บทที่ 5 ซื้อที่ดินสร้างจวน

หลังจากเข้าเมืองมาได้แล้วหลี่อิงก็ให้คนขับรถม้าที่จ้างมาไปยังที่ว่าการเมืองต้าถงทันที เมื่อมาถึงก็พบว่าหวังหรูอี้มารออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว 

“เป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่อิงเอ่ยถามหวังหรูอี้ในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังพาหญิงสาวไปที่ห้องติดต่อซื้อขายที่ดินของเมือง

“ท่านผู้ดูแลขอรับ แม่นางท่านนี้มาติดต่อขอซื้อที่ดินกับจวนขอรับ”

เจ้าหน้าที่คนนั้นเอ่ยแจ้งกับบุรุษวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในห้อง ซึ่งคาดว่าหน้าจะเป็นคนดูแลจัดการที่ดินของเมืองแล้วจากไปปล่อยให้นางยืนอยู่กลางห้องคนเดียว

“เจ้าต้องการจวนแบบไหนละ” เจ้าหน้าที่คนนั้นเอ่ยถามเสียงเรียบ

“เอ่อ...”

“อ่อ เสียมารยาทแล้ว เชิญเจ้านั่งก่อน” เขาเอ่ยเชิญหลี่อิงให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเขาเอง

“ข้าน้อยมีนามว่าหลี่อิงเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่าน...” หลี่อิงไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน เลยเลือกที่จะแนะนำตัว

“ข้าแซ่โจว ชื่อตัวเดียวว่าหมิง” เขาตอบเสียงเรียบ

“เจ้าค่ะ เจ้าหน้าที่โจว คือว่าข้าต้องการจวนพร้อมกับที่ดินจำนวนหนึ่ง พอจะมีที่ไหนแนะนำหรือไม่เจ้าค่ะ” หลี่อิงแจ้งความต้องการออกไปทันที

“มีราคาตั้งไว้หรือไม่” โจวหมิงถามพร้อมกับมองสำรวจหลี่อิงไปด้วย

“ไม่มีเจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงหยุดสำรวจแล้วมองหน้าหลี่อิงอยู่ชั่วครู่

“ก่อนอื่นข้าขอแจ้งให้ทราบถึงราคาจวนต่างๆ ที่มีและราคาที่ดินในเขตเมืองนี้ก่อนว่าราคาอาจจะสูงสักหน่อย เจ้าค่อยตัดสินใจก็แล้วกัน จวนพร้อมที่ดินที่ทางการมีตอนนี้ มีอยู่ห้าแห่ง อยากได้เนื้อที่ประมาณไหนและกี่หมู่ละ”

“มีอยู่สองที่ ที่ตรงกับที่เจ้าตรงการ ทางทิศตะวันออกติดกำแพงเมืองกับทิศเหนือของแม่น้ำแต่ว่าตรงนั้นจะค่อนข้างไกล”

หวังหรูอี้บอก

“ข้าอยากได้ที่ที่ติดกับแม่น้ำเจ้าค่ะ”

“ที่ติดกับแม่น้ำมีอยู่สามแห่ง เจ้าลองดู จะมีรายละเอียดต่างๆ อยู่ด้วย” โจวหมิงยื่นเอกสารที่ดินมาให้ หลี่อิงจึงรับมาดูอย่างละเอียด

ที่แรกทิศเหนือของตลาดมีเนื้อที่ประมาณยี่สิบหมู่ มีเรือนห้าหลังแยกเป็นเรือนใหญ่หนึ่งหลัง เรือนกลางสองหลัง เรือนเล็กสองหลังและมีห้องครัวอยู่ด้วย

ที่ที่สองเป็นที่ดินทางทิศเหนือแม่น้ำมีเนื้อที่หนึ่งร้อยยี่สิบหมู่เป็นที่ว่างเปล่า

ที่ที่สามทางทิศตะวันออกติดกำแพงมีเนื้อที่ห้าสิบหมู่มีเรือนแปดหลัง เป็นเรือนใหญ่สองหลัง เรือนกลางสามหลัง เรือนเล็กหลังและเป็นเรือนบาวไพร่สองหลังและยังมีโรงครัวกับคอกม้า

“ที่ตรงทิศเหนือแม่น้ำนี้ราคาเท่าไรเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยถาม

“ที่ตรงนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากตลาดและแหล่งการค้า จึงไม่มีคนอยากไปอยู่นัก ราคาที่ดินต่อหมู่จึงไม่แพงมาก สิบตำลึงทอง” หลังจากที่เจ้าหน้าที่แจ้งราคาออกมาก็เกิดความเงียบขึ้นทันที

“บ้าไปแล้วราคาตั้งสิบตำลึงทองต่อหมู่”

หวังหรูอี้เอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ข้าขอเวลาสักครู่นะเจ้าค่ะ” หลี่อิงแจ้งกับเจ้าหน้าที่ก่อนจะลุกออกไปด้านนอก

“เจ้าอย่าซื้อนะราคาบ้าอะไรแพงขนาดนั้น”

หวังหรูอี้ว่า

“สิบตำลึงทองมันแพงมากหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยถามเพราะนางยังไม่ค่อยเข้าใจการนับเงินของที่นี่นัก

“ก็แพงนะสิ เจ้าก็ลองคิดดูนะ ราคาที่ดินที่หมู่บ้านเจ้าอย่างมากก็หมู่ละสามตำลึงเงินต่อให้เป็นในอำเภอที่หมู่บ้านเจ้าก็ไม่เกินหนึ่งตำลึงทอง” หวังหรูอี้เอ่ยเปรียบเทียบให้ฟัง

“ข้าตัดสินใจได้แล้วเจ้าค่ะ” หลี่อิงว่าแล้วเดินกลับเข้าไปด้านในอีกครั้ง

“หากเจ้าต้องการที่ถูกกว่านี้ข้าแนะนำ...” โจวหมิงที่เห็นหลี่อิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหนักใจจึงคิดจะแนะนำที่อื่นให้ แต่ยังพูดไม่ทันจบหลี่อิงก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ข้าเอาที่นี่เจ้าค่ะ”

“ห๊ะ!!” โจวหมิง

“ห๊ะ!!”

หวังหรูอี้

“ข้าต้องการที่ดินตรงนี้เจ้าค่ะ” หลี่อิงย้ำอีกครั้ง

“เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม” โจวหมิงถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

“เจ้าค่ะ” หลี่อิงตอบอย่างหนักแน่น

“เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปดูที่ดินตรงนั้น ตามมา” ว่าแล้วโจวหมิงก็พาหลี่อิงออกไปดูที่ดินดังกล่าวทันที

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันแพงไม่ใช่หรือ ทำไมถึงยังซื้ออีก”

หวังหรูอี้ถามอย่างไม่เข้าใจ

“เชื่อข้าสิเจ้าค่ะ ต่อไปที่ในเมืองนี้มีแต่จะเพิ่มขึ้นไปอีก หากเราไม่ซื้อตอนนี้รออีกหน่อยคงไม่มีปัญญาจะซื้อแล้วละเจ้าค่ะ” หลี่อิงบอกกับหวังหรูอี้เสียงเบา

พวกเขาใช้เวลาเดินทางกว่าครึ่งชั่วยามก็มาถึงที่ดินผืนดังกล่าว ที่ตรงนี้เป็นที่ว่างเปล่า แต่กลับไม่ได้รกร้างอย่างที่คิด

“พวกท่านให้คนมาตัดต้นไม้ออกหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงถามด้วยความแปลกใจ

“ใช่แล้วละ ที่ดินพวกนี้เป็นของทางการ มีไว้ขายโดยเฉพาะ จะมีเจ้าหน้าที่มาดูแลอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว” โจวหมิงบอก

“ข้าตกลงเอาที่นี่แหละเจ้าค่ะ แล้วถ้าหากต้องการแรงงานสามารถไปที่ไหนได้บ้างเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยถามสิ่งที่ต้องการ

“แรงงานทาสหรือ”

“เปล่าเจ้าค่ะ เป็นแรงงานที่รับจ้างสร้างกำแพงสร้างจวนนะเจ้าค่ะ”

“ทางการมีกลุ่มคนให้ หากเจ้าต้องการ” โจวหมิงเอ่ยเสนอขึ้น

“ข้าต้องการเจ้าค่ะ ข้าจะสร้างกำแพงล้อมพื้นที่ทั้งหมดรวมทั้งสร้างจวนด้วยเจ้าค่ะ” หลี่อิงบอกความต้องการออกไป

“ได้ เดี๋ยวข้าจะจัดการคนให้ เจ้าต้องการเมื่อไรก็บอกแล้วกัน”

“ข้าต้องการเร็วที่สุดเจ้าค่ะ ข้าขอรบกวนอีกสักเรื่อง ตอนนี้ข้ายังไม่มีที่พัก ท่านพอจะแนะนำได้ไหมเจ้าค่ะ” หลี่อิงถาม หากต้องสร้างจวน น่าจะใช้เวลาไม่น้อยเลย ตอนนี้นางยังไม่มีที่พักในเมือง จึงลองสอบถามกับโจวหมิงดูเพื่อว่าเขาจะสามารถแนะนำนางได้

“ที่พักหรือ เจ้ามีสัมภาระมากน้อยแค่ไหนเล่า” โจวหมิงถาม

“สามคันรถเจ้าค่ะ” หลี่อิงตอบ

“ข้าแนะนำเจ้าเช่าจวนที่พักดีกว่า” โจวหมิงแนะนำ

“มีจวนที่พักให้เช่าด้วยหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงถามอย่างฉงน

“มีสิ เมืองต้าถงเราเป็นเมืองหน้าด่าน ก่อนเข้าเมืองหลวง ย่อยต้องมีขณะเดินทางผ่านเมืองนี้มากมาย การเช่าจวนที่พักส่วนใหญ่ก็จะเป็นขบวนพ่อค้าคหบดีที่ต้องเดินทางพร้อมสินค้าและผู้ติดตามมากมาย บางทีพวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะพักตามโรงเตี๊ยม ท่านเจ้าเมืองเล็งเห็นตรงส่วนนี้ จึงให้คนสร้างจวนที่พักเอาไว้ให้คนเหล่านี้เช่า นอกจากนี้ บางทีก็ยังมีเหล่าคุณหนูคุณชายจากเมืองหลวงเดินทางมาเที่ยวเล่นตามเทศกาลต่างๆ เข้ามาพักด้วย เป็นการสร้างรายได้เข้าคลังเมืองอีกทางหนึ่ง” โจวหมิงอธิบายด้วยความภาคภูมิใจในความเก่งกาจของเจ้าเมืองตน

“แบบนี้นี้เอง เช่นนั้นรบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ” หลี่อิงโค้งศีรษะเล็กน้อยให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มประจบ

“ได้ เช่นนั้นเจ้าตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปดูจวนที่พักก่อน”

ทั้งหมดเดินทางออกจากที่ดินแปลงดังกล่าวกลับมายังที่ว่าการเมือง หลังจากตรวจสอบจวนที่พักที่ว่างอยู่ โจวหมิงจึงพาหญิงสาวไปดูจวนที่ต้องการพักซึ่งอยู่ติดกับที่ว่าการเมืองนั้นเอง

เมื่อได้จวนที่พักที่ต้องการแล้ว ทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปทำหน้าของตนเอง

“ที่นี่ไม่เลวเลยนะเจ้าค่ะ จวนหลังขนาดกลางมีสามเรือนแถมยังเป็นส่วนตัวอีก ค่าที่พักก็ไม่ถือว่าแพงคืนละหนึ่งตำลึงทองเท่านั้นเอง” หลี่อิงว่าพร้อมกับมองสำรวจบริเวณโดยรอบไปด้วย

“นี้ยังบอกว่าไม่แพงอีกหรือ หากเทียบกับการพักโรงเตี๊ยมคืนละสองถึงสามตำลึงเงินที่นี่ถือว่าแพงมากทีเดียว” หวังหรูอี้เริ่มบ่นให้หลี่อิงกับการใช้เงินของหญิงสาว

“มันคือการซื้อความสะดวกสบายเจ้าค่ะ อีกอย่างเราก็ไม่ต้องมาพะวงกับข้าวของที่ต้องทิ้งเอาไว้ในรถม้าเหมือนยามที่พักในโรงเตี๊ยมอีกด้วย” หลี่อิงพยายามชี้ให้เห็นถึงข้อดีตรงนี้

“เฮ้อ ตามใจเจ้าแล้วกัน แล้วนี่ของที่มีอยู่เจ้าจะทำอย่างไรต่อ” หวังหรูอี้ถามถึงของที่เก็บออกมาจากป่า

“ข้าคิดเอาไว้แล้วเจ้าค่ะ โสมที่มี บางส่วนข้าจะนำมาทำเป็นโสมแดง เห็ดหลินจือคงต้องเก็บเอาไว้ก่อน สือหูเราสามารถขายได้เลยในตอนนี้ ส่วนไข่มุก ข้าจะลองไปถามที่ร้านเครื่องประดับดูเจ้าค่ะว่าเขารับซื้อหรือไม่”

“เอาตามที่เจ้าว่ามาก่อนก็แล้วกัน”

“จริงสิเจ้าค่ะ ที่นี่มีโรงประมูลหรือไม่” หลี่อิงถาม สำหรับโสมกับเห็ดหลินจือที่อายุไม่มากสามารถขายให้กับโรงหมอได้ไม่ยุ่งยากอะไร แต่กับที่มีอายุมากกว่าร้อยปีขึ้นไป เห็นทีจะเป็นปัญหาไม่น้อยเลย หากสามารถส่งเข้าโรงประมูลได้ จะเป็นการดีที่สุด

“หืม เจ้าถามหาโรงประมูลไปเพื่ออะไรกัน” หวังหรูอี้เอ่ยถามอย่างสงสัย

“โสมกับเห็ดหลินจือนะเจ้าค่ะ ที่มีอายุมากกว่าร้อยปีข้าคิดว่าเราส่งเข้าโรงประมูลน่าจะเป็นการดีกว่านะเจ้าค่ะ” หลี่อิงอธิบาย

“ก็จริงของเจ้า หากเรื่องที่มีคนครอบครองสมุนไพรหายากแพร่ออกไป คงนำความวุ่นวายมาให้ไม่จบไม่สิ้น เดี๋ยวข้าไปสืบดูให้ เจ้าก็พักผ่อนเถอะ” หวังหรูอี้บอกหญิงสาวแล้วหายตัวจากไปเลย

หลี่อิงเองก็ได้เวลาจัดการกับข้าวของที่นำมา ทำการเก็บให้เรียบร้อย โดยเฉพาะเหล่าสมุนไพรทั้งหลายที่ต้องจัดการให้ดี ไม่อย่างนั้นคงเสียหายไม่น้อยเลย

หลังเสร็จสิ้นทุกอย่าง เจ้าตัวก็ได้เวลาเป็นของตนเองเสียที

“แช่น้ำอุ่นๆ แบบนี้สบายดีจัง” ร่างบางนอนแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ ดวงตากลมโตหลับพริ้ม ริมฝีปากแย้มยิ้มน้อย ๆ ดูแลมีความสุขยิ่งนัก

“สบายหรือไม่” หวังหรูอี้ทักคนที่กำลังดื่มด่ำกับการแช่น้ำอยู่

“กลับมาแล้วหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงลืมตาขึ้นแล้วทักทายหวังหรูอี้

“อืม”