งานวัดฮีลใจ

ในเช้าของวันที่แสงแดดอ่อน เสียงนกเอี้ยงร้องแว่วจากยอดมะม่วง แม่พลอยจัดผมให้เมษาอยู่หน้าห้องเรือนในด้วยสีหน้าเคร่งครัด เพราะว่าพระยาภูบดินทร์ บิดาของขุนเทวัญกลับมาจากราชการที่หัวเมืองเหนือ และทราบว่าที่เรือนมีหญิงหลงทางมาอยู่อาศัย จึงอยากพบกับเมษา

“ฟังให้ดีนะ เธออย่าเผลอพูดอะไรแปลกหูเหมือนที่ชอบพูดกับฉันต่อหน้าคุณท่านนะ”

“จ้า จะเรียบร้อยแบบกุลสตรีศรีรัตนโกสินทร์เลยแม่พลอย” เมษาเบะปากใส่กระจก

บนเรือนใหญ่ พระยาภูบดินทร์นั่งอยู่ที่ตั่งกลางเรือน เสื้อแพรสีเทาเงินตัดกับผ้าพับอย่างเรียบ เส้นผมขาวแซมข้างหู แต่ดวงตายังคมและนิ่ง ข้าง ๆ กันคือคุณหญิงจันทร์วาด ที่กำลังจิบชาด้วยท่าทางของหญิงชั้นสูง

เมษาเดินเข้ามาด้วยอาการกึ่งประหม่า แต่พยายามทำใจดีสู้เสือ

“กราบสวัสดีค่ะ คุณท่าน คุณหญิง แล้วก็คุณพี่ขุน เอ๊ย ท่านขุนเทวัญค่ะ” มือยกพนมแสนเรียบร้อย แต่เสียงสั่นปลายประโยค

คุณหญิงหรี่ตามองตั้งแต่หัวจรดปลายซิ่น “ขอให้ความเรียบร้อยนั้นอย่าได้หมดอายุภายในห้านาทีเถอะ”

พระยาภูบดินทร์หัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบ เสียงหัวเราะที่ไม่ได้ยินบ่อยในเรือนนี้

“เธอคือแม่เมษาหรือ ดูท่าทางแปลกจากคนบ้านนี้เมืองนี้ยิ่งนัก”

เมษารีบพยักหน้า “ใช่เจ้าค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้แค่ว่าโดนฟ้าผ่าเข้ามาในห้อง จากนั้นก็มาอยู่ที่นี่แล้ว” เมษาพยายามเล่าเท่าที่เล่าได้ เพราะขืนบอกไปว่ากำลังไลฟ์ติ๊กต็อกแล้วโดนฟ้าผ่าพาย้อนเวลามา ก็คงจะถูกหาว่าเป็นบ้าแน่ ๆ

พระยาภูบดินทร์พยักหน้า ดวงตาไม่ดุดันแต่สังเกตลึก “เป็นคนความจำเสื่อม แต่กลับดูมีชีวิตชีวาเสียจริง ก็น่าสนใจดี”

คุณหญิงวางถ้วยชาลงช้า ๆ “น่าสนใจไม่เท่าท่าทีของหล่อนเจ้าค่ะ ทำตัวราวกับสนิทกับคนในเรือนนี้มานาน เข้าไปคุยกับคนนู้นที คนนี้ที ช่างออเซาะฉอเลาะยิ่งนัก”

ขุนเทวัญยังไม่พูดอะไร สายตาเพียงจับจ้องมือตัวเองที่วางนิ่งอยู่บนตัก

พระยาภูบดินทร์ยิ้มมุมปาก “หากความจำยังไม่กลับคืน เจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน ถือว่าช่วยคนตกทุกข์ได้ยากเอาบุญเสียก็แล้วกัน”

เมษาเบิกตากว้างทันที “จริงเหรอเจ้าคะ ขอบพระคุณอย่างยิ่งเจ้าค่ะคุณพ่อ เอ๊ย คุณท่าน ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรให้ลำบากพระทัยเลยแม้แต่นิดเดียวเจ้าค่ะ”

พระยาภูบดินทร์หัวเราะอย่างชอบใจ คุณหญิงกระแอมเบา ๆ แล้วว่าเสียงเย็น “คุณท่านไม่ได้มีเชื้อพระวงศ์ ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับท่าน และฉันอยากขอเพียงข้อเดียว อย่าได้ทำกิริยาอย่างม้าดีดกะโหลกในเรือนนี้อีก”

เมษาชะงัก “ฉันจะไม่ดีด ไม่กระโดด ไม่เต้น ไม่ร้อง ไม่รำ จะนิ่งเป็นหมาเหงาเลยค่ะคุณหญิงแม่”

“แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่าคุณหญิงแม่ เด็ดขาด” คุณหญิงจันทร์วาดดุเสียงเขียว

“เจ้าค่ะ คุณหญิงจันทร์วาด” เมษาก้มหน้าจ๋อย

คุณท่านหันไปทางลูกชาย “เทวัญ ลูกเห็นเป็นอย่างไร”

ขุนเทวัญเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนทำท่ายืนตรงเกินพอดี เขาพยักหน้าเบา ๆ

“ก็ แม่เมษาเธอก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ซ้ำยังตกทุกข์ได้ยากความจำเสื่อม ช่วยเหลือเอาไว้ให้อยู่ในเรือนดูจะได้บุญครับคุณพ่อ”

เมษาหันมายิ้มตาเป็นประกาย แต่คุณหญิงยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ไม่มีพิษมีภัยอันใด แต่เป็นภัยต่อความสงบของเรือน”

เสียงหัวเราะของคุณท่านดังขึ้นอีกครั้ง “บางที การมีเด็กสาวที่มีชีวิตชีวาอยู่ในเรือน อาจจะดีสำหรับบ้านเราบ้างก็ได้นะจันทร์วาด ไม่เงียบเหงา”

คุณหญิงกลอกตาเบา ๆ “มีความวุ่นวายสิไม่ว่า คุณพี่”

เมษายิ้มหวานแบบสุดกำลัง แล้วโค้งตัวลงอีกครั้ง “ขอบพระคุณอีกครั้งเจ้าค่ะ ฉันจะพยายามไม่ให้เรือนนี้วุ่นวาย เอ่อ จะพยายามนะคะ”

และวันนี้ เมษาผู้หญิงหลุดยุค ก็กลายเป็นคนในความดูแลของเรือนขุนเทวัญ ภายใต้สายตาสามคู่ หนึ่งคือพ่อที่รู้สึกเอ็นดู สองคือแม่ที่ยังวางฟอร์ม และสุดท้ายคือลูกชาย ที่เริ่มรู้แล้วว่าความวุ่นวายและความมีชีวิตชีวานี้ ทำให้ทุกอย่างในเรือนเปลี่ยนไป

เช้าตรู่วันต่อมาในเรือนขุนเทวัญ แดดอ่อนส่องผ่านยอดไม้กระทบผิวหญ้า เสียงนกกระจิบร้องเจื้อยแจ้วอยู่ริมระเบียง กลิ่นดอกไม้จากสวนลอยมาตามลมผสมกลิ่นน้ำอบที่แม่พลอยเพิ่งพรมน้ำไว้หน้าห้องพระ

เมษานั่งอยู่บนตั่งหน้าชานในชุดซิ่นลายดอกสีชมพูอ่อน มือถือกลีบมะลิไว้แก้เบื่อ แววตาเหม่อมองออกไปทางประตูเรือน

“แม่พลอย เมื่อไหร่จะมีอะไรให้ทำที่ไม่ใช่พับผ้าหรือเก็บใบตองบ้างนะ”

แม่พลอยหัวเราะ “วันนี้วัดท้ายเรือนมีงานบุญ เทศน์มหาชาติใหญ่เลยล่ะ ทั้งโรงทาน ทั้งสวดมนต์ ทั้งขนมหวานสารพัด”

เมษาหันขวับ ดวงตาเป็นประกายทันที

“วัดเหรอ ไปได้ไหม ฉันอยากไป”

“พวกเราถ้าจะไปไหน ต้องขอนุญาตคุณท่านหรือไม่ก็ท่านขุนก่อน” แม่พลอยตอบยิ้ม ๆ

ขุนเทวัญเดินออกมาจากห้องในพอดี เสื้อแพรสีครามเรียบ ๆ กับผ้าโจงกระเบนอย่างเรียบสะอาด สายตาคมกริบตามสไตล์ท่านขุนหน้านิ่ง

เมษารีบลุกขึ้นยืนแบบเรียบร้อยเกินจริง

“เอ่อคุณพี่ขุนคะ ฉันอยากขออนุญาตไปเที่ยวงานวัดกับแม่พลอยได้มั้ยคะ”

ขุนเทวัญเลิกคิ้ว มองเธอนิ่ง ๆ แล้วครุ่นคิดบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “งานวัดหรือ ฉันเองก็ไม่ได้ไปมาเสียนานแล้ว หากเธออยากไปก็ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจะพาไป”

เมษายิ้มกว้าง “จริงเหรอคะ คุณพี่ขุนจะพาไปวัด ว้าว ทริปบุญแห่งศตวรรษ”

แม่พลอยแอบกลอกตา ส่วนขุนเทวัญถอนหายใจเบา ๆ “เธอนี่ดูจะตื่นเต้นไปได้เสียทุกเรื่อง”

เมษาหัวเราะคิก ในใจอยากจจะพูดออกมาว่า ก็จะมีสักกี่คนที่ได้ย้อนเวลามาเที่ยวงานวัดแบบออริจินัลแบบนี้

งานบุญวัดท้ายตลาดครึกครื้นตั้งแต่สาย กลิ่นธูปจากศาลาใหญ่ลอยปะปนมากับกลิ่นขนมครก กล้วยเชื่อม และน้ำต้มอัญชันเย็นเจี๊ยบ เสียงเด็กวิ่งตามกันใต้ต้นโพธิ์ ชิงช้าสวรรค์โบราณกำลังหมุนช้า ๆ ส่งเสียงเหล็กเสียดสีดังเอียดอาดเป็นจังหวะ

เมษาเดินตามแม่พลอยเข้ามาในวัด วันนี้เรียบร้อยเกินมาตรฐานตัวเองไปไกล แต่ความงุ่นง่านตอนเดินยังคงอยู่ เพราะผ้าซิ่นนั่นก็ยังพันไม่คุ้นสักที

“โอ๊ย ถ้าเป็นยุคฉันนะ แค่หยิบกางเกงยีนส์ขาสั้นกับเสื้อยืดก็เดินลุยงานวัดได้ละ” เมษาบ่นกับแม่พลอย ขณะกวาดตามองรอบงานตาโต

แม่พลอยหัวเราะ“ถ้าแต่งเยี่ยงเจ้าว่าได้ ก็คงไม่เหลือคำว่ากุลสตรีหรอกแม่เมษา”

ด้านหน้าศาลาวัด มีแผงขายของตั้งเรียงราย ขนมต้ม ขนมกลีบลำดวน ข้าวเหนียวแก้ว น้ำลำไยในโอ่งดิน แม่ค้าห่มสไบ ส่งเสียงหวาน ๆ เรียกแขก

ขุนเทวัญที่เดินอยู่ด้านหลังในชุดสุภาพ เรียบขรึมอย่างขุนหนุ่มในนิยาย ได้แต่มองหญิงสาวตรงหน้าเดินสะบัดปลายผ้าซิ่นไปรอบงานเหมือนเด็ก

“เธอดูจะรื่นเริงเสียยิ่งกว่างานบุญ” เขาเอ่ยเบา ๆ เมษาหันมายิ้ม

“แหม คุณพี่ขุนก็ ฉันคือเมษาสายแซ่บ ก็ต้องแซ่บสิคะ”

“พูดกระไร ฟังไม่ได้ความ” ขุนเทวัญมองเธอที่กำลังยืนเคี้ยวขนมต้มตาเป็นประกาย ผมปลิวเบา ๆ ตามลม แววตาเธอสะท้อนความอย่างสดใส

เสียงระฆังจากโบสถ์ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ผู้คนเตรียมตัวฟังเทศน์ แม่พลอยชวนเมษาเดินเข้าไปในโบสถ์ แต่เมษายังเดินดูนั่นนี่ไม่หยุด

“แม่พลอย นั่นอะไรอะ ซุ้มล้วงไข่เสี่ยงทายเหรอ”

“แม่เมษาเจ้าขา รีบเข้าศาลาก่อนฝนจะตกเถอะ” แม่พลอยเริ่มส่งเสียงเรียกเพราะฟ้าเริ่มครึ้มและออกวิ่งนำไปก่อน

เม็ดฝนเริ่มตกกระทบพื้นลานวัดอย่างแรง เสียงของหยดน้ำกระทบดินดังประสานกับเสียงเปรี้ยงเบา ๆ จากฟ้าคำรามในระยะไกล

ขุนเทวัญขยับตัวเข้ามาข้าง ๆ “สงสัยฝนหลงฤดู รีบไปกันเถอะ แม่เมษา”

แต่ยังไม่ทันขยับตัว เม็ดฝนก็เปลี่ยนจากโปรยกลายเป็นสายกระหน่ำ เมษากอดแขนตัวเองไว้แน่น ชุดบาง ๆ ของเธอเริ่มแนบเนื้อเพราะหยาดฝน ลมเย็นพัดวูบจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย

ทันใดนั้นขุนเทวัญไม่พูดพล่าม เขาปลดผ้าคาดเอวผืนยาวแล้วกางออกเหนือหัวเมษา แล้วโอบมันลงบังละอองฝน

“ไปหลบที่ศาลากันก่อน” น้ำเสียงเขานิ่ง แต่แววตาที่เหลือบมองเธอชั่วขณะกลับมีบางอย่างอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง

เมษาเหลือบตามองเขา ผ้าของเขากำลังบังฝนให้เธอทั้งตัว แต่ปล่อยให้ตัวเองเปียก

ลมหายใจเธอสะดุดไปครู่หนึ่ง “คุณพี่ขุน จะไม่เปียกเหรอคะ”

ขุนเทวัญหันมามอง “ฝนแค่นี้ ไม่เป็นกระไรหรอก”

เมษาเงยหน้ามองใบหน้าเขาใกล้แค่คืบ ใจเธอก็เต้นผิดจังหวะอีกครั้ง เส้นผมเขาเปียกนิดหน่อย หยดน้ำเกาะอยู่ข้างขมับ กลิ่นกายที่ผสมกลิ่นฝนกับน้ำอบลอยมาแตะปลายจมูกเบา ๆ

ทั้งสองรีบก้าวมาหลบใต้ชายคาศาลาเล็กในวัด เสียงฝนซัดลงบนหลังคาถี่ขึ้น เมษายืนหอบนิด ๆ ด้วยความหนาวและความสั่นในอกที่ไม่แน่ใจว่าเกิดจากฝนหรืออะไร

“คุณพี่ขุน ฉันเคยคิดว่าผู้ชายในยุคนี้จะดูโบราณและถือตัว” เมษาเอ่ยเบา ๆ

ขุนเทวัญเหลือบมอง “แล้วตอนนี้เล่าคิดอย่างไร”

เมษาหันมาสบตาเขาเต็ม ๆ “ฉันว่าคุณพี่ขุน มีเสน่ห์แบบคลาสสิกค่ะ เอาใจใส่และสายเปย์ พูดน้อย แต่พูดทีหนึ่งทำให้ใจมันสั่นได้เฉยเลยอะ”

ขุนเทวัญชะงัก แม้ไม่เข้าใจคำว่าสายเปย์ แต่ใบหูเริ่มมีสีแดงจาง ๆ ถึงอย่างนั้นก็พยายามทำหน้านิ่ง

“เจ้าชอบใช้คำพูดแปลกหูนักแม่เมษา”

“ก็แค่พูดตรงใจ” เมษายิ้ม “หรือว่าคุณพี่ขุนไม่ชอบให้คนชม”

ขุนเทวัญส่ายหน้าน้อย ๆ “ไม่ใช่ไม่ชอบ แค่ไม่ชิน ไม่มีสตรีผู้ใดกล้าเอ่ยชมบุรุษต่อหน้าแบบเธอ”

“ก็บอกแล้วว่าเมษามันสายแซ่บ ชอบก็บอกว่าชอบ อุ๊บ!” เมษายกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ส่วนขุนเทวัญดูท่าทางจะทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

เสียงฝนยังตกพรำ เมษายืนเงียบลงครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงเบา

“ฝนตกนานเหมือนกันนะคะเนี่ย”

ขุนเทวัญหันมามอง “ถ้าฝนไม่หยุด ฉันก็จะยืนอยู่ตรงนี้กับเธอ ตราบใดที่เธอยังไม่หนาวเกินไป”

เมษายิ้มหวาน หัวใจเต้นจนกลัวว่าจะหลุดออกจากอก ขุนเทวัญมองเธออีกครั้ง ก่อนจะเบนสายตากลับไปยังลานวัด แต่ริมฝีปากหยักขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนกำลังแอบยิ้ม