ตอนที่ 16 แม่เด็กเป็นใคร?

“คุณพ่อจะเปิดตัวโชว์รูมอย่างเป็นทางการอาทิตย์หน้าค่ะ”

“ถ้าไม่ติดอะไรเชิญนะคะเป็นงานเลี้ยงเล็ก ๆ เฉพาะคนสนิทเท่านั้น” ส่งยิ้มหลังจากพูดจบและลุ้นคำตอบจากเขา

“ถ้าว่างผมจะแวะไป”

ภูวภัสที่แอบอยู่ข้างพาร์ทิชั่นชะโงกหน้าออกมาดูแขกของพ่อ และวนิดาที่มองไปเห็นพอดี เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยสายตาจับจ้องอยู่กับเด็กชายตรงหน้าที่ไม่ยอมหลบสายตาเธอเช่นกัน

“เอ่อ…” ภูวดลมองตามสายตาเธอไปและเจ้าตัวเล็กที่ตาแป๋วจ้องอยู่อย่างนั้น

“มีเด็ก…อยู่ตรงนั้น…ใครเหรอคะ?”

“ภูมานี่ครับ” คนตัวเล็กที่รอให้พ่อเรียกเดินออกมาทันที

“สวัสดีครับหรือยัง?”

“สวัสดีครับ” เด็กชายยกมือไหว้วนิดาและเดินไปหาพ่อ

“สวัสดีค่ะ” สาวสวยฉีกยิ้มสดใสทักทายกลับ พร้อมคำถามที่เกิดขึ้นในใจแต่รอให้เขาเป็นคนพูดน่าจะดีกว่า

“ชื่อภูเหรอคะ?”

“ครับ” ตอบแต่ไม่ได้สนใจหญิงสาวตรงหน้า

“พ่อดลทำงานเสร็จหรือยังครับ?” เด็กน้อยหันมาถามพ่อ

ภูวดลพยักหน้ารับ มือโอบกอดร่างน้อยที่เบียดเข้าหาและเกาะแขนเขาอยู่

“งั้นเราก็ไปได้เลยใช่ไหมครับ”

“เรายังไปตอนนี้ไม่ได้ต้องรอแม่ก่อน”

ทันทีที่เขาพูดจบรอยยิ้มจากใบหน้าของวนิดาก็ค่อย ๆ หุบลงพร้อมทวนคำพูดที่เพิ่งได้ยินเมื่อครู่

พ่อ?

รอแม่ก่อน?

แม่เด็กเป็นใคร?

นี่เธอพลาดอะไรไปหรือเปล่า?

และสตั๊นไปชั่วขณะก่อนดึงสติกลับมา

“เด็กคนนี้คือ…ลูกชายดล…เหรอคะ?” เธอถามออกไปเพื่อยืนยันว่าหูตัวเองไม่ได้ฝาด

เขาพยักหน้า นั่นยิ่งทำให้ความสับสนเพิ่มทวีคูณให้กับวนิดาเข้าไปอีก

“ดล…มีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?” เธอหัวเราะแห้งหน้าเหวอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งยืนยัน

“วินนี่ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยค่ะ วินนี่พลาดอะไรไปหรือเปล่าคะ?”

ระหว่างที่วนิดากำลังงุนงงอยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างเพรียวของลลิตาที่ก้าวฉับ ๆ เข้ามาอย่างมั่นหน้า และเทวาที่วิ่งตามเข้ามาติด ๆ

“ผมบอกคุณลิต้าแล้วครับว่าบอสมีแขก”

ภูวดลตวัดสายตามองลลิตาฉายแววไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจเลยสักนิด มองใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้องทำงานกับเขาในตอนนี้ แต่อีกคนกลับโฟกัสอยู่ที่เด็กน้อยตรงหน้าและคำตอบรับของภูวดลเมื่อครู่ซึ่งยังทำให้เธอยังสตั๊นค้างอยู่ โดยไม่ได้สนใจคนเสียมารยาทที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเลยสักนิด

“มีอะไรลิต้า” ควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด

“เทวาพาภูเข้าไปรอข้างใน”

“ครับบอส”

เทวาจูงมือภูวภัสเข้าไปในห้องเล็กสำหรับเขาที่ใช้งีบพักสมองในเวลาไม่อยากรับแขก

ภูวดลเกลียดที่สุดคือความวุ่นวายที่ไร้เหตุผลและการล้ำเส้นที่ไร้สาระ

ความกังวลของลลิตามาจากคำบอกเล่าของสายข่าวสาระแน ที่คาบข่าวเกี่ยวกับหญิงสาวตรงหน้าไปบอกเธอ จนอยากมาให้เห็นกับตาตัวเองกับสาวสวยที่มีข่าวลืออยู่ตอนนี้กับภูวดล และครั้งนี้เธอตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ยอมเสียเขาไปให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น หลังจากที่เธอตัดสินใจพลาดไปแล้วในครั้งก่อน

อีกเรื่องที่เธอต้องมาพิสูจน์ด้วยตัวเองคือเด็กที่เรียกภูวดลว่าพ่อ และเธอต้องรู้ให้ได้ว่าใครคือแม่ของเด็ก

“ขอโทษวินนี่ด้วยละกันวันนี้คงไม่เป็นส่วนตัวแล้ว”

“ทีหลังอย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” เขาหันไปตำหนิเทวาและปรายตามามองลลิตาด้วยความเฉยชา ถ้าหล่อนไม่แกล้งโง่ก็ต้องรู้ว่าเขากำลังตำหนิหล่อนอยู่

“ขอโทษครับบอส” เทวาโค้งศีรษะเล็กน้อย

“งั้นวินนี่กลับก่อนนะคะ”

ความมึนงงทำให้เธอเบลอต่อเนื่องและตัดสินใจกลับไปตั้งหลักก่อนค่อยว่ากันอีกที จากที่พยายามสร้างความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งกับเขามาตลอด เหตุนี้ใช่ไหมที่เขาไม่ให้สถานะกับเธอสักที เพราะเขามีภรรยามีลูกแล้วนี่เอง แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เขาไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้งว่ามีคนรักแล้ว เพื่อนเขาหลายคนเธอก็รู้จักแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องนี้เลยสักคน

ภูวดลพยักหน้ารับ

หลังจากที่วินนี่เดินออกห้องไป เทวาเข้าไปหาภูวภัสในห้องด้านใน ชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้นวมด้วยท่าทีสบาย แต่สีหน้าและแววตากลับตรงกันข้าม

“มีอะไร?” น้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยถามลลิตา

“ดลคะ?”

“ผมมีเวลาไม่มาก?” เขาพูดต่อท้ายเธอทันที

“ดล…จำเป็นต้องทำห่างเหินกับลิต้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” เธอเง้างอด

“ตกลงคุณมีธุระด่วนอะไรถึงได้พรวดพราดเข้ามาแบบนั้น”

“เราคุยกันดี ๆ เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เหรอคะ?

เขาไม่ตอบแต่ยกข้อมือขึ้นมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเป็นการเตือนเธอว่าเขาไม่มีเวลาสำหรับเธออีกต่อไป

“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะดล?”

ชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมองผู้พูด ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย และทำให้หญิงสาวพูดต่อทันทีอย่างมีความหวัง

“ลิต้าคิดถึงคุณตลอดเวลาที่เราห่างกันลิต้าลืมคุณไม่ได้เลย เราเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” เธอส่งยิ้มแต่ทำหน้าเศร้า

“เรื่องเรามันจบไปแล้วอย่ารื้อฟื้นให้มาอีกเลยลิต้า”

รอยยิ้มเมื่อครู่ค่อย ๆ จางลง

“ดล…”

“คุณมีเรื่องอื่นอีกไหมผมต้องไปทำธุระ ถ้าไม่มีผมขอตัว” คำพูดที่ไม่ได้ไล่แต่เท่ากับไล่ พลางกดโทรหาเทวา

“พาภูออกมาได้แล้ว”

ภูวภัสและเทวาเดินออกมาจากห้องเล็ก ลลิตาที่จ้องมองเด็กชายไม่วางตา

“เทวาส่งแขกด้วย”

“ครับบอส”

“ไปตอนนี้ใช่ไหมครับพ่อดล”

“ครับตอนนี้เลย”

“ดลคะ”

“แม่เด็กเป็นใคร?”

เธอโพล่งออกไปไหน ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้คือลูกของเขา แต่แม่เด็กเขาเก็บซุกไว้มุมไหน ทำไมไม่มีใครรู้ ไม่เคยมาที่ทำงานของเขาเลยหรือยังไงถึงไม่มีใครเคยเห็น

“ผมไม่จำเป็นต้องรายงานคุณมั้ง”

“ดูจากอายุเด็กแล้วคุณคงซ่อนแม่เด็กไว้ตั้งแต่เรายังไม่ห่างกัน”

ขายาวที่กำลังก้าวชะงักทันที

“พาภูลงไปรอที่รถ” หันไปสั่งเทวา

“ครับบอส”

เขาพอจะรู้นิสัยใจคอของลลิตาระดับหนึ่ง แต่มาวันนี้ทำไมรู้สึกไม่ดีได้ขนาดนี้กับคนที่เลยลึกซึ้งกันมาก่อน ตวัดสายตาคมมองใบหน้าที่เชิดอยู่อย่างมั่นใจของหญิงสาว

“ตัวคุณรู้ดีที่สุดว่าใครที่คบซ้อน เราห่างกันเพราะคุณเลือกคุณกฤษ แต่พอไปไม่รอดจะหาเหตุผลให้ตัวเองดูดีเพื่อรื้อฟื้นความหลังไม่น่าจะสวยนะลิต้า”

ไม่คิดว่าเขาจะยิงประเด็นนี้เธอเลิ่กลั่กพูดไม่ออก

“คุณเจอคนที่ดีผมก็ดีใจด้วยแต่ไม่ได้หมายความว่าจะกลับมาเมื่อไหร่แล้วผมจะอ้าแขนรอ”

“คุณโกรธลิต้าใช่ไหมคะ?”

“ลิต้าขอโทษค่ะ ให้โอกาสลิต้าอีกครั้งนะคะ?”

“เรามาเริ่มกันใหม่เรื่องที่ผ่านมาให้มันจบไปนะคะดล”

สองมือเรียวจับแขนชายหนุ่มออดอ้อนทั้งสีหน้าและแววตาที่คิดว่าเขาจะใจอ่อน

“ผมพูดชัดแล้วคุณกลับไปเถอะ” แกะมือออกจากแขนและเดินออกห้องไป

“ดล”

แต่เสียงของเธอไม่ได้มีความหมายเข้าไปในโสตประสาทของเขาเลยแม้แต่น้อย

เพื่อหลีกเลี่ยงการใช้รถใช้ถนนในช่วงเวลาที่ถือว่าวิกฤตหลังเลิกงาน ภูวดลเลี้ยวเข้าพักทานอาหารเพื่อรอให้ถนนโล่งก่อนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

รถหรูเทียบเข้าจอดในลานจอดรถของสวนอาหารกลางกรุง แต่ยังคงรักษาบรรยากาศที่ร่มรื่นไว้ด้วยต้นไม้ใหญ่ รวมทั้งไม้ดอกไม้ประดับหลายสายพันธุ์หลากหลายสีสัน ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามและสบายตากับความเชียวชอุ่มชวนมองนั้น

นั่งรอเพียงไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็ถูกยกมาวางเต็มโต๊ะ มุกดากวาดสายตามองอาหารแต่ละจานที่เขาเป็นคนสั่งล้วนคือของโปรดของเธอและภูวภัสแทบทั้งนั้น เขารู้หรือเปล่าว่ามันคือเมนูโปรดของเธอ หรือแค่บังเอิญสั่งมาเท่านั้น แอบชำเลืองมองใบหน้าคมคายตรงหน้า

“โอ้โฮ…น่ากินจัง” เจ้าตัวเล็กที่เบิกตาโตกับของโปรดตัวเองที่อยู่ตรงหน้า

“กินเยอะ ๆ เลยจะได้โตไว ๆ” เขาตักใส่จานให้ลูก หันไปมองมุกดาที่ยังนั่งนิ่งอยู่

“ทำไมไม่กิน ไม่หิว หรือคิดถึงไข่เจียวที่บ้าน?”

“เปล่าค่ะ”

ยังไม่ทันจะตักอาหารใส่ปากเสียงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น

“ว่าไงคะผู้จัดการ มีอะไรให้รับใช้คะ?”

เธอพูดปนเสียงหัวเราะน้อยๆ ก่อนขอตัวออกคุยสายข้างนอกไม่นานก็กลับเข้ามา นั่งลงที่เดิม

“เอ่อ…อาทิตย์หน้าฉันต้องไปสัมมนาที่ต่างจังหวัดสองวัน”

“คุณดูลูกไหวไหมคะ?”

“….”

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ เขาวางช้อนลงและยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“ฉันผัดมาหลายรอบแล้วให้เพื่อน ๆ ไปแทนจนครบทุกคนในแผนกแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียวยังไงก็ต้องไป”

“ฉันว่าเธอควรลาออกจากงานมาดูแลลูกได้แล้ว”

“พูดอะไรของคุณ”

เผลอมองค้อนเขาและตักอาหารใส่ปากเคี้ยวช้า ๆ ลิ้มลองรสชาติเมนูโปรดของตัวเอง รู้สึกว้าวทันทีเมื่อรับรู้รสชาติกลมกล่อมในปากและตักซ้ำอีกครั้ง ร้านนี้อร่อยใช้ได้เธอคิดในใจ ภูวดลมองตามยิ้มมุมปากน้อย ๆ อย่างพอใจ

“เงินเดือนเธอเท่าไหร่ฉันจ่ายให้สองเท่า”

“ไม่ค่ะ” เธอตอบกลับทันทีแบบไม่ต้องคิด

“ถึงทำงานฉันก็ดูแลลูกได้”

“วันนี้คุณจ่ายได้ วันหลังหากคุณแต่งงานมีครอบครัวของคุณแล้วยกเลิกไม่จ่าย ฉันไม่ต้องตาลีตาเหลือกหางานใหม่เหรอ ทุกวันนี้งานหายากจะตาย”

เธอพูดไปเรื่อยเหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไป พลางตักอาหารใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่ได้มองหน้าคนฟัง

“ถึงคุณจ่ายสามเท่าฉันก็ไม่ลาออก”

“สี่เท่า” เขายื่นข้อเสนอใหม่ที่น่าสนใจให้

มือที่กำลังถือช้อนอยู่ชะงักทันที

เธอไม่ปฏิเสธแปลว่าตกลงตามนั้นเขาสรุปเอาเองง่าย ๆ

มุกดาคำนวณตัวเลขในหัวอย่างว่องไว จำนวนเงินเดือนของเธอคูณด้วยสี่ เป็นตัวเลขที่ทำให้ตาลุกวาวได้ไม่เลว ถึงเขาจะแต่งงานก็คงไม่ใช่เร็ว ๆ นี้หรอกกระมัง เธอก็คงเก็บเงินได้ไม่น้อยอยู่แหละ ค่าใช้จ่ายของลูก ค่าอาหาร ค่าจิปาถะอื่น ๆ เขาก็ออกเองทั้งหมดอยู่แล้ว ฟันเหนาะ ๆ สินะ นึกยิ้มในใจ

“ตกลงตามนั้น พรุ่งนี้เธอก็ไปลาออกซะ”

“ไม่ได้ค่ะ ฉันรับปากผู้จัดการไปแล้วยังไงก็ต้องไปสัมมนา หลังจากกลับมาค่อยว่ากันอีกที”

“มีอีกสองเรื่องถ้าคุณตกลงฉันจะลาออก”

“ว่ามา”

“เรื่องแรก…รถฉันยังผ่อนไม่หมด…คุณจะ…”

“ไม่มีปัญหา หลังจากเธอลาออกทุกอย่างจะถูกจัดการ” มุกดาอมยิ้มแววตาส่งประกาย

“เรื่องที่สอง…คุณห้ามแต่งงานก่อนในช่วงระยะเวลาสามปีนี้ หากคุณจะแต่งงานต้องให้ฉันหางานได้ก่อน และหากคุณผิดสัญญาจะต้องชดเชยให้ฉันสิบเท่า”

ดูซิว่าจะกล้าตกลงอีกไหม

“ตกลง”

“ห๊ะ” นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า

“ฉันจะไม่แต่งงานกับใครจนกว่าเธอและภูจะเป็นคนอนุญาต” เขาจ้องตาเธอนิ่ง จ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวย เป็นเธออีกเช่นเคยที่ต้องหลบตาก่อน

“ก็แค่ระยะเวลาตามสัญญาที่เราตกลงกันเท่านั้นล่ะค่ะ”

เธอพูดเสียงเบามองจานข้าวและตักใส่ปากกินต่อไม่กล้าสบสายตาคมที่ไม่ยอมหลบของคนตรงหน้า