LOGINShare
ตอนที่ 17 หอบลูกตาม
Last Updated:
2025-12-09 17:11:48มุกดาจัดเตรียมเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าใบเล็กสำหรับค้างคืนต่างจังหวัดในงานสัมมนาที่ต้องเดินทางไปในวันพรุ่งนี้
“เธอไปยังไง?” เขาเอ่ยถามหลังจากเธอนั่งลงที่โซฟาข้างลูกที่ห้องนั่งเล่น ภูวภัสนอนดูการ์ตูนที่หน้าทีวีอย่างใจจดจ่อโดยไม่สนใจพ่อกับแม่
“พรุ่งนี้ผู้จัดการมารับค่ะ”
“ไปกันกี่คน?”
“หลายคน”
“กลับวันไหน?”
“มะรืน…ฉันบอกคุณไปแล้วนี่คะ?” เขาคงกังวลที่ต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง
“กี่โมง?”
“ยังไม่รู้เลยค่ะ น่าจะเย็นๆ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เอียงหน้ามองคนถามย่นคิ้วรอฟังคำตอบ
“คุณอยู่กับลูกได้แน่นะคะ?”
“ได้อยู่แล้ว” เขาตอบแบบชิว ๆ ใบหน้าเรียบเฉย
“ฉันบอกยายดวงใจไว้แล้วค่ะ ถ้าคุณมีงานด่วนหรือมีธุระก็ฝากภูไว้กับยายได้”
“อือ…” พยักหน้ารับรู้
“ถ้าเธออยากกลับก่อนก็โทรมาบอกเดี๋ยวให้คนไปรับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็ต้องกลับรถบริษัทอยู่แล้ว” ชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ กับท่าทีแปลก ๆ ของเขา
เสียงรถยนต์วิ่งมาจอดหน้าบ้าน มุกดาที่เตรียมกระเป๋าไว้รออยู่แล้วที่ห้องนั่งเล่น เดินไปแง้มผ้าม่านหน้าต่างดูเมื่อเห็นว่าเป็นรถของผู้จัดการที่มารับก็เรียกหาเจ้าตัวเล็กทันที
“ภู…แม่จะไปแล้วนะครับ” พร้อมกับร่างสองพ่อลูกที่เดินออกมาจากในครัว เธออ้าแขนออกขออ้อมกอดจากลูกพร้อมกับนั่งยอง ๆ ลงที่พื้น สองแม่ลูกกอดกันกลม กดจมูกลงแก้มนุ่มนิ่มของภูวภัสซ้ายขวาสลับกัน ต่อด้วยหน้าผาก และสุดท้ายที่คางของเจ้าตัวเล็ก ซึมซับเก็บความคิดถึงไว้ให้เต็มปอด
“แม่ไม่อยู่อย่าดื้อนะรู้ไหม”
“ครับ…ภูจะไม่ดื้อ” พร้อมกับจุ๊บลงข้างแก้มซ้ายขวาของแม่เช่นกัน
“แม่มุกรีบกลับมานะครับ”
“จ้ะ”
ภูวดลมองสองแม่ลูกร่ำลากันเหมือนจะไปต่างประเทศเป็นแรมเดือน หยิบกระเป๋าสะพายและของที่เธอเตรียมไว้เปิดประตูและเดินออกไปหน้าบ้าน มุกดาที่มองหากระเป๋าเห็นหลังไว ๆ ว่าเขาถือออกไปให้แล้ว
“มีน้ำใจขนกระเป๋าออกมาให้ด้วยแฮะ” เธอคิดในใจ
แต่เปล่าเลย เขาแค่จะออกมาดูว่าใครคือคนที่มารับเธอต่างหาก
“น้องภูสวัสดีครับ” ผู้มาเยือนเอ่ยทักทายเด็กน้อยที่เดินตามแม่ออกมาหน้าบ้าน
“สวัสดีครับอาโจ” ยกมือไหว้
โจ หรือ จิรพัฒน์ ผู้จัดการฝ่ายที่ทำงานของมุกดา เขาคือเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และบังเอิญเจอกันที่โรงพยาบาลในครั้งที่ลูกของทั้งสองไม่สบายและพาไปหาหมอ จากนั้นก็ติดต่อกันเรื่อยมา น้องใบบัว คือลูกสาวของเขาและอยู่ชั้นอนุบาลห้องเดียวกับภูวภัส เขาได้ชวนเธอให้ไปสมัครงานที่บริษัทเดียวกันหลังจากมีตำแหน่งงานว่างเปิดรับ และคอยช่วยเหลือกันมาตลอด
ภูวดลมองผู้มาเยือนไม่วางตาและรอให้มุกดาแนะนำตัวเขาให้อีกฝ่ายรู้จัก แต่เหมือนหญิงสาวจะไม่สนใจที่จะแนะนำเลยสักนิด ตามคำบอกเล่าของเธอเมื่อคืน ไอ้นี่ คงเป็นผู้จัดการฝ่ายกระมัง
“สวัสดีครับ” เป็นจิรพัฒน์ที่ทักทายเขาก่อนส่วนอีกคนยังวางมาดเข้มอยู่
จิรพัฒน์ที่ไม่เคยเจอหน้าชายหนุ่มมาก่อนและไม่เคยได้ยินมุกดาพูดถึงเขาเลยสักครั้ง สิ่งที่เขารับรู้มาตลอด คือ ภูวภัสไม่มีพ่อ
แล้วผู้ชายคนนี้ล่ะเป็นใคร?
ภูวดลมองทะลุเข้าไปในรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ฟิล์มติดกระจกที่ไม่ได้มืดมากนักยังคงมองเห็นด้านในได้อยู่ สำรวจว่ามีใครอยู่นั้นอีกหรือไม่แต่มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ไหนเธอบอกว่าไปกันหลายคน สรุปแล้วไปกับนายคนนี้สองต่อสองอย่างนั้นเหรอ หัวคิ้วย่นขึ้นมาทันที
“สวัสดีครับ” ภูวดลที่ตอบช้าหน่อยแต่ก็ยังตอบ
“เอ่อ…คือ” จิรพัฒน์ที่รอให้มุกดาแนะนำเช่นเดียวกันว่าชายที่อยู่ในบ้านเธอคนนี้เป็นใคร แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจและดึงกระเป๋าจากมือเขาไปเก็บในรถ
“คุณคงเป็นผู้จัดการที่มุกดาพูดถึง” เมื่อมั่นใจว่าเธอไม่แนะนำให้รู้จักกันแน่ ๆ ก็เอ่ยปากถามออกไป
“ใช่ครับ”
“แล้ว…”
“ไปกันเถอะโจเดี๋ยวรถติด”
เธอคว้าแขนของเพื่อนชายลากไปต่อหน้าภูวดล และเดินอ้อมไปอีกฝั่งเปิดประตูรถเข้าไปนั่งข้างคนขับ กดเลื่อนกระจกลงมองเจ้าตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างผู้เป็นพ่อ ก่อนจะยกมือบ๊ายบายพร้อมส่งยิ้มให้ และปรายตามองพ่อของเด็กที่หน้าตาบูดบึ้งจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว และรถก็เคลื่อนออกไป
“ภูรู้จักเขาเหรอลูก?” เอ่ยถามลูกและมองตามรถที่วิ่งห่างออกไป
“อาโจพ่อของใบบัวครับ”
พ่อใบบัว เขานึกตามคำพูดลูก แสดงว่าแต่งงานแล้ว
“แล้วภูรู้ไหมว่าใบบัวมีแม่หรือเปล่า?”
“ถ้าไม่มีแม่จะเกิดมาได้ยังไงละครับพ่อดล” ภูวภัสแหงนหน้ามองพ่อพร้อมขมวดคิ้วน้อย ๆ ทำหน้างงในคำถามนั้น
“เปล่า…” ลากเสียงยาว เด็กหนอเด็ก
“พ่อหมายถึง…ภูเคยเห็นแม่ของใบบัวหรือเปล่า หรือแม่มุกเคยพูดถึงแม่ของใบบัวไหม อะไรแบบนี้”
“อันนี้ภูไม่รู้ครับ ไม่เคยเจอ ทำไมพ่อดลไม่ถามแม่มุกล่ะครับ?”
“เฮ้ย…” เขาถอนหายใจและจูงมือลูกเดินเข้าบ้าน
รถวิ่งออกมาได้สักระยะมุกดาที่จับสังเกตเพื่อนได้ จิรพัฒน์ที่คอยชำเลืองมองเธออยู่บ่อยครั้งแต่ยังไม่มีคำถามใดๆ ออกจากปากเขา
“พี่ดารออยู่บ้านต้อมแล้วใช่ป่ะ?” เธอถามถึงเพื่อนร่วมงานที่จะเดินทางไปด้วยกัน
“อือ” จิรพัฒน์พยักหน้าตอบรับ
ภูวดลนั่งเขี่ยหน้าจอโทรศัพท์ไปมาผลัดกับมองภูวภัสที่กำลังประกอบหุ่นยนต์อยู่และเปิดทีวีช่องการ์ตูนทิ้งไว้ฟังเสียง ชั่งใจอยู่นานว่าจะเอายังไงดี ในหัว พลางขบคิดนึกถึงคำพูดของมุกดาที่คุยสายกับเพื่อน เรื่องสถานที่และชื่อรีสอร์ตที่จะเข้าพักในวันสัมมนา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหาข้อมูลในหน้าเพจและกดสายโทรออกทันที
“สวัสดีครับ”
“จองห้องสำหรับครอบครัวครับ” ก่อนวางโทรศัพท์และหันไปมองลูก
สองพ่อลูกสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าโยนขึ้นรถและออกเดินทางทันที ปลายทางคือนครนายกตามแม่ของเด็กที่เพิ่งออกเดินทางไปเมื่อไม่นาน
“เราจะไปหาแม่มุกกันเหรอครับ?”
“ถูกต้อง”
“แต่แม่มุกบอกว่าไปทำงานไม่ใช่เหรอครับ?”
“ภูยังไปทำงานกับพ่อได้เลยนี่ หรือไม่อยากไปหาแม่?”
“อยากครับ”
มุกดาที่เพิ่งมาถึงจุดหมายและกำลังขนกระเป๋าตรงไปห้องพัก ยังไม่ทันได้เปิดห้องก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินประโยคจากเสียงปลายสาย
“อะไรนะคะ…คุณกำลังจะมาถึง”
(“ใช่”)
(“ฉันจองห้องไว้แล้วเธอเช็คอินได้เลยเดี๋ยวส่งรายละเอียดให้ทางไลน์”)
“แล้วคุณจะพาลูกมาลำบากทำไมอยู่บ้านก็ดีอยู่แล้ว”
(“ลำบากอะไรลูกบอกอยากมาหาเธอฉันก็ต้องพามาสิ”)
“แต่ฉันมาทำงานนะคะ”
(ฉันรับปากว่าจะดูแลลูกรับรองไม่ให้รบกวนเวลาทำงานของเธอแน่นอน)
“เฮ้อ…”
“คุณดลนะคุณดล” แค่ให้ดูลูกวันเดียวยังต้องหอบผ้าพาลูกวิ่งตามหาแม่จนได้จะบ้าตาย แต่ได้แค่ถอนหายใจเท่านั้น
กลับจากสัมมนามุกดาก็ยื่นใบลาออกตามที่ได้ให้สัญญาไว้กับเขาทันที แลกด้วยการจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าก่อนหนึ่งเดือน
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่ามุก?” จีรพัฒน์เอ่ยถามหลังจากเห็นใบลาออกจากเธอที่ไม่มีทีท่าจะจะลาออกเลยสักครั้ง อีกทั้งการทำงานที่ราบรื่นและเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก หรือเธอจะมีปัญหาส่วนตัว
“มุกอยากดูแลลูกให้เต็มที่น่ะ” เมื่อเป็นความต้องการของเธอคงไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปก้าวก่าย
“มีอะไรให้เราช่วยก็บอกนะ”
“ขอบคุณนะโจ”
เทวาที่ยืนรายงานความคืบหน้าการคัดเลือกซัพพรายเออร์ในการผลิตชิ้นส่วนประกอบให้เจ้านายฟังในการประชุมครั้งก่อน แต่ดูเหมือนเจ้านายจะฟังแบบเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาเสียอย่างนั้น เหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและยิ้มคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง มีเรื่องอะไรให้อารมณ์ดีกันนะ
“ใช่บอสคนเดิมหรือเปล่าเนี่ย?” เขาพึมพำคนเดียวเบา ๆ
“บอสครับ” เสียงเรียกจากเทวาดึงสติเขาให้กลับมาอยู่กับงานตรงหน้า
“ว่าไง”
“ผมตอบรับคำเชิญงานเลี้ยงคุณศักดิ์ชายสัปดาห์หน้าเลยนะครับ”
“อื้อ…ได้สิ ใกล้วันนายเตือนฉันอีกทีก็แล้วกัน”
“ครับบอส” ก่อนเดินออกไป
Latest chapter
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 31 ตลอดไป
รถสปอร์ตคันหรูโลดแล่นตามถนนด้วยความเร็วเป้าหมายปลายทางคือรับลูกและเมียกลับบ้าน มือบังคับพวงมาลัยด้วยใจที่จดจ่อ สระบุรีใช้เวลาไม่นานก็จะได้เจอหน้าคนที่เฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดหลายวันมานี้ และซ้อมคำพูดที่เตรียมไว้ในหัวมากมายไปด้วยขณะขับรถ“ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอร้องไห้”ไม่เอา ไม่เอา มันดูเหมือนตั้งใจให้มันเกิดขึ้นยังไงยังงั้น เดี๋ยวเธอขึ้นอีกทำไง“คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น”อันนี้ก็เหมือนตั้งใจแกล้งเธออยู่ดี“ฉันคิดถึงเธอกับภูมากกลับบ้านเรานะ”แล้วถ้าเธอไม่ยอมกลับล่ะ?โอ๊ย…ช่างมันเถอะขอให้เจอหน้าเธอกับลูกก่อนก็แล้วกันอย่างอื่นค่อยว่ากันอีกที ถอนหายใจทิ้งอย่างโล่งอกมุกดาเก็บของลงกระเป๋าเตรียมพร้อมพาเจ้าตัวเล็กกลับไปหาพ่อ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เอาแต่ดื่มจนดึกดื่น แต่ก็สมน้ำหน้าชอบแกล้งคนอื่นดีนัก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดบล็อกเบอร์เขา อมยิ้มน้อย ๆ จะรอดูว่าหลังจากเธอกลับไปเขาจะโวยวายวีนเธอยังไง“เราจะกลับกันแล้วใช่ไหมครับแม่มุก?”“ใช่จ้ะ”“แต่พ่อดลบอกว่ากำลังมารับเรานะครับ”“หือ…ว่าไงนะ?”“ตอนเช้าพี่ก็อตโทรมา ภูได้คุยกับพ่อดลแล้วพ่อบอกว่ากำลังจะมารับภูกับแม
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 30 ตามหาเมีย
“ขนุน” ตะโกนเรียกเสียงดังขณะที่เดินลงบันไดมาจากชั้นบน“ขนุน” ตะเบ็งเรียกอีกครั้งเต็มเสียงพร้อมกับร่างของขนุนที่วิ่งออกมาจากในครัวทันที“คะคุณดล”“คุณมุกออกไปตอนกี่โมง?”“ก่อนคุณภูจะเลิกเรียนไม่นานค่ะ”“ไปกับใคร?”“ขนุนเห็นไปคนเดียวนะคะ”“มีกระเป๋าด้วยหรือเปล่า?”“มีค่ะสองใบ”“แล้วทำไมไม่บอก” มือเท้าสะโพกคิ้วย่นอย่างหัวเสีย“ก็…คุณดล…ไม่ได้ถามนี่คะ” พูดเสียงเบาหวิวหลบตาทันที“แล้วคุณมุกไม่บอกเหรอว่าจะไปไหน?”“ไม่ได้บอกค่ะ”“โธ่เอ้ย…แล้วทำไมไม่ถามล่ะอยู่บ้านยังไงถามอะไรก็ไม่รู้เรื่องสักอย่าง”ตะคอกเสียงดัง ขนุนสะดุ้งโหยง เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาในเวอร์ชั่นนี้“ขนุนถามแล้วค่ะแต่คุณมุกเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดไม่จาแล้วก็ขนกระเป๋าขึ้นรถไปเลยค่ะ”มือประสานกันก้มหน้าไม่กล้าสบตาเจ้านาย หลับตาปี๋สลับกับกะพริบถี่ ๆ“ร้องไห้?”“ใช่ค่ะ”“ร้องจนตาบวมเป่งไปหมดเลยค่ะ ขนุนคิดว่า…ทะเลาะกับคุณดล…ก็เลยไม่กล้าถามเยอะค่ะ”“เฮ้ย…”“โยธา” ยืนอยู่กับที่แต่เสียงทรงพลังอย่างเหลือเฟือสิ้นเสียงเจ้าของชื่อก็มาหยุดอยู่ตรงหน้ายืนมือประสานกันข้าง ๆ ขนุน เตรียมรับลูกระเบิดด้วยความพร้อมเพราะได้ยินเสียงโวยวายก่อนหน้าแล้ว“ครั
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 29 เมียหนี
“วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอคะคุณมุกถึงทำอาหารเยอะขนาดนี้?”ขนุนถามด้วยความสงสัยเมื่อนายหญิงลงมือปรุงอาหารเมนูโปรดของสองพ่อลูกเองอย่างอารมณ์ดี หลังจากไปรับเด็กนักเรียนกลับมาถึงบ้านและปล่อยให้เล่นเตะฟุตบอลกับโยธาอยู่สนามหญ้ารอพ่อกลับมา“ช่วงนี้คุณดลเขางานยุ่งน่ะเห็นบ่น ๆ ว่ากับข้าวที่ทำงานไม่ค่อยถูกปาก”ไม่นานบนโต๊ะอาหารมื้อเย็นก็ถูกจัดเตรียมไว้รอสองพ่อลูกจนเต็มโต๊ะที่มีแต่เมนูโปรดของสองหนุ่มทั้งนั้นหลังจากเล่านิทานส่งลูกเข้านอนแล้วพ่อกับแม่ก็กลับห้อง ประตูห้องถูกปิดลงเพียงไม่นานภูวภัสก็ลุกมาเล่นหุ่นยนต์คนเดียว มุกดาและภูวดลที่เปิดดูพฤติกรรมของลูกจากกล้องวงจรปิดผ่านหน้าจอมือถือถึงส่ายหัวกับความเจ้าเล่ห์ของเจ้าตัวแสบ และเป็นอยู่อย่างนี้บ่อยครั้ง นี่แหละคือสาเหตุของการอยากนอนคนเดียวของเขา“คุณเหนื่อยไหมคะเทวาบอกว่าช่วงนี้คุณงานยุ่งมาก” วางคางลงบนบนไหล่เขาที่นึ่งกึ่งนอนอยูบนเตียงใช้หมอนรองด้านหลังไว้ โอบกอดร่างเขาไว้หลวม ๆ“ให้มุกนวดให้ไหมคะจะได้ผ่อนคลาย” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ส่งงานอ่อยเบา ๆภูวดลวางมือลงกลางศีรษะของเธอลูบเรือนผมก่อนจะโยกเขย่าเบา ๆ“ไม่เป็นงานอย่าทำเป็นมาอ่อย”“แล้วอ่อยขึ้นไหมล่ะค
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 28 อย่ายุ่ง
“ไม่ดีกว่าค่ะ” มุกดาพูดแทรกขึ้นยืนยันคำเดิมแต่ใบหน้ายังยิ้มอยู่“มุกอยากไปกับคุณดลแค่สองคนค่ะ มุกไม่ชอบทานข้าวกับคนอื่นที่ไม่สนิทค่ะมันอึดอัด” มือสอดประสานเข้าไปในมือหนาวางทับเป้ากางเกงของชายหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือและส่งยิ้มให้“คุณอยากไปกับมุกสองคนหรืออยากให้คุณวินนี่ไปด้วยคะ?”“แล้วแต่เธอ” ภูวดลยักไหล่“แต่วินนี่มากับดลนะคะ”“เดี๋ยวมุกให้เด็ก ๆ เรียกแท็กซี่ให้ค่ะ พูดพลางยกมือเรียกพนักงานในร้านให้เดินมาหา”“เรียกแท็กซี่ให้คุณวินนี่ด้วยจ้ะ”“ค่ะคุณมุก”“ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องให้คุณวินนี่กลับเอง”“ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปส่งพอดีลูกค้าเพิ่งแจ้งมาเมื่อครู่ ไว้เจอกันวันหลังนะครับ”เมื่อหล่อนตั้งใจมาเพื่อจะสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวเขาทำไมยังต้องสนใจความรู้สึกของหล่อนด้วย การประสานงานก็ผ่านทางโรงพยาบาลอยู่แล้วไม่มีผลกระทบใด ๆ กับเขาเลยสักนิดที่จะไม่แคร์หล่อนวนิดาหน้าตาเหลอหลามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหล่อนจริงหรือ หล่อนกำลังโดนผู้ชายเท ทั้งที่ออกตัวแรงจนล้อฟรีขนาดนั้น และนิ่งไปสักพักสมองพลางตื้อไปด้วยมุกดาลุกขึ้นยืนพร้อมกับภูวดลมือยังไม่ปล่อยจากกัน“ขอบคุณคุณวินนี่
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 27 ไม่หึงอยู่แล้ว
ทีมงานเว็บเพจของแบรนด์ เอมดีจิวเวลรี่ เริ่มปล่อยโปรโมทผลิตภัณฑ์เป็นลักษณะพรีออเดอร์ในลอตแรกด้วยการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ในราคาพิเศษ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีเพราะทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นและเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วภูวดลพามุกดาเดินสำรวจร้านอาหารเก่าที่ปิดกิจการไปหลังจากที่เพื่อนเก่าของภูวนาถขอให้ช่วยซื้อไว้ในครั้งที่ยังมีชีวิตอยู่เนื่องจากประสบกับวิกฤตทางการเงินจนไม่สามารถประคับประคองไว้ได้“ตกแต่งหน้าร้านใหม่นิดหน่อยก็น่าจะใช้ได้”เขาพูดขณะที่พาเดินตรวจทั่วบริเวณ บรรยากาศโดยรอบยังคงร่มรื่นเพราะเป็นสวนอาหารที่ยังคงมีต้นไม้ใหญ่หลงเหลือในกลางกรุง ลานจอดสะดวกสบาย พื้นที่ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป ภาพร้านในจินตนาการจากไอเดียของเธอผุดขึ้นในหัวมากมาย ส่วนโซนเครื่องดื่มเธอจะยังคงเก็บไว้สำหรับบริการลูกค้าอีกหนึ่งโซนที่จะเพิ่มเติมในอนาคตคือมุมสปาเพื่อผ่อนคลายสำหรับผู้รักสุขภาพและดูแลผิวหลังจากผ่านการอนุมัติจากรูปหล่อสายเปย์ การต่อเติมตกแต่งร้านก็เริ่มดำเนินการทันที และใช้เวลาไม่นานก็เสร็จสมบูรณ์พร้อมเปิดให้บริการแล้ว“เปิดเป็นทางการเดือนหน้าแล้วเหรอคะดีใจด้วยนะคะ”แอนนาถามอย่างตื่นเต้นเมื่อรับรู้
โซ่รักกับดักหัวใจ ตอนที่ 26 บทลงโทษ
มุมนั่งต่อจิ๊กซอว์ของภูวภัสในห้องทำงานของพ่อกลายเป็นมุมทำงานของมุกดาชั่วคราวระหว่างที่รอห้องทำงานใหม่เสร็จสิ้น จากการเริ่มโครงงานเครื่องประดับภายใต้แบรนด์ เอมดีจิวเวลรี่ ซึ่งมีที่มาจากอักษรย่อของเขาและเธอ โดยจะเริ่มต้นจากจุดเล็ก ๆ คือจ้างผลิตซึ่งจะช่วยลดต้นทุนการเตรียมสต๊อก และการจองขายผ่านช่องทางออนไลน์เท่านั้นโดยมีที่ปรึกษาจากการแนะนำของแอนนาที่มีความเชี่ยวชาญทั้งเรื่องข้อกฎหมายและการจดทะเบียนผลิตภัณฑ์จนกระบวนการสุดท้าย ส่วนงานดูแลลูกค้านั้นมุกดาได้เซททีมงานไว้เรียบร้อยแล้วเธอทุ่มเทอย่างหนักในช่วงเวลาที่ภูวดลไปดูงานที่ญี่ปุ่น และตั้งใจจะเตรียมการให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนวันเขากลับมา ต่างคนต่างยุ่งมีเพียงข้อความที่ส่งหากันเท่านั้นพร้อมกับรูปถ่ายคู่กับลูกที่ส่งไปให้เขาทุกวันมุกดายกข้อมือมองเวลาที่หน้าปัดนาฬิกาและกดสายหาคนขับรถทันที หลังจากที่เธอออกมาดูโรงผลิตและงานออกแบบที่นัดประชุมกับผู้ผลิตไว้กับ ณวัฒน์ ที่ปรึกษามากประสบการณ์ที่เป็นธุระจัดการให้แทบทุกเรื่องอย่างชำนาญ แต่ดูเหมือนการประชุมจะยังไม่จบง่าย ๆ“ฮัลโหล…โยธาไปรับภูกลับบ้านได้เลยนะฉันคงกลับไม่ทัน”(“ครับคุณมุก”)และไม่ลืมที
You may also like
