EP:30

ย้อนกลับมาทางด้านหลี่ฮั่นตง

เวลานี้ร่างกายของเขาเป็นปกติแล้ว และอีกไม่นานเขาจะเดินทางกลับบ้าน ทว่าเวลานี้กลับมีสหายทหารคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพักของชายหนุ่ม พร้อมกับกล่องพัสดุหนึ่งใบ

“นายกองหลี่ มีพัสดุส่งมาให้ เซ็นรับด้วยครับ”

หลี่ฮั่นตงแม้จะงงงวยกับกล่องพัสดุกล่องนี้ แต่ก็ยอมเซ็นรับแต่โดยดี ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงนอนของตน โดยมีสายตาของสหายทหารคนอื่น ๆ มองตามอยากรู้อยากเห็น

พอเห็นชื่อคนส่งเท่านั้น ชายหนุ่มกลับแปลกใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ไม่คิดว่าชื่อผู้ส่งจะเป็นภรรยาของตน

จากนั้นจึงหยิบมีดพกที่เหน็บข้างเอวออกมาแกะกล่องพัสดุ เมื่อกล่องเปิดออกกลิ่นขนมและอาหารฟุ้งกระจายไปทั่ว

“ฮั่นตง ใครส่งของให้นาย กล่องใหญ่มาก”

สหายสนิทอย่างหว่านซีห่าวเดินมานั่งข้าง ๆ ก่อนจะทำตาโตเมื่อเห็นของด้านใน

“เมีย” นี่เป็นคำตอบเดียวที่ได้กลับมา

หว่านซีห่าวกลับไม่สนใจปฏิกิริยาของสหาย เนื่องจากรู้ว่าสหายผู้นี้มักจะมีสีหน้าและท่าทางเย็นชาอย่างนี้เสมอ จึงไม่คิดจะ

ถือสา แต่เขากำลังสนใจสิ่งที่อยู่ในกล่องพัสดุมากกว่า

หลี่ฮั่นตงหยิบของออกมาดูแต่ละชิ้น ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับเขาไม่น้อย ในกล่องนี้ล้วนเป็นของกินแทบทั้งสิ้น ไม่รู้ว่าภรรยาเขาเกิดนึกอะไรขึ้นมา จึงส่งอาหารพวกนี้มาให้ ทั้งที่หลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน

ชายหนุ่มหยิบขนมออกมากล่องหนึ่ง ก่อนจะแกะและหยิบเข้าปาก ก่อนจะพึมพำออกมา “อร่อย”

“นายไม่คิดจะแบ่งสหายเช่นฉันเลยหรือยังไง ใจแคบชะมัด”

หว่านซีห่าวบ่นออกมาเล็กน้อยอีกทั้งยังทำสีหน้าและท่าทางคล้ายกับคนน้อยใจ หลี่ฮั่นตงตวัดสายตาหันมามอง ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความระอา เนื่องจากรู้นิสัยสหายของตนเองเช่นกัน

“อืม เอานี่ไปกิน” หลี่ฮั่นตงยื่นกล่องขนมส่งไปให้

“แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าสหายรักที่แท้จริง นายเองก็น่ารักเหมือนกันนะ ฮั่นตง” พอได้ในสิ่งที่ต้องการ หว่านซีห่าวจึงยิ้มแก้มปริ จากนั้นจึงกวักมือเรียกสหายทหารคนอื่นมานั่งกินด้วยกัน

“ขนมพวกนี้อร่อยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าเมียนายซื้อมาจากที่ไหนนะ หรือว่าทำเอง” สหายทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

บ้านเขาพอจะมีฐานะการซื้อหาอาหาร จึงไม่ลำบากมากนัก แต่ขนมพวกนี้คล้ายจะไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้เพราะภรรยาของนายทหารหลี่ทำเองหรือไม่

“นั่นสิ ขนมพวกนี้คล้าย ๆ ขนมที่มีขายในนครเซี่ยงไฮ้ แต่รสชาตินี้อร่อยยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าซื้อมาจากร้านไหน”

สหายทหารคนนี้เป็นคนเซี่ยงไฮ้และมีฐานะ ทำให้เขาได้กินอาหารและขนมจากพวกตะวันตกไม่น้อย เลยรู้ว่าพวกตะวันตกมักจะเรียกขนมพวกนี้ว่าคุกกี้

“ไม่น่าใช่ นายกองหลี่ไม่ใช่คนเซี่ยงไฮ้ และภรรยานายกองยิ่งไม่ใช่ เนื่องจากเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ขนมพวกนี้พี่สะใภ้น่าจะเป็นคนทำเองมากกว่า” พลทหารตู้หงชางพอจะรู้พื้นเพของหลี่ฮั่นตง เนื่องจากหมู่บ้านอยู่ใกล้กัน

“แล้วเรื่องที่นายกองหลี่มีภรรยาแล้วน้อยคนนักที่จะรู้ แล้วคุณหนูฟ่านรู้เรื่องนี้หรือยัง” พลทหารจ้ายเดินเข้ามาพูดขึ้น

“รู้แล้ว ฮั่นตงบอกด้วยตัวเอง” หว่านซีห่าวไขข้อข้องใจให้ ก่อนจะหันมองสหายอีกครั้ง

ทว่าหลี่ฮั่นตงกลับไม่สนใจใคร เขามัวแต่มองของที่เอาออกมากองจนครบเท่านั้นเอง ในใจของชายหนุ่มได้แต่ครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของตนกันแน่ เนื่องจากที่ผ่านมาการกระทำของเธอ ไม่ใช่คนที่จะเห็นคนอื่นดีกว่าตนเอง อีกทั้งข้าวของที่ส่งมาล้วนมีราคาทั้งนั้น

คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก หลี่ฮั่นตงจึงหยิบเนื้อแห้งที่โจวเพ่ยชิงส่งมาให้กินเพื่อคลายเคลียด ถ้าจะเขียนจดหมายกลับไปถามครอบครัวคงไปถึงช้ากว่าเขา เนื่องจากอีกไม่กี่วันเขาก็กลับบ้านแล้ว

ทันทีที่เหล่าสหายเห็นหลี่ฮั่นตงกินเนื้อแห้ง จึงพากันมองด้วยความอิจฉา แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากขอ ทว่าชายหนุ่มเมื่อเห็นสหายมองมาและรู้ดีว่าเนื้อเป็นสิ่งมีราคา ต่อให้พวกเขามีอาหารกินทุกมื้อ แต่น้อยครั้งที่จะมีเนื้อกิน หลี่ฮั่นตงจึงหยิบเนื้อแห้งอีกห่อยื่นให้สหาย “เอาไปแบ่งกันเถอะ เนื้อนี่ปรุงรสมาแล้ว อร่อยดี”

พลทหารชั้นผู้น้อยยิ้มออกมาอย่างดีใจ ไม่คิดว่านายกองหลี่จะแบ่งปันเนื้อให้กับพวกตน

“ขอบคุณครับนายกอง” ทุกคนส่งเสียงขอบคุณพร้อมกัน

 จากนั้นหว่านซีห่าวจึงให้ทุกคนมาต่อแถวเพื่อรับเนื้อแห้งไปกิน โดยแบ่งให้เท่า ๆ กัน

เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มและเต็มไปด้วยความสุข หลี่ฮั่นตงจึงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

ทางด้านคุณหนูฟ่าน หญิงสาวได้รับรายงานจากสายข่าวของตนเองว่ามีพัสดุส่งมาถึงหลี่ฮั่นตง ซึ่งน่าจะเป็นภรรยาส่งมาให้ อีกทั้งเวลานี้หลี่ฮั่นตงกำลังเก็บของเพื่อจะเดินทางกลับบ้านอีกด้วย

“พี่ฮั่นตงจะกลับบ้านเหรอ” เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจ

“ใช่ค่ะคุณหนู นายกองหลี่กำลังเก็บของกลับบ้าน เห็นเขาพูดกันว่านายกองหลี่ลางานหนึ่งเดือน ในค่ายทหารพูดกันใหญ่เลยว่าของที่ส่งมาให้นายกองหลี่นั้นล้วนแต่เป็นของดี เนื้อตากแห้งมีตั้งหลายห่อ นายกองหลี่แบ่งให้สหายทหารในห้องพักทุกคนเลยค่ะ ยังมีขนมอร่อยอีกด้วย ยัง....”

“พอ พอแล้ว ฉันไม่อยากฟัง” คุณหนูฟ่านตะคอกคนรับใช้ตนเอง เพื่อให้เงียบปาก เธอไม่ได้อยากฟังเรื่องพวกนี้ แค่รู้ว่าพี่ฮั่นตงของเธอจะกลับไปหานังเมียบ้านนอก เธอก็ไม่พอใจแล้ว

“ค่ะ คุณหนู” สาวใช้รีบสงบปากของตนเองทันทีพอเจอกับอารมณ์ฉุนเฉียวของเจ้านาย

“เตรียมตัว ฉันจะไปหาพี่ฮั่นตง” คุณหนูฟ่านพูดสวนกลับมา

เรื่องนี้เธอไม่ยอมให้พี่ฮั่นตงเดินทางกลับไปหาเมียบ้านนอกนั่นหรอก เธอเป็นถึงลูกสาวท่านนายพล จะมาแพ้นังเมียบ้านนอกได้อย่างไร

สาวใช้แอบมองเจ้านายอย่างระอา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านายกองหลี่มีภรรยาแล้ว แต่ก็ยังคิดแย่งชิง

หลี่ฮั่นตงจัดเตรียมของเรียบร้อยแล้ว และรอวันที่จะถึงวันลา ตนเองจะได้กลับบ้านไปพบหน้าลูกทั้งสองคนที่คิดถึง แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าคุณหนูฟ่าน จะบุกเข้ามาในห้องพักของทหารโดยไร้มารยาทอย่างนี้

“พี่ฮั่นตง ฉันได้ข่าวว่าพี่จะกลับบ้าน แล้วเมียบ้านนอกของพี่ส่งของมาให้มากมาย นี่พี่คิดจะกลับไปหานังเมียบ้านนอกของพี่เหรอคะ”

ทุกคำพูดที่พูดออกมา ล้วนไม่มีคำไหนที่บ่งบอกว่าเธอเป็นผู้รากมากดีเลย นายทหารและพลทหารคนอื่นได้แต่เบือนหน้าหนี แต่ไม่มีใครก้าวออกจากห้องแม้แต่คนเดียว

“ช่วยระวังกิริยาและคำพูดด้วยครับ คุณกับผมไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กัน เรียกผมว่านายกองหลี่เถอะ และอย่าเรียกภรรยาผมด้วยคำพูดแบบนั้น” หลี่ฮั่นตงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความกดดัน

 แม้เขาและโจวเพ่ยชิงจะไม่ได้รักกัน แต่เวลานี้เธอยังอยู่ในฐานะภรรยาเขา และยังเป็นสะใภ้รองบ้านหลี่ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์พูดถึงเธออย่างนี้

คุณหนูฟ่านไม่คิดว่าจะได้ยินคำพวกนี้จากปากของชายที่เธอหมายปองและรักมาหลายปี แต่เพราะถูกตามใจจนเคยชิน จึงไม่คิดว่าสิ่งที่ตนเองพูดออกมานั้นมันผิดหรือไม่ดีตรงไหน

“ทำไมฉันต้องระวังคำพูดด้วยล่ะ พี่เองก็รู้มาตลอดว่าฉันรัก ฉันชอบพี่ ต่อให้พี่จะแต่งงานแล้วฉันก็ไม่สนใจ ในเมื่อฉันดีกว่าเมียบ้านนอกพี่ตั้งหลายเท่า อีกทั้งฉันยังสามารถขอตำแหน่งให้พี่ได้มากกว่าที่เป็นอยู่ พี่ก็รู้ว่าพ่อฉันมีอำนาจมากแค่ไหน”

เหล่านายทหารแต่ละคนที่ยืนอยู่ในห้อง กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

ทุกคนล้วนรู้ดีว่านายกองหลี่นั้นไม่ชอบพวกเส้นสาย และไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือเป็นคนมักมาก ไม่อย่างนั้นคงตอบสนองความต้องการของคุณหนูฟ่านไปนานแล้ว

หลี่ฮั่นตงได้ยินก็มองคุณหนูฟ่านด้วยสายตาที่เย็นชาและดุดันมากกว่าเดิม พร้อมกับพูดประโยคต่อมาด้วยความเย็นชา

“ผมรู้ครับว่าคุณหนูฟ่านคิดอย่างไร แต่ผมไม่สนใจ แม้ว่าภรรยาผมจะเป็นคนบ้านนอก แต่เธอเป็นเมียและแม่ของลูกผมต่อให้คุณจะดีหรือวิเศษวิโสกว่าเธอ หรือต่อให้คุณจะมอบตำแหน่งท่านผู้พันให้ ผมก็ไม่คิดจะเอาตัวเองเป็นบันไดเพื่อหาความก้าวหน้า ดังนั้นอย่าพูดจาอย่างนี้อีก ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน”

คุณหนูฟ่านตื่นตระหนกไม่น้อย กับคำพูดของชายที่เธอรัก ต่อให้ชายตรงหน้าจะเย็นชาแค่ไหน แต่ท่าทางแบบนี้เธอไม่เคยพบมาก่อน

แต่ทว่าคุณหนูฟ่านยังไม่ทันพูดอะไร มีพลทหารนายหนึ่งวิ่งมาแจ้งหลี่ฮั่นตงว่า ผู้กองเรียกหา หลี่ฮั่นตงไม่รีรอ เขารีบไปหาผู้กองทันทีพร้อมกับทีมของตนเอง

“นายกองหลี่ เรื่องกลับบ้านเลื่อนออกไปสักสัปดาห์ได้ไหม ผมมีงานด่วนและต้องการทีมของคุณไปปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้”

ความสามารถของหลี่ฮั่นตงเป็นที่จดจำไม่น้อย หากจะถามว่าทหารกองไหนเก่งเรื่องสอดแนมสืบข่าว มีเพียงทีมเดียวที่เขาคิดว่าพึ่งพาได้ คือทีมของนายกองหลี่

หลี่ฮั่นตงเมื่อรู้ว่าการเดินทางกลับบ้านครั้งนี้ถูกเลื่อนออกไปจึงชะงักไปเล็กน้อย แต่รู้ดีว่าหน้าที่ต้องมาก่อน จึงตอบรับผู้กองด้วยความสมัครใจ

“ครับผู้กอง ว่าแต่ภารกิจครั้งนี้ผมต้องทำอะไรครับ”

ผู้กองแจกแจงรายละเอียดและหน้าที่ในภารกิจครั้งนี้ให้

หลี่ฮั่นตงฟัง โดยมีทีมงานและนายทหารคนอื่นซึ่งอยู่ในทีม ต่างก็รับฟังเช่นกัน

“พรุ่งนี้เตรียมออกเดินทางไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ครั้งนี้ผมจะร่วมเดินทางไปด้วย ขอให้ทุกคนระวังตัวให้ดี เนื่องจากภารกิจครั้งนี้อันตรายไม่น้อย”

“ครับ!!!”

หลี่ฮั่นตงและนายทหารคนอื่นต่างตอบรับพร้อมกัน ก่อนจะขอตัวออกจากห้องเพื่อไปเตรียมตัวกับภารกิจที่ได้รับมอบหมายในวันพรุ่งนี้

ในใจนั้นคิดไว้ว่าเมื่อจบภารกิจครั้งนี้ อาจจะขอวันลาเพิ่มขึ้น เขาอยากอยู่กับลูกน้อยนาน ๆ