

เคฟคอร์ทยาร์ด โฮมสเตย์

 โฮมสเตย์แห่งนี้ตั้งอยู่ในเขตหลินถง ใกล้สุสานจิ๋นซีฮ่องเต้ มีอาคารย้อนยุคก่อสร้างตามอาคารบ้านเรือนในยุคสมัยราชวงศ์ถัง ทุกอาคารมีชั้นเดียวและถ่ายเทอากาศได้ดี ท่ามกลางสวนหย่อมจัดวางตามลักษณะฮวงจุ้ยได้อย่างลงตัวและสวยงาม

“องค์ชาย! องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ!!!” เสียงเรียกขานเอ็ดอึงเต็มไปด้วยความโกลาหลขึ้นมาอีกครา

 ขนตางามงอนยาวเป็นแพสวยเริ่มกระเพื่อมขึ้นลงติดต่อกัน เมื่อหูของเธอได้ยินเสียงเรียกขานดังกล่าวอย่างชัดเจน ในยามนี้จางเพ่ยอัน กำลังนอนพักผ่อนในโฮมสเตย์ดังกล่าวซึ่งใกล้สถานที่ขุดพบสุสานแห่งใหม่เป็นการชั่วคราว ก่อนจะเดินทางเข้าไปในพื้นที่

เธอและทีมงานจากศูนย์วิจัยเดินทางมาถึงบริเวณที่ขุดพบสุสานก็ปาเข้าไปเย็นย่ำแล้ว จึงต้องแวะพักผ่อนเอาแรงในเขตเมืองของซีอานเพื่อเตรียมตัวเดินทางออกนอกเมืองลุยงานในวันรุ่งขึ้น

 ใบหน้าส่ายไปมาเมื่อเสียงเอ็ดอึงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าอยู่ใกล้เพียงแค่ห้องพักติดกันนี่เอง

พรึบ! เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมาทันใด

 ดวงตาจ้องเพดานด้านบนเขม็งอยู่เพียงครู่ พร้อมกับร่างอรชรค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางเงี่ยหูฟังเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอได้ยินเป็นอะไรกันแน่ หูฝาดไปหรือเกิดขึ้นจริงๆ

 “รีบไปตามหมอใกล้ที่สุดมารักษาพระอาการขององค์ชายเร็วๆ เข้า” เสียงตะโกนสั่งการได้ยินเพียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบแผ่วพาดผ่านมากับสายลมก็ว่าได้

 “องค์ชายอย่างนั้นเหรอ!” หญิงสาวรำพึงออกมาทันที ครั้นหูของเธอได้ยินเสียงดังกล่าวมาจากสถานที่อันไกลโพ้น เหตุใดหนอจางเพ่ยอันจึงได้ยินเสียงเหล่านั้นได้

 ร่างระหงลุกขึ้นจากเตียงนอนทันใด พลางเดินตรงไปทางประตูกระจกซึ่งถูกปิดด้วยผ้าม่าน เมื่อเปิดออกจะเป็นระเบียงด้านนอกที่อยู่ในห้องพักของเธอ หญิงสาวเดินออกไปหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงพลางทอดสายตาไปยังเบื้องหน้า มองเห็นทิวเขารำไรของเมืองซีอาน ทั่วพื้นที่ในมณฑลส่านซีล้วนเต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ในยุคโบราณอันยาวนานที่เคยรุ่งเรืองเมื่อครั้งอดีตกาล

 ภาพเหตุการณ์ในวันที่กลุ่มอันธพาลไล่ยิงคู่อริจนสนั่นเมืองโดยไม่เกรงกลัวกฎหมายของประเทศแต่อย่างใด ช่วงเสี้ยววินาทีที่เธอกำลังหนีตายอย่างสุดชีวิต จางเพ่ยอันเห็นบุรุษในชุดเกราะโบราณยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มควันขาวที่เหล่าอันธพาลโยนระเบิดควันเข้าใส่กัน และหญิงสาววิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเขาก่อนจะถูกลูกหลงเมื่อกระสุนปืนเจาะถูกด้านหลังจนล้มลงอยู่ในอ้อมกอดของชายคนดังกล่าว

 ท่ามกลางเสียงร้องโวยวายที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ จางเพ่ยอันจดจำถ้อยคำที่ชายคนดังกล่าวถามเธอได้เป็นอย่างดีและไม่มีวันลืมเลือน

 “แม่นาง! เจ้าเป็นเช่นไร” เสียงนั้นบ่งบอกว่าเขาตกใจอยู่มิใช่น้อยที่เห็นเธอเป็นเช่นนั้น ก่อนจะได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีกนัดพร้อมร่างใหญ่ทรุดลงนั่งกอดหญิงสาวเอาไว้แนบอก 

 “ตกลงวันที่เราถูกยิงผู้ชายที่สวมชุดเกราะคือความจริงหรือความฝันกันแน่ ทำไมคล้ายวิญญาณเจ้าของปิ่นหยกที่ขุดพบในสุสานมาทวงของคืนในศูนย์วิจัยเลยนะ แถมสวมชุดเกราะและหน้ากากสีเงินเหมือนกันซะด้วย ท่าทางจะต้องเป็นผีตัวเดียวกันแน่ๆ เลย” จางเพ่ยอันยืนรำพึงรำพันพลางยกมือขึ้นกอดอก ตั้งใจฟังเสียงที่เธอเพิ่งได้ยินอีกครา

 ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูติดต่อกันดังแทรกขึ้นมาทันที

 หญิงสาวหันกลับมามองประตูห้องพักพลางหันกลับไปดูนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงของโรงแรม

 “จะเที่ยงคืนแล้ว ดึกขนาดนี้ใครมาเคาะประตูห้องว้า” แม่สาวน้อยยืนพึมพำก่อนจะได้ยินเสียงแขกผู้มาเยือน

 “อันอัน! นอนหรือยัง” เสียงหัวหน้างานของเธอดังขึ้น

 “อ้าว! หัวหน้าหลิวอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวกล่าวออกมาทันทีด้วยความแปลกใจ ร่างระหงรีบก้าวเข้าไปภายในห้องพร้อมเปิดประตูต้อนรับอย่างรวดเร็ว

 และทันทีที่ประตูเปิดออก กล่องไม้ขนาดกะทัดรัดทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสพร้อมแฟ้มเอกสารยื่นส่งให้เธอทันใด

 “เธอลืมของสำคัญทิ้งไว้ในรถ” หัวหน้างานสาวใหญ่บอกกลับมา

 ดวงตาคู่สวยมองกล่องไม้และแฟ้มเอกสารตรงหน้าด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจดจำได้อย่างแม่นยำว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้คือ ปิ่นหยกโบราณและผลสรุปการค้นคว้าประวัติความเป็นมาของวัตถุโบราณชิ้นล่าสุด

 “หัวหน้าเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ นี่คือวัตถุโบราณชิ้นล่าสุดที่สั่งให้อันอัน ค้นคว้าประวัติความเป็นมาและสรุปอายุว่ามาจากสมัยใด ทุกอย่างรายงานอยู่ในแฟ้มและเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว อีกอย่างงานชิ้นนี้หนูส่งให้ตรวจสอบก่อนจะเดินทางมาที่ซีอานไม่ได้หลงลืมทิ้งไว้บนรถเลยนะคะ” หญิงสาวพยายามอธิบายกลับไป

 “เก็บเอาไว้! มันเป็นของเจ้า!” หัวหน้างานของหญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ถ้อยคำที่กล่าวออกมานั้นช่างโบราณเสียนี่กระไร ดวงตาเฝ้าจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของจางเพ่ยอันอยู่ตลอดเวลาก่อนจะยิ้มน้อยๆ พร้อมหันหลังกลับเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกเลย

 ทันใดนั้นเอง

 เงาวูบวาบคล้ายดวงวิญญาณหันกลับมามองจางเพ่ยอันพร้อมส่งยิ้มหวานให้อย่างเป็นมิตร ท่ามกลางความตกตะลึงของหญิงสาวเมื่อพบเห็นดวงวิญญาณของผู้หญิงซ้อนทับในร่างหัวหน้างานของเธอ และที่สำคัญดวงวิญญาณนั้นมีใบหน้าที่งดงามอย่างยิ่งยวด จนสะกดหญิงสาวยืนนิ่งไม่ขยับกายแต่อย่างใด

 “อัยยะ!” หญิงสาวอุทานออกมาโดยพลันครั้นได้เห็นเช่นนั้น ก่อนจะรีบก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในห้องพร้อมรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

 ร่างระหงยืนกอดแฟ้มเอกสารและกล่องไม้บรรจุปิ่นหยกโบราณไว้แนบอก ดวงตากลอกกลิ้งไปมามองรอบๆ ห้องพักก่อนจะปิดเปลือกตาลงพลางสะบัดศีรษะติดๆ กัน

 “นอกจากฉันจะมีสัมผัสพิเศษเห็นอดีตและอนาคตของคนอื่นๆ ได้แล้ว ยังสามารถมองเห็นดวงวิญญาณของภูตผีปีศาจได้อีกอย่างนั้นด้วยเหรอ เป็นไปได้ยังไงกัน เห็นผีในชุดเกราะแม่ทัพยังไม่พอ ยังเห็นดวงวิญญาณผีสาวส่งยิ้มหวานมาให้อีกด้วย ให้ตายสิจางเพ่ยอัน! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่!” หญิงสาวบ่นเป็นหมีกินผึ้งเลยทีเดียว ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

 ดวงตาคู่สวยก้มลงมองกล่องไม้ที่เธอกอดเอาไว้แนบอกอยู่ในขณะนี้ พลางเฝ้าครุ่นคิดทบทวน ร่างระหงเดินผละออกจากประตูห้องพักก่อนจะนำแฟ้มเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง มีเพียงกล่องไม้ที่ถือติดมือเดินกลับไปเตียงนอนก่อนจะทรุดกายลงนั่งพร้อมเลื่อนฝากล่องเปิดออก หยิบปิ่นหยกโบราณออกมาพิจารณาใกล้ๆ

 “ท่าทางปิ่นหยกอันนี้เจ้าของต้องหวงมากแน่ๆ เขาคงต้องการให้เอากลับไปคืนที่เดิม หาไม่แล้วจะมาปรากฏดวงวิญญาณให้เราเห็นทำไม ขนาดมาเองไม่ได้ยังทำภาพหลอนให้เห็นได้ด้วย แถมยังให้ได้ยินอะไรเป็นตุเป็นตะไปทั่ว ใหญ่โตมิใช่เล่นเสียด้วยเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ เชื่ออีตาผีแม่ทัพนี่จริงๆ ว่าแต่ทำไมต้องเป็นเราด้วยว้า” จางเพ่ยอันบ่นพึมพำออกมาเป็นการใหญ่ ภายในใจเฝ้าครุ่นคิดหาวิธีแก้ไขผีแม่ทัพที่หวงปิ่นหยกของตนอยู่ตลอดเวลา

 ทว่าไม่ว่าจะเฝ้าครุ่นคิดหาวิธีเช่นไร แต่ก็แลดูเหมือนสมองของเธอในยามนี้ช่างตีบตันเสียนี่กระไร มือเรียวสวยค่อยๆ บรรจงวางปิ่นหยกโบราณลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนเมื่อเปลือกตาของเธอจู่ๆ ก็เริ่มหนักอึ้งอย่างมิรู้สาเหตุเสียขึ้นมาดื้อๆ

 หาวววว!!! เสียงหาวนอนดังออกมาเบาๆ

 “โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว… ง่วง! นอนดีกว่า พรุ่งนี้ยังต้องเข้าไปภายในบริเวณสุสานอีก เดี๋ยวค่อยคิดหาทางใหม่ก็แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์นะท่านแม่ทัพ ฉัน... จางเพ่ยอันขอตัวนอนพักผ่อนเอาแรงก่อนแล้ว เดี๋ยวจะพยายามหาวิธีให้คุณได้ของรักของหวงกลับคืนไปจะได้ไม่ต้องมาคอยตามตอแยฉันอีก… โอเคนะ… อือ” หญิงสาวพูดเองตอบเองอยู่คนเดียวพร้อมล้มตัวลงนอนก่อนจะผล็อยหลับสนิทภายในเวลาอันรวดเร็ว 

 ท่ามกลางความเงียบงันที่แผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบ มีเพียงแสงจันทราลอดผ่านมาทางประตูระเบียงของห้องพักมองเห็นแค่สลัวๆ ชั่วเวลาเพียงกะพริบตาประตูระเบียงห้องพักค่อยๆ เลือนหายไปกลับกลายเป็นทางเข้ากระโจมที่ประทับซึ่งใช้ผ้าดิบผืนขนาดมหึมาปิดบังทางเข้า ด้านนอกมีทหารอารักขายืนรักษาการณ์ซ้ายขวา แสงจากคบไฟพวยพุ่งส่องสว่างอยู่ตลอดเวลา

บนเตียงนอนขนาดใหญ่ของยุคอนาคตปรากฏเงาบางอย่างสะท้อนวูบวาบ เผยให้เห็นแท่นพระบรรทมขององค์ชายในโลกอดีตซ้อนทาบทับเข้ามา ก่อนจะค่อยๆ ปรากฏเงาเลือนรางของบุรุษร่างสูงใหญ่นอนเหยียดยาวในท่านอนหงายเคียงคู่กับจางเพ่ยอัน จากเพียงเงาวูบวาบกลับกลายเป็นตัวคนอย่างสมบูรณ์

 ลมหายใจรวยรินที่เต็มไปด้วยพิษไข้ร้อนผ่าว ทั่วกายร้อนประดุจไฟบรรลัยกัลป์แผ่ออกมาจนสามารถสัมผัสได้ ท่อนบนของร่างกายสวมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีดำทะมึน สาบเสื้อแยกออกจากกัน เผยแผ่นอกกว้างใหญ่เปลือยเปล่า เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออัดแน่น หากแต่มีผ้าพันแผลสีขาวพันเอาไว้โดยรอบ และมีโลหิตไหลซึมออกจากบาดแผลอยู่ตลอดเวลา บริเวณช่วงล่างลงไปสวมกางเกงผ้าสีขาวและถุงเท้าผ้าสีขาวเช่นเดียวกันราวเครื่องแต่งกายของคนจากยุคอดีต

 ความร้อนจากพิษไข้เพราะบาดแผลแผ่ขยายออกมา จนร่างอรชรที่นอนอยู่เคียงคู่ซึ่งกำลังหลับสนิทอยู่ในขณะนั้นค่อยๆ เริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะพลิกตัวหันตะแคงข้างไปทางด้านร่างใหญ่ที่กำลังนอนหมดสติอยู่ในขณะนั้น มือเรียวสวยคว้าท่อนแขนกำยำด้วยเข้าใจว่าเป็นหมอนข้างดึงเข้ามากอดเอาไว้แนบอกทันที

 และทันใดที่มือสัมผัสถูกไอร้อนจากท่อนแขนใหญ่ที่กำลังกกกอดเอาไว้แนบอกอยู่ในขณะนั้น เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ จวบจนกระทั่งเห็นร่างใหญ่ของบุรุษนอนหายใจรวยริน ใบหน้าสวมหน้ากากสีเงินปิดทับอยู่ในขณะนั้น

 “เหวออออ!!!” หญิงสาวส่งเสียงร้องออกมาทันทีด้วยความตกใจสุดขีด

 ร่างอรชรลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว พลางกระเถิบถอยหนีไม่เป็นกระบวน ก่อนจะรีบพลิกตัวกระโดดลงจากเตียงนอนทันใด

 ตุบ! ร่างแน่งน้อยนอนหลบอยู่ข้างเตียงนานกว่าห้านาที

 เอื๊อก! เสียงกลืนน้ำลายลงคอได้ยินอย่างชัดเจนดังออกมาจากร่างของหญิงสาว

 ใบหน้าค่อยๆ เงยขึ้นช้าๆ มองตรงไปที่โคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง ฝั่งทิศทางที่เธอนอนก่อนจะรีบเอื้อมมือกดสวิตช์เพื่อเปิดไฟภายในห้องให้มีแสงสว่าง สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

 พรึบ! ทั่วทั้งห้องสว่างจ้าขึ้นมาทันใด

 “ไฟก็เปิดแล้ว ห้องก็สว่างซะขนาดนี้ ถ้าไม่เงยหน้าโผล่ออกไปดูให้มันรู้แล้วรู้รอด เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าไอ้ที่เห็นเมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่จางเพ่ยอัน ท่าทางคงจะคิดเรื่องอีตาผีแม่ทัพมาทวงของมากเกินไป ก็เลยเก็บเอาไปมโนเห็นภาพหลอนลวงตาไปทั่ว” หญิงสาวพูดปลอบใจตัวเองก่อนจะตัดสินใจไม่หลบซ่อนตัวอยู่ข้างเตียงอีกต่อไป เธอโผล่หน้าขึ้นมองบนเตียงนอนทันที

 “หา!... อุบ!” จางเพ่ยอันอุทานออกมา ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้อย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างก่อนจะรีบกระเถิบถอยหลังจนไปนั่งชิดกำแพงห้องพัก

 “ทะ... ทำไมยังอยู่อี๊ก!!!” หญิงสาวกล่าวออกมาเบาๆ ดวงตาจับจ้องร่างบุรุษที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเขม็ง