บทที่ 1. ตอนที่ 2. ลี้ภัย

องค์ชายรีบคุกเข่าลง คำนับต่อศพองครักษ์ประจำตัว ที่ยอมพลีกายปกป้องเขาจนตัวตาย แล้วเข้าประคองหญิงสาวที่มีลูกดอกธนูหักติดขาอยู่ เพื่อช่วยกันหลบหนีลี้หายไปจากกำแพงเมือง อาศัยเงาแดดที่ใกล้พลบค่ำ ฝ่าสายฝนเม็ดบางที่ยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เพื่อออกไปให้พ้นกองซากศพเปลวเพลิงและข้าศึก ของเมืองที่ล่มสลาย

ภาพเขม่าควันไฟ กับเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่ว วั่งซูเด็กชายวัยเพียงสิบขวบเดินหลงอยู่ในกองซากศพของเหล่าทหาร สิ่งเดียวที่อยู่ภายในใจของเขา คือบิดามารดาและบรรดาพี่ชาย ที่เดินทางออกจากบ้านเพื่อนำกองกำลังในการดูแลของตน ไปเข้าร่วมกับทัพของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย หลายปีแล้วที่พวกเขาทั้งสองไม่ได้กลับบ้าน จนตอนนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจำใบหน้าของท่านทั้งสองไม่ได้แล้ว

“ลู่เสี่ยน…ลู่เสี่ยน…”

“เจ้าค่ะ คุณชาย ทำไมตื่นกลางดึกเช่นนี้” หญิงสาวรีบเข้ามาเปิดผ้าม่าน เพื่อดูแลนายน้อยที่ตนเฝ้ารับใช้อยู่

“พี่ลู่เสี่ยน ข้าฝันร้าย…”

“ฝันร้าย…ท่านฝันเห็นสิ่งใด”

“ข้าฝันเห็นซากศพของทหาร ข้าเห็น เห็น…”

“โถ ๆ ไม่เอาน่า ดูสิเมื่อหัวค่ำข้าบอกท่านแล้ว ว่าอย่ากินขนมพวกนั้นมากเกินไป ดูสิอิ่มมากก็ฝันร้าย”

“ไม่นะ พี่ลู่เสี่ยน ในฝันนั่นมันเหมือนจริงมาก ท่านพ่อ…มีข่าวท่านพ่อกับท่านแม่และก็พี่ใหญ่พี่รองบ้างหรือไม่ ไม่ได้การแล้ว พรุ่งนี้เช้าเราไปพบท่านย่ากันเถอะ”

“เจ้าค่ะ ๆ คุณชายท่านนอนต่อเถอะนะ อีกตั้งนานกว่าจะเช้า”

หญิงสาวห่มผ้าให้เขา แล้วเตรียมจะจากไปยังที่นอนของตน ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก แต่เด็กชายกลับรีบจับมือของนางเอาไว้

“พี่ลู่เสี่ยน ฝันร้ายเช่นนี้ข้านอนไม่หลับหรอก ท่านร้องเพลงให้ข้าฟังก่อนนะ ได้โปรด นะ ๆ”

“ได้ ๆ บ่าวจะร้องเพลงให้ฟัง คุณชายนี่นะ โตจะเป็นหนุ่มอยู่แล้ว ยังขี้อ้อนเป็นเด็ก ๆ อยู่ได้ ไปพบท่านย่า คุณชายไม่กลัวท่านย่าจะส่งไปเรียนวิชายุทธหรือเจ้าคะ”

“กลัวแล้วจะทำเช่นไร ข้าเป็นห่วงท่านพ่อท่านแม่กับพวกพี่ ๆ มากกว่า”

ลู่เสี่ยนยิ้มให้ผู้เป็นนาย แล้วเริ่มขับกล่อมบทเพลงด้วยเสียงที่อ่อนหวานไพเราะจับใจ บทเพลงของนางช่วยให้หัวใจสั่นไหวหวาดกลัวของวั่งซู เริ่มบรรเทาความตื่นตระหนกลง แล้วหลับได้อีกครั้งในเวลาไม่นาน

สตรีชรากำลังบรรจงปักกิ่งดอกไม้สีหวานลงในอ่าง ที่มีน้ำหล่อก้นอ่างอยู่เพียงเล็กน้อย

“อะไรกันนะทำให้เจ้าพยักฆ์ดื้อรั้นตัวนี้ ยอมมาพบข้าได้”

“ท่านย่า ท่านอย่าพูดเช่นนั้น ที่ผ่านมาข้าเรียนอักษรเขียนภาพและบทกวี เลยไม่มีเวลามาพบท่าน วันนี้ข้ามาพบท่านแล้ว ท่านก็อย่าตำหนิข้านักเลย”

หญิงชราหัวเราะออกมา “ใครกันจะกล้าตำหนิเจ้า ข้ารึ ข้าเลิกตำหนิเจ้ามานานแล้ววั่งซู เจ้าน่ะมันดื้อรั้นเกินกว่าที่ข้าจะอบรมได้มานานแล้ว ดี…วันนี้มาพบข้าก็ดี ข้ามีคนผู้หนึ่งต้องการแนะนำให้เจ้ารู้จักอยู่พอดี”

“ใครกันท่านย่า ช่างเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ที่ข้ามาพบท่าน เพราะเมื่อคืนนี้ข้าฝันร้าย ข้าฝันถึงท่าน…”

ไม่ทันที่วั่งซูจะกล่าวจบ ชายแปลกหน้าที่มีอายุมากกว่าเขาเพียงไม่กี่ปี ก็เดินเข้ามาคำนับต่อผู้อาวุโสชรา ผู้เป็นใหญ่แห่งสกุลเฉิง และตามมาด้วยชายวัยกลางคนที่เดินตามกันมาติด ๆ 

“ดีจริง มาถึงกันแล้ว วั่งซู นี่ท่านอาจารย์เป่า และนั่นหวังหย่ง ซึ่งต่อไปนี้ เขาก็คือศิษย์พี่ของเจ้า”

“ศิษย์พี่ของข้า ท่านย่า…ท่านหมายความว่า…”

“อายุเจ้าไม่น้อยแล้ว วิชาอักษรประวัติศาสตร์ตำราพิชัยยุทธิ์ เจ้าก็ยังคงต้องศึกษาต่อไป แต่วรยุทธวิชาดาบกระบี่หรืออาวุธอื่น ๆ ก็จำเป็นเช่นกัน อาจารย์เป่าแม้จะยังมีอายุไม่มาก แต่ก็นับว่าเป็นยอดฝีมือ ตระกูลเราล้วนแล้วแต่มีบรรพบุรุษที่เป็นจอมทัพนักรบ ในเมื่อเจ้าเกิดมาเป็นผู้ชาย การสืบทอดงานสงครามอย่างไรเสียก็ทิ้งไม่ได้”

“ท่านย่า…”