ท่านขุนต้องเป็นของฉัน

เสียงฝนยังคงพรำลงไม่หยุด ใต้ชายคาศาลาเล็ก ๆ เมษายืนใกล้ขุนเทวัญจนได้กลิ่นไอของผ้าที่ชื้นด้วยฝนและกลิ่นกายของท่านขุนคลุ้งจาง ๆ ขุนเทวัญยังคงถือผ้าคาดเอวผืนยาวที่ใช้บังฝนให้เมษาไว้ในมือ ปลายผ้ายังเปียกอยู่บ้าง แต่มุมหนึ่งแห้ง

เมษาหันมามองเขา เห็นใบหน้าของขุนเทวัญมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามขมับ แก้ม และปลายคาง

“คุณพี่ขุนเปียกหมดเลย” เมษาพูดเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือมาหยิบปลายผ้าคาดเอวจากมือเขา ขุนเทวัญชะงักมอง ยังไม่ทันเอ่ยห้าม เมษาก็ยกผ้าผืนนั้นขึ้นอย่างเบามือ แล้วค่อย ๆ เช็ดหยดน้ำที่ข้างแก้มของเขา ขยับเลื่อนไปที่ขมับ และหน้าผากที่มีหยดน้ำเกาะพราว

“อยู่เฉย ๆ สิคะจะเช็ดให้” เมษาว่าพลางยิ้มละไม

ขุนเทวัญยืนนิ่งเหมือนถูกมนตร์สะกด ใบหน้าเขานิ่งแต่หูเริ่มแดง แล้วแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะตอนที่ปลายนิ้วของเมษาแตะลงเบา ๆ ตรงข้างสันกราม

“คุณพี่ขุนหน้าแดงอีกแล้ว” เมษาเอียงคอถาม ยิ้มแบบคนรู้ทัน

ขุนเทวัญเบือนหน้าหลบ “เธอนี่ ชอบพูดจาน่าเอามืออุดปากเสียจริง”

“คุณพี่ขุนเนี่ยเป็นผู้ชายที่เรียบร๊อย เรียบร้อยนะคะ โดนแซวแค่นี่ถึงกับเขิน แต่ก็น่ารักนะเนี่ย” เมษายักคิ้ว

ขุนเทวัญถึงกับไอออกมาในลำคอ “แม่เมษา พูดจาไม่งามเลยนะ”

เมษาหัวเราะร่า “โอ๊ย นี่มันยุคสมัยใหม่แล้วนะคะ”

ขุนเทวัญไม่ตอบ แต่เบือนหน้าไปอีกทาง พร้อมยกมือขึ้นแตะใบหูที่ร้อนผ่าว ภายนอกเขานิ่งแต่ในอกซ้าย หัวใจเต้นดังยิ่งกว่าเสียงฝนตกที่กระทบหลังคา

เสียงฝนเบาลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็หยุดสนิทลง ขุนเทวัญขยับปลายแขนเสื้อเล็กน้อย พลางพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ฝนหยุดแล้ว ไปฟังเทศน์กันเถิด”

เมษาเพิ่งจะหุบยิ้มจากการแซวเมื่อครู่ “ได้เลยค่ะคุณพี่ขุน”

ทั้งสองกำลังจะก้าวออกจากใต้ชายคาศาลา แต่เสียงเรียกหวาน ๆ เจืออำนาจบางอย่างก็ดังแทรกสายลมมา

“พี่เทวัญเจ้าคะ” แม่หญิงรำเพยปรากฏกายกลางลานวัด ในชุดสไบผ้าแพรบางสีชมพูอ่อน ท่าทางสะอาดผุดผ่อง ข้างหลังมีบ่าวหญิงตามหนึ่งคนถือร่มพับ

“บังเอิญเหลือเกินเจ้าค่ะที่รำเพยแวะมาทำบุญที่วัดนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับพี่เทวัญและแม่เมษา”

เมษายิ้มยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “บังเอิญเหลือเกินเจ้าค่ะ แม่หญิงรำเพยขา วัดทั้งพระนครก็มีมากมาย แต่เลือกมาที่วัดนี้พอดีเลยเนอะ”

รำเพยหัวเราะเบา ๆ อย่างนางในละคร “บุญคงพาฉันมาเจอ หรืออาจเป็นบาปของใครบางคนที่ไม่สมควรอยู่ตรงนี้”

ขุนเทวัญกล่าวขึ้นตัดบท “เอาล่ะ ไหน ๆ ก็มาเจอกันแล้ว ไปฟังเทศน์ด้วยกันเถิด”

“ค่ะพี่เทวัญ” รำเพยปรายตามองเมษาตั้งแต่หัวจรดปลายซิ่น “เธอคงจะไม่ว่านะแม่เมษา ที่ฉันจะไปฟังเทศน์ร่วมกับเธอ”

เมษาหัวเราะเสียงใส “ฉันจะว่าแม่หญิงรำเพยได้ยังไง วัดก็ไม่ใช่ของฉัน หลวงพ่อก็ไม่ใช่ของฉัน”

รำเพยเงียบไปชั่วครู่ แต่มือยังพัดกลิ่นน้ำอบเบา ๆ “ฉันขอเดินเข้าโบสถ์ไปกับท่านพี่เทวัญด้วยนะเจ้าคะ เผื่อบุญเราจะนำพา”

ขุนเทวัญพยักหน้าช้า ๆ ด้วยความสุภาพ เมษามองบนเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังไปเบะปากแล้วพึมพำเบา ๆ “แหวะ ตอแหล อย่างเธอไปนอนรอรับดอกไม้จันทน์ที่เมรุเถอะ”

แสงแดดหลังฝนตกสาดลอดหน้าต่างโบสถ์ลงมากระทบพื้น เสียงพระสวดเทศน์มหาชาติแว่วขับออกมาด้วยจังหวะราบเรียบ กล่อมผู้คนให้สงบใจ ทั้งสามคนนั่งเรียงกันบนเสื่อผืนเดียว ขุนเทวัญนั่งกลาง เมษานั่งทางซ้าย และแม่หญิงรำเพยนั่งทางขวา

แม่หญิงรำเพยนั่งหลังตรง คอเชิด ผ้าสไบบาง ๆ คลี่พาดกับตักอย่างเรียบร้อย สายตาเหลือบมองเมษาเป็นระยะ เหมือนจะเช็คว่าคิดจะมาอ่อยท่านขุนหรือเปล่า

เสียงพระเทศน์ว่า “ชาติหนึ่งเมื่อยังไม่พ้นทุกข์ ก็ยังเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร”

เมษาเบนหน้ามากระซิบเบา ๆ กับขุนเทวัญ “ท่านพี่ขุนคะ ชาติหนึ่งที่ยังไม่พ้นทุกข์นี่ หมายถึงชาตินี้หรือชาติหน้าคะ”

ขุนเทวัญเหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง ไม่ตอบ แต่ไอเบา ๆ แม่หญิงรำเพยปรายตาหลังได้ยินแว่ว ๆ แต่ยิ้มละไม “แม่เมษานี่ช่างช่างพูด พูดเสียจนเสียงพระดูจะเบาลงไปถนัด ธรรมะเขาให้ตั้งใจฟัง มิใช่ให้พึมพำเหมือนท่องสูตรขนมครก”

เมษาหันไปยิ้มงาม ๆ “ขอโทษเจ้าค่ะ พอดีฉันเคยชินกับฟังไลฟ์สดค่ะ ต้องมีคอมเมนต์ข้าง ๆ หน้าจอ”

“พูดกระไร ไม่เห็นรู้ความ” แม่หญิงรำเพยหน้านิ่วคิ้วฉงน ส่วนขุนเทวัญทำเพียงแค่ยิ้ม ด้วยเพราะชินคำพูดแปลกประหลาดของเมษามาหลายครา

พระเทศน์ว่า “...อันความรักในโลกล้วนมีหลายหลาก แต่ถ้ารักแล้วให้ทุกข์ นั้นจักพึงปล่อยวาง...”

เมษากระซิบเบา ๆ “แต่ถ้ารักแล้วให้ใจฟู พี่จะรับหนูไว้ในใจมั้ยคะ”

แม่หญิงรำเพยขยับตัว “ใยแม่เมษาพูดน่าเกลียดแบบนั้นเล่า”

“อ้าว ก็หญิงยุคใหม่ ขืนเล่นตัวมัวเหนียมอาย มีหวังได้โดนฉก ผู้ชายดี ๆ หายากนะเจ้าคะแม่หญิง”

ขุนเทวัญหันไปพนมมือแนบอก “เงียบหน่อยเถิดทั้งสองคน ข้าฟังพระท่านเทศนามิรู้ความใดแล้ว”

เสียงพระสวดเทศน์ยังคงดำเนินไป แต่อุณหภูมิในอากาศกลับร้อนขึ้นเรื่อย ๆ แม้เพิ่งผ่านฝนตกไปไม่นาน

เสียงพระสวดบทสุดท้ายดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะจบลงด้วยเสียงสาธุของผู้คนทั่วศาลา ขุนเทวัญลุกขึ้นช้า ๆ พนมมือด้วยท่วงท่าสงบงาม เมษาลุกตามด้วยสีหน้าเรียบเฉยกว่าปกติ แม่หญิงรำเพยยืนขึ้นอย่างนุ่มนวล สะบัดสไบให้เข้ารูปอย่างผู้ดีในละครจักร ๆ วงศ์ ๆ ก่อนจะหันมาทางขุนเทวัญ

“ขอตัวกลับก่อนเจ้าคะ พรุ่งนี้คุณหญิงแม่จะไปเยี่ยมที่เรือนคุณป้าจันทร์วาด ฉันคงได้พบพี่เทวัญอีก”

ขุนเทวัญพยักหน้า “เดินทางดี ๆ รำเพย”

“เจ้าค่ะ”

แล้วรำเพยก็หันมายิ้มให้เมษา “ฉันไปก่อนนะแม่เมษา” รอยยิ้มบาง ๆ แต่ดวงตานั้นจ้องแน่นิ่งราวกับกำลังประเมินศัตรู

เมษาก็ยิ้มกลับ แต่ในใจคิดว่านี่ไม่ใช่รอยยิ้มแบบผูกมิตร แต่คือรอยยิ้มแบบตัวร้ายในซีรีส์เกาหลีชัด ๆ

ขุนเทวัญเดินนำหน้าเงียบ ๆ แม่พลอยเดินไปช่วยบ่าวที่โรงทาน เหลือเพียงเมษากับท่านขุน ที่เดินเคียงกันโดยไม่มีคำพูดใด ๆ

“เงียบเชียว” ขุนเทวัญพูดขึ้นเบา ๆ แต่เมษาไม่ตอบ

“เธอหนาวเพราะเปียกฝน หรือมีเรื่องใดจึงไม่พูดจา”

เมษายังนิ่ง ขุนเทวัญจึงหยุดเดินและหันมามอง “แม่เมษา”

“คะ” เสียงเมษามาแบบเสียงแข็งนิด ๆ

“เธอเป็นอะไร”

เมษาหยุดเดิน หันมามองตรง ๆ “ไม่มีอะไรค่ะ ท่านขุนอย่าได้กังวลเลย ถึงแม้ว่าจะมีบางสิ่งบางอย่าง แต่มันไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกค่ะ”

“พูดเสียยืดยาว” ขุนเทวัญเลิกคิ้ว แต่เขาเลือกไม่ถามต่อ ได้แต่เดินเงียบ ๆ

คืนนั้น เมษานั่งอยู่ริมหน้าต่างในห้องสายลมพัดผ้าม่านไหวเบา ๆ แสงตะเกียงสะท้อนบนผิวหน้าของหญิงสาวที่ยังคงคิดถึงเหตุการณ์ทั้งวัน

แม่หญิงรำเพย ผู้หญิงที่สวย สง่า พูดจาเป็นแบบนางในวัง เดินเรียบร้อย พูดไพเราะ ยิ้มมีจริต แตกต่างจากสาวสมัยใหม่แบบเธอคนละขั้ว

เมษานั่งกอดเข่า สบตาตัวเองในกระจกไม้เก่า “นี่ฉันกำลังหึงจริงจังแล้วเหรอ ที่แรกก็แค่แอบแซวเล่น ๆ แซ่บ ๆ เอง”

เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว “ถ้างั้นในเมื่อศึกนี้เริ่มแล้ว ฉันก็จะไปให้สุด เมษาจะทำทุกอย่าง ให้คุณพี่ขุนเทวัญ เป็นของเมษาสุดแซ่บให้ได้”