บทที่ 1227

จางเสี่ยวอวี๋มองเย่ซิวด้วยสีหน้าตกตะลึงสุดขีด

ส่วนรั่วอวิ๋นถึงกับสะท้านไปทั้งร่าง สมองว่างเปล่าไปชั่วขณะ

พอได้สติกลับมา เธอก็ทั้งโกรธทั้งอับอาย ก่อนจะควักกระบี่ออกมาเล่มหนึ่งชี้ไปที่เย่ซิว “เจ้าศิษย์อกตัญญู วันนี้ฉันจะฆ่านายด้วยมือฉันนี่แหละ!”

จางเสี่ยวอวี๋พอจะดูออกแล้วว่ารั่วอวิ๋นน่ะชอบเย่ซิวจริง ๆ

ไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงออกเกินเหตุขนาดนี้

จากนั้นเธอก็มีท่าทีอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านทันที

จะพูดถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อเย่ซิวยังไงดี?

ก็เป็นความรู้สึกชอบอยู่หรอก แต่ยังไม่ถึงขั้นรักมากอะไรขนาดนั้น เลยไม่ถึงกับหึงหวงอะไรในตัวเขา

ส่วนความสัมพันธ์แนวศิษย์กับอาจารย์หรือแบบพี่เขยน้องเมียอะไรพวกนี้ ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของคนมากขึ้นไปอีก

อย่าคิดว่าเป็นผู้บำเพ็ญตนแล้วจะไม่สนเรื่องซุบซิบเชียว

เอาเข้าจริงแล้ว ผู้บำเพ็ญตนส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการฝึกแล้ว ความบันเทิงในชีวิตจึงมีน้อยมาก

บางทีพอเจอเรื่องซุบซิบอะไรมา พวกเขาจึงรู้สึกสนใจยิ่งกว่าคนธรรมดาเสียอีก

ในหัวของจางเสี่ยวอวี๋มีความคิดมากมายแวบผ่านอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปขวางรั่วอวิ๋นไว้

“อาจารย์ มันไม่ใช่อ