บทที่ 6 ซื้อทาสเข้าจวน

“แช่น้ำด้วยกันไหมเจ้าคะ” หลี่อิงเอ่ยถามหวังหรูอี้ แต่สายตาที่มองมากับมีความขบขันซ่อนอยู่กระทั่งริมฝีปากก็ให้ยกยิ้มบาง ๆ

“ได้สิ” หวังหรูอี้ว่าพร้อมกับถอดชุดที่สวมอยู่ออก

“ว้าย!! ข้าล้อเล่นหน่อยเดียวเอง ท่านทำอะไรเนี่ย” หลี่อิงโวยว้ายขึ้นมาทันที แกล้งเขาไม่สำเร็จยังโดนเอาคืนอีก น่าอายชะมัด

“หึหึหึ จะแกล้งข้าหรืออิงอิงน้อย” หวังหรูอี้หัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งหญิงสาวคืนบ้าง

“ฮึ” หลี่อิงได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ

“เป็นเจ้าที่เย้าแหย่ข้าก่อนนะ แล้วจะมาทำเสียงแบบนี้ได้อย่างไรเล่า” 

หวังหรูอี้ว่า ก่อนจะย่อนตัวลงไปในอ่างอาบน้ำกับหลี่อิง

“ท่านจะแช่น้ำกับข้าจริงๆ หรือ!” หลี่อิงตาโตถามหวังหรูอี้เสียงหลง

“ก็เจ้าเป็นคนชวนข้าเองนะ”หวังหรูอี้ว่าพร้อมทั้งยังทำหน้าตาใสซื่อใส่หญิงสาวอีกด้วย

“ท่านเป็นผี มีความรู้สึกด้วยหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงเอ่ยอย่างสงสัยใคร่รู้

“ก่อนข้าจะเป็นวิญญาณ ข้าก็เป็นคนเช่นเจ้าไม่ใช่หรืออย่างไรเล่า” หวังหรูอี้ที่ตอนนี้กำลังนอนแช่น้ำหลับตาพริ้มเอ่ยตอบ

“ไม่สิ ตอนเป็นคนข้าเข้าใจได้ แต่ตอนนี้ท่านไม่ใช่ซะหน่อย”

“เอาน่า มีข้าแช่น้ำเป็นเพื่อนเจ้าไม่ดีหรือไง”

“เจ้าค่ะ แล้วได้เรื่องหรือไม่เจ้าค่ะ”

“อืม เดี๋ยวข้าเล่าให้ฟัง” หวังหรูอี้บอกเพียงเท่านั้น หลี่อิงที่เห็นอีกฝ่ายดูจะผ่อนคล้ายและสบายกับการแช่น้ำ (มันได้เหรอ) ก็ไม่ได้รบกวนแต่อย่างไร ทั้งสองแช่น้ำกันไปเงียบ ๆ

หลังแช่น้ำเสร็จก็ได้เวลาเล่าสิ่งที่หวังหรูอี้ไปสืบมาได้แล้ว

“เท่าที่ข้าได้ข้อมูลมา เมืองใหญ่ๆ มักจะมีโรงประมูลอยู่ทุกเมือง รวมทั้งที่นี่และเมืองหลวงก็ด้วย โรงประมูลนี้มีชื่อว่า ชิงหลง เป็นของตระกูลหนึ่งในยุทธภพไม่เกี่ยวข้องกับราชสำนัก ข้อมูลของผู้ส่งสินค้าเข้าร่วมประมูล จะถูกเก็บเป็นความลับหากไม่ต้องการเปิดเผย อีกอย่างพวกเขาทำการค้าอย่างยุติธรรม ข้าว่าดีไม่น้อยเลย ส่วนโรงประมูลที่อยู่ในเมืองต้าถงอยู่ติดกับโรงเตี๊ยมบุปผา” หวังหรูอี้บอกเล่าข้อมูลทั้งหมดที่หามาได้ให้กับหลี่อิงฟัง

“เช่นนั้นดีเลยเจ้าค่ะ พรุ่งนี้เราคงต้องไปที่โรงประมูลดูสักครั้งแล้ว” หลี่อิงพูดอย่างกระตือรือร้น

“แต่ข้ากลับคิดว่า สิ่งที่เจ้าต้องทำเป็นอันดับแรกเลย คือการหาสาวใช้มาไว้ข้างกายรวมทั้งคนที่จะมาทำงานให้เจ้าด้วย” หวังหรูอี้เอ่ยแนะนำ

“สาวใช้หรือเจ้าค่ะ ข้าก็ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย” หลี่อิงก็พึ่งมาคิดได้เช่นกันว่าต้องหาผู้ช่วยมาไว้ทำงานให้นาง

“ดังนั้นสิ่งที่เจ้าต้องทำเป็นอย่างแรกในวันพรุ่งนี้เลยคือไปโรงค้าทาส”

“โรงค้าทาสหรือเจ้าค่ะ”

“ใช่แล้วละ”

“แต่ข้าเคยได้ยินว่ามีทาสหลวง ถ้าแบบนั้นจะไม่ดีกว่าหรือเจ้าค่ะ” หลี่อิงกล่าว

“จะทาสหลวงหรือโรงค้าทาสก็แล้วแต่เจ้าเถอะแบบไหนก็ได้ทั้งหมดนั่นแหละ”

เมื่อเห็นว่าหลี่อิงไม่สะดวกใจที่จะซื้อทาสจากโรงค้าทาสแต่ต้องการเป็นทาสหลวงแทน หวังหรูอี้ก็ไม่ได้ขัดอะไร อย่างไรเสียนางก็ต้องช่วยหญิงสาวคัดคนที่เหมาะสมอยู่แล้ว

“เจ้าค่ะ เช่นนั้นวันนี้ข้าขอไปพักก่อนนะเจ้าค่ะ” หลี่อิงบอกกับหวังหรูอี้

“ไปเถอะข้าจะอยู่เฝ้าให้” หวังหรูอี้กล่าวกับหญิงสาว

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” หลี่อิงส่งยิ้มกว้างให้กับหวังหรูอี้แล้วเดินไปที่เตียงนอนในห้องทันที

เช้าวันใหม่ที่สดใสเริ่มต้นขึ้น

หลี่อิงกับหวังหรูอี้เดินทางไปที่ว่าการเมืองต้าถงกันอีกครั้ง เพื่อสอบถามการซื้อขายทาสหลวง เมื่อแจ้งความประสงค์เรียบร้อยแล้วเจ้าหน้าที่ก็นำทาสที่ตรงกับความต้องการของหลี่อิงมาให้เลือก

“ทาสทั้งหมดที่คุณหนูต้องการ ข้านำมาให้ท่านแล้ว เป็นหญิงยี่สิบคน ชายวัยฉกรรจ์ยี่สิบห้าคน เชิญเลือกตามที่คุณหนูต้องการได้เลยขอรับ”

“ขอข้าดูก่อนนะเจ้าค่ะ” หลี่อิงบอกกับเจ้าหน้าที่ หญิงสาวเดินสำรวจไปทีละคน พร้อมกับฟังข้อมูลที่หวังหรูอี้บอกไปด้วย ใช้เวลาไม่นานก็เลือกคนที่ต้องการออกมาได้ เป็นสาวใช้สองคนและคนงานสิบคนซึ่งเป็นคนที่หวังหรูอี้เลือกมาให้ทั้งหมด

“ทาสหญิงสองคน คนละห้าตำลึงทอง ทาสชายสิบคน คนละยี่สิบตำลึงทอง ส่วนนี้เป็นสัญญาขายตัวของพวกเขาขอรับ” เมื่อหลี่อิงเลือกคนได้แล้วจึงแจ้งกับเจ้าหน้าที่และจ่ายเงินพร้อมกับรับเอาสัญญาขายตัวของแต่ละคนมาด้วย

เมื่อทั้งหมดเดินทางมาถึงจวนที่พักหลี่อิงก็ได้ทำการแจ้งหน้าที่ของแต่ละคนให้รับทราบ

“เอาละ ข้ามีชื่อว่า หลี่อิง ต่อจากนี้จะกลายมาเป็นนายใหม่ของทุกคน พวกเจ้าชื่อว่าอะไรกันบ้าง”

“พวกข้าเป็นทาสที่คุณหนูซื้อมาแล้ว ขอคุณหนูตั้งชื่อให้ใหม่ด้วยขอรับ” ชายคนหนึ่งก้าวออกมาพร้อมกับโค้งศีรษะลงแล้วพูดขึ้น

“ให้ข้าตั้งหรือ” หลี่อิงเอ่ยถาม ดวงตากลมโตกวาดมองทุกคนที่อยู่ตรงหน้า

“ขอรับ”

“ให้ตั้งชื่อทั้งหมดคงไม่ไหวเอาอย่างนี้ก็แล้วกันเจ้าค่ะ...”

“หลี่อิงไม่ต้องพูดสุภาพ เจ้าเป็นนาย” ก่อนที่หลี่อิงจะได้พูดอะไรต่อ หวังหรูอี้ที่ฟังบทสนทนาอยู่ก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“เอ่อ ข้าจะตั้งเป็นแซ่ให้ หญิงใช้แซ่ลู่ ชายใช้แซ่เจียง แล้วตามด้วยชื่อของพวกเจ้าแบบนี้จะได้ไม่ต้องมาจำชื่อกันใหม่อีก” หลี่อิงกล่าวขึ้น

“ขอบพระคุณขอรับ/เจ้าค่ะคุณหนู”

“แยกย้ายกันเถอะ ส่วนที่พักพวกเจ้าที่เป็นสาวใช้มาพักกับข้าก่อน ที่เหลือพักในเรือนด้านหลังจัดการกันเอาเองว่าจะพักอย่างไร ตอนนี้คงต้องให้พวกเจ้าเบียดกันอยู่สักหน่อย รอจวนที่ข้าสร้างเสร็จพวกเราค่อยย้ายไปกัน”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

“ไปพักเถอะ มีอะไรข้าจะเรียกเอง” คนงานชายทั้งหมดแยกย้ายกันแล้ว ตอนนี้เหลือหลี่อิงและสาวใช้สองคนที่เลือกมา หญิงสาวเดินนำทั้งสองเข้าไปยังเรือนที่พักเพื่อพูดคุยทำความรู้จัก

“พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง อายุเท่าไรแล้ว” หลี่อิงยิ่งคำถามทันทีที่พวกนางเข้ามาในห้องพัก สาวใช้ทั้งสองคนยืนอยู่ด้านหน้าของหลี่อิง

“ข้าน้อย หลี่ซิน อายุสิบเก้าปีเจ้าค่ะ” หญิงสาวคนแรกตอบ บุคลิกท่าทางดูเรียบร้อย แววตาสงบนิ่งเกินอายุและใจเย็น หากฟังจากน้ำเสียงที่นิ่งและมั่นคง

“ข้าน้อย ลี่มี่ อายุสิบเจ็ดปีเจ้า” คนที่สองฟังจากน้ำเสียงดูมั่นใจ พูดจาฉะฉาน กล้าสบตากับหลี่อิงตรงๆ แววตามีความซุกซนฉลาดเฉลียว

“ทำอะไรได้บ้างเล่า”

“ข้าน้อยเคยเป็นสาวใช้ของคุณหนูจวนขุนนางใหญ่เจ้าค่ะ” หลี่ซินตอบเสียงเรียบนิ่ง

“แล้วเหตุใดจึงถูกขายเป็นทาสหลวงได้” หลี่อิงถามอย่างใคร่รู้

“หลังจากนางแต่งงานออกไปกับคุณชายผู้หนึ่ง ข้าได้ติดตามรับใช้ไปด้วย แต่ว่าคุณชายผู้นั้นเกิดถูกใจข้า จึงทำให้นางหวาดระแวงและหาทางขายข้าออกมาเจ้าค่ะ” นางก้มหน้าลงเล็กน้อยแต่น้ำเสียงที่ใช้ก็ยังคงเรียบไม่มีการใส่อารมณ์เข้ามาปะปน

“แล้วเจ้าถูกใจคุณชายผู้นั้นด้วยหรือไม่” หลี่อิงถามต่อเสียงเรียบ

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เคยคิดอะไรกับคุณชายผู้นั้น อีกทั้งยังหลีกเลี่ยงทุกครั้งที่ถูกเข้าหา แต่คุณหนูนางก็ยังไม่ไว้ใจ จึงใส่ร้ายและขายข้าออกมาเจ้าค่ะ”

“อืม ก็มีให้เห็นอยู่ทั่วไปละนะเรื่องแบบนี้ เพราะหน้าตานางเองอาจจะไม่ถึงกับสวยสะดุจตาแต่กับรู้สึกเย็นตาและสบายตาเวลามอง เท่าที่ข้าดูนางเป็นคนซื่อสัตย์ทีเดียว”

หวังหรูอี้พูดขึ้น

“เอาละข้าเชื่อเจ้า” หลี่อิงว่าพร้อมกับส่งยิ้มบางไปให้ แล้วผินหน้าไปทางลี่มี่เล็กน้อย

“ข้าเป็นลูกขอพ่อครัวในเหลาอาหารแห่งหนึ่งเจ้าค่ะ แต่พ่อข้าถูกไล่ออก เพราะเจ้าของเหลาอาหารขายที่นั่นให้กับผู้อื่น ต่อมาพ่อข้าป่วยหนักไม่มีเงินรักษา ท่านแม่เลยขายข้าให้กับทางการ เพื่อนำเงินไปรักษาท่านพ่อเจ้าค่ะ” หญิงสาวเล่าเรื่องของตนเองอย่างฉะฉานไม่ได้มีความเสียใจอยู่ในนั้นแม้แต่น้อย

“แล้วเจ้าไม่เสียใจหรือ” หลี่อิงถามด้วยความประหลาดใจ

“ไม่เจ้าค่ะ ก่อนที่ท่านแม่จะขายข้า ท่านถามความต้องการของข้าก่อนด้วย มันทำให้ข้ารู้ว่านางรักข้ามากแต่ก็จำเป็นต้องทำเจ้าค่ะ”

“แล้วอยากกลับไปหรือไม่” หลี่อิงถามอย่างเห็นใจ

“อยากเจ้าค่ะ แต่ว่าข้าต้องหาเงินมาไถ่ตนเองออกไปนะเจ้าค่ะ ไม่ใช่คุณหนูไล่ให้ข้ากลับไปทั้งที่พึ่งซื้อข้ามา” น้ำเสียงที่แผ่วเบาในตอนแรก แปรเปลี่ยนเป็นหนักแน่นเมื่อเข้าใจในสิ่งที่ถูกถาม

“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปทั้งที่ยังไม่ได้ทำประโยชน์อะไรให้ข้า” หลี่อิงถามเสียงเรียบ

“ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ แต่ความรู้สึกข้าบอกแบบนั้น” นางตอบ

“หึ” ลี่มี่มีความสดใส เฉลียวฉลาดและจับความรู้สึกของผู้อื่นได้เร็ว บวกกับหน้าตาน่ารัก ดวงตาสดใสดูซุกซนเป็นเสน่ห์ให้คนเอ็นดูไม่น้อยเลย

“แล้วตอนนี้ครอบครัวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“ท่านพ่อก็ยังป่วยอยู่บ่อยๆ เจ้าค่ะ ท่านแม่เลยต้องทำงานหนักขึ้นมากกว่าแต่ก่อน”

“หากข้าต้องการจ้างพวกเขา เจ้ายินดีหรือไม่”

“จ้างมาเป็นทาสหรือเจ้าค่ะ!” ลี่มี่ตกใจตาโตเมื่อได้ยินคำถามจากหลี่อิง