บทที่4 เหนือกว่าฟ้ายังมีฉู่มู่ฉือ

การกระทำของเจียงเฉินย่อมไม่อาจสำเร็จ

แท้จริงแล้ว ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาแอบย่องเข้าไปในห้องของฉู่มู่ฉืออย่างเงียบเชียบ ก็ถูกจับได้เสียแล้ว ตอนที่ก้าวออกมา สิ่งที่เห็นคือองค์รัชทายาทยืนพิงประตูอยู่ หาวออกมาด้วยท่าทีเบื่อหน่าย ทันใดนั้นเจียงเฉินก็ตัวแข็งทื่อยืนจังงังอยู่กับที่

"ฝะ...ฝ่าบาท..."

" ถึงกับรบกวนองครักษ์เจียง มาช่วยทำความสะอาดห้องให้ข้า ช่างรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก"

หัวใจของเจียงเฉินแทบจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ มีลางสังหรณ์ว่าเพราะตั๋วเงินสองใบนี้ ตนเองอาจต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างมหาศาล "กระหม่อม…คือ กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” จนปัญญาจะพูดอะไรออกมา

ปลายหางตาของฉู่มู่ฉือยกขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า "หากข้ามองไม่ผิด เมื่อครู่สิ่งที่เจ้านำเข้าไปในห้องคือ 'ตะปูเหล็ก' ใช่หรือไม่? หรือเจ้าตั้งใจจะทำ 'กระบองหนามพกพา' ให้ข้าไว้ป้องกันตัวกันแน่?"

"กระหม่อมเพียงแค่พลั้งเผลอจนหลงทางเท่านั้น..." เจียงเฉินแทบอยากชักดาบออกมาปาดคอตนเองเสียเดี๋ยวนี้ ในยามคับขัน ไม่สนแล้วว่าสิ่งที่พูดจะสมเหตุสมผลหรือไม่ รีบกระโดดลงจากหลังลาอย่างรวดเร็ว "ฝ่าบาทวางใจเถิด! กระหม่อมจะกวาดห้องให้สะอาดหมดจด จากนั้นจะทำกระบองหนามให้พระองค์สักด้าม!"

"ดีมาก บุคลิกไร้ยางอายเช่นนี้ คล้ายกับข้าในอดีตไม่มีผิด" ฉู่มู่ฉือเอื้อมมือมาตบไหล่เขาอย่างสนิทสนม รอยยิ้มเต็มไปด้วยความสำราญใจ "ช่างสมกับเป็นศิษย์ของท่านหญิงเสิ่น ข้าชอบใจยิ่งนัก"

เพียงจบคำพูด กระเบื้องเคลือบหยกบนชายคาก็ร่วงลงมาโดยไม่มีสัญญาณเตือน ตกลงมากระแทกกลางศีรษะของเจียงเฉินอย่างพอดิบพอดี

"ป๊อก!"

เสียงดังชัดเจนก้องกังวาน ทั้งสองคนต่างตกอยู่ในความเงียบงัน จนกระทั่งฉู่มู่ฉือเงยหน้าขึ้นมองหลังคาอย่างหงุดหงิด บ่นพึมพำ "เพิ่งซ่อมไปเมื่อสองวันก่อน ทำไมถึงพังได้? แปลกจริงๆ"

ฝ่าบาท! แม้แต่หลังคาที่แข็งแรง ยังทนพลังอัปมงคลของพระองค์ไม่ไหวเลย!

เจียงเฉินใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่ไหลอาบหน้าไปลวกๆ ก่อนจะรีบก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องเพื่อเก็บกวาดหลักฐานการก่ออาชญากรรมอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาคิดเพียงอย่างเดียว ต้องออกไปจากสถานที่อัปมงคลนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว หากชักช้าไปกว่านี้ เกรงว่าจะมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นอีก

เขาก็แค่คนธรรมดา ต่อกรกับภูติผีปีศาจระดับสูงไม่ได้หรอก!

ส่วนเรื่องที่เสิ่นอวี้เจาจะรู้ความจริงเมื่อใดนั้น ก็เป็นเรื่องของอนาคตแล้ว

ขณะนั้นเอง เสิ่นอวี้เจากำลังกินขนมกุ้ยฮวา มองเจียงเฉินที่เดินเข้าเดินออก คอยเติมน้ำอุ่นลงในถังอาบน้ำไม่หยุด สังเกตอยู่พักหนึ่งจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"หัวเจ้าไปโดนใครฟาดมา?"

"เรียนท่านหญิง ข้าโชคร้าย โดนไท่จื่อตบไหล่เข้าให้เท่านั้นเองขอรับ"

"อ้อ ที่แท้เป็นเช่นนี้" นางพยักหน้าพลางลูบคางด้วยท่าทีสงบนิ่ง "เช่นนั้นเจ้าควรถือว่าโชคดีแล้วที่ยังมีชีวิตอยู่"

เจียงเฉิน "..." ข้าต้องขอบคุณบรรพบุรุษแปดชั่วโคตรเลยสินะ!

เสิ่นอวี้เจาก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือแตะน้ำอุ่นในถัง "พอได้แล้ว เจ้าออกไปเถอะ"

เจียงเฉินเดินออกไปอย่างเซื่องซึม พอใกล้ถึงประตูก็หันกลับมามอง สีหน้าขมขื่นเหมือนคนหมดสิ้นความหวัง เอ่ยถามด้วยความอัดอั้น "นายหญิง เหตุใดท่านไม่เคยได้รับผลกระทบจากไท่จื่อเลย?"

เขาเฝ้าดูนางกับฉู่มู่ฉือแกล้งกันไปมาอยู่ทุกวัน แม้ว่าจะไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบเสมอไป แต่ก็ถือว่าสูสี นี่นางมียันต์วิเศษคุ้มครองหรือไร ถึงรอดพ้นจากหายนะอัปมงคลขององค์รัชทายาทมาได้?

"ใครบอก? ข้าแค่ผ่านพ้นช่วงเวลาถูกกดขี่มาได้เท่านั้น"

เสิ่นอวี้เจาปลดกระดุมออกครึ่งหนึ่งแล้วก็หยุดลง สีหน้าไร้อารมณ์ ขณะถ่ายทอดประสบการณ์อย่างลึกซึ้ง "หากดวงชะตาของเจ้าแข็งไม่พอจะต้านเขา ก็จงเรียนรู้ที่จะ ลงมือก่อนเป็นต่อ จัดการเขาให้เรียบร้อย ก่อนที่เขาจะหาเรื่องเจ้า"

"..." 

เจียงเฉินรู้ตัวว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้อีกแล้วในชาตินี้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ความมั่นใจทั้งหมดก็หายไป ร่างกายของเขายังเผยให้เห็นความเศร้าหมองและความหดหู่ แต่น่าเสียดายที่เขาถอยออกไปเร็วเกินไป จึงพลาดเห็นฉากวุ่นวายที่ตามมา

ไอน้ำหมุนวนไปทั่ว กลิ่นหอมของกลีบกุหลาบ ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ขณะที่เสิ่นอวี้เจาปลดเปลื้องอาภรณ์ และลงไปในอ่างอาบน้ำ จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องโกลาหลดังขึ้นจากนอกประตู

“จับนักฆ่า! มีนักฆ่าบุกตำหนัก!”

นางหงุดหงิดใจ คิดว่านักฆ่าคนใดที่ดูเหมือนจะอยากตายถึงได้กล้าทำตัวอุกอาจในตำหนักของรัชทายาท ที่อบอวลไปด้วยพลังลึกลับเช่นนี้ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นฉู่มู่ฉือยิ้มพลางถีบประตูเปิดเข้ามา ราวกับหน้าผากของเขาควรมีคำว่า “ตำหนักนี้ข้าจะไปไหนมาไหนก็ได้” เขียนติดไว้

“แหม ท่านหญิงกำลังอาบน้ำอยู่หรือ ขออภัยจริงๆ ข้ารีบหานักฆ่าจึงเสียมารยาทลืมเคาะประตู”

เสิ่นอวี้เจาหดตัวลงไปในน้ำจนมิด ทิ้งไว้เพียงหัวที่เปียกชุ่ม พร้อมใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนสีแม้แต่น้อย “ฝ่าบาทสงสัยว่านักฆ่าซ่อนอยู่ในอ่างน้ำของหม่อมฉันหรือ? ต้องการตรวจสอบอย่างถึงแก่นเลยหรือไม่?”

ฉู่มู่ฉือหัวเราะพลางกล่าว “ข้าแค่ห่วงความปลอดภัยของท่านหญิง ไม่ควรบิดเบือนความหวังดีของข้าเช่นนี้”

เสิ่นอวี้เจากำลังจะประชดกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ต่อความไร้ยางอายของเขา แต่กลับรู้สึกถึงลมเย็นวูบพัดผ่านหน้าไป ที่แท้เหล่าทหารองครักษ์ของตำหนักก็วิ่งตามมาถึงที่นี่ด้วย!

"นักฆ่าอยู่ในห้องนี้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมจะเข้าไปจับตัวทันที!"

ได้ยินดังนั้น ฉู่มู่ฉือจึงหันกลับมา เตะหัวหน้าทหารองครักษ์ไปด้วยความหงุดหงิด "จับอะไรกัน? พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าใครคุ้มครอตำหนักนี้อยู่? ทุกคนถอยไปให้หมด! ใครกล้าหันมามอง ให้ไปทิ่มตาตนเองให้บอดเสีย!"

น้ำเสียงชัดเจนว่า เขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์มอง ส่วนคนอื่นห้ามยุ่ง!

เหล่าทหารองครักษ์แตกกระเจิงราวกับฝูงนกตกใจ ต่างเผ่นแน่บไปโดยไม่หันกลับมามอง ราวกับเรื่องตลกเกี่ยวกับนักฆ่าเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

จนกระทั่งแน่ใจว่าทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว ฉู่มู่ฉือถึงได้พึงพอใจ ปิดประตูห้องลงอย่างเรียบร้อย จากนั้นเดินทอดน่องเข้ามาหยุดอยู่ข้างถังอาบน้ำ ใช้มือข้างหนึ่งเท้าอยู่ที่ขอบถังในท่วงท่าที่ดูสบายๆ

"ท่านหญิงเสิ่นวางใจเถิด อาบน้ำให้สบาย ข้ารับรองว่าจะไม่มีแม้แต่เศษสวะหน้าไหน บังอาจมาคิดไม่ซื่อกับเจ้า"

"เช่นนั้นหรือ?" เสิ่นอวี้เจาเอียงคอเล็กน้อย "แต่ตอนนี้ข้าคิดว่าในห้องยังมีคนไร้ยางอายอยู่หนึ่งคน"

"ไม่นับข้า" เขาตอบหน้าตาย "ข้าแค่กลัวเจ้าจะเหงา เลยยอมเสี่ยงถูกคนกล่าวหา ฝืนทนความลำบากมาคุ้มครองเจ้าเท่านั้นเอง"

ยังมีใครแสบกว่าไท่จื่ออีกไหมมม เจ้าเล่ห์เก่งงงง