บทที่ 4 นามใหม่ของข้า เซียวหลี่อิง

“เจ้านี่นะ กะจะขายของเหล่านี้ให้ได้เงินเยอะๆ โดยที่ไม่ต้องทำงานเลยสิท่า”

“แน่นอนเจ้าค่ะ” หวังหรูอี้ได้แต่ส่ายหน้าให้กับท่าทางของหญิงสาว

“อย่างนั้นก็ไปกันเถอะ จะได้ไม่กลับมามืดค่ำ” ว่าแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อเก็บสมุนไพรและของป่า

“เอ๋ นั้นมันเห็ดหลินจือนี้ และยังเป็นเห็ดหลินจือแดงอีกด้วย” หลี่อิงกล่าว ตั้งแต่ที่ขุดโสมได้มาเยอะมากเมื่อวาน ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกว่าจะเจอของล้ำค่าอะไรก็ไม่น่าตกใจแล้ว

“ไม่ใช่ว่า เห็ดหลินจือสีไหนก็เป็นที่ต้องการและราคาแพงเหรอหรือ” หวังหรูอี้ถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็นะสำหรับคนที่จบแพทย์...เอ่อหมอนะ จะรู้ดีว่าเห็ดหลินจือสำหรับสายพันธุ์ที่นิยมและมีสรรพคุณทางยาดีที่สุดคือ กาโนเดอร์ม่า ลูซิดั่ม (Ganoderma lucidum) หรือสายพันธุ์สีแดงนั้นเอง” หญิงสาวพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจกับความรู้ที่ตนเองยังจำได้

“อิงอิง เจ้าพูดอะไรข้าฟังไม่เห็นจะเข้าใจเลย” หวังหรูอี้ถามทั้งยังทำหน้าสงสัยใคร่รู้อย่างมาก

“ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าเห็ดหลินจือแดงดีที่สุดเนอะ” หลี่อิงตอบแบบตัดจบทันที ขืนให้มาอธิบายกันคงจะยาวน่าดู

“....” หวังหรูอี้ได้แต่มองตามอิงอิงของนางที่ตัดจบสิ่งที่ถามไปทั้งอย่างนั้น

“เก็บๆ โห! มีตั้งหลายดอกแน่ะ ก็นะไม่แปลกใจเท่าไร เพราะสภาพป่านี้เหมาะแก่การเจริญเติบโตของเห็ดหลินจือจริง ๆ นั่นแหละ” หลี่อิงพูดพึมพำอยู่คนเดียวพร้อมกับเก็บเห็ดหลินจือไปด้วย

“อิงอิง” เสียงเรียกจากหวังหรูอี้ทำให้หลี่อิงเงยหน้าขึ้นมามองดูในสิ่งที่เจ้าตัวกำลังยื่นมาให้

“หืม เดี๋ยวนะทำไมท่านจับมันได้ละ” หลี่อิงไม่ได้สนใจสิ่งที่หวังหรูอี้ยื่นให้ แต่กลับเป็นการที่เจ้าตัวสามารถจับสิ่งของได้ต่างหาก

“อ่อ ทำได้เป็นบางครั้งนะ แต่ต้องตั้งสมาธิให้มั่น ถึงจะทำได้” หวังหรูอี้นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะอธิบายเสียงเรียบนิ่ง

“แต่ตอนนั้นท่านบอกข้าว่าทำไม่ได้นี้”

“เจ้าก็ดูสิ่งที่นำมาก่อนสิ เพียงแค่ดอกหลันฮวาเล็ก

ๆ เอง” หวังหรูอี้ว่าพร้อมกับชี้ให้เห็นความเป็นไปได้ที่เกิดขึ้น

“แล้วท่านไปเอาดอกกล้วยไม้นี้มาจากไหนละเจ้าค่ะ” หลี่อิงถามถึงกล้วยไม้ที่อีกฝ่ายส่งมาให้แทน เมื่อเห็นว่าคาดคั้นไปก็เปล่าประโยชน์

“ข้างบนนั้นไง” หวังหรูอี้ชี้ขึ้นไปบนผาหินที่อยู่ไม่ไกลนัก บนนั้นมีกล้วยไม้อยู่เป็นจำนวนมากเลยทีเดียว

“เดี๋ยวนะ สือหูเหรอ” หลี่อิงพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหวังหรูอี้ที่ยืนส่งยิ้มมาให้อยู่ข้างๆ

“เก็บหรือไม่” หวังหรูอี้เอ่ยถาม

“ไม่เจ้าค่ะ” หลี่อิงตอบทันที ไม่ใช่ไม่อยากได้นะแต่จะขึ้นไปเก็บยังไงละ

“ทำไมละ มันมีประโยชน์และขายได้ไม่ใช่เหรอ” หวังหรูอี้ถามด้วยความสงสัย

“ทำไมนะหรือ ท่านก็น่าจะเห็นแล้ว ว่ามันอยู่สูงและยังเป็นหินผาอีกจะให้ปีนขึ้นไปยังไงเจ้าค่ะ” หลี่อิงว่า

“อ่อ ปืนขึ้นไปไม่ได้” หวังหรูอี้เข้าใจแล้ว ที่แท้ก็ไปเก็บไม่ได้นี่เอง

“เจ้าค่ะ” หลี่อิงตอบพร้อมกับทำหน้ามุ่ยเพราะในใจก็อยากจะเก็บมันลงมาอยู่เหมือนกัน

“เช่นนั้นข้าเก็บให้” หวังหรูอี้กล่าวก่อนจะลอยขึ้นไปตรงที่มีกล้วยไม้อยู่แล้วทำให้มันร่วงหล่นลงมาอย่างรวดเร็ว หลี่อิงได้แต่มองตามอ้าปากค้างกะพริบตาปริบ ๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทำหน้าอะไรเจ้านะอิงอิง”

หวังหรูอี้ที่ลอยกลับลงมาเห็นหน้าตาท่าทางของหลี่อิงแล้วก็ได้แต่หัวเราะชอบใจ

“หัวเราะพอหรือยังเจ้าค่ะ” หลี่อิงถามพร้อมกลับมองค้อนอีกฝ่าย

“หึหึหึ”

“ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว” หลี่อิงว่าแล้วเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง

“อ้าว จะไปไหนละนั้น ทางกลับถ้ำอยู่ทางนี้นะ” หวังหรูอี้บอกแล้วชี้นิ้วไปยังทิศทางที่จะไปถ้ำ

“ข้าไม่ได้จะกลับถ้ำสักหน่อย ข้าได้ยินเสียงน้ำจะเดินไปดูหน่อยนะเจ้าค่ะ” หลี่อิงว่าก่อนจะเดินไปข้างหน้าต่อ เดินมาได้สักพักก็เจอกับลำธารสายหนึ่ง

“หืม มีลำธารอยู่ตรงด้วยหรือ ทำไมข้าไม่เห็นจะรู้เลยละ” หวังหรูอี้พูดขึ้นแล้วลอยไปยังลำธารสายนั้นทันที

“ท่านยังจำ หรือรู้อะไรเกี่ยวกับที่อยู่ของตนเองได้บ้างเจ้าค่ะ” หลี่อิงอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมหวังหรูอี้ดูจะมีความทรงจำเกี่ยวกับที่นี่ไม่ปะติดปะต่อกันหนัก

“ก็นะ ข้าล่องลอยไปทั่ว โผล่ที่โน่นบ้าง ที่นี่บ้าง มันก็มีหลงลืมกันได้” หวังหรูอี้บอก แต่มีหรือที่หญิงสาวจะเชื่อทั้งหมด ก็เห็นๆ กันอยู่ ว่าบางทีก็เป็นตัวนางเองที่ชักนำให้หลี่อิงไปในทิศทางที่นางต้องการ

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ” หลี่อิงรับคำแบบขอไปที

“น้ำใสมากเลย อิงอิงเจ้ามาดูสิ มีทั้งปลาทั้งหอยเต็มไปหมด” หวังหรูอี้กวักมือเรียกให้หญิงสาวเข้าไปใกล้ลำธาร

“นั้นไง ต้องมีอะไรอีกแน่” หลี่อิงพึมพำกับตนเอง

“ปลาพวกนี้ว่ายเร็วมาก เจ้าคงจับไม่ได้ แต่ถ้าเป็นหอยก็ไม่รู้ว่าจะกินมันอย่างไร” หวังหรูอี้ว่าพร้อมกับสอดส่ายสายตาไปทั่วลำธาร

“หอยหรือเจ้าค่ะ หอยขม หอยเชอรี่” ถ้าพูดถึงหอยที่กินได้ตอนนี้หลี่อิงก็นึกได้แต่หอยเหล่านี้ที่เคยกิน

“เอ่อ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อหอยเหล่านี้เลย มันกินได้หรือ” เมื่อได้ฟังชื่อหอยแปลกๆ ที่หลี่อิงพูดถึง หวังหรูอี้ถึงกลับไปไม่เป็นเลยทีเดียว เนื่องจากไม่เคยได้ยินมาก่อน

“อ่า มันเป็นชื่อหอยที่ข้ารู้จัก จากที่ที่ข้ามานะเจ้าค่ะ” หลี่อิงบอก ลืมไปเลยว่ายุคสมัยนี้ไม่รู้จักหอยเหล่านี้

“อ่อ งั้นเจ้ามาดูสิว่ามีที่เจ้ารู้จักหรือไม่” หวังหรูอี้กวักมือเรียกหญิงสาวให้เข้ามาใกล้

“เจ้าค่ะ” หลี่อิงสาวเท้าไปที่ลำธารตรงหน้าแล้วชะโงกมองลงไปดูว่ามีหอยหรือปลาอะไรอยู่บ้าง

“เป็นอย่างไรบ้าง”

เมื่อเห็นว่าหลี่อิงเดินเข้ามาใกล้ลำธารแล้วหวังหรูอี้จึงถามขึ้น

“ปลาพวกนี้ข้าน่าจะจับได้นะเจ้าค่ะ ส่วนหอย เอะ หอยนี้มัน...” หลี่อิงเอื่อมมือลงไปจับเอาหอยที่เห็นอยู่ตรงหน้าขึ้นมาทันที มันคลายหอยสองฝาแต่ว่ามีขนาดใหญ่กว่า หลี่อิงตาโตทันที คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ

“อะไรหรือ” หวังหรูอี้ถามขึ้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวหยุดชะงักไป ก่อนที่ครู่ต่อมาจะจับอะไรบางอย่างขึ้นมาจากน้ำ

“ข้าไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่ถ้าเป็นอย่างที่ข้าคิด เรามีเรื่องต้องคุยกันนะเจ้าค่ะ” หลี่อิงจ้องมองหวังหรูอี้เขม็งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าทำอะไรงั้นหรือ” หวังหรูอี้ถาม พร้อมทั้งทำตาใสใส่หญิงสาวราวกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย

“เลี่ยงข้าให้ได้ตลอดนะเจ้าค่ะ ท่านเองก็รู้ว่าข้าหมายถึงอะไร เรื่องราวที่เกิดขึ้น ทุกสิ่งอย่างที่ข้าพบเจอและได้รับรู้มามันคงไม่มีคำว่าบังเอิญหรอกนะเจ้าค่ะ” หลี่อิงพูดเสียงเข้มใบหน้าหญิงสาวจริงจังยิ่ง

“เจ้าก็แค่รับเอาในสิ่งที่ได้มาก็พอแล้ว ไม่ต้องถามหาที่มาของมัน แล้วทุกอย่างจะดีเอง” หวังหรูอี้บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่กลับฟังเหมือนอ้อนวอนอยู่ในที ราวกับว่าไม่ต้องการให้หลี่อิงซักไซ้ไปมากกว่านี้

“เอาเถอะเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าสักวันข้าก็จะได้รู้คำตอบที่ข้าต้องการ” น้ำเสียงของหลี่อิงก็ไม่ได้อ่อนลงเลย

“ข้าไม่อาจให้คำตอบกับเจ้าได้จริงๆ แต่เชื่อเถอะว่า ข้าจะนำพาเจ้าไปพบแต่สิ่งที่ดีต่อตัวเจ้าเอง ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้ หรือในกาลข้างหน้าก็ตาม” หวังหรูอี้พูดบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนแต่กลับหนักแน่นในความรู้สึกของหลี่อิง มันให้ความรู้สึกคล้ายกับคำสัญญาที่ได้ในฝันเมื่อคืนไม่มีผิด

“....”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเชื่อข้าในตอนนี้ แต่ให้ระยะเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกัน ดีหรือไม่” หวังหรูอี้ว่าพร้อมกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว

“ท่าน...ท่านเป็นคน ไม่สิเป็นวิญญาณเพียงตนเดียวที่ข้ารู้จักตั้งแต่มาที่นี่ ท่านชี้นำให้ข้าทำทุกอย่าง แต่ท่านก็ปิดบังข้าทุกอย่างเช่นกัน แล้วท่านจะให้ข้าเชื่อใจท่านทั้งหมดได้อย่างไร” หลี่อิงบอกเสียงอ่อนลงอีกทั้งมีความสั่นเครืออยู่ในที

“อิงอิง สักวัน...ข้าสัญญาสักวันเจ้าอาจจะได้รู้ความจริง แต่ ณ วันนี้ ตอนนี้ และต่อจากนี้ ขอแค่เจ้าเชื่อใจข้า...ได้หรือไม่” หวังหรูอี้ถามเสียงแผ่วเบาดวงตาคมสวยสั่นไหวอย่างอ้อนวอน

“.....”

“นะ เชื่อข้าได้หรือไม่เด็กดี” น้ำเสียงที่แผ่วเบาสั่นเครือนี้ทำให้หลี่อิงอดใจอ่อนไม่ได้

“ก็ได้เจ้าค่ะ” ในที่สุดก็รับปากไปจนได้สิน่าหลี่อิงเอ่ย หญิงสาวได้แต่คิดในใจ

“เช่นนั้นก็เก็บมันขึ้นมาเถอะนะ แล้วเรากลับไปพักกัน พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ ไปเริ่มต้นชีวิตของเจ้าใหม่กัน”

“อืม” ทั้งสองส่งยิ้มให้กันก่อนที่หลี่อิงจะเริ่มลงมือเก็บหอยมุกน้ำจืดที่พบกลับไปจนหมด รวมทั้งหาวิธีจับปลากลับไปด้วยเพื่อเป็นอาหารของวันนี้

“ในที่สุดก็ถึงเสียที เมืองต้าถง” หลี่อิงพูดขึ้นเมื่อเริ่มมองเห็นกำแพงเมืองด้านหน้า

ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน หลังจากออกจากป่าแล้ว หลี่อิงก็หาวิธีนำเอาข้าวของต่างๆ ที่อยู่ในป่าออกมาได้สำเร็จ ต่อจากนั้นก็ไปแสดงตัวที่อำเภอ เพื่อขอเอกสารยืนยันตัวตนโดยแจ้งว่าบ้านเกิดไฟไหม้ทำให้ทุกอย่างถูกไหม้ไปจนหมด เจ้าหน้าที่จึงให้คนไปตรวจสอบซึ่งก็เป็นไปตามที่หลี่อิงแจ้ง ทั้งนี้ ที่ทำได้ก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากหวังหรูอี้นั้นเอง นางหาคนที่มีชื่อเดียวกันกับหลี่อิงในหมู่บ้านที่ห่างไกลแห่งหนึ่งได้ และทราบว่าหญิงสาวคนดังกล่าวมักจะเก็บตัวเงียบไม่ข้องแวะกับใคร จนกระทั่งนางป่วยตายก็ยังไม่มีใครทราบ หวังหรูอี้จึงทำการเผาบ้านของหญิงสาวคนนั้นเสีย (ด้วยวิธีใดนั้นไม่อาจทราบได้) แล้วให้หลี่อิงสวมรอยเป็นนางแทน เพราะหลี่อิงไม่สามารถกลับไปที่หมู่บ้านจริงๆ ที่ตนอาศัยได้แล้ว เนื่องจากลูกชายของผู้ดูแลหมู่บ้านนั้นรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวพลัดตกเขาตาย หลี่อิงจึงได้ใช้ชีวิตใหม่นี้ในนาม เซียวหลี่อิง เมื่อจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้น หลี่อิงจึงออกเดินทางมายังเมืองต้าถงทันที เมืองที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างต่อจากนี้

“เจ้าคิดไว้หรือยังว่าจะทำอะไรต่อจากนี้” หวังหรูอี้เอ่ยถาม ตอนนี้พวกนางอยู่บนรถม้า กำลังรอเข้าเมือง

“ข้าคิดว่าเราควรหาซื้อจวนสักหลังเจ้าค่ะ แล้วหลังจากนี้ค่อยคิดอีกทีว่าจะทำอะไรกันต่อ”

“เจ้าอยากได้จวนแบบไหนข้าจะไปดูให้ก่อน” หวังหรูอี้พยักหน้าเห็นด้วยกับหญิงสาวก่อนจะเอ่ยถามลักษณะของจวนที่ต้องการ

“ข้าอยากได้จวนที่มีพื้นที่เยอะสักหน่อยและก็อยู่ห่างจากผู้คนเจ้าค่ะ จริงสิหากได้ที่ติดกับแม่น้ำจะดีมากเลยเจ้าค่ะ” หลี่อิงจำได้ว่าพระเอกกับพระรองใช้เมืองนี้ เป็นที่รองรับผู้คนจากแคว้นต่างๆ หลังจากที่มีการเปิดให้ทำการค้าได้อย่างอิสระเสรี รวมทั้งเรือสินค้าจากดินแดนอื่นอีกด้วย เพราะมีแม่น้ำที่เชื่อมต่อออกไปยังท่าเรือในเมืองที่ติดกับทะเล

“เดี๋ยวข้าขอตัวไปดูก่อนแล้วกัน เจอกันที่ที่ว่าการเมืองต้าถงนะ” ว่าแล้วหวังหรูอี้ก็หายออกไปจากรถม้าทันที

“หวังว่าทุกอย่างจะยังไม่เริ่มนะ ไม่งั้นราคาจวนคงแพงน่าดู” หลี่อิงพึมพำกับตัวเองเบาๆ สงสัยคงต้องไปร่างโครงเรื่องคร่าว ๆ เอาไว้ซะแล้วสิ