EP:29

หลังจากรถยนต์ภรรยานายช่างเคลื่อนตัวไปแล้ว หลี่เหวินเสียนปรายตามองซินหงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

“ผมจะไปรอที่สำนักงานพลเรือน ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น และอย่าคิดไม่ซื่อ เพราะเธอจะได้ไม่คุ้มเสีย ซินหง”

จากนั้นหลี่เหวินเสียนและสองพี่น้องบ้านโจวจึงเดินจากมาโดยไม่สนใจชาวบ้านที่สอดสายตาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“กรี๊ดดดดด ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม”

ซินหงกรีดร้องโวยวาย และถามดินถามลม ว่าทำไมมันต้องจบแบบนี้ ทว่าเมื่อเจอสายตาของชาวบ้าน จึงรีบเข้าบ้านและเปลี่ยนชุดใหม่ ก่อนจะไปพบกับหลี่เหวินเสียนที่สำนักงานพลเรือน

สุดท้ายแล้วหลี่เหวินเสียนหย่ากับอดีตภรรยา โดยไม่คิดฟ้องร้อง แต่ลูกอย่างหลี่อี้หลานต้องอยู่ในความดูแลของเขาเท่านั้น การหย่าในวันนี้จึงจบลงด้วยดี

“หากฉันคิดถึงลูก ฉันขอไปเยี่ยมได้ไหม”

ซินหงเอ่ยร้องขอด้วยความอ้อนวอน ไม่ใช่เพราะคิดถึงลูก แต่เธอพยายามหาข้ออ้างเพื่อกลับไปบ้านอดีตสามี เพื่อจะขอคืนดีกับเขา แต่ต้องรอจังหวะและเวลาเสียก่อน รอให้เขาหายโกรธเถอะ

“อย่าเลย มันไม่เหมาะหรอก เราหย่ากันแล้ว”

หลี่เหวินเสียนพูดจบก็เดินจากมาพร้อมสองพี่น้องบ้านโจว

ซินหงมองตามหลังอย่างขัดใจ อย่าคิดว่าเธอจะยอมแพ้ เธอไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่าย ๆ หรอกนะ

“อย่าคิดมากอาเสียน ต่อจากนี้ไปนายจงใช้ชีวิตกับเสี่ยวหลานและพ่อแม่อย่างมีความสุข คิดเสียว่าเรื่องนี้คือบทเรียน นายจะได้รู้ว่าต่อไปหากจะหาคนแต่งงาน ต้องมองคนแบบไหน” โจวเทียนอี้ ตบบ่าของหลี่เหวินเสียนเล็กน้อย ก่อนให้กำลังใจและเอ่ยเตือนว่า นี่คือบทเรียนของชีวิต

“ครับพี่ เรื่องนี้คือบทเรียนอย่างดีเลยล่ะ แต่เรื่องที่ผมจะแต่งงานใหม่นั้นคงอีกนาน เวลานี้ผมอยากหางานทำและเลี้ยงดูเสี่ยวหลานให้เป็นคนดีมากกว่า เวลานี้ลูกขาดแม่ ผมเองก็จะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้กับเสี่ยวหลานครับ”

“อืม ดีมาก” โจวเทียนอี้พูดออกมาอีกครั้ง

จากนั้นทั้งสามคนจึงนั่งเกวียนกลับเข้าหมู่บ้านทันที

หลี่เหวินเสียนมาถึงบ้านหลี่ก็บอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทุกคนในบ้านหลี่ฟังในเย็นวันนั้น

“ลูกพูดอะไรนะเหวินเสียน ลูกหย่ากับแม่ของเสี่ยวหลานแล้วเหรอ” แม่หลี่ยกมือทาบอกด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับลูกชายคนที่สามของเธอ

“ครับแม่” หลี่เหวินเสียนพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“แล้วเรื่องนี้นายรู้มานานหรือยัง เจ้าสาม” หลี่จ้ายหมิงพี่ชายคนโตเอ่ยถามน้องชายเสียงเครียด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนทุกคนตั้งรับไม่ทัน

“หลายวันแล้วครับ แต่เพราะไม่มีหลักฐาน ผมเลยยังไม่กล้าบอกใคร พอพี่สะใภ้รองให้พี่เทียนอี้และอาปิงเอาหลักฐานมาให้ วันนี้ผมเลยไปดูให้เห็นกับตา และเป็นจริงอย่างที่พี่สะใภ้บอกทุกอย่าง นี่ครับหลักฐานที่ได้มา”

หลี่เหวินเสียนเอาภาพถ่ายที่ยังเก็บไว้ให้ทุกคนดู พอทุกคนเห็นต่างก็ตกใจและแค้นใจที่ซินหงทำแบบนี้

“สงสารแต่เสี่ยวหลาน ตัวแค่นี้กลับต้องกำพร้าแม่” พ่อหลี่พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจและสงสารหลานสาวตัวน้อย

“กำพร้าแม่แต่ยังมีน้องสามนี่คะพ่อ มันไม่แปลกหรอก มีชาวบ้านอีกหลายครัวเรือนที่หย่าภรรยาหรือหย่าสามี อีกหน่อย น้องสามก็คงแต่งงานใหม่ได้” ซือเจียพูดขึ้นอย่างไม่อาทรร้อนใจเลย

“สะใภ้ใหญ่ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่าหล่อนพูดเข้าหู อย่างนั้นเหวินเสียนไม่ต้องคิดมากนะลูก เวลาจะช่วยเยียวยา ทุกอย่างเอง แม่ต้องขอโทษที่หาสะใภ้อย่างนั้นให้ลูก”แม่หลี่โทษตัวเอง หากเธอไม่คลุมถุงชนให้ลูกชายแต่งงงานทั้งที่ไม่ได้รักกัน เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

“แม่อย่าโทษตัวเองเลยครับ ทุกอย่างฟ้าลิขิตมาแล้ว ทุกคนอย่าคิดมากเลย ผมไม่เป็นอะไร”

เมื่อหลี่เหวินเสียนยืนยันว่าไม่เป็นอะไร ทุกคนจึงคลายความกังวล แม้พ่อหลี่จะไม่พูดไม่จาอีก แต่เขากลับส่งสายตาให้กำลังใจบุตรชาย ไม่ว่าจะเจอปัญหาหนักอะไร แต่ชีวิตคนเราต้องสู้และเดินหน้าต่อเท่านั้น

กลับมาบ้านโจว

เวลานี้โจวเพ่ยชิงรอการกลับมาของพี่ชายทั้งสอง เมื่อเห็นพี่ชายเดินเข้ามาจึงเอ่ยถามว่าเรื่องไปในทิศทางไหน แต่ก่อนที่สองพี่น้องจะตอบอะไร กลับถามบางอย่างออกมา

“ก่อนที่พี่กับเจ้ารองจะตอบ เพ่ยชิงบอกพี่มาก่อนว่า น้องเป็นคนส่งข่าวถึงภรรยาของนายช่างคนนั้นใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ฉันโทรไปส่งข่าวตั้งแต่รู้เรื่องแล้วล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอมาถึงแล้ว” โจวเพ่ยชิงยอมรับตามตรงว่า เธอเป็นคนส่งข่าวเองและถามถึงการมาของภรรยานายช่าง

เธอกลัวว่าฝ่ายน้องสามีจะโดนทำร้ายหากไปจัดการเรื่องนี้ และเชื่อว่าเมื่อได้หลักฐานแล้ว พี่ชายของเธอคงตามไปด้วย และเธอไม่ต้องการให้เกิดเรื่อง จึงโทรตามภรรยาของนายช่างให้มาจัดการสามีและซินหงอีกทางหนึ่ง

“ผู้หญิงอะไรโหดเป็นบ้าเลย ตบซินหงซะหน้าบวมไปหมด ส่วนสามีของเธอก็... เฮ้ออย่าให้พูด”

โจวว่านปิงทำท่าสยองพองขน พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แม้ในอดีตน้องสาวเขาจะดูร้ายกาจ แต่ไม่ถึงขนาดผู้หญิงคนนั้น

“ระวังเถอะพี่รอง เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น” โจวเพ่ยชิงได้ยินอย่างนั้นก็พูดหยอกล้อพี่ชายคนรองและหัวเราะเสียงใส

“น้องสามอย่าพูดอย่างนั้นสิ” โจวว่านปินโอดครวญออกมา

“อาเสียนฝากมาขอบคุณ และบอกว่าวันหลังจะมาขอบคุณด้วยตัวเองอีกครั้ง” โจวเทียนอี้บอกกับน้องสาวออกไป

“ว้าย แล้วพวกพี่จะบอกเขาทำไม ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เดี๋ยวบ้านหลี่จะคิดว่าฉันอคติและหาทางทำลายน้องสามีและน้องสะใภ้”

โจวเพ่ยชิงรู้ว่าทุกคนในบ้านหลี่เป็นคนดี แต่เรื่องพวกนี้มีใครตอบได้บ้างว่าไม่คิดในแง่ร้ายกับเธอ ยิ่งพี่สะใภ้ใหญ่ไม่ต้องพูดถึง รายนั้นคอยแต่จะหาเรื่องเธอ

“เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องจบลงด้วยดี เพ่ยชิงก็อย่าคิดมาก แต่เท่าที่พี่ดู เหมือนซินหงจะไม่ยอมจบง่าย ๆ และดูเหมือนว่าจะเอาเสี่ยวหลานมาเป็นข้ออ้างในการกลับมาบ้านหลี่”

“พี่ใหญ่อย่าเพิ่งคิดมาก ซินหงจะกลับมาได้หรือไม่ อยู่ที่การตัดสินใจและการกระทำของน้องสามี หากเขาโง่กลับไปกินของเน่าก็ปล่อยเขาเถอะ”

โจวเพ่ยชิงคิดว่าเรื่องนี้ควรจะให้หลี่เหวินเสียนจัดการด้วยตนเอง เธอจะไปก้าวก่ายมากไม่ใช่เรื่องดี หน้าที่เธอตอนนี้คือทำให้ความเป็นอยู่ของครอบครัวดีขึ้น

“คงต้องเป็นอย่างนั้น ว่าแต่ปีนี้ฮั่นตงกลับมาบ้านหรือเปล่า เรื่องหย่าตัดสินใจแน่แล้วใช่ไหม” พี่ใหญ่ของบ้านเอ่ยถามน้องสาว

 เขาไม่ต้องการให้ชีวิตคู่ของน้องสาวต้องมีการหย่าร้าง หากปรับตัวเข้าหากันได้ แบบนี้สิเขาถึงเห็นด้วย

“ไม่รู้เหมือนกันพี่ รอเขากลับมาก่อนค่อยว่ากัน เวลานี้ฉันไม่คิดเรื่องอื่นนอกจากหาเงิน ฉันไปทำอาหารก่อนนะคะ”

โจวเพ่ยชิงตอบกลับแค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าหลังบ้านเพื่อทำอาหารรอทุกคน และลูกน้อยทั้งสองที่เริ่มเรียนกับบ้านหลุนแล้ว

พี่ชายทั้งสองได้แต่สบตากันด้วยความกังวล เพราะพวกเขาไม่ต้องการให้น้องสาวต้องหย่าร้างกับสามี แต่ถ้านี่เป็นความต้องการและความสุขของน้อง พี่ชายเช่นพวกเขายินดีจะสนับสนุนเช่นกัน

พอเวลาเดินมาถึงมื้อเย็น ทุกคนจึงล้อมวงกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้เวลาโจวเพ่ยชิงจึงพาลูกทั้งสองคนกลับบ้านของตนเอง

สามวันต่อมา...

โจวเพ่ยชิงยังคงมาส่งน้องสาวอย่างโจวเม่ยเม่ยที่โรงเรียนเหมือนเดิม วันนี้ตานเต๋อคงมีนัดเซ็นสัญญาซื้อขายผ้าในนามของนายหญิงเพ่ยเพ่ยกับโรงงานเย็บผ้า จึงให้ตานโมว่น้องชายของตนมาส่งข่าวให้โจวเพ่ยชิงรับรู้

“พี่ใหญ่ฝากจดหมายมาให้ครับ” ตานโมว่เอ่ยบอกพร้อมกับส่งจดหมายให้โจวเพ่ยชิงเงียบ ๆ

“ขอบใจมาก ยังไงฝากดูแลเม่ยเม่ยหน่อยนะ

โจวเพ่ยชิงยื่นมือไปรับและเปิดอ่านข้อความในจดหมาย เมื่อรู้ว่าตานเต๋อคงเขียนมาว่าอย่างไร เธอจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยฝากฝังน้องสาวอีกครั้ง

“อืม ขอบใจมากนะอาโมว่ ฝากดูแลเม่ยเม่ยด้วยล่ะ”

“โธ่พี่สาม ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะถึงต้องมีคนมาดูแล”

โจวเม่ยเม่ยมองค้อนพี่สาวที่ทำเหมือนเธอเป็นเด็ก ๆ

“ไม่ว่าเม่ยเม่ยจะโตแค่ไหน แต่สำหรับพี่ น้องยังคงเป็นเด็กในสายตาของพี่เสมอ” คนเป็นพี่ตอบกลับและยิ้มให้

จากนั้นโจวเพ่ยชิงจึงปั่นจักรยานออกมาทันที และมุ่งตรงไปยังตลาดมืดเพื่อช่วยทุกคนค้าขาย เนื่องจากวันนี้ตานเต๋อคงไปเซ็นสัญญาธุรกิจ ที่ร้านคงยุ่งไม่น้อย

“รีบเข้าเรียนเถอะ วันนี้ฉันต้องไปรับยอดสั่งซื้อของสหายในโรงเรียน ฉันฝากนายไปเอาของที่ร้านได้ไหม แล้วลงบัญชีไว้ พรุ่งนี้ฉันจะฝากนายไปจ่ายเงิน” โจวเม่ยเม่ยหันมาพูดกับสหายของตนเอง

“ได้สิ เรื่องนี้พี่ใหญ่บอกไว้แล้ว”

“อืม” จากนั้นทั้งสองคนจึงรีบเดินเข้าโรงเรียน ทั้งสองมีหัวการค้าไม่น้อย แต่จะขายสินค้าไม่เหมือนกัน เพื่อไม่เป็นการแย่งลูกค้ากันเอง

โจวเพ่ยชิงมาอยู่ที่ร้านเพ่ยเพ่ยพักใหญ่ การค้าในวันนี้ยังคงเป็นเหมือนเช่นวันอื่น ๆ คือมีลูกค้าเข้ามาไม่ขาดสาย ของทุกอย่าง ที่เอามาขาย ยังเป็นที่ต้องการของลูกค้าอยู่เสมอ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ตานเต๋อคงจึงรีบมาแจ้งเรื่องสัญญา

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม พี่เต๋อคง” โจวเพ่ยชิงรีบถามขึ้นทันที

“ครับนายหญิง เวลานี้โรงงานทำสัญญากับเราทั้งเรื่องการซื้อขายผ้า และเรื่องวัตถุดิบอาหารส่งโรงครัว เพียงแต่ระยะเวลานั้นแตกต่างกัน ตามรายละเอียดของสัญญาแต่ละฉบับครับ”

ตานเต๋อคงส่งสัญญาให้กับโจวเพ่ยชิงดู หญิงสาวรับมาอ่านด้วยความตั้งใจ และเผยรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย ในสัญญานอกจากขายผ้าสำเร็จสัญญาสามปี ยังรวมถึงอาหารจำนวนไม่น้อย ที่โรงงานทำสัญญาปีต่อปี การค้าครั้งนี้จึงเป็นการค้าครั้งใหญ่ครั้งแรกของโจวเพ่ยชิงในนามนายหญิงเพ่ยเพ่ย

เรื่องนี้เป็นขวัญและกำลังใจให้ทั้งเจ้านายและลูกน้องไม่น้อย

“เอาละ เวลานี้ปัญหาของเราคือคนส่งของ หากจะให้พวกพี่สามคนไปส่งของ เราจะไม่มีคนอยู่ที่ร้านนี้ อย่าลืมว่าลูกค้าเข้ามาแต่ละวัน สามคนก็แทบไม่มีเวลาพักแล้ว อีกอย่าง ฉันอยากให้เปิดรูปแบบการส่งของตามบ้าน แม่บ้านแต่ละหลังอาจจะไม่สะดวกมาซื้อของในตลาดมืดตลอดหรอก พี่เต๋อคงลองติดต่อกับตลาดมืดดู ว่าเขาสามารถขอโทรศัพท์มาติดตั้งในร้านให้ได้หรือไม่ ราคาฉันไม่เกี่ยง เพราะขอมาติดตั้งไว้ในนี้ราคาย่อมแพงกว่าปกติ เราจะเปิดขายในรูปแบบส่งตรงถึงหน้าบ้าน”

“ครับนายหญิง”ตานเต๋อคงไม่คิดว่าเจ้านายจะมีหัวการค้าอย่างนี้

หากทำอย่างที่นายหญิงพูดมา นี่คงเป็นการเพิ่มยอดให้ร้านค้าไม่น้อย อีกสามคนก็ยิ่งเห็นด้วย ส่วนเรื่องหาคนเพิ่มค่อยปรึกษากันอีกครั้ง

โรงเรียนมัธยม

การค้าวันนี้ของเม่ยเม่ยและตานโมว่ได้ยอดไม่น้อยเช่นกัน แต่เพราะหลายคนรู้ว่าทั้งสองครอบครัวฐานะไม่สู้ดี ทำให้สหายที่พอจะมีฐานะช่วยซื้อกันมากมาย

“เที่ยงนี้อาหารของพวกเธอมีอะไรบ้าง” ปี่เจียวเอ่ยถามสหายทั้งสองคน ในกลุ่มของพวกเธอมีสหายชายเพียงคนเดียว นั่นคือตานโม่ว

“ของฉันพี่สามทำเนื้อทอดกับผักกะหล่ำใส่เนื้อ” โจวเม่ยเม่ย เปิดกล่องข้าว พอเห็นอาหารพี่สาวที่เตรียมมาให้จึงเอ่ยขึ้น

“ส่วนของฉันคือต้มหมูกับไก่ทอด พี่ใหญ่ทำให้”

ตอนนี้ตานโมว่ให้พี่ชายทำข้าวกล่องให้ทุกเช้า แทนการมากินร่วมกับโจวเม่ยเม่ย เพราะเกรงใจโจวเพ่ยชิงที่ต้องทำอาหารเผื่อเขาทุกวัน

“ฉันถามหน่อยเถอะ พวกเธอบ้านไม่มีฐานะจริง ๆ เหรอ ดูอาหารบ้านฉันสิ มีแต่ผักไม่มีเนื้อเหมือนของเธอทั้งสองคนเลย”

สหายในกลุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้น จากนั้นทั้งหมดจึงส่งเสียงหัวเราะและกินมื้อเที่ยงกันอย่างอร่อย โดยโจวเม่ยเม่ยและตานโมว่ ยังคงแบ่งปันอาหารให้สหายกินด้วยกันเหมือนเดิม