แอบรักเธออีกสักที ตอนที่ 2

แอบรักเธออีกสักที

ตอนที่ 2

เพราะเขาไปแล้วฉันถึงยกยิ้มขึ้นมาได้ เป็นจังหวะเดียวกันกับเสียงของพี่ปราณดังมาจากในบ้านพอหันมองไปก็พบว่าคนเป็นพี่อยู่ในชุดลำลองเตรียมจะออกไปข้างนอก พี่คว้าเอาหมวกแก็ปมาสวม นิ้วมือหมุนควงกุญแจรถเดินออกมา

พี่ปราณเป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าเท่ากันกับพี่เหนือทั้งยังเป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่เด็ก แถมหน้าตายังหล่อเหลาพอ ๆ กัน สมัยเรียนสองคนนี้เป็นหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน อันที่จริงก็เรียกได้ว่าหล่อประจำอำเภอเลยดีกว่า และยิ่งโตแต่ละคนก็ยิ่งดูดี

“มันไปแล้วเหรอ?” พี่ปราณเดินมาถึงตัวพอดี พร้อมกันก็คว้าเอาถุงข้าวมันไก่ไปถือไว้เอง

“พี่เหนือมาส่งแบบนี้ทุกวันเหรอ?” ฉันเอ่ยปากถามทันที คนถูกถามยักไหล่ก่อนจะเอ่ยตอบ ทั้งพยายามจะแย่งน้ำเต้าหู้ไปด้วย

“มันก็มาเองบ้าง ให้เด็กที่ร้านมาบ้าง”

“นี่ของปาย” ฉันดึงเอาถุงน้ำเต้าหู้คืนมาพร้อมซ่อนมันไว้ด้านหลัง

“ไอ้เหนือซื้อมาให้ว่างั้น?” พี่ปราณยกยิ้มเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเสียงดัง “อยู่มาตั้งกี่ปีพี่ไม่เห็นเคยได้กิน”

“พี่เหนือคงจะเห็นว่าปายเพิ่งกลับมา”

“อือฮึ”

“พี่จะเข้าสวนเหรอ?”

“เออ เอาข้าวไปเลี้ยงคนงานที่สวน”

“ปายไปด้วยได้ไหม?”

“ไม่ต้องหรอกวันนี้งานยุ่ง พักผ่อนอยู่บ้านไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกัน”

“อยากเจอพ่อกับแม่จะแย่อยู่แล้ว”

ฉันได้แต่ปั้นหน้าบึ้ง นึกถึงคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ไม่ได้เจอมานาน ครั้งสุดท้ายที่เจอกันก็คือตอนที่พวกท่านไปทำธุระที่กรุงเทพฯ และถึงตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วแต่ก็ยังไม่ได้เจอเพราะเพิ่งจะลงเครื่องเมื่อคืนที่ผ่านมานี้เอง

“มีคนขอดูที่แถวนั้น แกเลยยังต้องอยู่ต่ออีกสองสามวัน” พี่ปราณบอกย้ำมาเป็นรอบที่สองนับจากเมื่อคืนที่ก็บอกมาแล้วรอบหนึ่ง

“ปายก็เลยอยากไปนี่ไง”

“พรุ่งนี้แล้วกัน”

“ก็ได้”

“สรุปว่าหยุดงานยาวเลย?”

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น อันที่จริงปายไม่อยากหยุดด้วยซ้ำ แต่หาคนมาทำแทนพรีมยากจะตาย ช่วงนี้เลยว่าจะรับวาดรูปไปพลาง”

พี่ปราณพยักหน้าเข้าอกเข้าใจ แต่วินาทีถัดมาพี่ก็ยกมือขึ้นเกาหางคิ้วทำสีหน้าแปลก ๆ จะไปก็ไม่ไปเอาแต่ยืนมองกันอยู่อย่างนั้น จนฉันหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้านคนตรงหน้าถึงได้เอ่ยออกมา

“พี่ก็รู้ว่าเราอยากพักผ่อนนะ แต่ว่าสนใจรับงานเสริมไหม?”

“งานเสริม?” ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใจไม่ศรัทธากับงานเสริมที่ว่า บ้านเราเราอยู่ในตัวอำเภอก็จริงแต่ก็ไม่ได้มีงานอะไรที่น่าสนใจจะให้ทำนัก

“ก็ถ้าว่าง สนใจเลี้ยงเด็กไหม?” พี่ปราณเอ่ยต่อไม่รอช้า พร้อมกันก็ปลดล็อกรถกระบะ เดินเอาถุงใส่ข้าวกล่องไปเก็บ

“หน้าอย่างปายเลี้ยงเด็กเหรอ?” ฉันแทบจะหัวเราะออกมาในทันที ถึงตัวคนเสนองานเองก็หลุดขำออกมาเหมือนกัน

“ไม่ได้เลี้ยงเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้น ก็แค่ช่วงเย็นถึงหัวค่ำ”

“ไม่เอาหรอก ปายไม่เก่งเรื่องดูแลเด็ก”

“ไม่ฟังให้จบก่อน?”

“ฟังจบก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก”

“หลานไอ้เหนือมัน”

“…”

ทั้งที่ทำปากดีบอกไปแบบนั้น แต่ประโยคถัดมาของพี่ปราณก็ทำให้ฉันถึงกับยิ้มค้าง ร่างสูงของพี่กระโดดขึ้นรถกระบะที่ล้อรถเต็มไปด้วยดินลูกรังเกรอะกรัง ประตูเหวี่ยงปิดลงพร้อมกับเสียงสตาร์ตรถดังขึ้น

พี่ปราณหันมามองกันอีกครั้งก่อนจะเอ่ยต่อ

“ตอนนี้พ่อแม่ไอ้เหนือแยกกันอยู่ ตัวมันอยู่บ้านคนเดียว แล้วล่าสุดลูกพี่ลูกน้องมันดันเอาหลานมาฝากให้เลี้ยงอีกคน อายุประมาณเจ็ดแปดขวบ ไม่น่าดื้อเท่าไรหรอกมั้ง”

“หลานพี่เหนือเหรอ?” แม้จะบอกว่าไม่สนใจไปในตอนแรก แต่ตอนนี้ฉันกลับคุมอาการอยากรู้อยากเห็นไว้แทบไม่ได้เลย

“หลานชาย”

“อืม…”

“มันกำลังหาคนไปดูแลอยู่ เพราะงานที่ร้านตอนเย็นค่อนข้างยุ่ง คงแค่ช่วงเย็น ถ้าเราสนใจลองไปถามมันดูแล้วกัน”

“…”

“แต่ถ้าไม่สนก็ไม่เป็นไร สาว ๆ จีบมันเยอะจะตาย วันสองวันนี้คงหาพี่เลี้ยงได้ไม่ยาก”

“…”

คำพูดของพี่ปราณทำให้ฉันถึงกับเม้มริมฝีปาก ในใจกำลังจินตนาการตามคำบอกเล่า คนเตรียมไปสวนไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เคลื่อนรถห่างออกไปโดยไม่ได้บอกลา

ที่บอกว่าพี่เหนือคงจะหาพี่เลี้ยงเด็กได้ไม่ยากก็น่าจะจริงตามนั้น ฉันกล้าฟันธงเลยว่าตอนนี้เจ้าตัวก็ยังเป็นที่หมายปองของบรรดาสาว ๆ ในตัวอำเภอ แม้ในตอนแรกจะไม่สนใจแต่พอมีชื่อคนที่ว่าเข้ามาเกี่ยว ฉันกลับคิดหนักขึ้นมา

พี่ปราณออกไปสวนกว่าจะกลับก็คงมืดค่ำ แม้ว่าสวนทุเรียนกิจการของที่บ้านจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไร แต่บางทีเขาก็นอนที่นั่น กระทั่งพ่อกับแม่เองก็เหมือนกัน

นอกจากบ้านหลังนี้ที่อยู่ในละแวกตลาดซึ่งค่อนข้างจะเจริญ เราก็มีบ้านสวนอีกหลังอยู่ในสวนทุเรียน นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมฉันถึงยังไม่ได้เจอหน้าพวกท่านเลย

เดินกลับเข้ามาในบ้านก็เอาน้ำเต้าหู้ไปเทใส่แก้วใบเก่าที่เคยใช้กินประจำครั้งยังอยู่ที่นี่ ในบ้านไม่ค่อยมีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก ต่อให้ไม่ได้กลับมานานแต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม กลับมาครั้งสุดท้ายคงเป็นตอนที่เรียนจบกระมัง

ฉันกลับขึ้นมาบนห้องนอน ปากก็เคี้ยวเม็ดแมงลักไปด้วย น้ำเต้าหู้ร้านเฮียเล็กยังรสชาติกลมกล่อมเหมือนเคย จากที่ว่าจะนอนต่อตอนนี้กลับเดินไปเดินมารอบห้อง ไล่นิ้วไปตามชั้นวางของในห้องนอนที่ได้รับการทำความสะอาดเป็นอย่างดีไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย

แค่เห็นข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่ล้วนเคยผ่านการใช้งานมาแล้วทำให้ต้องยกยิ้มขึ้นมา กรอบรูปกับเพื่อนร่วมชั้นสมัยยังใส่คอซองแขวนเรียงกันอยู่ที่ผนังตรงโต๊ะเขียนหนังสือ หนังสือเก่าบางเล่มที่อ่านค้างเอาไว้เมื่อหลายปีก่อนวางซ้อนกันอยู่ที่เดิม

ไล่สายตามองอยู่ครู่ก็สะดุดตาเข้ากับอะไรบางอย่าง อะไรที่ถึงกับทำให้ต้องวางแก้วที่ถืออยู่ลง

ข้างกันกับชั้นวางของขนาดเล็กซึ่งสามารถตั้งบนโต๊ะได้ มีกล่องกระดาษเก่า ๆ กล่องหนึ่งแอบซ่อนอยู่ตรงนั้น ฉันดึงมันออกมาดูด้วยความรู้สึกคิดถึงเหลือประมาณ

เพราะเวลาผ่านมานานทำให้มันยิ่งดูเก่าขึ้นไปอีก แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่เป็นที่เตะตาหากมีใครมาพบเห็นเข้า

ด้านในกล่องขนาดกลางไม่ใหญ่ไม่เล็กเกินไปนัก เต็มไปด้วยซองจดหมาย ตราปั๊ม และปากกาลูกลื่นที่ป่านนี้หมึกคงจะเหือดแห้งไปหมดแล้ว

เก้าอี้ไม้แบบมีพนักพิงถูกเลื่อนออก พร้อมกันฉันก็หย่อนกายนั่งลงดึงเอากระดาษโน้ตลายกระต่ายสีชมพูออกมาดู มันยังเหลืออีกกว่าครึ่งที่ยังไม่ได้ถูกใช้ ซองจดหมายลายการ์ตูนพวกนี้ก็เหมือนกัน

ความทรงจำวัยนั้นย้อนกลับเข้ามาทักทายอีกครั้งราวกับเมื่อวานนี้นี่เองที่กำลังนั่งจรดปลายปากกาเขียนพร่ำเพ้อถึงผู้ชาย แบบที่เด็กสาวช่างฝันคนหนึ่งชอบที่จะทำ นั่งบิดตัวขัดเขินไปมากับอีแค่ได้บรรยายความรู้สึกถึงคนที่แอบชอบ

จินตนาการว่าระหว่างวันได้เจอกับคนคนนั้นที่ไหนบ้าง ถ้าวันไหนได้คุยกันก็จะมีเรื่องให้เขียนยาวหน่อย แต่ถึงวันไหนไม่ได้คุยก็เขียนยาวอยู่ดี แค่ได้บังเอิญสบตาแค่นั้นก็เขียนได้เป็นเรื่องเป็นราว

“หึ…”

ฉันได้แต่คลี่ยิ้มกว้างตอนดึงเอาซองจดหมาย กับกระดาษโน้ตที่ยังไม่ผ่านการใช้งานออกมาวางบนโต๊ะ ด้านล่างสุดก้นกล่องมีกระดาษโน้ตหลายใบที่แม้เวลาจะผ่านไปนานแต่หมึกที่อยู่บนกระดาษเหล่านั้นกลับยังคงชัดเจน

จดหมายหลายฉบับถูกส่งไปหาคนที่แอบชอบแม้จะไม่ได้ลงชื่อคนส่งแต่อย่างน้อยก็ได้ส่งอย่างที่ตั้งใจ ต่างจากกระดาษบางแผ่นที่ถูกเก็บซ่อนไว้ลึกถึงก้นกล่องนี่

แม้ว่าจะเขียนมันจนทั้งหน้าเต็มไปด้วยลายมือยึกยือ กระนั้นก็ไม่สามารถส่งไปได้ เพราะทุกแผ่นจะลงชื่อไว้ที่มุมขวาล่างว่า ‘ปาย’

จดหมายรักที่ส่งไม่ได้ระบุชื่อคนส่ง…

แต่จดหมายรักที่ระบุชื่อคนส่ง กลับไม่กล้าพอที่จะส่งไป…

ไม่รู้ว่าป่านนี้คนคนเดียวที่ได้รับ จะยังเก็บมันไว้ หรือไม่เคยสนใจมันเลย เขาอาจจะทิ้งจดหมายที่เต็มไปด้วยการพร่ำเพ้อพรรณนาของฉันไปหมดแล้วก็ได้

ก็น่าตลก… คนที่ว่าอยู่ห่างออกไปแค่ปลายจมูกนี้เอง…

พี่เหนือคงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าคนที่เคยคลั่งไคล้เขาสมัยเรียน อยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง แต่ใกล้แค่ไหนก็เหมือนจะยิ่งห่างออกไป ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งความทรงจำพวกนั้นจะกลายเป็นเรื่องเก่าไปแล้ว

เพราะเวลาผ่านไปทำให้ฉันหลงลืมความรู้สึกพวกนี้ไปแทบจะไม่เหลือ แต่การเจอหน้ากันแค่ไม่กี่นาทีเมื่อครู่ก่อน ทำให้จิตใจเหี่ยวเฉาที่เอาแต่เรียนกับทำงานกลับมากระตุกเต้นเป็นจังหวะประหลาดได้อีกครั้ง

ก็ไม่ถึงกับเป็นความรู้สึกหลงใหลคลั่งไคล้แบบตอนเรียน แต่ก็ทำให้ยิ้มขึ้นมาได้ชนิดที่น่าแปลกใจอยู่เหมือนกัน

หลังจากนั่งคิดอะไรในหัวอยู่ครู่ ฉันก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มากดโทรออกหาพี่ปราณ รอสายอยู่ไม่นานปลายสายก็รับ ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรเสียงปลายสายก็หัวเราะออกมา

‘จดเบอร์มันไว้ให้แล้วอยู่ที่หน้าตู้เย็น’

“อะไร…” ฉันได้ขมวดคิ้วงุนงง ก่อนที่พี่จะเอ่ยต่อ

‘จะโทรไปล็อกคิวไม่ใช่หรือไง?’

“…”

‘รีบไปแล้วกัน เมื่อกี้ขับผ่านร้านมัน สาว ๆ ต่อคิวสมัครเพียบเลย’

“ปายว่างเลยอยากช่วย” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันจะต้องรีบแก้ตัว

พี่ปราณหัวเราะ ‘หึ ๆ’ อย่างไร้ความหมายและไม่คิดจะอธิบาย พี่วางสายไปแล้วโดยที่ไม่คิดจะเอ่ยอะไรอีก

อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทำขนาดนั้น…

แต่รู้ตัวอีกทีฉันก็มาหยุดยืนที่หน้าตู้เย็นดึงเอากระดาษโน้ตที่แปะอยู่มาถือไว้แล้วเลื่อนโทรศัพท์โทรออกทันที รอสายอยู่เกือบนาทีก็ไม่มีคนรับ โทรไปอีกครั้งก็ยังไม่มีคนรับ

รู้อีกทีฉันก็รีบวิ่งไปคว้าเอาจักรยานแม่บ้านที่ไม่ได้ขี่มานานออกมาจากโรงรถ โชคยังดีที่ยางมันยังไม่แบน และอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน อาจเป็นเพราะว่าบางครั้งแม่ก็คงเอาไว้ถีบไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านเท่าไร

จุดมุ่งหมายของฉันก็คือร้านข้าวมันไก่ที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับสถานีรถไฟ

ก็แค่งานเลี้ยงเด็กเอง จะยากแค่ไหนกันเชียว…