8. เด็กอกตัญญู (2)

“ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ท่านเอ่ยมานั้น หมายถึงข้าใช่หรือไม่” ลี่มี่หน้าตึง เดินตรงไปหากลุ่มคนที่นินทานางอยู่ ลี่มี่ตั้งใจจะไปเอ่ยเล่าความจริงที่เกิดขึ้นให้สตรีเหล่านั้นได้ฟัง แล้วให้พวกนางพิจารณากันเอง แต่หญิงเหล่านั้นกลับเอ่ยวาจาก่อกวน

“ข้าได้เอ่ยนามเจ้าหรือ” สีหน้ายียวนจากคนเหล่านั้น ทำให้ลี่มี่อดไม่ได้ที่จะตอบกลับไป นางมิได้ขอข้าวผู้ใดกินอีกต่อไปแล้ว จากนี้นางมิจำเป็นต้องยอมอ่อนให้ผู้ใด ดีมาย่อมดีตอบ แต่หากว่ามาร้ายก็เตรียมใจเอาไว้ได้เลย ว่าลี่มี่ผู้นี้จะมิอยู่เฉย

“หึ! กล้านินทาผู้อื่น แต่มิกล้ารับผิด ทำตนเช่นคนขลาดเขลา หวาดกลัวกระทั่งเด็ก น่าสมเพชเสียจริง”

“นี่เจ้ากล้าเอ่ยว่าผู้ใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร!” กลุ่มสตรีที่ยืนพูดคุยกันอยู่ถึงกลับตกใจที่ตนเองถูกเด็กสาวว่ากล่าวต่อหน้าต่อตา

“ข้าได้เอ่ยนามพวกท่านหรือ…เช่นนั้นจะร้อนรนไปไย” ลี่มี่เอ่ยถามตาใส เมื่อเห็นว่าสตรีเหล่านั้นตกใจ หน้าเสียจนหลงลืมแม้กระทั่งวิธีพูด ร่างบางจึงมิใส่ใจ เดินตรงไปที่เรือนผู้ใหญ่บ้านทันที โดยที่มิรู้เลยว่าการกระทำของตนนั้น ยิ่งทำให้ข่าวลือความอกตัญญูของลี่มี่ถูกเล่าลือยิ่งขึ้นไปอีก ว่านอกจากจะอกตัญญูทำร้ายคนในครอบครัวแล้ว ยังสามหาวกล้าต่อปากต่อคำและด่าทอผู้ใหญ่

“เอ่อ ช่วงนี้งานปักไม่ค่อยจะมี เจ้าคงมาเสียเที่ยวแล้ว”

“ไม่มีเลยหรือเจ้าคะ เช่นนั้นงานอื่นเล่าพอจะมีหรือไม่ ข้าทำได้หลายอย่างเลยนะเจ้าคะ” ลี่มี่มาถึงเรือนผู้ใหญ่บ้าน แต่กลับต้องผิดหวัง เมื่อท่านป้ากวนภรรยาของผู้ใหญ่บ้าน เอ่ยว่าช่วงนี้มิมีงานปักเข้ามาเลย

“ช่วงนี้มีคนจ้างงานน้อย ทั้งในหมู่บ้านยังมีคนสนใจรับงานไปทำมากกว่าเดิม งานจักสาน งานถักก็มีคนมาทำมากพอแล้ว ข้าคงจะช่วยเจ้ามิได้” ท่านป้ากวนมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด นางสงสารเด็กสาวไม่น้อย แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ในเมื่อคนทั้งหมู่บ้านมิพอใจที่เด็กสาวเป็นคนอกตัญญู มิรู้จักบุญคุณคน ทั้งชุนเจียงเองก็มาร้องทุกข์ที่เรือนนางตั้งแต่เช้าตรู่ กว่าสามีของนางจะไกล่เกลี่ยให้ชุนเจียงมิเอาความเด็กสาวได้ ก็ใช้เวลาเป็นนานสองนาน หากว่านางยังให้งานกับเด็กสาวทำอยู่เช่นนี้ จะต้องเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ จนเกิดปัญหากับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านของสามีนางเป็นแน่

“ท่านคิดถูกแล้วที่มิช่วยเหลือคนอกตัญญูเช่นนาง หึ!” เสียงของเหล่าสตรีที่นั่งทำงานจักสานและงานถักที่เรือนของผู้ใหญ่บ้านดังขึ้น ทำให้ลี่มี่เข้าใจทันทีว่าสาเหตุที่นางมิได้งานกลับไปทำ คงจะเป็นเพราะสกุลชุนป่าวประกาศว่านางนั้นอกตัญญู ทำร้ายคนในครอบครัวเป็นแน่

“พวกท่านรู้หรือว่าเมื่อคืนเกิดสิ่งใดขึ้น จึงกล่าวว่าข้าอกตัญญู…หากพวกท่านกลับเรือนไป แล้วพบว่าน้องชายอายุเพียงสี่หนาวถูกป้าสะใภ้เฆี่ยนตีอย่างทารุณ ท่านจะมิโกรธหรือ พวกท่านจะปล่อยให้นางเฆี่ยนตีน้องชายของตนเองจนเป็นรอยแผลไปทั่วตัวหรือ” ลี่มี่เอ่ยออกมาอย่างเหลืออด คนในหมู่บ้านฟังความเพียงข้างเดียว แล้วยังกล้ากล่าวว่านางอย่างรุนแรง เช่นนี้ยุติธรรมแล้วหรือ

“นี่!…” ผู้คนในเรือนผู้ใหญ่บ้านถึงกลับตกใจในสิ่งที่ได้ยิน บ้างก็เชื่อ บ้างก็ไม่เชื่อ แต่บางคนก็คิดว่าเด็กหญิงวัยเพียงสิบสี่หนาวถึงกลับยอมตัดขาดกับสกุล เห็นทีเรื่องที่นางพูดคงมีมูลอยู่ไม่น้อย

“พวกท่านเชื่อคำของผู้อื่น ทั้งที่ฟังความเพียงข้างเดียว มิพินิจพิเคราะห์ให้ถี่ถ้วนก็มาด่าว่าข้า เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างไรกัน” ลี่มี่มองที่สตรีเหล่านั้นและท่านป้ากวนอย่างผิดหวัง นางมิได้อยากให้ค่ากับคำนินทาสักนิด แต่อย่างว่า ความคิดของคนเราห้ามกันได้ที่ใด

ลี่มี่เดินหันหลังออกมา โดยมิได้สนใจคำร้องเรียกของภรรยาผู้ใหญ่บ้านเลยแม้แต่น้อย

“เหตุใดกลับมาเร็วนักเล่า” เหมาไป่และลี่หมิงช่วยกันรดน้ำผักได้ไม่นาน ลี่มี่ก็กลับมา สีหน้าที่พยายามฝืนยิ้ม ทำให้เหมาไป่ต้องรีบเข้าไปหาหลานสาว

“เกิดสิ่งใดขึ้นมี่เอ๋อร์” ลี่มี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลันเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ท่านยายได้ฟังทั้งหมด

“ข้ามิเข้าใจเลยเจ้าค่ะ เพียงแค่สตรีผู้นั้นแสร้งร้องห่มร้องไห้ ทุกคนก็เชื่อนางกันหมด วันนี้ข้าเอ่ยความจริงออกไปกลับมีบางคนที่ทำสีหน้ามิเชื่อ” เด็กสาวมิเข้าใจเลยสักนิด คำพูดออกจากปากคนเช่นเดียวกัน แต่เหตุใดจึงมีน้ำหนักมิเท่ากัน

“ข้อแรกเพราะเจ้าเป็นเด็ก นางเป็นผู้ใหญ่ ผู้คนที่มีความคิดตื้นเขินย่อมเลือกเชื่อผู้ใหญ่มากกว่า ทั้งยามที่ชุนเจียงพูด นางร้องห่มร้องไห้ เปิดหลักฐานให้ผู้คนดู ผู้คนย่อมสงสาร แต่ยามเจ้าพูด น้ำเสียงแข็งกร้าว ท่าทีโกรธเคือง ผู้คนย่อมมิรู้สึกสงสารหรือเห็นใจเจ้าเท่านาง”

“แล้วข้าต้องแสดงออกเช่นนางหรือเจ้าคะ” จะให้นางทำตนเช่นนั้นหรือ