เมษาเธอไปไหน คุณพี่ขุนทำไมใจจะขาด

กลางดึกคืนนั้น ลมพัดผ่านหน้าต่างเรือน เสียงพื้นเรือนแกรกกรากเบา ๆ คล้ายเสียงบางอย่างที่กระซิบจากอดีต ขุนเทวัญนอนนิ่งอยู่บนฟูก ห่มผ้าผืนบาง แสงจากตะเกียงหัวเตียงไหวระริก เขาเข้าสู่นิทราอย่างเงียบงัน ก่อนจะเข้าสู่ความฝัน ที่เหมือนจริงจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกคน

ในฝันเขายืนอยู่กลางเรือนไทยไม้สักหลังหนึ่ง ท่ามกลางแสงแดดอ่อนปลายรุ่ง เสียงระฆังวัดดังแว่วจากที่ไกล กลิ่นอบเชยและน้ำอบลอยมาแตะจมูก

และตรงหน้าของเขาคือหญิงสาวผู้หนึ่ง สวมสไบเฉียงสีขาวนวล ผ้านุ่งสีแดงเลือดนก จีบหน้านางละเอียด เธอยิ้มพลางใช้มือบางแตะไหล่เขาเบา ๆ แววตาคู่นั้นทั้งคุ้นเคย ทั้งเศร้าและอ่อนหวานปนกัน

“ท่านมาช้าอีกแล้ว” เสียงเธอเบาดุจสายลมที่กระซิบข้างหู

“แต่ข้ากลับมาแล้ว” เขาพูดเสียงแผ่วตอบกลับทั้งที่ไม่รู้ว่ากำลังพูดกับใคร แม้ว่าจะเจอเธอมาหลายคราในห้วงนิทรา หัวใจแน่นตื้อเหมือนเคยพูดประโยคนี้มานับพันครั้ง

“เราจะไม่พรากจากกันอีกใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ย

เขาคว้ามือเธอไว้ แต่แสงอาทิตย์กลับสว่างวาบ ภาพนั้นค่อย ๆ เลือนหายไป ขุนเทวัญสะดุ้งตื่นในเช้ามืด เหงื่อซึมเล็กน้อยบนหน้าผาก แม้อากาศจะเย็น

เขาลุกนั่งนิ่ง สบตากับความเงียบในห้อง เสียงนกยามเช้าดังระงม แต่ในอกของเขากลับดังเพียงเสียงตัวเองถามตัวเองซ้ำ ๆ

“อีกแล้ว เราฝันเช่นนี้อีกแล้ว” เขาเหยียดกายลุกขึ้นช้า ๆ เดินไปยืนที่หน้าต่าง สายลมเช้าพัดปลายม่านไหวเบา ๆ ในหัวของเขาวนเวียนกับใบหน้าหนึ่งที่ฝังแน่นมาตลอดหลายปี

“หญิงคนนั้นในฝันของเรา เธอคือใครกันแน่ แล้วทำไมจึงได้เหมือนกับ…”

เขาหลับตาหวนคิดถึงภาพเมื่อหลายวันก่อน วันที่ฟ้าร้องสะเทือนทั่วพระนคร วันที่เขากลับจากกรมพระคลังสินค้า แล้วพบหญิงสาวคนหนึ่งสลบอยู่หน้ารถของเขา

เธอในวันนั้นสลบไม่ได้สติ ใบหน้าซีดเซียว แต่ดวงหน้านั้นกลับเหมือนกับหญิงในความฝันไม่มีผิดเพี้ยน

“แม่เมษา เราเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะมีหน้าตาเหมือนกับหญิงในฝันของเรา” เขาพึมพำ

แสงแดดสายเริ่มสาดผ่านช่องไม้ ขุนเทวัญยืนนิ่งอยู่นาน “หรือภาพในฝันจะเป็นชาติภพที่แล้วของเรา”

ตลาดสายท้ายเรือนขุนเทวัญคึกคักตั้งแต่สาย แม่ค้าโหวกเหวก ขนมกล้วย ขนมถ้วย และกลิ่นกล้วยเชื่อมลอยคลุ้งเต็มบรรยากาศ เมษาเดินยิ้มหน้าบานถือถุงขนม ข้าง ๆ คือแม่พลอย ส่วนเฟื่องเดินหอบตะกร้าผลไม้ตามอยู่ไม่ห่าง

ทันใดนั้นเอง เสียงเอะอะจากทางซอยฝั่งตรงข้ามดังขึ้น มีชายท่าทางมึนเมาเดินโซเซออกมาจากร้านเหล้าในตลาด ท่าทางกร่างและเสียงดัง

“นั่นไงวะ คนที่ข้าบอกว่าสวยแบบนางอัปสรนั่นน่ะ”

“น้องสาวคนสวยจ๊ะ พอจะมีเวลาว่างไปดื่มน้ำชากับพวกพี่ทั้งสองบ้างมั้ยจ๊ะ”

เมษาหันไปมองตามเสียงแล้วขมวดคิ้ว เมื่อรู้ว่าพูดถึงตัวเอง “สภาพแบบนี้ คิดจะมาจีบฉันเหรอ ฝันไปเถอะ ไปจีบหมู หมา กา ไก่ มันก็ยังไปเอาเลย”

“นังคนนี้ปากดีนัก” ชายฉกรรจ์ทั้งสองเดินปรี่เข้ามาหา

เฟื่องขยับตัวมาขวางหน้าเมษาทันที “ท่านทั้งสอง อย่าได้ล่วงเกินหญิงในเรือนขุนเทวัญ”

แต่ฝ่ายนั้นหัวเราะหึ ๆ หน้าตาแดงจากสุรา “บ่าวหนุ่มเรือนนี้ดูชะแล่มแช่มช้อยอย่างกับสตรี หลีกไปเสียให้ไกล ก่อนที่จะโดนมือโดนไม้”

ชายคนหนึ่งก้าวพรวดเข้ามาหาเมษา ยกมือจะจับแขน เฟื่องปัดออกทันที ก่อนออกหมัดใส่หน้าอีกฝ่าย

ผัวะ!!

“อย่าแตะต้องแม่เมษา!” เฟื่องตะโกนเสียงดัง คนในตลาดเริ่มมุงดู

“ไอ้หนุ่มนี่ เป็นมวยเหมือนกันนี่หว่า”

ครู่เดียว ชายอีกคนก็เข้ามาประกบด้านหลังแล้วรั้งแขนทั้งสองของเฟื่องเอาไว้ ส่วนอีกคนปรี่เข้ามาชกเข้าที่ใบหน้าหลายครั้งจนอ่อนแรง

“เฟื่อง!” เมษาร้องลั่น

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที” แม่พลอยร้องเสียงหลง

ชายเมาคนเดิมคว้าแขนเมษาอีกครั้ง “มากับข้าเถอะเจ้าแม่ ข้าจะทำให้เจ้าไม่รู้ลืมเลย”

“ปล่อยนะ” เมษาดิ้นสุดแรง พยายามสะบัดออก

แม่พลอยมองเฟื่องที่โดนเตะกลิ้งกับพื้น เมษาโดนฉุดกระชากกลางตลาด ด้วยไม่รู้จะช่วยอย่างไร จึงคว้าชายผ้าแล้วยกชายผ้าถุงขึ้นสูงเหนือเข่า แล้ววิ่งอย่างสุดกำลังกลับไปที่เรือน

ขุนเทวัญที่กำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่ที่ห้องทำงานบนเรือน ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของแม่พลอย จึงเดินลงมาดู แม่พลอยมาถึงพร้อมเสียงหอบและใบหน้าซีดเผือด

“ท่านขุนเจ้าคะ ตลาดท้ายคุ้งน้ำ แม่เมษาโดนพวกนักเลงฉุด เฟื่องโดนทำร้าย ท่านขุนรีบไปช่วยแม่เมษาทีเถิดเจ้าค่ะ”

ขุนเทวัญชะงัก คิ้วขมวดแน่น แววตาคู่คมแปรเปลี่ยนทันทีจากสงบกลายเป็นกร้าว มือกำแน่น ก่อนเอ่ยถามเสียงดัง

“อยู่ที่ใด”

“ตลาดท่าน้ำเจ้าค่ะ”

ยังไม่ทันฟังจบ ขุนเทวัญก็ก้าวยาวอย่างเร็ว เพื่อปรี่ไปยังตลาดท่าน้ำโดยทันที

ที่ตลาดท่าน้ำ ฝนเริ่มโปรยลงเบา ๆ แต่ไม่ดับกลิ่นเลือดจาง ๆ บนพื้น เฟื่องนอนหมดสติริมตลิ่ง เมษายังอยู่ในอ้อมแขนของชายเมาคนหนึ่ง กำลังโดนบีบแขนแรงจนเป็นรอยแดง

“มานี่เถอะน่าแม่คุณ อย่าทำพิรี้พิไรนักเลย”

เมษาหน้าซีด พยายามดิ้น “ปล่อยนะ ไอ้พวกหื่นกาม”

“รู้ได้ไงว่าฉันหื่นกาม แต่ก็ไม่ปฏิเสธก็แล้วกัน ฮ่า ๆ “เสียงหัวเราะยังไม่ทันจบ

ชายในชุดครึ่งทางการ สวมเสื้อแพรแขนยาวสีเข้ม เดินฝ่าฝนด้วยสายตานิ่งสงบ แต่ดุราวกับพายุ คนในตลาดหันขวับ มองราวกับเวลาในฉากหยุดลง ขุนเทวัญหยุดยืนตรงหน้าเฟื่องที่นอนแน่นิ่ง เขาก้มลงชั่วครู่ สัมผัสชีพจรแล้วลุกขึ้นอย่างช้า ๆ สายตามองไปยังชายสองคน ที่ยังจับแขนเมษาแน่นอยู่

“เราให้โอกาสพวกแกทั้งสองหยุดและขอโทษ แต่หากยังเลือกจะใช้กำลังกับสตรี เราจะใช้แรงของบุรุษตอบแทนให้สาสม”

“แกเป็นใคร ปากดีนักนะ ก็มาลองกันสักยกเป็นไร” ชายที่คุมตัวเมษาอยู่ปล่อยเธอ แล้วตั้งท่ามวยไทยปรี่เข้าหาขุนเทวัญ

ขุนเทวัญไม่พูดพร่ำใดอีก เขาสืบเท้าขวาขึ้นสูง ถีบไปที่ยอดหน้าของชายผู้นั้นอย่างจัง

“อุ๊บ บาทาลูบพักตร์” เมษาเผลอเอ่ยชื่อท่ามวยไทย ที่เธอมักได้ยินตอนที่บัวขาวขึ้นชกในยุคสมัยของเธอออกมา

ชายอีกคนจึงปรี่เข้ามาพร้อมไม้ท่อนใหญ่หมายฟาดเข้าที่ขุนเทวัญ แต่เขาหลบได้ทันควันและสวนกลับไปด้วยการถีบยอดอกจนอีกฝ่ายเซ แล้ววิ่งเข้าไปกระแทกเข่าเข้าอย่างจังจนชายคนนั้นกระเด็นตกน้ำ

“เข่าลอย” เมษาตะโกนออกมา “โอ้โห ถ้าคุณพี่ขุนไปชกมวยไทยล่ะก็ บัวขาวก็บัวขาวเถอะ โคตรโหด โคตรอันตราย”

คนในตลาดเริ่มฮือฮา ชายทั้งสองหายเมาเป็นปลิดทิ้ง และรีบวิ่งหนีไปทันที

ขุนเทวัญหันกลับมาหาเมษา มือเขายื่นมาอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร เมษามองเขาด้วยดวงตาสั่นระริก

“คุณพี่ขุน ฉันขอโทษ ฉันแอบออกมาจากเรือนโดยไม่ได้ขออนุญาตจนเกิดเรื่อง” เมษาพูดเสียงเบา

ขุนเทวัญไม่พูด แต่กลับใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนสะอาดซับรอยเลือดเล็ก ๆ ที่ริมฝีปากของเธอ ความเงียบระหว่างสองคนกลับอบอุ่นแปลกประหลาด

ท่าน้ำกลับมาเงียบสงบ แต่ภายในใจของเมษากลับยังวุ่นวายเหมือนพายุไม่ยอมหยุด จู่ ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากข้างหลัง มือหนึ่งแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของเธอ จากนั้นอ้อมแขนของชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ โอบลงมาอย่างระวัง

ขุนเทวัญยืนนิ่ง เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร จนในที่สุดเสียงของเขาดังขึ้นช้า ๆ ใกล้ใบหู เสียงต่ำ นุ่ม และจริงใจ “เธอไม่ใช่คนบ้านนี้เมืองนี้ ยิ่งหน้าตาสะสวยขนาดนี้ ยิ่งอันตราย ทีหลังอย่าไปไหนคนเดียวอีก เพราะจะไม่มีใครคอยปกป้อง ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนั้น”

เมษาชะงัก นี่เป็นครั้งแรกที่ขุนเทวัญพูดอะไรยาว ๆ กับเธอ เมษาเงยหน้าขึ้นแล้วค่อย ๆ เอ่ยประโยคหนึ่งออกมาในใจช้า ๆ

“สวยเหรอ คุณพี่ขุนชมว่าฉันสวยเหรอคะ” ปลายปากสั่น ๆ เมื่อครู่ กลับแอบยกยิ้มมุมปากอย่างเก็บไม่อยู่

ขุนเทวัญใบหูแดงอีกแล้ว เขายืนนิ่ง แต่ปลายนิ้วข้างหนึ่งกลับเลื่อนมาแตะเบา ๆ ที่หลังมือของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไรอีก และอ้อมแขนนั้นยังไม่ยอมปล่อย