2 อ้อมกอดที่อบอุ่น

“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ

“โรงแรม......แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาท์กันนานแล้วนะ”

“งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแดดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ

“ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร

“แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ

“งั้นกลับบ้านเรากัน”

แล้วฉันกับน้องก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เช้าแล้วกัน

“พี่ใส่ได้ไหม” โมจิส่งชุดนอนให้

“สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ”

หมับ!!

“พี่ไม่เอาไม่เล่น”

“ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้ม ๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว

“พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน

“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง

“ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว

“ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ย ๆ”

หมับ!!

“พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจะนอน พรุ่งนี้หนูมีเรียนนะ” ตัวเล็กดิ้น เมื่อพี่สาวกระโดดขึ้นเตียงแล้วบีบจับหน้าอก จั๊กจี้เอวเล็กอย่างมันเขี้ยว

“ก็ได้” ฉันทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ น้อง

“หนูขอนอนกอดได้ไหม แล้วพี่ต้องนอนกับหนูอย่างน้อย 1 อาทิตย์ ให้โมจิหายคิดถึง แล้วค่อยไปนอนห้องตัวเอง!” ตัวเล็กทำหน้าอ้อน

“ถึงไม่บอกพี่ก็จะนอนห้องตัวเล็ก อยู่คนเดียวตั้งหลายปี เหงาจะตายกลับมาบ้านแล้วก็ต้องนอนกับน้องสาวสุดที่รัก” ฉันหอมแก้มป่อง ๆ ด้วยความคิดถึง เราสองคนพี่น้องทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก พอโตมามันก็กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

“ตัวเล็กรักพี่ที่สุดในโลก”

“พี่ก็รักตัวเล็กที่สุดในโลก” แล้วเราสองคนพี่น้องก็นอนกอด คุยกันจนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ตอนเช้า

“โมจิ ตัวเล็กลูก ไหนหนูว่ามีเรียนตอนเช้า นี่มันสายแล้วนะ” ...เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเล็กตื่นสายผิดปกติ

“ตัวเล็ก!! เพราะหนูไปทำงานให้แด๊ดดึกใช่ไหมถึงตื่นสายแบบนี้ ตัวเล็ก!”

แอ๊ด

“แดดดี้คะ เบา ๆ ตัวเล็กหลับอยู่” ฉันที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงแดดดี้เคาะประตู กลัวน้องตื่นเลยรีบเดินไปห้าม แล้ววันนี้ก็จัดการลากิจให้เรียบร้อย เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบสว่างน้องคงไปเรียนไม่ไหวแน่นอน

“ยะ......ญี่ปุ่น!!” แดดดี้ทำหน้าตกใจ

“Morning ค่ะ แดดดี้!” ร่างบางโผเข้ากอดพ่อด้วยความคิดถึง

“หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่บอก แล้วมาอยู่ในห้องน้องได้ไง” แดดดี้ดูตื่นเต้นเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

“เมื่อวานค่ะ ภูผาไปรับ ญี่ปุ่นมาเซอร์ไพรส์แด๊ดไง ฮื่อไม่ร้องสิคะ แด๊ดต้องยิ้มสิร้องไห้ทำไมกัน” หน้าแดดดี้มันตลกมากตอนนี้ อยู่ ๆ ก็ร้องไห้เป็นเด็กไปได้

“ก็แด๊ดดีใจ แล้วก็ตกใจ ก็หนูบอกจะกลับอาทิตย์หน้า แล้วแม่ แม่รู้ยังว่าหนูกลับมา”

“ยังค่ะ เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านแด๊ดกับแม่ก็หลับก่อนเลยไม่ทันได้บอกใคร ว่าแต่แม่ล่ะ”

“อยู่ในห้อง ไปหาแม่สิ คงจะดีใจที่หนูกลับมาสักที เดี๋ยวพ่อดูน้องก่อน คงทำงานหนักถึงได้ตื่นสายในรอบสามปี” แด๊ด มองไปที่ตัวเล็กที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

“โอเค” ฉันหอมแก้มแด๊ด ซ้ายขวาก่อนจะเดินยิ้มหน้าบานไปที่ห้องนอนแด๊ดกับแม่

พอไปถึงหน้าห้อง คนตัวเล็กก็ค่อย ๆ ย่องเข้าห้อง เห็นแม่กำลังจัดที่นอน ก่อนจะเดินเข้าไปกอดจากด้านหลัง

พรึบ!

“คนสวยของหนูทำอะไรอยู่คะ”

“ญี่ปุ่น!!” แม่หันมายิ้มทั้งน้ำตา

“ค่ะ หนูเอง ญี่ปุ่นตัวแสบ ลูกสาวแดดดี้กันต์กับคุณแม่เบบี๋คนสวย”

“ไม่ร้องนะคะ คนดีของหนู” มือเล็กปาดซับน้ำตาให้แม่

“ญี่ปุ่นกลับมาแล้ว” ก่อนเราสองแม่ลูกจะกอดกันอยู่แบบนั้นด้วยความคิดถึง นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้รับอ้อมกอดอุ่น ๆ จากแม่

โต๊ะอาหาร...

“นี่ของโปรดญี่ปุ่น นี่ของโมจิ และนี่ของคุณแม่คนสวย แล้วนี่ของสุดหล่อของคุณตา แดดดี้ทำเองกับมือรับรองอร่อยแน่นอน”

“ว้าว น่ากินจัง ญี่ปุ่นจะกินให้หมดเลย” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อแดดดี้นำจานหมูทอดกระเทียมพริกไทยมาวางต่อหน้า

“น่ากินก็กินให้หมด เราด้วย กินเยอะ ๆ ช่วงนี้แดดดี้ว่าหนูผอมไปนะ” แด๊ดลูบหัวตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

“รับทราบโมจิจะกินให้หมดเลย”

“นี่ค่ะพี่กินเยอะ ๆ นะ” ตัวเล็กตักกุ้งผัดผงกะหรี่ของโปรดตัวเองให้พี่สาว

“เราก็กินเยอะ ๆ อ้าปาก” ฉันหยิบหมูทอดป้อนให้น้อง ตัวเล็กก็อ้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“ส่วนเราสุดหล่อ กินให้หมดแล้วหม่ามี้ไปส่งครับ”

“ครับหม่ามี้...คืนนี้พอตเตอร์ขอนอนกอดหม่ามี้นะ” เด็กน้อยทำหน้าอ้อน

“แน่นอนครับ” ฉันหอมแก้มลูกชายสุดที่รัก ด้วยความคิดถึง เผลอแป๊บเดียวพอตเตอร์ก็ 6 ขวบแล้ว ตอนแดดดี้ไปรับที่ฝรั่งเศส ยังตัวเล็ก ๆ อยู่เลย ตอนนี้ตัวโตขึ้นเป็นกองเลย

“วันนี้เป็นวันที่แดดดี้มีความสุขมากที่สุดในโลก ยิ่งได้เห็นลูกสาวทั้งสองคนรักกันแบบนี้ แด๊ดยิ่งมีความสุข” แด๊ดพูดและยิ้มอย่างปลื้มอกปลื้มใจ

“แม่เองก็ดีใจ ที่ในที่สุดครอบครัวเราจะได้อยู่กันพร้อมหน้า” แม่พูดเสียงสั่น

“ห้ามร้องนะคะ ถ้าแม่ร้องหนูกับน้องจะร้องตามแล้วนะ” ร่างเล็กเดินเข้าไปกอดแม่

“ใช่ค่ะ แม่ห้ามร้องนะ โมจิรักแม่” พร้อมตัวเล็กที่เดินเข้ามากอดแม่อีกคน

“พอตเตอร์รักยาย” พอตเตอร์วิ่งมากอดยาย แล้วทำหน้าอ้อน เด็กอะไรน่ารักที่สุดเลย

“แล้วไม่มีใครรักแด๊ด?” แดดดี้ทำเสียงงอน ๆ

“รักสิคะ พวกเรารักทั้งแม่ทั้งแด๊ด รักมากที่สุดในโลกเลย” ฉันกับน้องหันไปพูดกับแด๊ด

“ฮึ... ครับ แด๊ดก็รักคุณแม่ รักลูก รักตัวเล็ก และรักไอ้แสบที่สุด” แด๊ดเดินเข้ามาหอมหัวเราทุกคนอย่างอ่อนโยน ก่อนเราทุกคนจะนั่งกินข้าวพูดคุย หัวเราะกันอยู่แบบนั้น นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้…

“ตั้งใจเรียนนะครับ ตอนเย็นเดี๋ยวหม่ามี้กับพี่โมจิมารับ”

“ครับหม่ามี้ พอตเตอร์จะตั้งใจเรียน”

มั้วะ!!

พอตเตอร์หอมแก้มแม่กับน้าก่อนจะวิ่งยิ้มหน้าบานเข้าประตูโรงเรียนไป

“คิดถึงเมื่อก่อนนะว่าไหม” ฉันหันไปพูดกับตัวเล็ก แล้วหวนให้นึกถึงวันเก่า ๆ สมัยเรียน ที่เคยแอบหนีเรียนไปเฝ้าผู้ชาย คิดแล้วก็ขำตัวเอง

“ไปได้แล้วค่ะ แดดดี้กับแม่จะรอนานแล้วจำทางได้แน่นะ” ตัวเล็กยิ้มแล้วก็ส่ายหัว

“จำได้สิ ไปเรียนต่อแค่ไม่กี่ปี ทางหลวงในกรุงเทพฯ คงไม่เปลี่ยน หรือยกไปไว้ที่อื่นหรอก” ฉันหันไปจ้องตัวเล็กอย่างหมั่นไส้

“ก็ไม่แน่นะ ว่าไม่ได้” ตัวเล็กพูดจริงจัง

“งั้นตัวเล็กขับไปเลย พี่จะได้นั่งสบาย ๆ เป็นคุณนาย” ฉันส่งกุญแจรถให้น้อง

“อ้าว ใช้หนูอีกแล้ว” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่น้องก็รีบรับกุญแจรถไปทันที ก่อนเราสองคนพี่น้องจะมุ่งหน้าไปหาแดดดี้ที่บริษัท ก็บริษัทเดียวกันกับที่พี่พาร์ทเป็นประธานนั่นแหละ มันคือบริษัทของตระกูลเรา

แต่แปลกใจตรงที่แดดดี้จะให้ไปทำไม ที่นั่นมันมีแต่ทำเครื่องเพชร ถึงจะเรียนออกแบบมา แต่จะให้ไปออกแบบเครื่องเพชรไม่เอาด้วยหรอกนะ แต่ถ้าให้ช่วยงานก็พอไหว จะให้พี่ชายคนโตของตระกูลทำคนเดียวก็ยังไงอยู่ อีกคนที่ยุ่งมาก วิ่งไปทำตรงนั้นที ตรงนี้ทีก็คงจะเป็นภูผา เห็นโมจิบอกว่าทั้งทำงานช่วยพี่พาร์ท และยังต้องทำงานแทนอาเปอร์ แต่ดีที่มีขุนศึกเป็นแรงหลักดูแลทางกองละคร พูดถึงขุนศึกแล้วก็คิดถึงจัง......