บทที่ 7

ไซล่าเควสหันหลังไปอย่างสงบ “มีอะไร?”

นานมาแล้ว ชายคนนี้เคยเป็นเหมือนศาสดาสำหรับเธอ หัวใจของเธอเต้นระรัวทุกครั้งที่เธอเจอหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม เมื่อไซล่าจ้องมองใบหน้าของทอมในตอนนี้ เธอไม่รู้สึกอะไรนอกจากขยะแขยงและเกลียดชัง

ทอมเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วและพยายามที่จะเอื้อมจับมือของเธอ

อย่างไรก็ตาม ไซล่าหลบเขาและถอยหลังไปทันที “นายคุยกับฉันได้ แต่อย่ามาแตะตัวฉัน” เธอขมวดคิ้ว

“ไซล่า ฉันได้คิดอย่างจริงจังดูแล้ว ฉันไม่สนหรอกเธอทำทั้งหมดนั่นจริงรึเปล่า ฉันพร้อมจะยกโทษให้เธอ แม้ว่าเธอจะทำจริง ก็ถือว่ามันเป็นกระทำเพื่อแก้แค้นที่ฉันทำร้ายเธอในอดีต ไม่เป็นไรนะ ไซล่า เธอให้โอกาสฉันอีกสักครั้งจะได้ไหม?” ทอมแสดงท่าทีกระตือรือร้นมาก

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้น ‘ผู้ชายคนนี้ยังเลวได้มากกว่านี้อีกงั้นเหรอ?’

“นายเคยได้ยินเรื่องกุญแจลดราคาไหม? ซื้อนายไปยังได้ไม่คุ้มเสียเลย” ไซล่ามองเขาอย่าง

เย็นชาพลางดีดนิ้ว

ทอมไม่เคยชินกับการปฏิเสธที่เย็นชาและท่าทีภูมิอกภูมิใจของเธอ

“ไซล่า...เธอไม่เคยเป็นแบบนี้นิ” ในอดีต ไซล่าคงยกโทษให้ไม่ว่าเขาจะทำให้เธอจะเสียใจมากแค่ไหนตราบใดที่เขาหยอดคำหวานใส่เธอ

อย่างไรก็ตาม ยิ่งไซล่าทำตัวแบบนี้ ยิ่งทำให้ทอมชอบและอยากครอบครองเธอมากขึ้น

ในตอนนี้การที่ไซล่าได้กลายเป็นเป็นผู้ทรงอิทธิพลของคนหลายพันคน เธอแตกต่างจากผู้หญิงร่างอ้วนที่เคยเป็นอย่างสิ้นเชิง

มันคงเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่อยากได้อยากมีของที่ตนไม่ได้ครอบครอง

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน พวกเขาก็ได้ยินเสียงเร่งรถ

รถหรูลิมิตเต็ทเอดิชั่นสิบคันจอดอยู่ตรงหน้าไซล่าซึ่งทำให้เธอรู้สึกงุนงง

เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?

ทอมดูงุนงงพอ ๆ กัน

ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งออกจากรถแต่ละคันพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือของพวกเขา

ทันทีที่ลงจากรถ พวกเขาเดินเข้ามายืนล้อมไซล่าและผลักทอมออกไป

“คุณเควสครับ นี่เป็นช่อดอกไม้จากทายาทของโลแกน ไวน์ กรุ๊ป เขาขอให้ผมบอกกับคุณว่าเขาชอบคุณมาก”

“นี่เป็นช่อดอกไม้จากทายาของกลอเรียส เซนจูรี่ จิวเวอรี่ เขาพูดว่าเขาชอบคุณมากครับ”

“นี่เป็นช่อดอกไม้จากทายาทของเมจิ กรุ๊ป เขาพูดว่าเขาอยากจะเป็นเพื่อนของคุณครับ”

ชายหนุ่มเหล่านั้นบอกกับไซล่าเรื่องคนที่ส่งช่อดอกไม้เหล่านั้นให้กับเธออย่างกระตือรือร้น

แต่ละชื่อเหล่านั้นเป็นของคนที่มีอิทธิพลในแอตแลนติส และทั่วทั้งประเทศเลยด้วยซ้ำ

ก่อนที่ไซล่าจะทันโต้ตอบได้ พวกเขาได้ซุกช่อดอกไม้พวกนั้นเข้ามาในอ้อมแขนของเธอเสียแล้ว

เมื่อมือเธอไม่มีที่จะให้ถือแล้ว ช่อดอกไม้ที่เหลือถูกทิ้งบนพื้นหินกรวดตรงหน้า

หลังจากนั้น พวกเขารีบออกไปด้วยความกลัวที่ว่าเธออาจจะปฏิเสธที่จะรับช่อดอกไม้เหล่านั้น

ทันใดนั้น ทอมอยู่ในภาวะตื่นตระหนกสุดขีด เหล่าทายาทส่วนใหญ่ที่ส่งช่อดอกไม้มามีอำนาจมากกว่าเขาเสียอีก ความจริงแล้ว พวกเขาบางส่วนคือคนที่ตระกูลซัลลิแวนทำได้แค่ฝันที่จะเข้าใกล้

หญิงสาวที่ทอมทิ้งไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้กลายเป็นดั่งดวงดาวอันเจิดจ้าที่สุดบนท้องฟ้า ผู้คนส่วนใหญ่คงทำได้แค่ชื่นชมเธอจากที่อันแสนไกล

หลังจากที่ก้มมองช่อดอกไม้ในมือของเธอและที่อยู่บนพื้นรอบตัว ในที่สุดไซล่าก็มองไปที่หน้าของทอม “คุณซัลลิแวนคะ ตอนนี้คุณต้องต่อแถวเพื่อจะขอฉันออกเดท อีกอย่าง ฉันไม่รับสินค้ามีตำหนิค่ะ”

เอมิลี่ เควสยืนหลบอยู่หลังประตู และเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น

เธอรู้สึกอิจฉาทั้งสิ่งที่ทอมพูดกับไซล่าและคนที่มาส่งดอกไม้ให้กับไซล่า

เอมิลี่รีบเดินเข้าไปหาทอมเพื่อที่จะหยุดเขาจากการสนทนากับไซล่าต่อ เธอฝืนยิ้มก่อนที่จะกุมมือของทอม “พี่ซัลลิแวน พี่พูดเรื่องอะไรกับไซล่างั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ทอมดึงมือออกและกลับเข้าบ้าน

ท่าทีอันเย็นชาของเขาทำให้เอมิลี่รู้สึกไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก ที่จริงแล้ว เธออยากจะถลกหนังของไซล่าออกมาทั้งเป็น

เอมิลี่หันมองที่ไซล่าพร้อมกับกำหมัด “ฉันขอเตือนให้เธออยู่ห่างจากพี่ซัลลิแวนของฉันไว้”

ไซล่ารำคาญใจเมื่อเห็นหน้าเอมิลี่ เธอหน้าไปหาคนสวนใกล้ ๆ เธอแทน “เอาดอกไม้พวกนี้เข้าไปข้างในหน่อยค่ะ…”

หลังจากที่พูดจบประโยค ไซล่าขึ้นรถมาเซราติและขับออกไป

...

ไซล่า เควสขับรถมาเซราติสีแดงตรงไปยังทรวงสวรรค์ของการช็อปปิ้ง โกลด์ฟิลด์ พลาซ่าแห่งเมืองแอตแลนติส เมื่อมาถึง เธอตรงดิ่งไปยังเคาท์เตอร์ของชาแนล ทันทีที่เดินเข้าไป ไซล่าจับจ้องไปยังเสื้อโค้ทฤดูหนาวสีขาว หลังจากที่ตรวจสอบว่ามันรู้สึกอย่างไร ขณะนั้น เธอกำลังจะขอให้พนักงานเอาให้เธอลองตัวหนึ่ง มีมืออื่นยื่นจับเสื้อโค้ท เล็บของเธอคนนั้นถูกแต่งแต้มด้วยชั้นสีแดงหนาเตอะ ไซล่าหันไปมองเธอคนนั้นทันที

เธอไม่ใช่ใครอื่นนอกจากน้องสาวคนเล็กของทอม ซัลลิแวนซึ่งเป็นเพื่อนรักของเอมิลี่ เควสด้วยเช่นกัน และเป็นบุตรสาวคนที่สามของตระกูลซัลลิแวน แมรี่ ซัลลิแวน แมรี่ยังเป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมซึ่งน่ารำคาญที่สุดในหมู่พี่น้องอีกด้วย

ถ้าจะพูดในแง่ดีก็คือ เธอเป็นคนกล้า พูดอย่างตรงไปตรงมา บางคนอาจจะบอกว่าเธอเป็นพวกเซลล์สมองไม่ค่อยทำงาน

เนื่องด้วยความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเอมิลี่ตั้งแต่เด็ก ไซล่าไม่เคยชอบเธอเลย ดังนั้น ในตอนนี้เมื่อไซล่าเห็นแมรี่ เธอรู้สึกรำคาญใจทันใด

เมื่อแมรี่เห็นไซล่า สีหน้าของเธอเริ่มเย็นชาขึ้นทันที “เธอกล้าดียังไงถึงมาเสนอหน้าที่นี่ในตอนที่เธอทำให้พี่ชายของฉันกับเอมิลี่อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่แบบนี้?”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ทำไมถึงมาไม่ได้ล่ะ?” ไซล่าเอ่ยถามอย่างใจเย็น

“ก็เห็นอยู่ว่าเธอทำอะไรที่ไม่ดีนิ และเธอก็ยังปฏิเสธ ฉันจะสั่งสอนเธอแทนพี่ชายและเอมิลี่เอง!”

“เธอมันนางอัปลักษณ์ พี่ชายฉันทิ้งเธอ แล้วไง? พี่เป็นคนที่ยอดเยี่ยม เอมิลี่เหมาะกับเขามากกว่าเธอเสียอีก” แมรี่กำลังพูดพลางกัดฟัน ท่าทีของเธอดูน่าหวาดหวั่น

ถึงกระนั้น ไซล่าไม่อยากจะมองแมรี่เลยแม้แต่น้อย ไซล่าเดินเลือกเสื้อโค้ทต่อไป “โทษนะคะ ช่วยหยิบชุดนี้ให้ฉันลองหน่อยได้ไหม?”

แมรี่รู้สึกโกรธกว่าเดิมหลังจากที่ถูกไซล่าเมินอย่างสิ้นเชิง “แกกล้าดียังไงถึงเมินฉัน นางตัวดี? คิดว่าแกเป็นใครกันหา?”

ทันทีที่แมรี่พูด เธอเงื้อมือไปที่หน้าของไซล่า

อย่างไรก็ตาม ไซล่าตอบโต้ทันท่วงทีเพื่อจะหลบลูกตบนั้น ท้ายที่สุด แมรี่สะดุดและล้มชนกับราวเสื้อผ้าใกล้ ๆ จากนั้น ราวจึงล้มลงมาและทำให้เสื้อผ้ากระจัดกระจายทั่วพื้น ทั้งแผนกของห้างสรรพสินค้าเงียบสนิท

คนที่กำลังเดินเอื่อยเฉื่อยด้านนอกได้ยินเสียงนั้นและเริ่มกรูกันล้อมพวกเขาไว้ ในขณะเดียวกัน พนักงานของร้านยื่นเสื้อโค้ทให้ไซล่าตามที่เธอขออย่างนอบน้อม

เมื่อไซล่ารับเสื้อโค้ทมาไว้ในมือ เธอลองสวมหน้ากระจกก่อนที่จะยื่นให้กับพนักงานในร้านพร้อมบัตรเครดิต “รูดบัตรนี้ได้เลยค่ะ”

ไซล่าทำเหมือนว่าเธอไม่เห็นหรือได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหลัง

เมื่อแมรี่สังเกตเห็นว่ามีคนมากมายกำลังจ้องเธออยู่ เธอรู้สึกขายหน้าเหลือเกิน

ถึงกระนั้น เมื่อเธอเห็นไซล่าใจเย็นขนาดนั้น ความโกรธของเธอก็ปะทุ เธอพุ่งเข้าหาไซล่าจากด้านหลัง “ไซล่า แกเป็นบ้ารึไง?”

อย่างไรก็ตาม ไซล่าแกล้งทำว่าเธอไม่ได้ยินแมรี่เลยแม้แต่น้อยขณะที่เธอเดินไปยังแคชเชียร์และดำเนินการชำระเงิน

“ไซล่า เควส! หูหนวกรึไง?” แมรี่ตะโกนอย่างเดือดดาล

ทันใดนั้น สแตนลีย์ แบตตันและกลุ่มผู้บริการของห้างสรรพสินค้ากำลังเดินลงบันไดเลื่อนและบังเอิญเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น สีหน้าของสแตนลีย์เยือกเย็นลงมาก

ข้อมือของเขาข้างหนึ่งปรากฏออกมาเพราะแขนเสื้อสีขาวข้างนั้นถูกพับขึ้นครึ่งทาง ทำให้เขาดู

ค่อนข้างสบาย ๆ แต่ก็ยังสง่างามในเวลาเดียวกัน

ในขณะเดียวกัน กางเกงทักซิโด้สีดำของเขาไม่มีแม้แต่ร่องรอบยับ ซึ่งเน้นย้ำถึงความยาวของขาที่เกินปกติของเขา

ทันใดนั้น สแตนลีย์ดูเหมือนราวกับเขาเป็นเจ้าชายที่เพิ่งไปงานรื่นเริงพร้อมกับกษัตริย์และตอนนี้กำลังเดินลงมายังชั้นล่าง ไม่ว่าคนไหน ไม่ว่าเพศใดก็ตามคงจะจ้องไปที่เขาในขณะที่พวกเขาเดินผ่าน

เมื่อแซ็ค แคสซิดี้ ผู้ช่วยส่วนตัวของสแตนลีย์เห็นฉากนั้น เขาตกตะลึงไปพอควร

“ไม่ใช่ว่านี่…”

“ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงที่เหมือนกับผีคนนั้นอีก” สแตนลีย์กล่าวอย่างสงบขณะที่จ้องมองแมรี่อย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยู่ดูต่อ เขาเดินลงบันไดเลื่อนไปพร้อมกับผู้ติดตามด้านหลังเขาแทน

แซ็ค แคสซิดี้โบกมือเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่อยู่ใกล้ ๆ ทันที “มากับผม…”