ข้อความ

    โซ่พาน้ำชาเดินมาหยุดยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของผับ แซมไม่ได้ตามมาแล้วแต่มือที่กอดเอวของเธอไว้แน่นก็ยังไม่ยอมปล่อย

     “ปล่อยได้แล้ว เขาคงไม่ตามมาแล้ว” คนถูกกอดแน่นว่าพลางจะงัดแงะมือของอีกคนออกจากเอว ทว่ายิ่งจับมือหนาแงะออกก็ยิ่งถูกกอดแน่นขึ้นราวกับว่าจะแกล้งกัน และยิ่งมากไปกว่านั้นคนที่กำลังแกล้งเธออยู่ดันโน้มใบหน้าเข้าหากันใกล้ยิ่งกว่าเดิม

   น้ำชาชะงักนิ่งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าหนีเสือปะจระเข้หหรือเปล่าทำไมโซ่ถึงได้จ้องมองเธอแบบนั้นทั้งสายตาที่เปลี่ยนไปก็สื่อความหมายบางอย่าง

     “ปล่อยก่อน”

     “…” โซ่ไม่ยอมปล่อย เขาคิดว่าช่วงเวลาแห่งการตักตวงกำไรของเขามันน้อยเกินไปหน่อยจนอยากจะต่อเวลาให้ยาวออกไปอีกสักนิดนึง

     “พี่โซ่! ปล่อย” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เข้มกว่าเดิม

     “อะไร? เมื่อกี้เธอทั้งกอดทั้งจูบแบบไม่ทันตั้งตัวพี่ยังไม่ว่าอะไรเธอสักคำเลย”

     “มันฉุกเฉิน”

     “เห็นพี่เป็นอะไร พอได้จูบพี่ไปแล้วก็จะสลัดกันทิ้ง?” เจ้าของใบหน้าหล่อว่าแล้วก็เมินไปทางอื่นทำงอนเหมือนเป็นเด็กๆ

     “เธอจูบพี่ขนาดนั้นถ้าพี่คิดไปไกลขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบยังไง?”

     “อย่าเวอร์ ทำเหมือนไม่เคยจูบกับคนอื่น” ทั้งที่จูบเก่งจนใจเธอสั่นขนาดนั้นทำงอนเป็นผู้หญิงโดนฟันแล้วทิ้งไปได้

     “ก็บอกว่ามันเหตุฉุกเฉิน ชาไม่อยากให้ผู้ชายคนนั้นมายุ่งอีกก็เลย…”

     “วิ่งมาจูบพี่?” โซ่ต่อประโยคให้พลางดุนลิ้นเข้าที่กระพุ้งแก้มเลิกคิ้วขึ้นใส่อย่างกวนๆ

     “ขอโทษได้ไหมล่ะ?...แล้วก็ขอบคุณที่ช่วย” น้ำชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เริ่มรู้สึกจะเขินขึ้นมานิดๆที่ก่อนหน้านั้นทำเมินใส่เขาแต่ตัวเองกลับวิ่งไปขอให้เขาจูบเสียอย่างนั้น แต่จะทำยังไงได้ ก็มันจำเป็นจริงๆ

     “ไว้ชาจะเลี้ยงข้าวตอบแทนก็แล้วกัน”

     “โห่! มุกเชยมาก ตังพี่เยอะแยะไม่จำเป็นต้องให้ผู้หญิงมาเลี้ยงก็ได้มั้ง”

     “ก็แล้วจะให้ทำไง อยากให้ชาตอบแทนยังไงก็บอกมาสิ”

     “…” เจ้าของใบหน้าคมสันตั้งท่าทำทีเป็นนึกคิด อะไรที่อยากได้จากเธอเป็นการตอบแทนงั้นเหรอ?

     “หือ? อะ…อะไร” น้ำชาขมวดคิ้วและหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเขายื่นสมาร์ตโฟนเครื่องหรูมาตรงหน้า

     “ถ้านึกออกแล้วจะส่งข้อความไปบอก”

     “…” น้ำชาถึงกับร้อง ‘อ๋อ’ ตอนนี้เอง ที่แท้ก็อยากได้ช่องทางติดต่อกับเธอ รุ่นพี่คนนี้มันร้ายจริงๆ

   ในเมื่อกล้าขอเธอก็กล้าที่จะให้ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยเธอไว้แล้วกัน แต่ทักมาแล้วเธอจะตอบกลับหรือเปล่านั้นมันอีกเรื่องนึง

     “พอใจแล้วใช่ไหม?”

   โซ่รับสมาร์ตโฟนที่เธอส่งกลับมาให้ด้วยรอยยิ้มพึงใจ อย่างน้อยๆก็ได้ช่องทางการติดต่อเธอมาไว้ในมือแล้ว ต่อไปการเข้าหาเธอให้มากกว่านี้มันก็คงจะง่ายขึ้น ก็บอกแล้วว่าเขาจีบใครไม่เคยที่จะไม่ติด ถ้าไม่เชื่อก็คอยดู…

00.30น.

@คอนโดxxx

   น้ำชากลับห้องมาด้วยสภาพที่เมามายพอสมควร พวกเพื่อนๆเล่นชวนเธอชนหมดแก้วแบบติดๆทำอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้กินเหล้าด้วยกันอีกแล้วอย่างไรก็อย่างนั้น ดีหน่อยว่าเธอเป็นคนคอค่อนข้างแข็งจึงยังสามารถพาตัวเองกลับมาถึงห้องได้ ส่วนเพื่อนเธอสองคนนั้นไม่ต้องพูดถึง ‘เมาไม่เหลือ’

     “ฟู่…” ริมฝีปากสวยพ่นลมหายใจออกมาหนักๆพลางยกมือขึ้นนวดที่ขมับ เธอคิดว่าคงต้องเข้าไปอาบน้ำเสียหน่อยเผื่ออาการมึนศีรษะมันจะดีขึ้น ทว่ายังไม่ทันจะได้ขยับตัวหน้าจอสมาร์ตโฟนในมือก็สว่างวาบขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับการสั่นเตือน ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นแฟนเก่าที่พยายามจะส่งข้อความมาหาเธออีกแต่มันกลับไม่ใช่

   มันคือข้อความของใครบางคนที่เพิ่งจะหลอกล่อขอช่องทางการติดต่อจากเธอไปเมื่อไม่นานนี่เอง…

ข้อความ

Soh : ถึงบ้านหรือยัง ปลอดภัยดีหรือเปล่า?

Soh : ยังอยู่ครบสามสิบสองใช่มั๊ย หรือมีอะไหล่ส่วนไหนหลุดไปแล้ว

     “หึ! แช่งกันซะงั้น” น้ำชาถึงกับต้องยิ้มทันทีที่ได้เปิดอ่าน เขาคงคิดว่าเธอเมามากถึงอาสาจะขับรถมาส่งเธอในตอนที่กำลังจะแยกย้ายกันแต่เธอยืนยันว่าตัวเองยังไหว

   น้ำชาไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไปเพราะรู้สึกง่วงมากจึงลุกไปอาบน้ำเพื่อจะเข้านอนและพักผ่อนแทน แต่พอทำธุระเรียบร้อยแล้วก่อนจะล้มตัวลงนอนก็ยังไม่ลืมเปิดข้อความที่เขาส่งมาเพื่ออ่านอีกครั้ง

Soh : เปิดอ่านแบบนี้แสดงว่ายังอยู่ดี ถ้างั้นก็ฝันดีแล้วกันนะ

Soh : ไว้เจอกันใหม่ (สติกเกอร์หมีใส่แว่นเก็กหล่อ)

   น้ำชาไม่ได้ตอบข้อความอะไรกลับไปเช่นเคย ทว่าริมฝีปากสวยก็ระบายยิ้มอยู่อย่างนั้นก่อนจะดับหน้าจอแล้วเข้านอน…

หลายวันต่อมา…

@มหา’ลัย

คณะวิศวกรรมศาสตร์…

   เสียงจ้องแจ้กจอแจในคณะเรียนซึ่งประกอบไปด้วยนักศึกษาชายเสียส่วนใหญ่ยังคงเป็นปกติอย่างเช่นทุกวัน บรรยากาศภายในโรงอาหารของคณะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยแบบเป็นกันเองชนิดที่เรียกได้ว่าไม่ต้องเบาเสียงเพื่อเกรงใจใคร ทว่าเสียงรบกวนเหล่านั้นไม่ได้ทำให้คนซึ่งเสียบหูฟังอยู่คาหูได้รู้สึกอะไร จนกระทั่งถูกไอ้เพื่อนตัวดีที่นั่งอยู่ใกล้ๆดึงหูฟังราคาแพงออก

     “มึงดูอะไรอยู่ว่ะ ไม่แดกข้าวหรือไง”

     “เสือก” โซ่แนบหน้าจอสมาร์ตโฟนเข้าที่อกหลบหลีกเพื่อนขี้เผือกอย่างวินไม่ให้เห็นว่าเขากำลังสนใจในสิ่งใดอยู่

     “แหมะ! กูเห็นมึงดูมาตั้งหลายวันแล้ว นึกว่ากูไม่รู้หรือไง”

     “เสือก”

     “ไอ้สัดนี่พูดเป็นอยู่คำเดียว?” วินส่ายหน้าระอาใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะสอดรู้สอดเห็นต่อ

     “มึงเอาจริงดิ”

     “อะไร?”

     “จะจีบ?”

     “อืม” โซ่พยักหน้ารับตามตรงไม่ปกปิด ตั้งแต่เจอน้ำชาวันนั้นความสนอกสนใจของเขามันก็พลุ่งพล่านจนต้องไปสอบถามประวัติคร่าวๆของเธอจากแฟนเพื่อนจนได้ความ

     “กูว่างานยากอยู่นะ น้องเขาดูไม่ได้สนใจมึงเท่าไร”

     “อืม” โซ่ยิ้มมุมปากเห็นด้วย ก็เพราะแบบนี้นี่แหละที่ทำให้เขาสนใจเธอ

     “แต่ก็สวยจริง หุ่นนี่โคตรดีหน้าท้องก็มีกล้ามหน่อยๆ”

แปะ!

     “ไอ้สัดโซ่! กูเจ็บ” วินลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆหลังจากโดยฝามืออรหันต์ของโซ่กระทบเข้าหน้าผากให้หนึ่งที

     “ช่างสังเกตนัก ไอ้เวร!”

     “หึ! ทำอย่างกับมึงไม่ได้มอง เอวลอยมาแต่ไกลขนาดนั้นกูไม่มองก็ตุ๊ดแล้วปะ เอาจริงเหอะแม่งกูว่าถ้าตุ๊ดเห็นก็ยังมองอะของสวยๆ”

  วินพูดสัตย์จริง วันนั้นที่น้ำชาเดินเข้ามาแม้แต่หมอกเพื่อนเขาที่มีแฟนอยู่แล้วหรือว่าริวที่ไม่ค่อยสนใจใครก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองเลย แล้วตัวเขาเองจะไปเหลืออะไร แต่มองแล้วคิดอะไรหรือเปล่านี่อีกเรื่อง ไอ้เขามันก็มองไปตามประสาผู้ชาย แต่ไอ้โซ่เพื่อนเขานี่สิ

     “มองได้แต่ห้ามคิด คนนี้กูจอง”

     “แหมะ! ถามน้องเขาก่อนเหอะ” วินส่ายหน้าแล้วส่ายหน้าอีกให้กับความอยากจับจองตัวรุ่นน้องของเพื่อน ก็ถ้าหากเป็นสาวคนอื่นแค่เพื่อนเขาเดินผ่านยังมองจนเหลียวหลัง แต่ว่ากับน้องคนนี้มันไม่ใช่ไง วินก็ไม่อยากให้เพื่อนวินมันกินแห้ว

     “ไอ้หมอกมันส่งรายการของที่ต้องซื้อพรุ่งนี้มาแล้ว” บุคคลที่สามที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้น ริววางสมุดเล่มเล็กที่เพิ่งจดรายการที่จะต้องซื้อของไปออกค่ายชมรมในอาทิตย์หน้าให้เพื่อนดู

     “เยอะเอาเรื่อง” วินคว้าสมุดไปพลิกดูแล้วก็บ่น

อีกด้าน…

     “พรุ่งนี้พี่หมอกให้เราไปช่วยกันซื้อของที่จะเอาไปออกค่อยกันแต่เช้า รู้งี้ไม่ไปเข้าชมรมนี้ด้วยดีกว่าเหนื่อยชะมัด” เสียงสายฝนลอยมาแต่ไกลตั้งแต่เจ้าตัวยังเดินมาไม่ถึงเพื่อนๆที่นั่งรออยู่เลยด้วยซ้ำ ไอ้เรื่องที่บ่นเพื่อนทุกคนจำได้ว่าเธอเองนั่นและที่เป็นตัวตั้งตัวตีลากพิมกับน้ำชาให้ไปเข้าร่วมด้วย

     “บอกให้ไปชมรมถ่ายภาพตอนแรกก็ไม่ไป อย่ามาบ่น” พิมได้ทีเอาคืนบ้าง

     “นั่นสิ เพื่อนจะไปที่อื่นก็ไม่ให้ไป” ตอนแรกน้ำชาเองก็จะไปอยู่ชมรมอื่นทว่าตอนนั้นอยากมีเพื่อนก็เลยตามใจสายฝน สรุปสุดท้ายก็ได้เข้าชมรม ‘จิตอาสาพัฒนา’ ตามๆกันไป

     “เฮ้อ! ถือว่าได้ช่วยสังคมไปด้วยแล้วกัน”