บทที่ 10 คุณย่าโมโห

"เหวินชิงเจ้าหลานชั่ว !"

หลิวหานซื่อที่วันนี้ลงทุนมาหาจางเหวินชิงถึงบริษัท ถึงแม้ว่าม่อหนานผู้ช่วยของเขาจะห้ามอย่างไรท่านก็ไม่ฟัง

ท่านเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของประธานจาง แล้วก็ชี้หน้าด่าจางเหวินชิงเสียงดัง ม่อหนานรีบวิ่งเข้ามา แต่จางเหวินชิงโบกมือห้าม เขาจึงได้ถอยออกไป

"คุณย่าครับ มีอะไร ?"

"แกยังมีหน้ามาถาม แกพาแม่ดารานั่นมาอยู่ร่วมบ้าน แถมยังซื้อบ้านให้หล่อนอีก แกเป็นบ้าอะไร หือ !?"

แม้พอจะรู้ว่าที่คุณย่ามาหาเขาถึงที่นี่ คงจะไม่พ้นเรื่องนี้แน่ เพราะปกติแล้วท่านไม่ค่อยออกไปไหน อย่าว่ามาที่บริษัทเลย คงจะเป็นหลินเสี่ยวเหยาแน่ ๆ ที่นำเรื่องนี้ไปบอกกับท่าน

"เสี่ยวเหยาคงฟ้องคุณย่า ?"

"แกไม่ต้องโทษเสี่ยวเหยา เธอไม่ได้ฟ้องอะไรย่าทั้งนั้น เพราะย่าก็มีหูมีตา"

พอได้ฟังคำตอบของคุณย่า จางเหวินชิงแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง มีหรือคนอย่างหลินเสี่ยวเหยาจะไม่คาบข่าวเรื่องนี้ไปฟ้องคุณย่า เพราะทุกครั้งที่ผ่านมาแม้แต่เรื่องเล็กน้อยเธอก็นำไปรายงานท่าน แล้วคุณย่าก็มาเล่นงานเขาอีกที

"แกจะทำอะไรคิดดี ๆ นะเหวินชิง ถ้าแกเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดไปแล้วแกจะเสียใจ อย่าหาว่าย่าไม่เตือน"

พูดจบคุณย่าหลิวหานซื่อก็เดินออกจากห้องทำงานของประธานจางไป ความจริงแล้วท่านอยากจะอาละวาดให้มากกว่านี้ แต่พอเห็นท่าทีสงบของหลินเสี่ยวเหยาเมื่อวันก่อน ท่านจึงได้พูดกับหลานชายเพียงเท่านี้

หลังจากที่ร่างของคุณย่าพ้นออกไปจากห้องทำงาน จางเหวินชิงก็กระแทกแผ่นหลังเข้ากับพนักเก้าอี้อย่างแรง คุณย่าทราบเรื่องกู่เยี่ยนถิงแล้วถ้าหากเดาไม่ผิดท่านคงต้องไปหาเรื่องเธอแน่ ๆ

โชคดีที่วันนี้กู่เยี่ยนถิงมีงานถ่ายโฆษณาพอดี มีสินค้าตัวหนึ่งของจางกรุ๊ปกำลังจะเปิดตัว และต้องการพรีเซ็นเตอ์ ม่อหนานผู้ช่วยของเขาจึงได้เสนอกู่เยี่ยนถิง

และผู้กำกับของการถ่ายโฆษณาสินค้าตัวนี้ก็ให้เธอไปแคส ปรากฎว่าเธอมีคุณสมบัติตามที่เขาต้องการพอดี เธอจึงได้เป็นพรีเซ็นเตอร์ของจางกรุ๊ป

และเขาก็เดาไม่ผิดหลิวหานซื่อตรงไปยังคฤหาสน์ของเขาจริง ๆ

"คุณย่าคะ มาได้ยังไง ?"

หลินเสี่ยวเหยารีบลงมาหาท่าน ทันทีที่เจียวหนิงขึ้นไปรายงานเธอ

"ทำไมหนูไม่บอกย่าล่ะว่าเหวินชิงเขาพาแม่นั่นมาอยู่ที่นี่ ?"

พอหลินเสี่ยวเหยานั่งลงบนโซฟาตัวที่ตรงข้ามกับคุณย่า ท่านก็เอ่ยปากถามเธอทันที

"หนูไม่อยากให้คุณย่าไม่สบายใจค่ะ"

"เด็กโง่เอ๊ย"

ท่านเอื้อมมือไปลูบศีรษะของหลินเสี่ยวเหยาเบา ๆ คุณย่าดีกับเธอเสมอ หลินเสี่ยวเหยารู้สึกซาบซึ้งใจมาก

"แล้วแม่นั่นอยู่หรือเปล่า ?"

"เห็นแม่บ้านเกาบอกว่า เธอออกไปถ่ายโฆษณา เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้กับผลิตภัณฑ์ในเครือจางกรุ๊ปค่ะ"

"แล้วจ้าวเหวินล่ะ ?"

"ไปโรงเรียนค่ะคุณย่า"

"อืม..นั่นสินะย่าลืมไป ว่าแต่ว่าหนูไม่เป็นไรใช่ไหมที่เหวินชิงเขาทำแบบนี้ ?"

คุณย่าเอ่ยถามหลินเสี่ยวเหยาออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ท่านเป็นห่วงความรู้สึกของเธอมากที่สุด

"ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า"

"เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยววันนี้ย่าจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วย"

"ดีเลยค่ะ จ้าวเหวินเองก็บ่นคิดถึงคุณย่าอยู่พอดี"

คุณย่าคว้ามือของหลินเสี่ยวเหยาไปกุมเอาไว้ ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ท่านรู้ดีว่าชีวิตคู่ของเธอกับเหวินชิงไม่ค่อยดีนัก แต่คุณย่ารู้สึกได้ว่าทั้งสองคนนี่แหละคือคู่แท้ อีกไม่นานพวกเขาจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขที่สุด

แต่ก็ไม่รู้ว่าท่านจะยื้อชีวิตคู่ของทั้งสองคนไปจนถึงวันนั้นได้หรือไม่ เพราะว่าคนรักเก่าของจางเหวินชิงก็ได้กลับมาแล้ว แต่ว่าท่านก็บอกกับตัวเองว่าท่านจะยื้อให้ถึงที่สุด

หลินเสี่ยวเหยามองหน้าคุณย่า เธอคิดจะพูดเรื่องหย่าระหว่างเธอกับจางเหวินชิงกับท่าน แต่ทว่าพอเห็นสีหน้าท่าทางของท่านแล้วในที่สุดเธอก็ไม่กล้าเอ่ยออกมา

เย็นวันนั้นหลังจากที่ไปรับเจ้าตุ้ยนุ้ยกลับมาจากโรงเรียนแล้ว หลินเสี่ยวเหยา จางจ้าวเหวินแล้วก็คุณย่าหลิวหานซื่อก็ช่วยกันทำอาหาร พอทำอาหารและตั้งโต๊ะเสร็จ จางเหวินชิงกับกู่เยี่ยนถิงก็กลับมาถึงพอดี

"พ่อครับ"

จางจ้าวเหวินวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อด้วยความดีใจ เพราะวันนี้เขาได้รางวัลชนะเลิศในการประกวดภาพระบายสีระดับอนุบาลสอง จึงอยากจะอวดรางวัลนี้กับพ่อของเขา

แต่ทว่าเด็กน้อยก็ต้องชะงักไปเพราะเห็นว่าผู้เป็นพ่อเดินมาพร้อมกับกู่เยี่ยนถิง เด็กน้อยรู้สึกไม่ชอบใจเลยที่พ่อของเขาพาผู้หญิงคนนี้มาอยู่บ้านด้วย

จางเหวินชิงเห็นท่าทางชะงักของลูกชาย ก็ทำท่าว่าจะเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องหันไปประคองกู่เยี่ยนถิงแทน เพราะจู่ ๆ เธอก็เซถลาทำท่าเหมือนจะล้มลงไปกับพื้น

"เยี่ยนถิง เป็นอะไร !?"

จางจ้าวเหวินมองพ่ออยู่แวบหนึ่งก็วิ่งเข้าไปในห้องอาหารเพื่อไปหาคุณย่ากับแม่ ส่วนจางเหวินชิงนั้นรีบย่อตัวลงอุ้มกู่เยี่ยนถิง พาเธอเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นแล้วก็วางเธอลงบนโซฟาตัวใหญ่

"แม่บ้านเกา มานี่หน่อย !"

เขาตะโกนเรียกเกาถาน ไม่นานเธอก็วิ่งออกไป

"คุณผู้ชาย มีอะไรคะ ?"

"คุณเยี่ยนถิงเป็นลม หายาหอมมาให้เธอหน่อย"

"ค่ะ ๆ คุณผู้ชาย"

แล้วเกาถานก็เดินหายเข้าไปข้างใน สักครู่ก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นและยาหอม เธอส่งของเหล่านั้นให้จางเหวินชิง

คุณย่ากับหลินเสี่ยวเหยารวมทั้งจางจ้าวเหวินก็รีบออกมาดูเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย พอเดินมาถึงห้องนั่งเล่น ก็เห็นว่าตอนนี้จางเหวินชิงกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้กู่เยี่ยนถิงที่มีท่าทางอ่อนแรงอยู่

"เหวินชิง !"

คุณย่าเรียกชื่อหลานชายเสียงดัง แล้วก็รีบเดินไปกระชากผ้าขนหนูในมือของจางเหวินชิงทันที

"อะไรครับคุณย่า !?"

"แกทำอะไร ?"

คุณย่าถามหลานชายพร้อมกับโยนผ้าขนหนูในมือทิ้งลงบนพื้นทันที

"ผมแค่เช็ดหน้าให้เยี่ยนถิง เธอไม่สบาย"

จางเหวินชิงอธิบายกับคุณย่าของเขา แล้วก็หันไปหยิบแก้วยาหอมที่วางอยู่บนโต๊ะมาให้กู่เยี่ยนถิงจิบ เธอรับแก้วไปถือไว้และเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

"เหวินชิง ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว"

"เชอะ ! สำออย"

คุณย่าอดไม่ได้ต่อว่ากู่เยี่ยนถิงออกมา เธอมองหน้าคุณย่าแล้วก็หันไปมองหน้าจางเหวินชิง แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมา พลางขยับตัวมาซบลงบนไหล่ของเขา

"เยี่ยนถิง เจ็บตรงไหน ?"

จางเหวินชิงเอ่ยถามเธออย่างร้อนใจ คุณย่าทำท่าจะเดินเข้าไปกระชากตัวของกู่เยี่ยนถิงแต่หลินเสี่ยวเหยาดึงแขนท่านเอาไว้เสียก่อนท่านจึงหยุด

กู่เยี่ยนถิงยิ้มเยาะให้กับคุณย่าและหลินเสี่ยวเหยา คุณย่าเห็นแบบนั้นก็จะเข้าไปต่อว่าเธออีกครั้ง แต่หลินเสี่ยวเหยาดึงท่านออกมาจากห้องนั่งเล่น พาท่านไปยังห้องอาหาร